Ben ne olursa olsun, böylesi ve benzeri durumlarin insan vucüdundaki bozukluktan ileri geldigini düsünüyorum.
Röportajda birsey dikkatimi cekti.
"- Bana çok destek oluyorlar, hep oldular. Ama onların da yaşananları kabul etmeleri kolay olmadı. Ben ortanca çocuğum. Bir ablam, bir de kız kardeşim var. Bizimkiler benim erkek olmamı çok istemişler. Ama kız doğmuşum."
Ailesi hep erkek olsun istemis, dogdugunda da bunu dile getirmisler ki bu kizcagizda biliyor bu durumu.
Yani kücüklükten beri " biz seni erkek istemistik" lafini duyarak büyümüs.
Bazen anne babalar bunu yapar.
Bilmezler karsilarindaki cocuklari üzerinde bu kelimelerin nasil bir etkisi olacagini.
Beynin isleyisinde bozuluk olusabilir, ruhi dünyamizda buzukluk olabilir, bedenimizde bozukluk olabilir.
Bu cok normal.
Bence sonuna kadar bu bozukluk tedavi edilmeye calisilmali.
Hayatinin sonuna kadar hormon haplari almak, hep yadirganmak, asla tam bir kadin yada tam bir erkek olamamak, hep bir mücadele icinde yasamak, her gece kabuslar görmek vb. vb...
Tüm bunlar dayanilmasi cok zor bir durum.
Belkide aldiklari o hormon haplarinin tam tersini alsa dahami kolay olurdu? Bilmiyorum...