- 9 Mart 2012
- 78
- 0
Merhaba arkadaşlar..
Sorunumla ilgili internette dolaşırken 2009 senesinde buradan bir üyeninde böyle bir problemle karşı karşıya geldiğini gördüm ve yazdıklarını okudum bende üye olarak bir nevi sizlerden fikir almak istedim..inşaALLAH yardımcı olursunuz..
Eylül ayıydı ve annemin kadın doğumdan sonuçlarını almaya hastaneye gitmiştik,sonuçları doktora gösterdik ve ALLAH'a şükür sonuçlar temiz çıktı.Doktor,yalnız başka bir hekimin daha görmesi lazım diyerekten bizi başka bir bölüme sevk etti. O gün o bölüme gideceğimizden haberimiz yoktu dolayısıyla randevusuzduk ve randevulu hastaların girmelerini bekledik sıra aldık..Sıra öyleden sonra gelir dedi danışmadaki çalışan kişi..bizde annemle biraz hava alalım diye dışarıya çıktık..öğleden sonra hastaneye geldik..saatler ilerliyor ve biz hala alınmıyorduk ben sinirlenmeye başlamıştım..çok gergindim koridorda dört dönüyordum bu kadar beklediğimiz için..annemle oturduk ve bekleme devam ettik derken annem,bizim eski komşunun oğlu doktor olmuş galiba etrafımızda dolaşıyor ama yanımıza gelemiyor gibi dedi..bende bizi ilgilendirmez dedim boş boş dolanıyor demek ki dedim..biraz zaman geçtikten sonra annemin yanına gelip selam verdi ve annemle konuşmaya başladılar..anneme,istersen abla ben bakayım bende o bölümdenim dedi annem dönüp bana sordu ne yapalım diye bende hangi doktor çabuk alacaksa ona görün anne dedim..doktorun odasının yolunu tuttuk..odaya girdik çok ilgiliydi,güleryüzlüydü..bakışları iç eriten cinstendi ve epey de genç duruyordu..neyse annem kontrol oldu ve abla biyopsi yapmamız lazım dedi annem kabul etti yatış işlemlerini birlikte yaptırdık çok ilgilendi ve çok bakıştık..derken biyopsi günü geldi o ana kadar yanımızdan ayrılmadı neredeyse evrak işlerini bile o yapacaktı bu kadar içten olması çok güzeldi günümüzde böyle doktor sayısı azalıyor ve sırf bize karşıda böyle içten değildi..neredeyse hastalarının geneline karşı böyleydi..aramızda çok uzun bakışmalar geçti normalde bir erkeğin yüzüne gözlerine çok bakmam ilk defa oldu diyebilirim..beni kendimden aldı ona her baktığımda yüzümde tebessüm oluştu ve o da tepki veriyordu..neyse biyopsi yapıldı ve biz hastaneden taburcu olduk..eve geldik annem anlamış ki sürekli sorular soruyordu en sonunda söyledim..onu beğendiğimi..annemde konrtole gittiğimde bende onun ağzını ararım çünkü bakıştığınızı hemşireler bile fark etti dedi..annemin kontrol günü geldi çattı..annem hastaneye gidiyor ama sanki benimde kalbimi götürüyor gibi..kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyor..annem gitmiş ve üslub gereği izah etmiş durumumu o da tebessüm edip bende beğendim demiş..ardından annem evliliği düşündüğün ya da kız arkadaşın var mı oğlumm diye sormuş o da yok ablacım hayatımda kimse yok demiş..öylelikle annem hastaneden ayrılmış..eve geldi anlattı biz bekledik hastane kayıtlarından numarayı bulur da görüşmek isterse falan diye ama haber çıkmadı..1 hafta geçti haber yok.Derken hastanede başhekim sekreteri tanıdığımız birinden yardım istedik hakkında bilgilerini öğrenir misin dedik numarası falan da varsa iyi olur şeklinde konuştuk..çünkü internette sadece yaptığı operasyonlarla ilgili haberler mevcut..facebookta da bilgileri kapalı yaşı falan gözükmüyor..tanıdığımız 1 saat sonra bize geri döndü doktorun 36 yaşında olduğunu ve santral numarasını vermediğini söyledi..annemle birlikte hayal kırıklığına uğradık..yaş uygun görünmüyordu ve elde bir numara yoktu..