Neden çocuk sahibi olmalıyım ?

Boleyn Kizi .!.:

Evet benim gözüm de sizi arıyor bu tür konularda

Birgün çocuk sahibi olursam en büyük nedenim eşim olur herhalde.

Gerçekten iyi bir baba olur . Baba olmaya hakkı var. Iyi insanlarız iyi yetistiririz diye umudum var.

Ama tabi yine de neden çocuk sahibi olmalıyım sorusuna ağız dolusu bir cevap veremiyorum

Genişletmek için tıkla...

Ben hiçbir zaman verebileceğimizi sanmıyorum. Biz çocuk sevicilerden değiliz de herkesin çocuğuna sulanmıyoruz diye kendi çocuumuzu sevmemekten endişelenmek veya karşı konamaz anne dürtülerini beklemek artık hayal gibi geliyor bana. Değil heveslenmek yaş ilerledikçe hevesim kaçıyor. Çalışıyorum evliyim bir de üniversiteye başladım bu sene. Hangi aklı başında insan şu tabloya sümüklü bir çocuk çizer Bir de aramızda kalsın ‘olursa Ekime olmazsa ..’ diyerek denemeye başladık. Valla da olmuyor (altıncı ayımız) yani demem o ki çok hevesli olmadığımdan sallamayıp bekliyorum ama artık anne olmak istiyorum evet dediğim anda denemeye başlasam altı ay zor geçerdi bence. Siz de yavaştan düşünmelisiniz bana kalırsa

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Ben genelde hızlı ve pratik karar veren bir insanım. Sizin yerinizde olsam kendime şu soruyu sorarım; çocuk istiyor muyum istemiyor muyum. Eğer çocuk istememe gibi bir durum söz konusu değilse o zaman o çocuk ya bugün ya yarın doğacak. Yaşınız 30 üstünde, ne kadar geç o kadar zor olur. Ayrıca ne kadar erken çocuğunuz olursa çocuğunuzla vakit geçirme ihtimaliniz artar. Ayrıca çocuk bakımı her zaman zor, madem o çile çekilecek en optimal zamanda yapmaya çalışın.

Boleyn Kizi .!.:

Benim evliliğimde 4.senem bitecek temmuzda. Ben halen daha düşünemiyorum çocuk.

Yaşım 32.

Konuyu takip edeceğim, neden herkes çocuk diye çıldırıyor zira ben de büyük merak içindeyim.

Genişletmek için tıkla...

Al benden de o kadar 4. Yıldayız ama hiç yok çocuk fikri aklımızda. Bizden sonra evlenenler 2.ye hamile kaldı hayretler içerisindeyim

Bunun bir cevabı varsa bende merak ediyorum.
Yaş 31 6 yıllık evliyim. O zaman gelince zaten istiyorsun deniyor ya...

O zaman tam olarak ne zaman?

Sürekli başka önceliklerim var sanki. Tamam bu olur artık mı deniyor yoksa hiçbir zaman denmiyor mu mesela?

Bende çocuk sevmezdim. Birinin kucağında görünce agucuk falan yapmazdım.
Evlenince eşimin daha önce varikosel ameliyatı olduğunu öğrendim. Bu yüzden korunmadık. 4 ay sonra hamile kaldım.
Evet duş almaya bile bazen vakit kalmıyor zira yeri geliyor vaktinizi bebeğine, çocuğunuza göre ayarlıyorsunuz.
Ama anne olmak bam başka duygu. Onun bir gülüşü, bir şeyleri öğrenme isteği, onunla yeniden bir şeyler öğrenmek harika.
Yenidoğan bebeğin evi bile öyle güzel kokutması bence anne olabilen isteyen anne olmadan önce ölmesin yaşayın o duyguyu hayat bir kere sonuçta. Tabi nasipse.

Pride_ .!.:

Bunun bir cevabı varsa bende merak ediyorum.
Yaş 31 6 yıllık evliyim. O zaman gelince zaten istiyorsun deniyor ya...

O zaman tam olarak ne zaman?

Sürekli başka önceliklerim var sanki. Tamam bu olur artık mı deniyor yoksa hiçbir zaman denmiyor mu mesela?

Genişletmek için tıkla...

