- Konu Sahibi CakmaLaraCroft
- #21
Birsey ogrendiysem, o da insan ailesinden sevgi gormedi mi, o guveni hissetmedi mi, hayati boyunca bir yerden eksik oluyor. Hele de cocukken bu bag kurulmadi mi... Bunun yerini hicbirsey doldurmuyor.
Oyle cok kotu tecrubelerim yok, ama ben de cocukken kendi annemle babamla o bagi kuramamis biriyim. Hele de annemden ne ilgi, ne bir sarilma, hicbirsey gormedim. Sacimi bile taramazdi, yalvar yakar ancak ikna edersem... Bizimle ilgilenmeyi, bizimle oynamayi, parka goturmeyi, alisverise cikmayi yuk gorurdu. Hatirladigim, bizi basindan savup kendi kendine yasadigi. Annemle nadiren bir yerlere gittik mi cok buyuk lutuf hissederdim, cok farkli gelirdi. Ilkokulda her sabah saclari annesi tarafindan yapilan kiz arkadaslarima sasardim. Ben kendimi bildim bileli kendim yaptim sacimi basimi. Annem ilgilenmezdi. Buyuyunce anladim ki anneler cocuklariyla vakit gecirmeyi severmis aslinda. Ben herkesi bizim gibi sanirdim. Millet meger cocuguyla vakit gecirmek icin cabalarmis, onun elinden tutup gezdirmeye cikarmak icin. Sorunun bizde oldugunu o zaman anladim iste. Bizim aramizda anne-cocuk bagi olusmamis zaten. Bundan sonra da olusmayacak. Anneme hicbir zaman sarilmak, opmek icimden gelmedi, hala da gelmez, annesine duskun olan arkadaslarima gipta ederim, nasil oluyor anlamam. Ben yillar once ugrastim, olmadi, egreti durdu. Ici bos ne de olsa. Cocuklugumdaki ilgi ve sevgisizligin yansimasi bu.
Simdi de depresyonlu bir insanim. Ha sorsan depresyona sebep olan sebeplerim farkli. Ama benim oyle gidip sarilabilecegim bir ailem yok. Ailede kimseyle sorunum, kavgam yok, ama hani o manevi ihtiyaci evimde bulamiyorum, hep disarda ariyorum. Arkadasim olsun, kuzenim olsun. Aradigimi, daha dogrusu aradigim derecede ilgiyi dogal olarak bulamiyorum, sonra gelsin depresyon. Kendi evimin icindekilere donmek, sarilmak icimden gelmiyor mesela. Egreti geliyor. Bu bag cocukken kurulmadi mi bir daha kurulmuyor yani.
Neyse, bu konuyu kendi derdimle sabote etmek istemiyorum. Sadece senin sorununun en buyuk kaynagi budur bence. Aileden. Yoksa hersey yolundaysa, iyi bir esin, cocugun varsa niye mutsuz olsun insan? Birseylerin eksikligi boyle sinir, depresyon halinde disari cikiyor. Ayni ben de senin gibiyim.
Isin cok zor. Sen de bu eksikligi guzel dostluklarla, ya da akrabalik iliskileriyle kapatabildigin kadar kapatmaya calisirsin benim gibi. Ama hicbir zaman "tam" olamayacaksin. Her zaman bir yanin eksik olacak, beklentilerini buna gore ayarla. Bu dunyanin imtihan dunyasi olduguna inanmam aslinda.Oyleyse de bizim imtihanimiz da bu herhalde.
evet beni o zaman en iyi siz anlarsiniz
aileme kötü demiyorum asla
ama sanirsam ben fazla geldim
babam öyle degildi malesef onu cok erken kaybettim
6 kardesiz
genelde hepsinin durumu iyi
ben cürük yumurtayim
hayatim boyunca hep cürük yumurta oldugumu hissedttim öyle yasadim zaten
is hayatim okul hayatimda öyle gecti
o kadar alistim ki kandirilmak mesela
herkesmi oynar evet cok az insan var kullanmayan oynamayan
o kadar musaitimki inanmaya cunku
ama insanlar dürüst degil
her defasinda guvendigime pisman oldum
ama akillanmadim
5 yildir evliyim
ailemin yanina her ziyarete gittigimde psk altüst olarak geldim
hamileligimde zehir oldu
kizimi ilk aileme götürdügümde rezil oldu
simdi icimden gelmiyor Turkiyeye gitmek
