Ne yapacağım ben..yaşadığım hergün işkence sanki

seyyahalemi .!.:

pc başında beklemesinden bahsetmiyorum ki
yaşadıklarından bahsediyorum
alan almış satmış herkes halinden memnun
yazdıklarımızı işte sizin gibi okuyorlar

Genişletmek için tıkla...

istanbuuul .!.:

Merhaba ..
Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ilk defa yazıyorum ve birileriyle konuşmaya ihtiyacım var Lütfen düşüncelerinize ihtiyacım var.....
2 senelik evliyim bir oğlum var 1 yaşında şu anda.. Eşimle severek birbirimizi tanıyarak evlendik.
Ben istanbulda doğdum büyüdüm rahat büyüdüm ablalarım vardı onun için herşey önüme gelirdi kimse bana karışmazdı el üstündeydim en küçüğüyüm evin.
Eşimse kürt mardinde yaşıyor ailesi biz üniversitede tanıştık.
Eşimin iş problemleri var ataması olmadı falan velhasıl çalışmıyor... biz kayınvalidemlerle yaşıyoruz..
Kayınvalidemi ilk gördüğümde onunla anlaşamayacağımı aramızdaki kültür farkının uçurum olduğunu anlamıştım.. Her defasında ayak uydurmaya çalıştım..
Eşimede defalarca söyledim zamanında bana sürekli herşeyin güzel olacağını annesini benim yanlış anladığımı söyledi durdu evlenmeden önce...
Nişan düğün derken ben mardine gittim.. (başıma gelecekleri bilmeyerek) Aynı evde yaşamaya başladık eşim hiç tanımadığım biriymiş gibi davranıyordu daha evliliğimizin ilk günleriydi beni ailesiyle yalnız bırakıp geceleri eve geliyordu.. Benim onun ailesiyle paylaşacak hiç birşeyim yoktu kadın resmen beni sevmiyordu suratını asıp geziyordu evin içinde ben odama gitsem hemen laf yapıyordu. Sürekli laf sokuyordu bende ezikmen tabi.. Kimsemde yok orda mecburdum iyi geçinmeye.. Çokta fena bi kadındır. öyle bi insanki eşimin yanında beni kötüler resmen ona kötüler.. yok ben hayır görmedim gelinimden şansızım ben eşimde öyle bi insanmışki onu onaylar :) daha çok şey var yazamadığım.. arkamdanda sürekli konuştuklarını biliyorum ve bunlar sürekli bizim aramızda gerginliğe yol açtı... Eşim beni öyle tembihlemiştiki bişey diyemiyodum zaten bişey demesemde olay oluyordu.. Sürekli üzerimde bi psikolojik baskı her konuda .. Bana demediği laf kalmıyordu sonra hiçbişey olmamış gibi kendini oğlunu övüyordu.. Onlara uymaya çalışsamda benim bi hayatım vardı elimden geleni yaptım hala birgün saygısızlık yapmış değilim ama onlar beni olduğum gibi kabul etmediler hiç eşimde.. Sürekli benim üzerimde bişeyleri değiştirme çabaları var.. Daha sonra hamile olduğumu öğrendim çok kötü bi hamileliğim geçti yatsam yatıyor oldu ne yaptıysam battı yani.. Eşimle sürekli tartışıyorduk........(özet geçiyorum) 7 aylık hamileydim birgün bunlar hepsi evden gitti eşimin engelli erkek kardeşleri kaldı ve ben.. çok kötü hissediyordum kendimi bende fırsat bu uzandım..tabi giderken yolda annesi ve babası baya bi doldurmuşlar.. ben bi işe yaramıyoşum.. hasta olduğumu her yerimin ağrıdığını söylüyordum ve bana inanmıyolardı.. Böyle vicdan görmedim ben.. Eşim beni aradı annemler geç gelicek yemek yap diye bende kendimi iyi hissetmediğimi ve yapamayacağımı söyledim.. Vay efendim benmi bunu söyledim.. Eve geldi beni bi güzel dövdü.. ve ben ertesi gün preeklemsi hellp ile doğum yaptım. Tansiyonum 23lerde 5 gün yoğun bakım 5 gün normal oda hastanede yattım.. Oğlumu göremedim bile 5 gün.. Preklempsi vücutta ödem yapan bi hastalık benim gözlerimdede yaptı resmen kör oldum(geçici).. 1 ay nerdeyse hiç bişeyi göremedim.. çocuğumu bile seçemiyordum... Ve eşim hastaneye geldiğinde bile bana resmen laf sokup gidiyordu ne kadar hasta olduğumu tansiyonumun yüksek olduğunu düşünmeden.. Nasıl bi insan oldu nasıl böyle oldu bilmiyorum.. Ben hala özünde iyi bi insan olduğunu düşünüyorum benmi aptalım ?? Bugüne gelelim şimdi oğlum sağlıklı ve 1 yaşında ve hala aynı evdeyiz.. Ailesiyle ilgili tartışmalarımızda biraz aşırıya kaçsa cümlelerim hala bana şiddet uyguluyor.. Normal konuşmalarımızdada hep bi şartlı vaadleri var eşimin evin içinde hizmetç gibii olmamı falan istiyor resmen biz böyle mutlu olabilirmişiz.. Geçen kayınbabamda bana bu şekilde giderse oğluna söyleyecekmiş oğlu beni boşayacakmış aynen bu cümleyi kullandı :)) Eşime söyledim babasına hakveriyor ilgi göstermiyomuşum babasına ya ben kafayı yemek üzereyim benim ne halde olduğumu kimse düşünmüyor hala bana onları savunuyor.. Çünkü onlar bizi besliyomuş.. Ben bu kadar pasif karısını kendini ezdiren bi adam daha görmedim...Ve ben artık o kadar tiksindimki.. bu insanlarrın hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.. Arada bir boşanmayla ilgili muhabbet oluyor beni üstü kapalı oğlumla tehdit ediyor eşim.. Ne yapacağımı şaşırdım.. Yaşadığım hergün işkence sanki.. Yazmadığım bir sürü şey var gerçekten kötü durumdayım..
Hala aynı muamele resmen evin içinde hizmetçi olmamı istiyorlar ne yapsam yetmiyor psikolojim mahvoldu kafayı yemek üzereyim sabahları yataktan kalkmak istemiyorum yüzlerini görmek istemiyorum.. Ne olur yardım edin..... Ne yapıcam been........

