böyle bir durum zaten çok çok daha üzücü olur. hem o hem biz için. alıp bakamayıp bırakmak hem kanıma dokunur hem onun rutinleri vs bozulduğu için kötü hisseder. rutine benzerliğe ihtiyaç duyan birisi
yanlış anladınız bana böyle hitap eden zihinsel engelli kayınbiraderim, zihinsel kapasitesi istese de malesef o seviyede değil, küçük bir çocuk gibi:)
ben de öyle düşünüyorum ve herkes bunu söylüyor. hepimiz hemfikiriz ancak ben içimde kıyamıyorum. ama duygusal davranıp böyle bir sorumluluk altına girmemem gerektiğini biliyorum, sonra yapamadığımda (ki yapamayacağım aşikar, en basitinden 40 yaşında adamı nasıl yıkayayım veya lavman yapayım? uzman olsam mesleğim olduğu için bilgili olurum ama değilim) her şey daha üzücü olur
haklısınız. ve ben yapamayacaklarımı biliyorum. işin uzmanı değilim, mesela o yaşta yetişkin bir erkeği yıkayamam (çıplaklıkla ilgili çekincelerim yok hastalığın utanması olmaz ama beceremem) lavman yapamam, gündüz işte olduğumda ne yapacak? o kadar düşünülmesi gereken şey var ki. ben de herkese katılıyorum en uygunu güzel bir kuruma yerleştirmek olacak ama nedense içten içe bu bana onu bırakmak gibi geliyor. ki asla değil. tüm fırsatlarda ziyaret ederiz ama bilemiyorum sanki çocuğumu bırakacak gibi içim parçalanıyor:/
Çocuğunuz olunca aynı küçük bir çocuk gibi kıskanabilir neticede. Sonunu bilmediğiniz yola gözü kapalı koşmayım.
katılıyorum tamamen. ancak çok uzak değiliz hani hiç bilmeden romantik hayallere kapılmadım. aile ile çok çok sık vakit geçirip evlerinde kalıyorum. iki haftanın 4-5 günü onlarlayım ve ailemden çok görüyorum diyebilirim. çünkü onlar 1 saat mesafede ailem ise 7-8 saat mesafede illerde yaşıyor o yüzden hep onlardayım. ancak çok haklısınız tatili çocuğu vs geçtim en basitinden biz işteyken tuvalet ihtiyacı olduğunda? musluk tuvalet kapısı sifona asla ama asla dokunmuyor. bakamayacağım belli ve benden bakmamı bekleyen de yok. ben de her şeyin farkındayım ancak içimdeki burukluk geçmiyor. ki daha doğmamış çocuğa don biçiyorum açıkçası. annesi hayatta ve sağlıklı çünkü ancak yaşlı
çok teşekkür ederim:)Öncelikle sizi insanlıgınız için tebrik ederim gerçekten kalbinize hayran kaldım. Çünkü ben ilerde bana kalır mı diye soracaksınız sanıyordum son paragrafınıza kadar
Bence su an bısey dillendirmeyin bu çok büyük bir sorumluluk ve yeni evlı olacaksınız. Bi anda böyle büyük bir sorumluluk sizi çok yorabilir yıpratabilir. Ama ileride durum ne olur bilinmez. Kayınvalideniz bakamayacak duruma gelir o zaman bu konuşulur ama su an için bence bekleyin
Yatili bir bakici 3 bin maas+sigorta ister. Buyuk bir sehirde elbette. Bakicinin yedigiyle ictigiyle 5 bine mal olur size. Varsa maddiyat yapilir ama olmayinca da evin icinde siz delirirsiniz. Sevmek sevmemek meselesi degil cunku,sevdiginizden suphem yok,niyetiniz de cok guzel ama maddiyat olmayinca zormaddi durumumuz kötü değil ancak o kadarına yeter mi bilemiyorum sanırım yetmez
yani karı koca eve giren miktar 10 binden biraz fazla olacak ancak evlilik vs derken borçlar da olacaktır. 5 bin yani gelirin yarısını bakımına verebilir miyiz bilmiyorum. gerçi kendisinin maaşı da var. bakalım her şeyi hayat gösterecek şuan kayınvalide hayatta ve sağlıklı, kendisi bakıyor. ben duygusallıkla biraz doğmamış çocuğa don biçtim
Yani madem fikrin bu, o benim buyuk bebegım topuna girmene gerek yok
Yorumunuzun üslubunu biraz sert buldum ama aynı zamanda haklısınız da. Hem bebeğim deyip hem bakamam demek çelişkili görünebilir. Ama ajitasyon yapmadım cidden aramızdaki ilişki bu şekilde, o 40 yaşında bir çocuk gibi ve ben çocuklarla çalışan bir psikoloğum, daha önce zihinsel engelli bireylerle/çocuklarla da çalıştım. annesi ve kardeşi ne kadar sene geçse ve canlarından olsa dahi her zaman onu anlayamıyorlar. Biz birbirimize düşkünüz, 3 yıldır tanışıyoruz. Ama bu ben işteyken onun evde nasıl duracağı, banyosunu tuvaletini vs nasıl yaptıracağım gerçeğini değiştirmiyor çünkü bu konular meslek alanım değil, hayatımda kimseyi yıkamadım örneğin.
Yorumumun sert oldugu kanısına hangı kelimemden vardın?