çünkü ben 21 yaşındayım..annem ailesini tanıdığı için anlattı muhafazakarlar dedi keza bizde öyleyiz..ben kapalı bir bayanım..11880ler mi kalmadı her yeri aradım her yeri soruşturdum adına ait numara bulamadım ev numaralarını buldum babasının üzerine kayıtlı..arada arayıp sesi dinliyordum sonra kapatıyordum..bu böyle olmadı göremeyince ve sesini duyamayınca çok kötü oluyordum anneme söylemeden gizli gizli hastaneye gidip uzaktan izliyordum onu..hastalara yaşlılara olan merhametli bakışları hepsi beni cezbetmişti..adeta abayı yakmıştım..1ay geçtikten sonra anneme güzelce izah ettim ne halde olduğumu ve annem çok üzüldü bu arada hala hber yok doktordan..annemi numaradan hastaymış gibi gitmesini istedim annem kabul etti..annemi hastaneye götürdüm eline ses kayıt cihazı verdim..annem sesini kaydetmiş saniye saniye ne dediğini ezberledim kaç kere dinledim bilmiyorum sayısız..o hastane yolunu kaç defa tükettim sayısız..sadece görmekten sesini dinlemekten başka bir şey yapamadım..bu sırada ona açılamadığım için duygularımı hep kağtlara yazıyorum..aralık ayında şehir dışına çıkmam gerekiyordu acil olarak gittim..annem odama girdiğinde kağıtları bulup okumuş bu kadar sevdiğimi tahmin etmiyormuş ve kağıtları alıp doktora götürmüş vermiş durumumu anlatmış doktor numaramı isteyip haber vereceğini söylemiş anneme..ben geri geldiğimde annemden öğrendim ve haber beklemeye başladım bir yandan iyi olduğunu düşünüp bir yandan da yazdıklarımı çocukça bulup gülüp geçmesinden korktum belki okumadığını bile düşündüm..sonra hiçbir haber olmayınca hattı kırdım sinirlendim..yani numaram değişti..facebooku açtım ve yazdım;annemin yazdıklarımı size getirdiğinden haberim yoktu çok mahçubum bunu daha önce gelip konuşmak isterdim lakin utandığım için gelemedim..dedim utanmaktan öte,cesaretim zerre yok..ama yine bir cevap vermedi...aylardan mart! hiçbir haber yok...kendimi yiyip bitiriyorum gidemiyorum da..yaşımdan ötürü cevap vermediğini sanmıyorum çünkü yaşımı ne okuduğumu falan bilmiyor..hiçbir şekilde görüşmedik sadece hastanede bakışmalarımız ve anneme bende beğendim demesi üzerine daha da ilerledi bendeki duygular..bu süre zarfında beni istemeye gelenler oldu ama aklımda biri varken ve birini severken kalbimde aklımda yer alan kişiye saygısızlık yapamazdım en önemliside şuydu;ya bir gün gelirse olumlu derse'''' hep bu düşünce yattı beynimde..o yüzden kimseyi sokamadım dünyama kimseyi istemedim..daha önce biriyle olmadım birinin elini tutmadım kısacası hiç erkek arkadaşım olmadı bu ilk defa ilk defa bu denli düşünüyorum..ama içinden çıkamıyorum kimseye de anlatamıyorum derdimi,anlattıklarım unut onu,istese arardı,sen onu rütbesinden ötürü beğenmiş olabilir misin....vs vs gibi cevaplar aldım hep bunlarla alakası yok kendimi bildiğim için durumun böyle olmadığını biliyorum bu tarz cevap veren arkadaşlarıma da tamam demekten başka bir şey demiyorum... birine duyulan sevgi artık o kadar yapay olmuş ki kimse kimseye verilen değeri takmıyor..herkes her an her şeye uğrayabilirim gözüyle bakıyor... sizden ricam bana fikir vermeniz..kurtulamıyorum bu düşünceden..zihnim onunla lekeli....silemiyorum onu gördüğüm sesini duyduğum her tınısını...
