Bizde nişanlımla sözlüyken tartışmıştık Ve ben bittiğini söyledim.Sonra kalktı geldi.Konuştuk falan çok sinirliydim Kesinlikle bitti dedim oda sinirlendi çünkü beni benim onu sevdiğimden daha çok sevdiğini biliyorum elindeki sıcak cay bardağıyla beraber masaya vurdu.parcalandı tabi bardak abimle nişanlısıda yan masadaydı.arabasının yanına gitti abimde ne yapıyor bu diye kalktı peşinden kavga etmeye gitti bindi bunlar arabaya gitti.Sonra geldi abim yürüyün hastaneye gidiyoruz diye bende kavga edecekler sanmıştım sağlık ocagına gitmşler biz bişey yapamayız hastaneye götürün demişler.Hastaneye gittik.avuç içindeki 2 tane tendonu kopmuş oyuzden parmaklarını hareket ettiremiyordu. canlı canlı ameliyat oldu 3-4 saat sürdü.Kendi ailesi uzakta oldugu için gelemedi.Annemler yanında durdu Ben hiç giremedim beni yanında istemedi.Sonra barıştık bişekilde Ama çok dehşet birgündü.Ogünden Sonra gittiğimiz yerlerde Dediğim hep şu olmuştur.Hayatım söyleyelimde sana plastik bardak getirsinler diye.
İyi olmana öyle sevindim ki opuyorumnanaktan
Bi istedim sadece, aklımdaydın hep...
canım benim çok sağol opuyorumnanaktan allahım inşallah daha güzel günler nasip etsin :Saruboceq:
kızlar kafam çok karıştı nişanlım tarafından bir yanlış anlaşılma yüzünden terk edilmiştim eskiden çok yazdımburaya 9 ay oldu görmeyeli tam 263 gün sonra karşım açıktı ve bana dön diyorrrrrrrrrrrr
2004 Haziran'ın 6'sıydı tanıştığımızda. Üstünde ne var, nerede gördüm, herşey ilk günmüş gibi hatırlıyorum. Daha ilk hafta ayrılmaya karar vermiştik. Sorumsuzdu, kendi kafasına göre ayrılık kararı verebilmişti. İki gün sonra barıştık. Sürekli böyle devam etti ilişkimiz, ama mutluluk gözümüzü daha çok kamaştırıyordu ki bunu farkedememiştik. İlk görüşte aşktı bizimki, ben O'na, O da bana. Sevdik çok, ayrı yapamadık hiç. Çok ayrılıklar yaşadık ama sözdeydi hepsi, kalplerimiz o kadar bağlıydı ki birbirine...
1,5 yıl sonra büyük bi ayrılık yaşadık, ben istedim. Sorumsuzdu, bunun farkına varmaya başlamıştım yavaş yavaş. Olmuyo dedim, yapamıyoruz. Bitirdik, bi süre görüşmedik. Ama telefonla sürekli arıyordu beni. Ben istemiyodum, soğumuştum yaşattıklarından dolayı. Beni sevdiğini çok iyi biliyodum, ama sevgi herşeye çözüm değildi. 5-6 ay sürdü ayrılığımız, ama telefonla sürekli haberleşiyoduk. Barıştık, barışmamıza sebep olan olay evlilikti. Bana seni istemeye gelicez ailemle dedi. Barışalım, evlenip mutlu olalım dedi. Tamam dedim, bu kadar ciddiysen gerçekten, sevdiğine inanıyorum dedim ve kabul ettim. Herşeyimiz çok güzel olucak dedi, inandım. Sözlendik, askere gitti. 15 ay bekledim. Askerden geldi, ne olduğunu anlayamadan ayrıldık. Bir daha kimseyi sevemicem, hayatım o benim diye düşünüyodum. İlişkimizin çoğu gününde bana gözyaşı döktüren bu adam, bana daha büyük acılar yaşatmıştı. Psikolojimi bozdu, hayatın bittiğini sanmıştım ta ki ondan vazgeçene kadar
Nefret bile etmiyodum ki, bitmişti herşey. Bir kaç ay sonra geldi kapıya kadar, yalvardı yakardı, ağladı, özürler diledi. Olmaz dedim, ben seni artık sevmiyorum ki. İçimde bişey bırakmadın ki dedim. Olur dedi, sinirlisin diye böyle düşünüyosun dedi. Tekrar deneyelim dedi, sensiz yapamıyorum dedi. Üzülmesine dayanamadım, kabul ettim. Ailesi tekrar geldi, tekrar yüzük taktık.
Herşey yeniden başlamıştı, güzeldi de. Sonra yine aynı şeyler, ailesi yüzünden herşeyimiz bozuluyodu. Yine onların dolduruşlarına geliyodu. Sürekli tartışır olmuştuk eskisi gibi. Herşeyi atlatmıştık ama biz. 25 Eylül 2010 nikah tarihimizdi. Gelinliğimi diktirmiştim, eşyalarımı toplamıştım, evimizi tutmuştuk. Eylül-Ekim gelinleri başlığında yüzlerce mesajım vardı, heyecanımı dile getirdiğim. Şimdi ordan bu başlığa geçmek kısmetmiş. Ağustosun son günlerinde ayrıldık, nikaha 1 aydan az bi zaman kala. Ailesi yüzünden. Ve ben asla ne O'na ne de ailesine hakkımı helal etmiyorum. Allah'ım diyorum, bana ahımın çıktığını göster. 6. yılımızı doldumuştuk biz, 7. yılımıza girmiştik. Gelinliğimi giyemedim ben, gelin olamadım. Evimde bir kez yemek yiyemedim. Bana kendi evimde, kendi masamda bir lokma ekmek yediremedi bu adam, ailesi yüzünden. Bir bardak su içirmedi aldığımız buzdolabından. Ben bir kez kendi evimde, kendi yatağımda sevdiğim adamla uyanamadım.
1 ay oldu ayrılalı, ilk günkü acım yok artık. Ben bir kez atlattım bu ayrılığı, şimdi biliyorum ki bir kez daha atlatabilicem. Çünkü insan ölüme bile alışıyorken, ayrılığa da alışabilir. Allah'ım böyle insanlarda ahımızı bırakmasın inşallah...
Peki sen 263 gün geçmesine rağmen onu hala seviyor musun yada bitirdin mi kafanda ???
kafamda bitirdim ama yüreğimde bitiremedim eskisi kadar acı çekmiyorum tabiki hayat öle yada böle devam ediyor ama mutsuzum
kızlar uzun aradan sonra açtık kk yı.unutmadım sizleri.ama buraya girince hep eskiler aklıma geliyor diye uzun süredir takip edemedim.gördümki malesef yeni arkadaşlar katılmış.herkesin yardımcısı olsun rabbim.ben 1 seneyi geçmiş ayrılıgın ardından hala aynıyım...nefretim gün geçtikçe büyüdü arrtıı çığ oldu içimde.ama anladımki geçmiş bende geçmemiş ... hala ahım büyük ve bekliyorum rabbimin adaletini...
Allah büyük tatlım bugünlerin acısını en güzel şekilde çıkartacaksın inşallah...seni hakeden birini bulduğunda şimdiki sıkıntılarını unutacaksın...
canım benim inşallah.buarada özledim seni...çok az giriom kk ya.msnimde bzuk giremiom..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?