Her sene diyorum ki seneye yapıcam sonra rahatımı bozmaya kıyamıyorum

Ben hayatım boyunca çocuklara düşkün olmadım, kimsenin çocuğunu çok sevmedim, evliliğimin 3.senesi böyle bir isteğim oluştu ama yine delice değildi . Sonra olmadı , bu sefer sanırım olmadı diye bu isteğim daha çok arttı. Kendimle savaşırken istiyor muyum yoksa sadece olmuyor diye mi tedavi oluyorum derken tedavi sonucu hamile kaldım. Hamileliğim boyunca bir kere bile karnımı sevmedim , bunu hiç bir zaman itiraf edemedim ama içimden pişman oldum. İyi bir anne olamayacağım, hayatım bitti ne yaptım ben diye.
Doğurdum, ilk an sanki sokaktan birini kucağıma vermişler gibi oldum.
kızım şu an 22 aylık. Bu hayatta daha fazla kimseye karşı sevgi ve sabır göstereceğimi sanmıyorum. İçimdeki sevgiyi tarif etmem mümkün değil. Hayatımdaki en büyük ‘iyiki’

Elbette insanın kendinden emin olması gerek çocuk yapmak istiyorsa ama ben inanıyorum ki bu gerçekten içten gelen birşey, çocuk karnımızda büyürken sevgisi biz farketmesek bile kalbimizde büyüyor.
Umarım kendiniz için en doğru kararı verirseniz
bol şans !

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

33 yaşımdayım ben de böyleyim.
Hiç çocuğum olsun da seveyim diye özenmedim. Yani bebeklere bayılmam. Hele başkalarının çocuklarını alıp agucuk bugucuk yapmam.

ama bildiğim bir şey var bir gün çocuğum olmasını istiyordum. Yani 20 sene sonra ailem biraz daha kalabalıklaşmış olsun istiyorum. Emekli olduğumda hayatımda veletler olsun.

ama bir türlü cesaret edemiyorum bebeklik çocukluk kısmı korkutyordu beni en çok. Pandemide cesaret buldum açıkçası. Doğru zaman şimdi dedim. Şimdi olmazsa hiç yapamican dedim kendime.

yani dediğim gibi hep ileriyi düşünüp bir adım attım. Siz de gelecekte çocuğunuz olmazsa üzülür müsünüz onu düşünün bence.

Birrbulutolsam .!.:

Her sene diyorum ki seneye yapıcam sonra rahatımı bozmaya kıyamıyorum

Genişletmek için tıkla...

Bu ben...:)))
Eşim çok iyi baba olur çok sorumluluk sahibi her konuda bana yardımcı.
Ama ben kendimi hala yaş olarak küçük görüyorum ki 31 yaş da küçük bence :)))
Bir de işimle ilgili beklentilerim önceliklerim var etrafımda kim çocuk yaptıysa iş hayatında ilerlemeleri gecikti. Ben bunu da istemiyorum sanırım. İleride bir gün bir çocuğum olsun isterim ama buna nasıl karar vereceğim?

Hicbir zaman başkasının cocuguna cıldırmadım kendimde anne olmak icin çilginca istemedim. yani olmazsa olurum biterim hayatim biter diye dusunmedim.

1 cocugum var 2. hamileyim. öncelikle o banyoya bile giremiyorum gece uyku uyuyomıyorum devri sadce bir donem gelip geciyor.

ilk çocuğuma olur mu olmaz mi ki bir korunmayı birakayim belki de olmayacak derken hamile kaldım. Zor bir bebekti ama o zorluğu asmak cocugunu en iyi sekilde buyutmeye calismak inanilmaz bir duygu. Heleki buyudukce onun size gosterdigi sevgi, uykusu gelince kisa kisa yanina gelip kucaginizda uyumasi onunla kurduğunuz ozel duygusal bağ gercekten cok güzel bir duygu.

Oğlum cok zor olmasina ragmen 2. cocugu oğlumun bebekliğindeki tatlılığı özledigım icin yaptım ayrıca esimde cok sever çocuklarımızı onunda baska cocuga çıldırdığını gormedim.

Yani kendi çocuğunuzu sevmeniz icin baska çocuklara çıldirmanıza gerek yok.

Pride_ .!.:

Bu ben...:)))
Eşim çok iyi baba olur çok sorumluluk sahibi her konuda bana yardımcı.
Ama ben kendimi hala yaş olarak küçük görüyorum ki 31 yaş da küçük bence :)))
Bir de işimle ilgili beklentilerim önceliklerim var etrafımda kim çocuk yaptıysa iş hayatında ilerlemeleri gecikti. Ben bunu da istemiyorum sanırım. İleride bir gün bir çocuğum olsun isterim ama buna nasıl karar vereceğim?

Genişletmek için tıkla...

