- 2 Ağustos 2009
- 88
- 27
- 98
- 41
Selamün aleyküm öncelikle, sırf bunu danışmak için üyelik açtığımı belirtmeme gerek yok sanırım. Dün geceden beri bu konu beynimi kemirip duruyor, lütfen kendinizi benim yerime koyup bir yol gösterin burda çoğunuz benim büyüğümsünüz. İnşallah hiçbirinizin başından böyle bir şey geçmez, geçmemiştir umarım ama empati kurup yol gösterirseniz sevinirim zira bunu ne kafamdan atabilirim ne de hafife alabilirim... En başından anlatmaya çalışacağım sizlere, Allah razı olsun şimdiden.
Dün gece benden 9 yaş büyük ablamla eve gelirken telefonda her zaman konuştuğu bir çocukla konuşuyordu, çocuğu sevmediğini biliyorum ama biraz kafayı taktığını da biliyorum arada bir bahsederdi. Fakat ablam 28 yaşındaysa çocuk 22 yaşında. Ara sıra ben de ablama akıl vermeye çalışırdım, "çok takılma olacak iş değil" "ağırdan al zaten senden küçük" "çoluk çocukla uğraşma" gibi. Hatta mesajlarını okurdum, ortada ciddiye alınacak bir durum yoktu zaten çocuk da ablamı pek umursamıyor gibiydi. Birbirlerine bir iki yazıyorlarsa çoğu zaman cevap vermiyorlardı.
Telefonla konuştular, biz de markete uğrayıp eve geldik derken ablamı ikimizin kaldığı odada yalnız bıraktım telefonla konuşacak diye, salona geldim. 1 saat kadar geçtikten sonra annem ablamın telefonundan bizi aradı, ben de konuştum. Ben konuşurken ablam mutfağa gitti. Annemle konuştuk, kısa tuttuk kapattık. Telefonu elimde kalınca ben de el alışkanlığıdır açık kalan uygulamaları kapatırım. Tuşa bastığımda açık kalan uygulamalarda hoş olmadığını sezdiğim bir şey gördüm fakat iphone'u hepiniz bilirsiniz malum yarım gösteriyor. Keşke hiç merak etmeseydim ama girip baktım ve uygunsuz bazı fotoğraflar gördüm. 1-2 saniye galire baktım ve direk telefonu yatağa fırlattım. Burada kafanızda oluşabilecek soru işaretlerini gidereyim, 13 yaşındaki kızların çekmeye çalıştığı "vücudumu fark edeyim" tarzı fotoğraflar değildi. Fotoğrafların onun olduğuna emin miyim, eminim. Konuştuğu çocuğun olduğunu düşündüğüm fotoğraflar da vardı. Ablam birine göndermiş mi göndermemiş mi onu görmedim.
Bu 2 saniyelik olaydan sonra kendimi hiç iyi hissetmedim zaten. En yakın arkadaşlarımla konuştuk gece, hiçbirine anlatamadım anlatabileceğim türden bir şey değil çünkü. Asıl kendime gelemememin sebebi ablamdan hayatta asla bu tarz şeyler beklememem. Dünyanın en saf kızıdır neredeyse. Dışarıdan çok sessiz, içine kapanıktır. Geçmişte bazı psikolojik problemleri oldu ama tamamen kişisel şeylerdi. Sınava hazırlama dönemi gibi vs. Kısaca şu hayatta herkesten beklerim ama ondan ASLA(ydı).
Şimdi kendimi sıkışmış kalmış hissediyorum. Ablam her zamanki halinde, aynı davranıyor. Gece dayanamadım çok ağladım. Gelip sordu neden ağlıyorsun biriyle kavga mı ettin diye, hayır dedim. Kendisine de gördüğümü söyleyemem çünkü gerçekten çok zor durumda kalır kendi içersinde. Anneme, babama söyleyecek değilim çünkü söz konusu benden küçük kız kardeşim değil. Öyle olsa müdahale ederdim, telefonunu alırdım elinden, gider çocukla konuşurdum, psikoloğa götürürdüm bir şeyler yapardım yani ama bu benim ablam; onun bana akıl fikir vermesi lazım. Ki verirdi de, çok fedakar, iyi bir insandır.
Şu an kendi şokumu, moral bozukluğumu, sürekli gözümün önüne gelmesini ve ablamla gözgöze gelmekten kaçtığımı bir kenara bırakıyorum, dünyada her türlü insan var. Ablam için endişeliyim. Sürekli ne yapmam gerektiğini düşünüp duruyorum. Bir arkadaşım değil ki "kendi düşünsün artık" diyip kenara çekileyim, ailemden biri ve annemle babamı bundan çok uzak tutmak istiyorum. Bir tavsiye, akıl verirseniz çok yardımcı olursunuz bana.
not: "Koskoca insan, sana soracak değil ya, özel hayat diye bi şey var" gibi cümleleri kendime çok kurdum geceden beri zaten. Bir faydası olmuyor. Özel hayat "özel" olur zaten, telefonda başkasının görebileceği şekilde olmaz. Bugünün yarını var, karışmayayım diyemiyorum...