Sorunumla ilgili internette dolaşırken 2009 senesinde buradan bir üyeninde böyle bir problemle karşı karşıya geldiğini gördüm ve yazdıklarını okudum bende üye olarak bir nevi sizlerden fikir almak istedim..inşaALLAH yardımcı olursunuz..
Eylül ayıydı ve annemin kadın doğumdan sonuçlarını almaya hastaneye gitmiştik,sonuçları doktora gösterdik ve ALLAH'a şükür sonuçlar temiz çıktı.Doktor,yalnız başka bir hekimin daha görmesi lazım diyerekten bizi başka bir bölüme sevk etti. O gün o bölüme gideceğimizden haberimiz yoktu dolayısıyla randevusuzduk ve randevulu hastaların girmelerini bekledik sıra aldık..Sıra öyleden sonra gelir dedi danışmadaki çalışan kişi..bizde annemle biraz hava alalım diye dışarıya çıktık..öğleden sonra hastaneye geldik..saatler ilerliyor ve biz hala alınmıyorduk ben sinirlenmeye başlamıştım..çok gergindim koridorda dört dönüyordum bu kadar beklediğimiz için..annemle oturduk ve bekleme devam ettik derken annem,bizim eski komşunun oğlu doktor olmuş galiba etrafımızda dolaşıyor ama yanımıza gelemiyor gibi dedi..bende bizi ilgilendirmez dedim boş boş dolanıyor demek ki dedim..biraz zaman geçtikten sonra annemin yanına gelip selam verdi ve annemle konuşmaya başladılar..anneme,istersen abla ben bakayım bende o bölümdenim dedi annem dönüp bana sordu ne yapalım diye bende hangi doktor çabuk alacaksa ona görün anne dedim..doktorun odasının yolunu tuttuk..odaya girdik çok ilgiliydi,güleryüzlüydü..bakışları iç eriten cinstendi ve epey de genç duruyordu..neyse annem kontrol oldu ve abla biyopsi yapmamız lazım dedi annem kabul etti yatış işlemlerini birlikte yaptırdık çok ilgilendi ve çok bakıştık..derken biyopsi günü geldi o ana kadar yanımızdan ayrılmadı neredeyse evrak işlerini bile o yapacaktı bu kadar içten olması çok güzeldi günümüzde böyle doktor sayısı azalıyor ve sırf bize karşıda böyle içten değildi..neredeyse hastalarının geneline karşı böyleydi..aramızda çok uzun bakışmalar geçti normalde bir erkeğin yüzüne gözlerine çok bakmam ilk defa oldu diyebilirim..beni kendimden aldı ona her baktığımda yüzümde tebessüm oluştu ve o da tepki veriyordu..neyse biyopsi yapıldı ve biz hastaneden taburcu olduk..eve geldik annem anlamış ki sürekli sorular soruyordu en sonunda söyledim..onu beğendiğimi..annemde konrtole gittiğimde bende onun ağzını ararım çünkü bakıştığınızı hemşireler bile fark etti dedi..annemin kontrol günü geldi çattı..annem hastaneye gidiyor ama sanki benimde kalbimi götürüyor gibi..kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyor..annem gitmiş ve üslub gereği izah etmiş durumumu o da tebessüm edip bende beğendim demiş..ardından annem evliliği düşündüğün ya da kız arkadaşın var mı oğlumm diye sormuş o da yok ablacım hayatımda kimse yok demiş..öylelikle annem hastaneden ayrılmış..eve geldi anlattı biz bekledik hastane kayıtlarından numarayı bulur da görüşmek isterse falan diye ama haber çıkmadı..1 hafta geçti haber yok.Derken hastanede başhekim sekreteri tanıdığımız birinden yardım istedik hakkında bilgilerini öğrenir misin dedik numarası falan da varsa iyi olur şeklinde konuştuk..çünkü internette sadece yaptığı operasyonlarla ilgili haberler mevcut..facebookta da bilgileri kapalı yaşı falan gözükmüyor..tanıdığımız 1 saat sonra bize geri döndü doktorun 36 yaşında olduğunu ve santral numarasını vermediğini söyledi..annemle birlikte hayal kırıklığına uğradık..yaş uygun görünmüyordu ve elde bir numara yoktu..