Hanımlar merhaba,
Bugün iç dökmeye geldim. Her zamanki gibi uzuuuuuun konularimdan biri bu.
Yaklaşık 2 buçuk aydır birlikte olduğum bir sevgilim var. İlişkimizin başından beri ciddi düşünüyoruz ve birbirimizi gerçekten çok seviyoruz. Sevgilimden bahsetmem gerekirse kendisi anlayışlı, sevgi dolu, kendi ihtiyaçlarının önüne hep başkalarını koyan (ki bu durumu taktir etsem de keşke biraz da kendini düşünse diye düşünüyorum) fedakar bi insandır. Kısacası benim standartlarıma göre tam evinin erkeği olacak bir adam.
Sevgilim, okulunu da uzattığı için okuduğu şehirde 8 yıl yaşamış, bulunduğumuz şehre yeni dönmüş sayılır. Dolayısıyla şuan kendini gecindirebilecek kadar maaş aldığı bir işi yok ve ailesiyle yaşıyor, bense onlara çok yakın bir muhitte yalnız yaşıyorum. Sevgilimin ilk hedefi işini kurup kendi mesleğini yapmak ki şuan bunun için çabalıyor, hırslı ve çalışkan bir adam olduğu için yapacağına da inanıyorum. Üstelik mükemmel bi motivasyonu var, o da annesi. Sevgilim böyle söylediğini bilse eminim çok üzülür ama kendisi de bunun doğru olduğunu biliyor, kadın gerçekten çekilmez bir kadın. Şuan için bana yaptığı bişey yok zaten kendisini bir kere gördüm, ama sevgilimin yaşadıklarına bakarak ileride yaşayacaklarımı tahmin edebiliyorum.
Kadın, 28 yaşında yetişkin bir oğlu olduğunu kabullenemiyor bi türlü. Sürekli bi müdahale içerisinde. İstiyo ki sevgilim haftada max 1-2 dışarı çıksın, onda da çok geçe kalmasın, evinde oturup onunla birlikte tv izlesin. Her güzel anımızın içinde, ilişkimizin ortasında bi kaynana figürü var ve sürekli tadımızı kaçırıyor. Mesela sevgilim geceyi bende geçirmek istediğini zaman kiyametleri koparıyor, bütün gece arıyor, sevgilim defalarca konuşmasına, beni bi sal artık rahat bırak demesine rağmen hiçbisey olmamış gibi aynı kavgaları tekrar tekrar tekrar yapıyor ve asla kabullenmiyor. Tamam farkındayım Türkiye'de yaşıyoruz bunu kolay kolay kabul edebilecek anne yoktur zaten, ama Allah aşkına ben bi kız çocuğu olarak kendi annemden bu kadar baskı görmedim. Bunu bi kenara bırakalım, biz sevgilimle yakın oturduğumuz için hergun görüşüp az da olsa vakit geçiriyoruz ve bu bile sorun oluyor. "Kendini bu kadar kaptirmasinmis, önce işini oturtsunmuş, evlenince karısıyla ne isterse yaparmış". Hani işini gücünü oturmadan hayatına birini almasın istiyo ama ben adım gibi biliyorum ki ben olmasam, sevgilim isini kursa, bu sefer onu kendi beğendiği bi kızla hemen evlensin diye darlayacak. Çünkü kendisi 50 yıl öncesinden kalma bi kafa yapısına sahip ve kat'a kendi soylediginden baskasi doğru değil ve yapilamaz. Sevgilim önce eve uğrayıp yemek yemeden yanıma ya da gezmeye bile gidemiyor kolay kolay çünkü akşam 7 gibi arayıp "yarım saate yemekler pisiyo, seni yemeğe bekliyorum" diyor. Gitmezse trip atiyo, arayıp rahatsız ediyo.
Sevgilimin buna olan tavrına gelirsek, kendisi bu durumdan oldukça rahatsız, sürekli annesiyle bi çatışma içinde ve artık stresten gözü sürekli seyirmeye, karnı ağrımaya, dönem dönem tansiyonu anormal şekilde çıkıp inmeye başladı. Bu süreçte olabildiğince ona destek olmaya çalışıyorum. Olabildiğince annesiyle ilgili yorum yapmıyorum ki bu zaten bana düşmez, ama o bu durumun beni ondan soğutacağından o kadar korkuyo ki ağzımdan ufacık bişey çıksa "söyle içindekileri, içine atma, içine atarsan soğursun" diye beni yorum yapmaya zorluyor. Geçenlerde"evlendigimizde de annen böyle evliliğimizin ortasında mı olacak, boyle müdahale mı edecek" diye sordum. Bu konudaki tavrı net. Şuan yaşadıklarının düzgün bi geliri, kendi düzeni olmadığı için olduğunu, evlenmeyi bırak, sabit bi gelire ulaşır ulaşmaz bu duruma izin vermeyeceğini söyledi bana. Evlilik durumunda benim annesinin bu tavrına karşı geri adım atmayacagimi biliyor, beni de zaten annesine ezdirmiyor (annesiyle bi dugunde karşılaşmıştım ve gerçekten çok minik dekoltesi olan bi elbisem vardı, kendisi buna laf etmiş sevgilim de o nerde nasıl giyinecegini bilir deyip konuyu kapatmış), dolayısıyla sevgilim dengeleri kurabilir mi gibi bir endişem yok. Bugüne kadar ona söylediğim tek bir şeyi kulak arkası etmedi sevgilim, beni hep dinler, sorunlarımı önemser, çözüm bulmaya çalışır. Ama şayet bu iş niyetlendigimiz gibi evliliğe giderse, annesiyle gireceğim mücadele beni korkutuyor. Çünkü eminim ki bu kadın susmayacak, ben boyun eğmeyeceğim ve sürekli bi kaos olacak. Bazen "sen ne güzel işi gücü olan, keyfi yerinde, kaynanaymis eltiymis böyle saçma sapan problemleri olmayan özgür bi kadındın, ne diye başına bela aldın" diyorum kendi kendime. Ama sevgilimi o kadar seviyorum ve onunla bi aile olmaya o kadar hazırım ki. O sevgiyle, ondan soguyacagim diye korkuyla gözümün içine baktığı zaman bu dusuncelerimden bile suçluluk duyuyorum. Stresten sağlığı bozuluyo, zarar görüyo diye çok üzülüyorum, annesinin onu bu kadar adam yerine koymamasina, saygı duymamasina aşırı sinirleniyorum. Dün akşam, "ne yapayım, şuan elimden bişey gelmiyor ne yapayım" dediğinde içimden bişey koptu sanki.
Bir akıl verin hanımlar, ben ne yapacağım?
diyor olabilir mi acaba
