- 9 Ağustos 2016
- 4.269
- 6.463
- 36
- Konu Sahibi nightwish_black
- #81
Hergün 1-2 saat görüntülü ne konuşuyorsunuz pardon, ben orda takıldım.Merhaba güzel hanımlar. 7 aylık nişanlıyım ama maalesef nişanlımla ilgili bir sorunum var. Nişanlım tartıştığımızda, moralsiz olduğunda konuşmak istemiyor, telefonu kapatmak istiyor. Ben de telefonu kötü kapatmamak adına kapatmak istemiyorum, kapatmayalım diyorum. Sinirleniyor. Tartışıyoruz ve bana duvar örüyor, küsüyor. Halbuki o şu an görev icabı uzak bir şehirde. Sık görüşemiyoruz. Gündüzleri mesajlaşmıyoruz mesajlaşmayı seven bir insan değil. Ben de anlayışla karşılayıp bu konuda ısrar etmiyorum. İkimiz de akşamları müsait olduğumuzda 1-2 saat görüntülü konuşuyoruz. Ama onda da bazen hemen kapatmak istiyor ya da bir konuda tartıştığımız zaman kapatmak istiyor. Konuşmaktan kaçıyor. Ben de aksine konuşarak sorunları çözmekten yanayım. Benim bu konuda çok inatçı olduğumu söylüyor. Fakat sorun bu da değil, biz ne zaman tartışsak ya da o bir şeye sinirlense sinirini bana yansıtıyor benle arasına mesafe koyuyor arıyorum açmıyor, müsait değilim diyor. Aslında sessiz olarak beni cezalandırmaya çalışıyor. Bu kavramı çok araştırdım, özellikle narsist insanlarda görülen bir cezalandırma yöntemiymiş. Dün de bir fikir ayrılığına düştük hemen kapatmak istedi ben de kapatmak istemedim senle konuşmak bana iyi geliyor dedim neden hemen kapatıyorsun dedim, canım öyle istiyor çünkü tartışacağız kavga edeceğiz muhabbet iyi bir yere gitmeyecek dedi ve kavga ettik. Sabah günaydın yazmış ben de yazdım, gün içinde arayıp bu arama konularındaki ısrarımı konuşacaktık ama aramadı beni. Ben de aramadım. Daha önce de defalarca aynı şeyi yaptı. Bir sorun olduğunda, ben bir şeye ısrar edince, sesimi yükseltince beni cezalandırmaya çalışıyor sessiz kalarak beni istediği düşünceye getirmeye çalışıyor. Sağlıklı insanlar konuşarak anlaşmalı, böyle duvarlar örerek kaçarak değil. Siz ne düşünüyorsunuz? Sessiz cezalandırma ile nasıl mücadele edebilirim. Teşekkür ederim görüşleriniz için
biz nişanlıyken de aynı böyleydi eşim, huylu huyundan vazgeçmiyor. Ama benim en büyük işbirlikçim annesiydi, o da oğlunun huyunu bilirdi ve bana hep destek olurdu. Mesela bir gün çok büyük kavga ettik baktım aramıyor, ben de aramıyorum tabi. Annesi durumu anlardı hemen arardı beni hadi gel seninle dışarı çıkalım derdi, (ben asla annesine şikayete gitmedim bu arada, hep kayınvalidemin düşünceliliğiydi) sonra çıkardık mecbur eşim de gelirdi. Hiç küs değilmiş gibi gülerdim bir şeyler anlatırdım, eşim de şaşırırdı. Sonra sonra baktı ben takmıyorum o sonurttuğuyla kalıyor, o da tutamaz kendini gülerdi bir şeyler anlatırdı. Sözün özü; ne kadar nazlarsak o kadar naz çekeriz. Umursamıycaksın pamuğum, ama siz uzakmışsınız da naparsın bilemiyorum, 
