Ben bitmediysem siz hic bitmemelisiniz hanimefendi. Her zaman telefon korkum var. Ya calip kötü haber gelirse, ya anneme bi sey olursa, esimden en fazla 1 saat haber alamayayim yataklara dusuyorum. Abilerim var, ablalarim var, onlar da benimle ayni durumdalar. Bir ablam var memlekette 3 saat once beni aramis o zaman lavabodaydim acamadim sonra yine aradi actim resmen sesi titriyordu, bana bi sey olmus sanmis. Bir ablam her yere gider ama biz gidince gondermez ikide bir arar. Iste bu kayiplar bizde bu tramvayi yapti. Kucuk abim arabasiyla yola gittiginde buyuk abim arayip muhabbet eder durduk yere ki hic adeti degildir oysa abimin asil amaci sag salim ulasip ulasmadigini sormaktir, icindeki korkuyu dindirmektir, annemi ve yengemi hic saymiyorum zaten, annem panik ataktir yengem de sinir hastasidir. Ama biz sukrettik, geçen eski fotoğraflara bakiyorduk annemlerle ve vefat eden abimin resmi vardi, annem icimi paramparca eden bi sey dedi. "Ya ben herkesi cikardim da (abimi gostererek) peki bu kim? Dedi. Anne x abim diyince sessizce bi hii dedi sonra kapatti albümü gitti. O an attim ben de kendimi lavaboya.. velhasili hanimefendi, yatin kalkin Allaha dua edin ki size en sevdiklerinizin acisini yasatmamis, insallah da yasatmaz. Biz sukrettik, hala da sukrediyoruz. Eğer inancim olmasaydi ben bu psikolojiden kurtulamazdim. Deli olur sokaklara duserdim. Kac gece ruyalarimda sevdiklerimin kayiplarini gorup de cildiriyorum biliyor musunuz? BITTIM diyemezsiniz. Bence bitmek için çok erken... Siz kaybettikleriniz icin degil kazandiklariniz icin yasayacaksiniz. Benimle aranızdaki fark da bu olur. Çünkü ben kaybettiklerim icin de yaşıyorum. Onlar benimle birlikte iyi anilmali... selametle...