- 18 Aralık 2020
- 324
- 422
- Konu Sahibi Smoothieee
- #1
Selammm
Kısa bir iç döküşe geldim,
9 yıllık evliliğimi uzun psikolojik şiddet sonucu artık sonlandırmaya karar verdim.
(aylarca küs kalması, annesine bağımlılık , arkadaş düşkünlüğü, beni hiçe sayma vs vs gibi nedenlerden 1 buçuk yıldır ayrıyız ayrı yaşıyoruz . Bir çocuğumuz var 5 yaşında otistik.
onun doğduğu an itibariyle çeşitli sağlık problemleri eğitim hayatı hastane hayatı vs derken geçen yıla kadar sabredip , geçen yıl artık sabrımın son noktasında( oğlumun ameliyatımı hiçe sayıp ailesinin istediklerinde direndiği için eşyalarımı alıp çıktım ve aile evine geldim .
Geldim gelin görün ki , annem inanılmaz kontrol delisi bir insan, kendimi asla rahat ve huzurlu hissetmiyorum , hala beni 3 yaşında görüyor , çocuğuma ne giydirdiğime ne yedireceğim neyi nereye nasıl koymam gerektiğine aklınıza gelecek herşeye bir yorumu var.
İlk zamanlar çok tartışıyordum , işte neden babasına gönderiyorsun çocuğu yorumları , gündüz gezsin akşam getirsinler vs .
Acıtmayın ağlamalar hasta olmalar ben güçlü olmaya çalıştıkça dünyanın em kötü şeyi başımıza gelmiş gibi davranmalar , yardım etmek istiyorum işimi beğenmiyor, iki kere tartıpı çocuğu alıp dışarıda akşama kadar gezdim maalesef geri döndüm,
Eş denen kişilik zaten hiç orta yol anlamında adım atmadığı için o kapı bende seçenek değil , çocuğum özel olduğu için annem bakamaz bi kaç saat bırakıyorum zaten babasız birde annesiz bırakıyorsun diye konuşuyor , çalışmak istiyorum kreşler kabul etmediği için çalışamıyorum, annem zaten bakamaz bütün evin yükü omuzlarımda çünkü hem hiç bişey beğenmeyip yaptırmıyor hem bekliyor ,muhafazakar bir aileyiz .
Babamız yok. Ancak annem hep onum sözü geçsin istiyor . Arkadaşlarla dışarı çıkıyoruz aracım olmadığı için toplu taşıma kullanıyoruz . Kültürel aktiviteler tiyatro konser vs diyelim akşam 9 da başlıyor zaten en erken 11 de bitiyor , gece vakti neden dışarıdasın gören ne der sen bir annesin , ne yollara düştün tarzı düşünceler , annem kabusum oldu anlayacağınız , bekarlığımdaki şeyini sürmek istiyor, çocuğum tüm eğitimlerine ben götürüyorum , hafta içi evde döküpsaçmasım diye her gün park oyun alanı vs götürüp gezdiriyorum , evde misafir gibi hissediyorum, uzaktayken hep yakında olsaydın ah elimden bişey gelmiyor derdi evet çocuğuma çok düşkün ama kendimi kandırılmış hissediyorum, bakmak zorunda hiç değil 4 yaşına kadar tek başıma bakıp büyüttüm zaten. Psikolojim bozuldu. Önümüzdeki ay boşanma davam var anneme söylemedim bi Sürü ağlayıp beddua edecek üzülüyor ama beni bu söylemler daha çok üzüyor , dava anlaşmalı sonuçlanacak , az bir miktar ücret alcağım kendi düzenimi kurup taşınmak istiyorum, özgür olmamak bu şekilde hissetmek acaba ben mi çekilmezdim diyorum ağlayamıyorum , sıkıntımı bile yaşayamadım öyle iç dökmeye ihtiyacım vardı sizlerde yol gösterirseniz çok sevinirim
Kısa bir iç döküşe geldim,
9 yıllık evliliğimi uzun psikolojik şiddet sonucu artık sonlandırmaya karar verdim.