Ama eminim ilerde olduğunda keşke daha önce yapsaymışız diye düşüneceğiz 30yaşındayım bencede küçük bir yaştayız ama ilerde çocuğumuz 20yaşına geldiğinde şuan yapsak 50 olacağız bu düşünce korkutuyor neyse kısmet herşey

Bence burada önemli olan isteyip istememeniz çünkü biz kadınlarda en büyük sorun yaş.
Eğer ilerde çocuğunuz olmadığı için pişman olacaksanız beklemeyin, yaş ilerledikçe bakımı zor oluyor.
Ayrıca çocuk demek bir insanın hayatının tüm sorumluluğunu üstlenmek demek. Haliyle kendinizden, planlarınızdan, hedeflerinizden belki de vazgeçmek, ertelemek demek.

Ben de öyle mıç mıç çocuk sevmem ama her zaman anne olma hayalim, hedefim vardı. Evlendikten 8 sene sonra kısmet oldu. Bazen çocuklar olmasaydı şunu şunu yapardım, buna zaman ayırırdım vs diye kendi kendime söyleniyorum. Ama çocuğuma bakınca dünyaları onun önüne sermek istiyorum. Hiçbir şey ondan değerli değil.

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Duygularima tercüman olmussun gercekten. Hic yapmasam ne olur kafasindayim cogu zaman.
Ben de bi kösede durup okuyum bakiyim

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Eşimle 4 yıldır sevgiliydik. O evliliğe ve bebeğe daha sıcak baksa da benim hiç aklımdan geçmiyordu. Kariyerime odaklanmış, kendime ayırdığım zamanda da canım ne isterse aklıma ne eserse onu yapıyordum. 1,5 ay önce rutin jinekolojik muayenem vardı. Muayene sırasında bir ara doktorum bana hayretle baktı ve hamile olduğunun farkında mısın, dedi. Şaka yapıyor sandım, değilmiş. 6 haftalık hamileymişim. Hiç ama hiç kendimi anne olarak hayal etmemiştim. Ödüm koptu, dünyam yıkıldı bir anda. Birkaç gün ağladım. Daha sonra bebeği dünyaya getirmeye karar verdim. Çok depresif bir dönem geçirdim. Çok kaygılıydım, aklımda felaket senaryoları vardı, doğru yaptığımdan emin olamıyordum. Mutsuzdum. Geçen hafta bir sağlık problemim ortaya çıktı. O sırada onu kaybedeceğim diye ödüm koptuğunda sevdiğimi, hatta çok sevdiğimi fark ettim. Bazen onu düşünürken gözlerim yaşarıyor. Kendi halime kalsam uzunca bir süre aklımdan bile geçmezdi. Beni çocuk sahibi olmaya iten küçük bir ihmal oldu. Korkmama rağmen bu kadar sevdiren ne, işte onu ben de cevaplayamıyorum.

Ben yeğenimle ilgilenmeyi çok severdim hala da öyle. Küçükken kucağımdan inmezdi. Onunla konuşmak bir şeyler öğretmek canım teyzecim deyip sarılması çok saf olması vs.

Evlenince de 2 yıl istemedik. Sonra düşündük hamileyim. Beni de bebek bakımı sorumluluğu korkutuyor. Ve 2. Cocugu düşünmüyoruz şu an için. Hem imkan hem ilgilenme acısından ileride ne olur bilemem tabi..

İmkan olsa evliliği de çocuğu da daha erken olsun isterdim. Tabi şimdiki imkanlarımla erken istiyorum. Bu da imkansız birşey. Çocuğu, hayatta herşeyin bomboş olduğunu anlayınca istedim. Meraklısı değildim. Hayatta tüm uğraşlar bomboş ama sana yabancı olmayan bir can, daha geniş bir aile olma arzusu, yaşım geçtikçe hayattan beklentilerimin değişmesi ve sanki çok yaşlanınca bana benden bir parça eşlik etsin isteği ( belki de yalnızlık korkusu bu bilemiyorum.) şu soruya net cevap veremeyişim... çocuk istemiyor muyum? Bunun net cevabı hayır değil ama neden istiyorsuna da çok bir fikrim yok. Dedikleri gibi bir duygu bu. Olunca da ama iyi ki olmuş daha da olsun hatta daha erken olsaymış oluyor. Ama zor mu zor, yorucu mu yorucu. Şöyle birşeye belki biraz benzeyebilir bu. En sevdiğiniz yemeği yapmak zor gelir mi? Yorgun da olsa insan canı isteyince yapıyor. Çocuk da yoruyor ama o yorgunluk insanı üzen birşey olmuyor.

