Üniversiteden mezun oldum, işe başladım. Sadece 6 ayda dünya kadar borca girdim. Tüm bankalardan üç kredi beş kredi, annemin kanser için ilaçlarını, hasta malzemelerini yetiştirebilmek için 2 kuruşluk gelirimle 5 kuruşluk borca battım. Annemin emeklisiyle birlikte kıt kanaat derken annem bir anda vefat etti. Şaka değil, akşam yemeğe çıktık, sabah oldu işe gittim, akşam döndüğümde annem yoktu. Vardı ama, yoktu. Ve ben inanın aklınızın almayacağı borçla tam anlamıyla kimsesiz,borçlu ve annesiz kaldım. Ev, yeterli gelir, akraba elde her şey sıfır eksi sıfır. Çifte mesailer mi dersiniz, ek getiriler mi dersiniz, ne varsa koydum ortaya. Gündüz bankada, akşam çay bahçesinde... :) Belki boşanmak kadar zor değil yaşadıklarım, kabul ediyorum. Ama asla yılmadım, asla bırakmadım hayata sarılmayı. Hayatta en büyük tutanağım dediğim annemi verirken toprağa güçlüyüm diye bağırdım ama hep direndim. Her şeyi düzene koyup tek başıma doğru zamanda aslanlar gibi evlendim, kimsesizim demedim yine de. Nikah salonunda bir tek kişim yoktu, sen düşün :)
Kendine daya sırtını, kimseye değil. Buradaki yorumlara, annene, dostuna,eşine değil. Kendine önce! İnan kendine, güven biraz. Boşanmak ne zamandan beri ayıp? Okuyoruz boşanamayıp, elalem ne der deyip 3.sayfa haberlerinde ciğerimizi yakışlarını. Kimseye muhtaç değilsin, borçta biter, ayrılık acısı da diner, yalnızlık korkusu da aşılır. Sen yeter ki kendine inan. Kimsenin seni alaşağı etmesine, hor görmesine de müsaade etme. Sen ayağı yere sağlam basan güçlü insanlar kazandıracaksan eğer bu topluma, örnek kişi olman gerekir. Rabbim yolunu açık eylesin inşallah. Duacınım.
