- 21 Nisan 2018
- 3
- 1
- 30
- Konu Sahibi MatmazelCoco94
- #1
Merhaba arkadaşlar. Ben yeni üye oldum. Kafayı yemek üzereyim. 3 senelik sevgilim, 1 senelik nişanlım arkamda durmadı. Biz ilk tanıştığımızda aynı okulda öğrenciydik. Görür görmez aşık olmuştuk. O zamanlar ölüp bitiyordu hatta o zamanlardan bile ailemle konuşayım evlenelim falan diyordu ama ben kabul etmedim o zamanlar. Bu arada sürekli ailesiyle sorunlar yaşayan bir insan. Okula ilk geldiği zamanlar çok kötüydü. Biz tanıştığımız zamandan beri hep ona destek oldum; okulda, hayatında, evde. Biz aynı eve çıktık 1. yılımızda. Yani 3 senedir aynı evdeyiz. O bana hep derdi sen olmasaydın benim hayatım çok kötü olurdu diye. Ben ondan önce mezun oldum, ama aynı yaştayız. O geç başladı. Ben ilk etapta iş bulamadım dolayısıyla hep psikolojik sıkıntılar yaşadım ve en sonunda da iş buldum. Neyse konuya gelecek olursak biz nişanlandıktan sonra sürekli kavga etmeye başladık. Sanki yıllardır tanıdığım çocuk abuk subuk konuşup beni delirtmeye başladı. Ben ise bunlara katlanamıyordum. Hem iş hem okul hem de onun okulu için yardım ediyordum. İyice yetişemiyordum herşeye. Ondan da bu tepkileri görünce iyice sinirleniyordum. Bazı anlarda öyle delirtiyordu ki yüzüğü attım bir kaç defa ama yine toparlıyorduk. Bir gün beni yine delirtti ve ben benim artık katlanamadığımı bilsin diye intihar gibi bir şey yaptım. (Ama etmedim sadece korkdun diye bıçakla koluma bastırmıştım. Yaptığım hoş değildi ama başka çare bırakmamıştı.) O olaydan sonra gözü gerçekten korktu ama biz yine kavgalara devam ettik. En son tatildeyken yine kavga ettik mesajla ve ayrılalım dedim. O da hemen kabul etti. Normalde hiç kabul etmezdi. Bu olaydan sonra kabul etti ben de aradım neler oluyor diye. Artık istemediğini hatta içindeki sevginin bittiğini bir daha geri dönüşü olmayacağını söyledi. Benim dünyam yıkılmıştı. Beni bu kadar seven insan nasıl olur da böyle olur diye. Sonra ben tekrar yaşadığımız eve döndüm. İkimiz de ev için senelik peşinat verdiğimiz için evden ayrılamadık ki ben de onu geri kazanmak için 2 ay kadar alttan alıp mücadele ettim. Nitekim biraz daha yumuşadı ama sonra araya aile engeli girdi. Annesi bizim kavgalarımızı biliyordu, babası da sinir hastası bir adam. Bizim mezhepler farklı diye çok sıcak bakmıyordu. Meğerse öğrendim ki(nişanlım itiraf etti) nişandan beri onu işlemeye, manipule etmeye çalışıyormuş. Siz farklısınız olamazsınız kültürleriniz farklı evlenseniz boşanırsınız diye saçma sapan şeylerle dolduruyormuş kafasını. Biz de kavga edince o zaman ayrılığı kabul ediyor ailesine de söylüyor babası da çok mutlu oluyor. Bu sefer işler değişince nişanlımla aramız düzelince babasına çıtlatıyor ve adam kıyameti koparıyor. Onu tehdit ediyor para göndermemekle, ailesine zarar vermekle falan. Nişanlım da babasının psikolojik rahatsız olduğunu bildiği için gözü korkuyor ve benimle gerçekten bitirmek için karar veriyor. Sözde bu yaz evlenecektik. Şimdi beni sevdiğini ama asla olamayacağımızı artık umut etmemem gerektiğini söylüyor. Fakat dibimden de ayrılmıyor hatta kıyafetime karışıp kıskançlık yapıyor. Ben ise kafayı yiyorum. Önce sabrettim düzelir dedim ama aklı gidip gidip geliyor. Normalde böyle dengesiz bir insan değildi. Kendimi çok kötü hissediyorum. Elimden geleni yaptım ama babam düzelmiyir artık pes ettim sen de pes et dedi. Öyle canım yanıyor ki benden 1 saniye bile ayrılamayan insan nasıl böyle değişti. 