çünkü ben 21 yaşındayım..annem ailesini tanıdığı için anlattı muhafazakarlar dedi keza bizde öyleyiz..ben kapalı bir bayanım..11880ler mi kalmadı her yeri aradım her yeri soruşturdum adına ait numara bulamadım ev numaralarını buldum babasının üzerine kayıtlı..arada arayıp sesi dinliyordum sonra kapatıyordum..bu böyle olmadı göremeyince ve sesini duyamayınca çok kötü oluyordum anneme söylemeden gizli gizli hastaneye gidip uzaktan izliyordum onu..hastalara yaşlılara olan merhametli bakışları hepsi beni cezbetmişti..adeta abayı yakmıştım..1ay geçtikten sonra anneme güzelce izah ettim ne halde olduğumu ve annem çok üzüldü bu arada hala hber yok doktordan..annemi numaradan hastaymış gibi gitmesini istedim annem kabul etti..annemi hastaneye götürdüm eline ses kayıt cihazı verdim..annem sesini kaydetmiş saniye saniye ne dediğini ezberledim kaç kere dinledim bilmiyorum sayısız..o hastane yolunu kaç defa tükettim sayısız..sadece görmekten sesini dinlemekten başka bir şey yapamadım..bu sırada ona açılamadığım için duygularımı hep kağtlara yazıyorum..aralık ayında şehir dışına çıkmam gerekiyordu acil olarak gittim..annem odama girdiğinde kağıtları bulup okumuş bu kadar sevdiğimi tahmin etmiyormuş ve kağıtları alıp doktora götürmüş vermiş durumumu anlatmış doktor numaramı isteyip haber vereceğini söylemiş anneme..ben geri geldiğimde annemden öğrendim ve haber beklemeye başladım bir yandan iyi olduğunu düşünüp bir yandan da yazdıklarımı çocukça bulup gülüp geçmesinden korktum belki okumadığını bile düşündüm..sonra hiçbir haber olmayınca hattı kırdım sinirlendim..yani numaram değişti..facebooku açtım ve yazdım;annemin yazdıklarımı size getirdiğinden haberim yoktu çok mahçubum bunu daha önce gelip konuşmak isterdim lakin utandığım için gelemedim..dedim utanmaktan öte,cesaretim zerre yok..ama yine bir cevap vermedi...aylardan mart! hiçbir haber yok...kendimi yiyip bitiriyorum gidemiyorum da..yaşımdan ötürü cevap vermediğini sanmıyorum çünkü yaşımı ne okuduğumu falan bilmiyor..hiçbir şekilde görüşmedik sadece hastanede bakışmalarımız ve anneme bende beğendim demesi üzerine daha da ilerledi bendeki duygular..bu süre zarfında beni istemeye gelenler oldu ama aklımda biri varken ve birini severken kalbimde aklımda yer alan kişiye saygısızlık yapamazdım en önemliside şuydu;ya bir gün gelirse olumlu derse'''' hep bu düşünce yattı beynimde..o yüzden kimseyi sokamadım dünyama kimseyi istemedim..daha önce biriyle olmadım birinin elini tutmadım kısacası hiç erkek arkadaşım olmadı bu ilk defa ilk defa bu denli düşünüyorum..ama içinden çıkamıyorum kimseye de anlatamıyorum derdimi,anlattıklarım unut onu,istese arardı,sen onu rütbesinden ötürü beğenmiş olabilir misin....vs vs gibi cevaplar aldım hep bunlarla alakası yok kendimi bildiğim için durumun böyle olmadığını biliyorum bu tarz cevap veren arkadaşlarıma da tamam demekten başka bir şey demiyorum... birine duyulan sevgi artık o kadar yapay olmuş ki kimse kimseye verilen değeri takmıyor..herkes her an her şeye uğrayabilirim gözüyle bakıyor... sizden ricam bana fikir vermeniz..kurtulamıyorum bu düşünceden..zihnim onunla lekeli....silemiyorum onu gördüğüm sesini duyduğum her tınısını...
(( platonik olsaydı bu kadar uzun sürermiydi ki? bilmiyorum ilk defa oluyor işte... 
