öfke kontrolü konusunda psikopat derecesindeydim bir zamanlar
hala zaman zaman ayarı kaçırdığım oluyor tabi.
ben karşımdaki insana ciddi zarar verecek boyuta gelene kadar pek önemsemiyordum bu durumu
ama ta ki bir gün delirip birinin -söylemekten hicap duyuyorum, övünmüyorum kesinlikle
bıçağı kapıp boğazına dayanana kadar...
bir cinnet anıydı o ve bir an sonra katil olabilirdim:18:
sonra deli pişmanlıklar yaşardım ömür boyu eminim.
normalde çok vicdanlı, duygusal bir insanım.
değil insan öldürmek, böcek bile ezemem o derece.
ama kimyam değişiyor sinirlenince.
bende beni neyin delirttiğini farkettim
iyi niyetimin suistimal edilmesi ve aptal yerine konmak
bunlara kimse katlanamaz belki ama benim için cinayet sebebi olacak kadar önemli
o sebeple yakınımda bulunan insanlar bunlara dikkat ederse sorun yok
hee etmediler mi o zaman anlamam öfke kontrolü falan kaparım pıçaaa keserim valla
şaka bir yana öfkelenince olay yerini terk ediyorum
yoksa bağırırken kendi kendimi gaza getirme becerim var
karşımdaki sussa bile fayda etmiyor. en iyisi öyle durumlarda dışarı çıkıp oksijen almak oluyor.
olay yerini terk etmeyi dene. ben de tek etkili yöntem bu
sayı saymayı da denedim. sayarken bile sinirlenmeye devam ediyordum
ulen kaça kadar saycam böyle, başlarım ben böyle işe diye..
annem benim için mokuyla kavga eden cinsten derken sanırım haklı
yeter ki asabım bozulmasın her bir şeye patlayabilirim