- 6 Şubat 2012
- 768
- 65
- 73
selamlar.. içimi dökmek istedim kimseye anlatamadığım şeyleri buraya yazmak istedim
nefretim kv.deye kırgınlığım eşime..
öncelikle kaynanayla ayrı şehirlerdeyiz ve ben mayısta doğum yaptım, doğumdan önce telefonda konuştuk kaynana gelicem ama işlerim var dedi bende ne zaman isterseniz gelin isterseniz doğumdan sonrada gelebilirsiniz işlerinize göre siz bilirsiniz dedim kapadık telefonu.. sonra eşim akşam eve geldi bi surat bi surat, sordum ne oldu diye, anneme doğumdan sonra gel demişsin sen dedi kadın kırılmış nie öyle dedin dedi, bende açıkladım o işlerim var dediği için ne zaman isterseniz gelin dedim die neyse eşim uzatmadı, telefon et söyle dedi yanlış anlamışsın diye konuş dedi aradım bende salak gibi değmez halbuki kadın art niyetli çünkü..
Sonra geldi doğuma 1 ay kala zaten hiç temiz değildir her konuda tiksindirdi beni önceden beri öyledir zaten, hergün sinir krizleri geçirdim oğlu gelene kadar kapanır bi odaya bi iş ucundan tutmaz oğlu gelince oturur benle aynı oda da.. herneyse doğum zamanım geldi eşim annesinin tansiyonu var panik yapar die hastaneye götürmedi oralarda rahat edemez hasta filan olur die, o zamanda burnumuzdan getirdi beni götürmediniz die eşimi arayıp ben ist gitcem sen beni götürmedin die resmen iş kesti adamın moralini bozdu, 2 gece kalıp eve döndük bebeği alıp sevmedi (hiçte umurumda değil zatende) sonra onuda benim üstüme attı vay efendim gelin kucağıma vermedi dedi eşime şikayet etti, eşimde yine bi surat bi surat en ihtiyacım olduğu zaman en ilgiye muhtaç olduğum zaman bana surat etti hep, kendi annem hastalandı yanımda kalmadı, kaynana desen bi iş tutmaz odaya kapanır.. sezeryanla doğurduğum halde hiç yatamadım ağrımla sancımla bebeğime bakmaya çalıştım, ne yemek yapanım oldu ne ilgilenenim doğru düzgün ne bulduysam onu yedim kuru katı, sıcak bi yemek yapanım olmadı kendim yapmaya kalktım çocuğum ağladı bakan yok
Eşime de çok kırgınım o zamanki tavırlarından, ilgisizliğinden dolayı doğum yaptım bi çiçek bile almadı normalde hiç öyle şeyler bekleyen biri değilim takmamda ama doğum yaptığımda istedi gönlüm.. kendi ailemde dahil herkese kırgınım beni ilk zamanlar çok yalnız bıraktılar ilk doğumumdu ihtiyacım vardı onlara ama malesef yoklardı.. işte bu yaşadıklarımı unutamıyorum ne eşime aileme olan kırgınlığım geçiyo nede kv deye olan nefretim geçiyo, mümkünse ne sesini duymak ne yüzünü görmek istemiyorum..
sonuç olarak Allah kimseyi kimseye mecbur bırakmasın...
nefretim kv.deye kırgınlığım eşime..
öncelikle kaynanayla ayrı şehirlerdeyiz ve ben mayısta doğum yaptım, doğumdan önce telefonda konuştuk kaynana gelicem ama işlerim var dedi bende ne zaman isterseniz gelin isterseniz doğumdan sonrada gelebilirsiniz işlerinize göre siz bilirsiniz dedim kapadık telefonu.. sonra eşim akşam eve geldi bi surat bi surat, sordum ne oldu diye, anneme doğumdan sonra gel demişsin sen dedi kadın kırılmış nie öyle dedin dedi, bende açıkladım o işlerim var dediği için ne zaman isterseniz gelin dedim die neyse eşim uzatmadı, telefon et söyle dedi yanlış anlamışsın diye konuş dedi aradım bende salak gibi değmez halbuki kadın art niyetli çünkü..
Sonra geldi doğuma 1 ay kala zaten hiç temiz değildir her konuda tiksindirdi beni önceden beri öyledir zaten, hergün sinir krizleri geçirdim oğlu gelene kadar kapanır bi odaya bi iş ucundan tutmaz oğlu gelince oturur benle aynı oda da.. herneyse doğum zamanım geldi eşim annesinin tansiyonu var panik yapar die hastaneye götürmedi oralarda rahat edemez hasta filan olur die, o zamanda burnumuzdan getirdi beni götürmediniz die eşimi arayıp ben ist gitcem sen beni götürmedin die resmen iş kesti adamın moralini bozdu, 2 gece kalıp eve döndük bebeği alıp sevmedi (hiçte umurumda değil zatende) sonra onuda benim üstüme attı vay efendim gelin kucağıma vermedi dedi eşime şikayet etti, eşimde yine bi surat bi surat en ihtiyacım olduğu zaman en ilgiye muhtaç olduğum zaman bana surat etti hep, kendi annem hastalandı yanımda kalmadı, kaynana desen bi iş tutmaz odaya kapanır.. sezeryanla doğurduğum halde hiç yatamadım ağrımla sancımla bebeğime bakmaya çalıştım, ne yemek yapanım oldu ne ilgilenenim doğru düzgün ne bulduysam onu yedim kuru katı, sıcak bi yemek yapanım olmadı kendim yapmaya kalktım çocuğum ağladı bakan yok
Eşime de çok kırgınım o zamanki tavırlarından, ilgisizliğinden dolayı doğum yaptım bi çiçek bile almadı normalde hiç öyle şeyler bekleyen biri değilim takmamda ama doğum yaptığımda istedi gönlüm.. kendi ailemde dahil herkese kırgınım beni ilk zamanlar çok yalnız bıraktılar ilk doğumumdu ihtiyacım vardı onlara ama malesef yoklardı.. işte bu yaşadıklarımı unutamıyorum ne eşime aileme olan kırgınlığım geçiyo nede kv deye olan nefretim geçiyo, mümkünse ne sesini duymak ne yüzünü görmek istemiyorum..
sonuç olarak Allah kimseyi kimseye mecbur bırakmasın...
Son düzenleme: