- 13 Eylül 2018
- 1.710
- 2.694
- 133
- Konu Sahibi Maariftakvimi
- #1
Günaydın kızlar inanin ki bugün çok kötüyün gözlerim dolu dolu kaç gündür boğazımda bir yumru varda yutamıyor gibiyim...
Niye böyleyeyim söyleyeyim daha önce belirtmistim 35 yaşın kıyısındayım bekarım hayatımda kimse yok olacak gibide degil.Ama bir kaç gündür düşünüyorumda neden böyle nerdeyse abartısız 18-19 yaşindan beri ben birinden hoşlanayım yada biri benimle ilgilensin net 1 hafta taş çatlasın 10 gün sürmüyor ya o kişi bir şekilde hayatımdan çıkıyor ya normal bir arkadaş gibi oluyor yada onun hayatında bir iliski oluyor ve o kişinin o ilişkisi evlilikle sonuçlanıyor...
Bende bazen düşünüyorum acaba beni tanıdıkça mı vazgeçiyorlar huyum suyum karakterim mi itici geliyor ama o kadar bile ilerleme söz konusu degil ki aynı ortamda aynı şekilde devam ederken bi anda hiçbirşey olmamış gibi davranıyor karşımdaki kişi...
Birde konu başında yanlış anlaşılmasın diye yazmadım ve karşıma çoğunlukla hep evli insanlar çıkıyor yanlış anlaşılmaya neden olmasın hiçbiriyle herhangi bir duygusal yada ileri boyutta hiçbirsey yaşamadım aksine bu durum hep psikolojik olarak beni olumsuz etkiledi yani önceleri ben mi böyle bir duruma kapı araliyorum diye düşündüm ama söz konusu kişilerin evli olduğunu bile bilmiyordum ve evli kisilerden yakınlık görünce acaba ben çok çirkinimde hayatımda kimse olmadığını olmayacağını düşünupte onları reddemeyecegim fikrimi onlarda oluşuyor diye kendimden daha çok nefret ediyorum...
Hayatıma bakıyorum çevremde neredeyse benden 10 yaş küçükler bile evlendi yaşıtlarımın olduğu mekanlarda tek bekar gibiyim konular eş kişisi eş ailesi çocuk evleri evlilikleri görünmez bir varlık gibiyim arada söz bana neden evlenmediğim bir gün evlenmedigim için pişman olacağım ile ilgili ya nasihat yada çok şanslısin biz evlendikte ne oldu tarzında teselli tarzı cümleler oluyor
Tabiki ben onların ortamında bir parça olmak için degil sevme sevilme duygusunu yaşamak icin bende mutlu bir yuvaya sahip olmak kwndi hayatımi düzenimi kurmak için istiyorum hatta zaman zaman annelik duygusu yokluyor kalbimi birgün bunu yaşayamayacağımi hissettiğim için içim acıyor...
Aslinda konunun bu konudu çok uzadı bunlar daha öncede açtigım konulardı aslinda danişmak istedigim sey şu
Geçen ilk defa aile dizimi diye birsey duydum tam olarak anlamadım ama anladığım kadariyla ailede geçmişten geçmis kusaktan birinin yaptıği hatanin bedelini ilerki kusaklardan biri yaşayabiliyormuş yada hep aynı tür insanları hayatına çekme kader motifi gibi şeyler
Bunu buraya yazarken ben utanıyorum ama çocuk yaşlarda bi yakınımiz vardı 27 yaşinda güzel bi kızdi ama kısmeti pek açık sayilmazdi birgun baska bir yakinimiz o ablayi sorunca evlendi mi diye annem o abla sigara içtigi için kim götürecek o keşi gibi densizce bir cevap vermisti...
Yine böyle yıllar öncesi akrabadan bi abimiz evlilik niyeti ile arkadaslari tarafindan bi kaç kisiyle tanistirilmıştı genelde taniştıkları 29-30 yaş aralığindaki kisilerdi hep olumsuz olunca babamda nerde evde kalmış bir kız varsa onunla tanıştırıyorlar olmaz tabi gibi birşey demişti.
Birde babamın hayatinda hep 2. Bir kadın hep var olmuştur hatta üçüncü dördüncu diyebilecgimiz kadinlar kesinlikld aralarinda kendini bekarım diye tanittiklarida olmustur bunada eminim
Bir kaç gündür bunları düşünüp duruyorum acaba ben bunların bedelini mi ödüyorum yada birinden çok kötü beddua mı işittim kime ne yaptımda lanetli gibiyim.
Bakıyorum en son artık evlilik falan diye düşunmeyecegim hayatıma biri çıkarsa anın tadını çıkarmaya çalışacağım dedim tanıstığım bir iki kisi oldu biri sanaldandı ama gercek hayatta biriyle ben o kadar anlasip muhabbet ederkwn keyif almadım arkadastik öyle duygusal hicbisey olmadi ama onunla gecirdigim sure zarfıjda dünyadaki en mutlu insan ben gibiydim ve maaleswf ki 10 gun kadar surdu sonradan bir yanlis anlasilma nedeniyle dönüşü olmayacak sekilde bitti....
Bir süre sonra biriyle tanistim ama onunlada en ufak olumsuz birşey yaşamadan bitti...
Kızlar cidden ben cok kotu durumdayim ben artık bu yalnizligi kaldiramiyorum tamam pes artık vazgectim diyorum ama ruhuma kalbime söz dinleyemiyorum. Yalnızliktan canımin acıdığını hissediyorum ben bu duruma nasil alisirim bilmiyorum aranizda bu durumu yenebilen var mi bi el atsa bir fikir verse lutfen
Niye böyleyeyim söyleyeyim daha önce belirtmistim 35 yaşın kıyısındayım bekarım hayatımda kimse yok olacak gibide degil.Ama bir kaç gündür düşünüyorumda neden böyle nerdeyse abartısız 18-19 yaşindan beri ben birinden hoşlanayım yada biri benimle ilgilensin net 1 hafta taş çatlasın 10 gün sürmüyor ya o kişi bir şekilde hayatımdan çıkıyor ya normal bir arkadaş gibi oluyor yada onun hayatında bir iliski oluyor ve o kişinin o ilişkisi evlilikle sonuçlanıyor...
Bende bazen düşünüyorum acaba beni tanıdıkça mı vazgeçiyorlar huyum suyum karakterim mi itici geliyor ama o kadar bile ilerleme söz konusu degil ki aynı ortamda aynı şekilde devam ederken bi anda hiçbirşey olmamış gibi davranıyor karşımdaki kişi...
Birde konu başında yanlış anlaşılmasın diye yazmadım ve karşıma çoğunlukla hep evli insanlar çıkıyor yanlış anlaşılmaya neden olmasın hiçbiriyle herhangi bir duygusal yada ileri boyutta hiçbirsey yaşamadım aksine bu durum hep psikolojik olarak beni olumsuz etkiledi yani önceleri ben mi böyle bir duruma kapı araliyorum diye düşündüm ama söz konusu kişilerin evli olduğunu bile bilmiyordum ve evli kisilerden yakınlık görünce acaba ben çok çirkinimde hayatımda kimse olmadığını olmayacağını düşünupte onları reddemeyecegim fikrimi onlarda oluşuyor diye kendimden daha çok nefret ediyorum...
