Merhaba arkadaşlar.Sitede henüz yeniyim.27 yaşındayım ve bu yaşa kadar hiç de
normal şeyler yaşamadım.Normal bir aileye sahip olamadım mesela.Babamdan bu yaşa
geldim hala sebepsiz yere,anlatsam güleceğiniz sebeplerden hastanelik olurcasına şiddet
görmekteyim,annem de aynı şekilde.
Hayata başlamakta çok geç kaldım ben, babam zamanında bölüm beğenip üniversiteye
göndermedi beni.22 yaşımda kendi çabamla kazanıp üniversiteye başka bir şehre gittim.
4 sene çabuk geçti, çünkü eve geri dönmek istemedim hiç.Neyse ki bir erkek arkadaşım vardı
ve 4 ay önce nişanladım onunla.Biran önce evlenmek istiyorum,artık mutlu olayım istiyorum.
Nişanlım benden 3 yaş küçük.Üniversitedeki ortak arkadaşlarımız yaşı küçük diye istemememe rağmen
illa tanıştırdılar bizi.uzun süre alışamadım,çok çocukça geldi her davranışı.Çok ayrılmayı denedim, ama bana
o kadar bağlı ki bi türlü kıyamadım ona.Hem düşündüm başka da şansım yoktu çünkü başka sevenim yoktu
ve okul biter bitmez evlenmek zorundaydım.Üniversite mezunusun gider başka şehirde çalışırdın da diyen
olabilir ama öyle bir şans da vermezdi babam bana.
Ben de alıştım sonra sevgilime.El üstünde tutulmak, bir kere bile incitilmemek çok iyi geldi bana.Yeniden
umutla bakmaya başladım hayata. Evlenmeye karar verdik..
Şimdi eylül 2014 düğün planları yapıyoruz, ikimizin de işi gücü yok.Üstelik o askerde ve haziranda geliyor.
Ben ufak tefek eşyalarımı almaya başladım,babam da beni pek istemediği için yardımcı oluyor ki biran önce
evlenip gideyim.Ama nişanlımın ailesinde en ufak bir isteklilik yok.Ben hiç bir şey istemiyorum onlardan sadece
nikah tarihimizi alalım istiyorum.Ama pek umursamıyorlar.Ben ise ne olursa olsun biran önce evlenip artık huzurlu
yaşamak istiyorum.Her kelimeme dikkat ederek konuşmaktan, salon köşelerinde misafir gibi uyumaktan, mühendis
olmama rağmen kendi bölümümden hiçbirşey bilmiyormuşum cahilmişim gibi davranılmasından yoruldum.Artık
kaldıramaz oldum hakaretleri aşağılanmaları.Kendime bir gram öz güvenim kalmadı,o kadar ezildim hırpalandım ki
fiziksel anlamda kambur duruyorum.
İkimizin de işi olmadığını söylemiştim, yüksek lisans yapıyorum ben şu anda ve elimden geldiğince,moralim düzgün
oldukça kpss ye hazırlanmaya çalışıyorum. Kazanamasam da bir iş bulup çalışacağım. Ama nişanlım ne yapacak
bilmiyorum.Onun mesleğinde iş bulması daha zor.Onu da çok üzüyorum sürekli bunalımlı ruh halimle.
Ben düşünüyorum ki iki üniversite mezunu, en kötü markette kasiyerlik yapar yine geçimimizi sağlarız. Yeter ki evlenelim.
Mutlu olacağız çünkü evlenirsek.Yanlış mı düşünüyorum arkadaşlar siz ne dersiniz.Bu ruh hali beni öldürecek yoksa
dayanamayacak durumdayım.
normal şeyler yaşamadım.Normal bir aileye sahip olamadım mesela.Babamdan bu yaşa
geldim hala sebepsiz yere,anlatsam güleceğiniz sebeplerden hastanelik olurcasına şiddet
görmekteyim,annem de aynı şekilde.
Hayata başlamakta çok geç kaldım ben, babam zamanında bölüm beğenip üniversiteye
göndermedi beni.22 yaşımda kendi çabamla kazanıp üniversiteye başka bir şehre gittim.
4 sene çabuk geçti, çünkü eve geri dönmek istemedim hiç.Neyse ki bir erkek arkadaşım vardı
ve 4 ay önce nişanladım onunla.Biran önce evlenmek istiyorum,artık mutlu olayım istiyorum.
Nişanlım benden 3 yaş küçük.Üniversitedeki ortak arkadaşlarımız yaşı küçük diye istemememe rağmen
illa tanıştırdılar bizi.uzun süre alışamadım,çok çocukça geldi her davranışı.Çok ayrılmayı denedim, ama bana
o kadar bağlı ki bi türlü kıyamadım ona.Hem düşündüm başka da şansım yoktu çünkü başka sevenim yoktu
ve okul biter bitmez evlenmek zorundaydım.Üniversite mezunusun gider başka şehirde çalışırdın da diyen
olabilir ama öyle bir şans da vermezdi babam bana.
Ben de alıştım sonra sevgilime.El üstünde tutulmak, bir kere bile incitilmemek çok iyi geldi bana.Yeniden
umutla bakmaya başladım hayata. Evlenmeye karar verdik..
Şimdi eylül 2014 düğün planları yapıyoruz, ikimizin de işi gücü yok.Üstelik o askerde ve haziranda geliyor.
Ben ufak tefek eşyalarımı almaya başladım,babam da beni pek istemediği için yardımcı oluyor ki biran önce
evlenip gideyim.Ama nişanlımın ailesinde en ufak bir isteklilik yok.Ben hiç bir şey istemiyorum onlardan sadece
nikah tarihimizi alalım istiyorum.Ama pek umursamıyorlar.Ben ise ne olursa olsun biran önce evlenip artık huzurlu
yaşamak istiyorum.Her kelimeme dikkat ederek konuşmaktan, salon köşelerinde misafir gibi uyumaktan, mühendis
olmama rağmen kendi bölümümden hiçbirşey bilmiyormuşum cahilmişim gibi davranılmasından yoruldum.Artık
kaldıramaz oldum hakaretleri aşağılanmaları.Kendime bir gram öz güvenim kalmadı,o kadar ezildim hırpalandım ki
fiziksel anlamda kambur duruyorum.
İkimizin de işi olmadığını söylemiştim, yüksek lisans yapıyorum ben şu anda ve elimden geldiğince,moralim düzgün
oldukça kpss ye hazırlanmaya çalışıyorum. Kazanamasam da bir iş bulup çalışacağım. Ama nişanlım ne yapacak
bilmiyorum.Onun mesleğinde iş bulması daha zor.Onu da çok üzüyorum sürekli bunalımlı ruh halimle.
Ben düşünüyorum ki iki üniversite mezunu, en kötü markette kasiyerlik yapar yine geçimimizi sağlarız. Yeter ki evlenelim.
Mutlu olacağız çünkü evlenirsek.Yanlış mı düşünüyorum arkadaşlar siz ne dersiniz.Bu ruh hali beni öldürecek yoksa
dayanamayacak durumdayım.