(aylarca küs kalması, annesine bağımlılık , arkadaş düşkünlüğü, beni hiçe sayma vs vs gibi nedenlerden 1 buçuk yıldır ayrıyız ayrı yaşıyoruz . Bir çocuğumuz var 5 yaşında otistik.
onun doğduğu an itibariyle çeşitli sağlık problemleri eğitim hayatı hastane hayatı vs derken geçen yıla kadar sabredip , geçen yıl artık sabrımın son noktasında( oğlumun ameliyatımı hiçe sayıp ailesinin istediklerinde direndiği için eşyalarımı alıp çıktım ve aile evine geldim .
Geldim gelin görün ki , annem inanılmaz kontrol delisi bir insan, kendimi asla rahat ve huzurlu hissetmiyorum , hala beni 3 yaşında görüyor , çocuğuma ne giydirdiğime ne yedireceğim neyi nereye nasıl koymam gerektiğine aklınıza gelecek herşeye bir yorumu var.
İlk zamanlar çok tartışıyordum , işte neden babasına gönderiyorsun çocuğu yorumları , gündüz gezsin akşam getirsinler vs .
Acıtmayın ağlamalar hasta olmalar ben güçlü olmaya çalıştıkça dünyanın em kötü şeyi başımıza gelmiş gibi davranmalar , yardım etmek istiyorum işimi beğenmiyor, iki kere tartıpı çocuğu alıp dışarıda akşama kadar gezdim maalesef geri döndüm,
Eş denen kişilik zaten hiç orta yol anlamında adım atmadığı için o kapı bende seçenek değil , çocuğum özel olduğu için annem bakamaz bi kaç saat bırakıyorum zaten babasız birde annesiz bırakıyorsun diye konuşuyor , çalışmak istiyorum kreşler kabul etmediği için çalışamıyorum, annem zaten bakamaz bütün evin yükü omuzlarımda çünkü hem hiç bişey beğenmeyip yaptırmıyor hem bekliyor ,muhafazakar bir aileyiz .
Babamız yok. Ancak annem hep onum sözü geçsin istiyor . Arkadaşlarla dışarı çıkıyoruz aracım olmadığı için toplu taşıma kullanıyoruz . Kültürel aktiviteler tiyatro konser vs diyelim akşam 9 da başlıyor zaten en erken 11 de bitiyor , gece vakti neden dışarıdasın gören ne der sen bir annesin , ne yollara düştün tarzı düşünceler , annem kabusum oldu anlayacağınız , bekarlığımdaki şeyini sürmek istiyor, çocuğum tüm eğitimlerine ben götürüyorum , hafta içi evde döküpsaçmasım diye her gün park oyun alanı vs götürüp gezdiriyorum , evde misafir gibi hissediyorum, uzaktayken hep yakında olsaydın ah elimden bişey gelmiyor derdi evet çocuğuma çok düşkün ama kendimi kandırılmış hissediyorum, bakmak zorunda hiç değil 4 yaşına kadar tek başıma bakıp büyüttüm zaten. Psikolojim bozuldu. Önümüzdeki ay boşanma davam var anneme söylemedim bi Sürü ağlayıp beddua edecek üzülüyor ama beni bu söylemler daha çok üzüyor , dava anlaşmalı sonuçlanacak , az bir miktar ücret alcağım kendi düzenimi kurup taşınmak istiyorum, özgür olmamak bu şekilde hissetmek acaba ben mi çekilmezdim diyorum ağlayamıyorum , sıkıntımı bile yaşayamadım öyle iç dökmeye ihtiyacım vardı sizlerde yol gösterirseniz çok sevinirim
her gecenin sonu gündüz, her karanlığın sonu aydınlık, sevgiler 
çocuk için özel eğitim okulları var oraya yollasanız?
Bu arada bilmediğimden soruyorum çocuğu neden kreşler kabul etmiyor? Hasta olsa bile böyle bir hakları var mı?