Hayatıma bakıyorum çevremde neredeyse benden 10 yaş küçükler bile evlendi yaşıtlarımın olduğu mekanlarda tek bekar gibiyim konular eş kişisi eş ailesi çocuk evleri evlilikleri görünmez bir varlık gibiyim arada söz bana neden evlenmediğim bir gün evlenmedigim için pişman olacağım ile ilgili ya nasihat yada çok şanslısin biz evlendikte ne oldu tarzında teselli tarzı cümleler oluyor
Tabiki ben onların ortamında bir parça olmak için degil sevme sevilme duygusunu yaşamak icin bende mutlu bir yuvaya sahip olmak kwndi hayatımi düzenimi kurmak için istiyorum hatta zaman zaman annelik duygusu yokluyor kalbimi birgün bunu yaşayamayacağımi hissettiğim için içim acıyor...
Aslinda konunun bu konudu çok uzadı bunlar daha öncede açtigım konulardı aslinda danişmak istedigim sey şu
Geçen ilk defa aile dizimi diye birsey duydum tam olarak anlamadım ama anladığım kadariyla ailede geçmişten geçmis kusaktan birinin yaptıği hatanin bedelini ilerki kusaklardan biri yaşayabiliyormuş yada hep aynı tür insanları hayatına çekme kader motifi gibi şeyler
Bunu buraya yazarken ben utanıyorum ama çocuk yaşlarda bi yakınımiz vardı 27 yaşinda güzel bi kızdi ama kısmeti pek açık sayilmazdi birgun baska bir yakinimiz o ablayi sorunca evlendi mi diye annem o abla sigara içtigi için kim götürecek o keşi gibi densizce bir cevap vermisti...
Yine böyle yıllar öncesi akrabadan bi abimiz evlilik niyeti ile arkadaslari tarafindan bi kaç kisiyle tanistirilmıştı genelde taniştıkları 29-30 yaş aralığindaki kisilerdi hep olumsuz olunca babamda nerde evde kalmış bir kız varsa onunla tanıştırıyorlar olmaz tabi gibi birşey demişti.
Birde babamın hayatinda hep 2. Bir kadın hep var olmuştur hatta üçüncü dördüncu diyebilecgimiz kadinlar kesinlikld aralarinda kendini bekarım diye tanittiklarida olmustur bunada eminim
Bir kaç gündür bunları düşünüp duruyorum acaba ben bunların bedelini mi ödüyorum yada birinden çok kötü beddua mı işittim kime ne yaptımda lanetli gibiyim.
Bakıyorum en son artık evlilik falan diye düşunmeyecegim hayatıma biri çıkarsa anın tadını çıkarmaya çalışacağım dedim tanıstığım bir iki kisi oldu biri sanaldandı ama gercek hayatta biriyle ben o kadar anlasip muhabbet ederkwn keyif almadım arkadastik öyle duygusal hicbisey olmadi ama onunla gecirdigim sure zarfıjda dünyadaki en mutlu insan ben gibiydim ve maaleswf ki 10 gun kadar surdu sonradan bir yanlis anlasilma nedeniyle dönüşü olmayacak sekilde bitti....
Bir süre sonra biriyle tanistim ama onunlada en ufak olumsuz birşey yaşamadan bitti...
Kızlar cidden ben cok kotu durumdayim ben artık bu yalnizligi kaldiramiyorum tamam pes artık vazgectim diyorum ama ruhuma kalbime söz dinleyemiyorum. Yalnızliktan canımin acıdığını hissediyorum ben bu duruma nasil alisirim bilmiyorum aranizda bu durumu yenebilen var mi bi el atsa bir fikir verse lutfen
Misal büyük büyük babaannem metres oldu başkasının yuvasını yıktı diye ya da büyük dede kızını sevmediği biriyle zorla evlendirdi diye bunun günahını niye ben çekeyim herkesin sevabı/günahı kendine, bu dünyada da öte dünyada da bedelini kendin ödüyorsun.
Neden böyle oluyor bende bilmiyorum. Çoğu zaman yalnızlık yokluyor insan çok kötü hissediyor bazen de aman kaderim böyle demek ki diyerek kabullenmeye çalışıyorum. Ama yalnızlık, sevilmemek, o güzel duyguları yaşayamamak gerçekten çok kötü hissettiriyor.