Dün gece benden 9 yaş büyük ablamla eve gelirken telefonda her zaman konuştuğu bir çocukla konuşuyordu, çocuğu sevmediğini biliyorum ama biraz kafayı taktığını da biliyorum arada bir bahsederdi. Fakat ablam 28 yaşındaysa çocuk 22 yaşında. Ara sıra ben de ablama akıl vermeye çalışırdım, "çok takılma olacak iş değil" "ağırdan al zaten senden küçük" "çoluk çocukla uğraşma" gibi. Hatta mesajlarını okurdum, ortada ciddiye alınacak bir durum yoktu zaten çocuk da ablamı pek umursamıyor gibiydi. Birbirlerine bir iki yazıyorlarsa çoğu zaman cevap vermiyorlardı.
Telefonla konuştular, biz de markete uğrayıp eve geldik derken ablamı ikimizin kaldığı odada yalnız bıraktım telefonla konuşacak diye, salona geldim. 1 saat kadar geçtikten sonra annem ablamın telefonundan bizi aradı, ben de konuştum. Ben konuşurken ablam mutfağa gitti. Annemle konuştuk, kısa tuttuk kapattık. Telefonu elimde kalınca ben de el alışkanlığıdır açık kalan uygulamaları kapatırım. Tuşa bastığımda açık kalan uygulamalarda hoş olmadığını sezdiğim bir şey gördüm fakat iphone'u hepiniz bilirsiniz malum yarım gösteriyor. Keşke hiç merak etmeseydim ama girip baktım ve uygunsuz bazı fotoğraflar gördüm. 1-2 saniye galire baktım ve direk telefonu yatağa fırlattım. Burada kafanızda oluşabilecek soru işaretlerini gidereyim, 13 yaşındaki kızların çekmeye çalıştığı "vücudumu fark edeyim" tarzı fotoğraflar değildi. Fotoğrafların onun olduğuna emin miyim, eminim. Konuştuğu çocuğun olduğunu düşündüğüm fotoğraflar da vardı. Ablam birine göndermiş mi göndermemiş mi onu görmedim.
Bu 2 saniyelik olaydan sonra kendimi hiç iyi hissetmedim zaten. En yakın arkadaşlarımla konuştuk gece, hiçbirine anlatamadım anlatabileceğim türden bir şey değil çünkü. Asıl kendime gelemememin sebebi ablamdan hayatta asla bu tarz şeyler beklememem. Dünyanın en saf kızıdır neredeyse. Dışarıdan çok sessiz, içine kapanıktır. Geçmişte bazı psikolojik problemleri oldu ama tamamen kişisel şeylerdi. Sınava hazırlama dönemi gibi vs. Kısaca şu hayatta herkesten beklerim ama ondan ASLA(ydı).
Şimdi kendimi sıkışmış kalmış hissediyorum. Ablam her zamanki halinde, aynı davranıyor. Gece dayanamadım çok ağladım. Gelip sordu neden ağlıyorsun biriyle kavga mı ettin diye, hayır dedim. Kendisine de gördüğümü söyleyemem çünkü gerçekten çok zor durumda kalır kendi içersinde. Anneme, babama söyleyecek değilim çünkü söz konusu benden küçük kız kardeşim değil. Öyle olsa müdahale ederdim, telefonunu alırdım elinden, gider çocukla konuşurdum, psikoloğa götürürdüm bir şeyler yapardım yani ama bu benim ablam; onun bana akıl fikir vermesi lazım. Ki verirdi de, çok fedakar, iyi bir insandır.
Şu an kendi şokumu, moral bozukluğumu, sürekli gözümün önüne gelmesini ve ablamla gözgöze gelmekten kaçtığımı bir kenara bırakıyorum, dünyada her türlü insan var. Ablam için endişeliyim. Sürekli ne yapmam gerektiğini düşünüp duruyorum. Bir arkadaşım değil ki "kendi düşünsün artık" diyip kenara çekileyim, ailemden biri ve annemle babamı bundan çok uzak tutmak istiyorum. Bir tavsiye, akıl verirseniz çok yardımcı olursunuz bana.
not: "Koskoca insan, sana soracak değil ya, özel hayat diye bi şey var" gibi cümleleri kendime çok kurdum geceden beri zaten. Bir faydası olmuyor. Özel hayat "özel" olur zaten, telefonda başkasının görebileceği şekilde olmaz. Bugünün yarını var, karışmayayım diyemiyorum...