27 yaşında 8 aylık evliyim.
Çevrem bilir asla çocuk istemiyordum evliliğimde.
Aslında çok anaç bir insanım ama çocuğu göze alamıyordum sadece.
Hayvanlara aşığım.
Hayatımı kedi köpek ile geçirme planları yapıyordum.
Ta ki korunduğum halde hamile kaldığımı öğrenene kadar...
Şuan 3. ayıma girdim. İlk zamanlar kabul etmek biraz zor oldu.
Ama eşimle korkularımı yendim
Bu kadar erken hamilelik... Asla diyordum al sana asla dedi tokadı yapıştırdı hayat
Köpeği yine sahipleneceğim ama yanında artık bir de bebek olacak

bence bu sadece kendimize değil baba yapacağımız adama da bağlı bir durum. elbette hayatta başımıza ne gelir bilemeyiz ama mesela kötü evliliklerde, hiç hak etmeyen adamları baba yapmak çok yanlış. bir gün çocuk düşünürsem kesinlikle baba adayı ile alakalı olacak buna eminim. hadi ben çocuk istersem zaten en iyi anne olmak için elimden geleni yaparım kendime güvenim ve inancım tam ama karşımdaki? yani sonuçta tek başına yapılmıyor. o adamdan çocuğum olsun ister miyim önce onu sormalıyım kendime. çocuk mutlu, güzel bir yuvada büyümeli. iyi eğitim almalı. kimsenin genleri aman soyumuz devam etsin denebilecek kadar süper değil bu ülkede. harika bir toplum, mükemmel insanlar değiliz. çok güzel, çok yakışıklı da değiliz genelde. soy devam ettirme olayı, ya düşündükçe gülüyorum kim senin soyunu ne yapsın? ha ülke için süper bir aile isen, koç sabancı falansan tamam. MİSAL. çok detaylı düşününce çocuğun apartman gibi saçma sapan bir yerde de büyümemesi lazım mesela. amerikan tarzı evlere bayılıyorum o açıdan kendi ailemden örnek vereyim, allah başımdan eksik etmesin eyvallah da senelerce boşa çalışmışlar, sıfıra sıfır elde var sıfır. hep sınırda geçindik, ortaokula gidene kadar kendime ait odam bile olmamıştı. bu aile neden 2 çocuk yapar anlam veremiyorum mesela. ben hep tatile giden çocuklara özenirdim. çekirdek aile olarak tatilya falan vardı mesela o zamanlar, giderlerdi. arabalarının bagajına bavulları koyar giderlerdi komşular falan. hep özendim mesela biz niye gidemiyoruz diye. çocuğun içinde bir şeyler kalacaksa gerek yok dünyaya getirmeye ya bence. hem maddi hem manevi etkenler var yani. ben biliyorum ki benim annemle babam çocuklarımızı iyi yaşatalım kafasında olsalardı bugün daha iyi yerlerde olurduk. biz hep yetinmeyi bilmekle meşguldük, hep bunu bulamayanlar da var adı altında şımarma sakın mesajı verildi ama şımarmakla ilgisi yok, avutmaktı o sadece. büyük konuşmayayım ama benim için maddiyat ve maneviyat önemli.

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Ben annem ölünce çocuk sahibi olmaya karar verdim. Nedense üremem gerektiği düşüncesine kapıldım. İçgüdüsel bişeydi. Yoksa bence akıl karı bir iş değil.
Kedim de var, çocuğun kedi köpekten bir farkı şu. Senin duyduğun sevgi değil de onunla geliştirdiğin ilişkinin hayvanlarınla olandan çok farklı olması bence.
örneğin Kedin sürekli 1 yaş çocuk zekasında kalırken, çocuğun büyüyor büyürken sen de değişiyor ve kendi hayatını da baştan yaşıyorsun.

Bir çocukla büyürken, kendi çocukluğuna da dönüyorsun bence. Hayatı yeniden keşfediyorsun. Onun gibi bakabiliyorsun aslında sana artık sıradan gelen şeylere. İlk kez bir kelebek görmesi mesela :) sana bambaşka bir his yaşatıyor, yaşadığın ama unuttuğun şeyleri.
Sonra güçlü bir bağ kurarsanız birinin sana dünyadaki herkesten daha çok güvenmesi, ihtiyaç duyması, sevmesi, tek dünyası sen olman (ilk zamanlar için) senin öğrettiğin şekilde şekillenmesi... Bunlar tatmin sağlıyor.
Bunlar olurken de hayatın kayıyor ama artı eksi listesi yaptığında artılar eksileri silip çok daha fazlası da olduğu için çocuk yapıyoruz.

Evliliğimin 7. Yılında doğdu kızım ve o zamana kadar hiç çocuk istememiştim. Başkasının çocuklarını da sevmezdim 1-2 tane çok sevdiğim arkadaşımın bebeği hariç.