Öncelikle tüm kadınlar kulübü üyelerinin bayramını kutlarım. Şu anda kendimi çok kötü hissediyorum ve sizinle dertleşmek eminim bana iyi gelecektir. Çok yalnız hissediyorum, bir yalnızlık girdabında boğuluyorum sanki. Arkadaş çevrem vardı ama herkes dört bir yana dağıldı, kimisi de evlendi hayat derdiyle, çocuğunun geleceğiyle uğraşıyor. Bir sevgilim olsa o da yok, çok istememe rağmen yok, olmuyor, olmuyor. Çirkin değilim ya da aşırı kilolu bir bayan da değilim, güzel giyinirim, bakımıma dikkat ederim.. Çok çekingen de olmamaya çalışırım. Ama yok, yok, yok... En son birinden hoşlandım, aslında hoşlanmanın ötesinde çok güçlü bir duygu hissettim, ümitlendim kendimi kaptırdım ama yok, 5 gündür mesajıma cevap yazmamasıyla tepetaklak çakıldım
( Ve yine depresyonun, üzüntünün kucağına düştüm.
Hiç sevgilisi olmamış bir bayan da değilim. İlk ciddi ilişkim 22 yaşındayken başladı ve 3 sene sürdü, evlenme yoluna girdiğimiz bu ilişki 25 yaşında bitti. Şiddete eğilimli biriydi, aynı zamanda benim üstümde baskı kurmaya çalışıyordu, giydiğim kıyafetlere falan karışıyordu. Gelecek için planlarım vardı, işyerim beni Avrupa'ya eğitime gönderecekti, buna şiddetle karşı çıktı.. Onun kafasında ben sadece bütün ev işlerini yapmalı, çalışsam bile daha fazla yükselme hayali kurmamalıydım, buna hakkım yoktu. Şiddet eğilimini de farkedince ilişkiye nokta koydum. Şu an 28 yaşındayım, 3 senedir güvenebileceğim, birbirimiz için karşılıklı sorumluluk hissedebileceğimiz, birlikte eğlenebileceğimiz, kafa yapımız uyan bir sevgili istedim, tek istediğim buydu, ama 3 koca sene boyunca olmadı
( Çok hüsranlar yaşadım, nasıl oluyordu biliyor musunuz, işte ilk 2 buluşma güzel geçiyordu, sonra devamı gelmiyordu, olay tavsıyordu. Ya da cinsel beklentileri olan tipler çıktı karşıma, açıkça söylemeseler de imalarından anlıyorsunuz, ben onlara o tür biri olmadığımı, seviyeli bir ilişki istediğimi belli edince anında toz oldular. Böyle böyle 3 sene geçti, umudumu kaybetmedim, elbette sağlıklı ilişki kurabileceğim biri çıkar dedim, olmadı. Bir arkadaşımdan ümitlendim, belki ilgisi var dedim, derdi sadece işini gördürmek için beni kullanmak çıktı
(
Tabi sosyal çevremi kaybetmemin de etkisi var, maalesef Ankara beni boğuyor, nefret etmeye başladım bu şehirden.. Ama herkesi arkadaşı mı tanıştırıyor birileriyle ? Otobüste, avm'de, ne bileyim en olmadık şekilde tanışıp güzel ilişkiler yaşayan yok mu, var. E benim neden olmuyor ? Ben nerde hata yapıyorum ? Erkekler güzellik istiyorsa, e çirkin de olmadığım söyleniyor, tek sorun sosyal çevremin olmayışı mı ? Spora yazıldım, hem yaza doğru forma girerim, hem de çevre olur birileriyle tanışırım diye.. Gelen kişi de çok ama yine olmadı, herkes sporunu yapıp çıkıyor, sohbet olayı yok
( En son yaşadığım hüsran da beni mahvetti. Napıcam, bu yalnızlık hissinden kurtulmak için napmalıyım, illa internetten erkek bulup tek gecelik seviyesiz ilişkiler mi yaşamak lazım? Bu devirde ciddi ilişki kurmak hayal mi oldu? Ben hayatı düzgün yaşamaya çalışan bir insanken neden sevilmiyorum ? Eski sevgilim şu an evlendi ve 4 çocuğu var, karısını da sık sık dövüyormuş, haberlerini alıyorum. Böyle karaktersiz bir erkek bile kendini seveni bulmuş...
Aslında üzülmemek istiyorum ama elimde değil. Neyse ki Ekim ayında Amerika'ya öğrenim görmeye gidiyorum, belki orada da sevgilim olamayacak ama en azından farklı ortam, farklı çevre bana iyi gelir diye düşünüyorum. Yeni arkadaşlar edinmeyi hayal ediyorum. ABD'ye gidene kadar dişimi sıkmaya, bu yalnızlık durumuma sabretmeye çalışıyorum ama mantığıyla değil duygularıyla yaşayan bir insan olduğum için depresyona girmemekten kaçamıyorum
((
fizik kurallarına göre kadının her doğum yaptığı GÜN tekrar hamile kalması gerekiyorda?