Genişletmek için tıkla...

istanbuuul .!.:

Merhaba ..
Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ilk defa yazıyorum ve birileriyle konuşmaya ihtiyacım var Lütfen düşüncelerinize ihtiyacım var.....
2 senelik evliyim bir oğlum var 1 yaşında şu anda.. Eşimle severek birbirimizi tanıyarak evlendik.
Ben istanbulda doğdum büyüdüm rahat büyüdüm ablalarım vardı onun için herşey önüme gelirdi kimse bana karışmazdı el üstündeydim en küçüğüyüm evin.
Eşimse kürt mardinde yaşıyor ailesi biz üniversitede tanıştık.
Eşimin iş problemleri var ataması olmadı falan velhasıl çalışmıyor... biz kayınvalidemlerle yaşıyoruz..
Kayınvalidemi ilk gördüğümde onunla anlaşamayacağımı aramızdaki kültür farkının uçurum olduğunu anlamıştım.. Her defasında ayak uydurmaya çalıştım..
Eşimede defalarca söyledim zamanında bana sürekli herşeyin güzel olacağını annesini benim yanlış anladığımı söyledi durdu evlenmeden önce...
Nişan düğün derken ben mardine gittim.. (başıma gelecekleri bilmeyerek) Aynı evde yaşamaya başladık eşim hiç tanımadığım biriymiş gibi davranıyordu daha evliliğimizin ilk günleriydi beni ailesiyle yalnız bırakıp geceleri eve geliyordu.. Benim onun ailesiyle paylaşacak hiç birşeyim yoktu kadın resmen beni sevmiyordu suratını asıp geziyordu evin içinde ben odama gitsem hemen laf yapıyordu. Sürekli laf sokuyordu bende ezikmen tabi.. Kimsemde yok orda mecburdum iyi geçinmeye.. Çokta fena bi kadındır. öyle bi insanki eşimin yanında beni kötüler resmen ona kötüler.. yok ben hayır görmedim gelinimden şansızım ben eşimde öyle bi insanmışki onu onaylar :) daha çok şey var yazamadığım.. arkamdanda sürekli konuştuklarını biliyorum ve bunlar sürekli bizim aramızda gerginliğe yol açtı... Eşim beni öyle tembihlemiştiki bişey diyemiyodum zaten bişey demesemde olay oluyordu.. Sürekli üzerimde bi psikolojik baskı her konuda .. Bana demediği laf kalmıyordu sonra hiçbişey olmamış gibi kendini oğlunu övüyordu.. Onlara uymaya çalışsamda benim bi hayatım vardı elimden geleni yaptım hala birgün saygısızlık yapmış değilim ama onlar beni olduğum gibi kabul etmediler hiç eşimde.. Sürekli benim üzerimde bişeyleri değiştirme çabaları var.. Daha sonra hamile olduğumu öğrendim çok kötü bi hamileliğim geçti yatsam yatıyor oldu ne yaptıysam battı yani.. Eşimle sürekli tartışıyorduk........(özet geçiyorum) 7 aylık hamileydim birgün bunlar hepsi evden gitti eşimin engelli erkek kardeşleri kaldı ve ben.. çok kötü hissediyordum kendimi bende fırsat bu uzandım..tabi giderken yolda annesi ve babası baya bi doldurmuşlar.. ben bi işe yaramıyoşum.. hasta olduğumu her yerimin ağrıdığını söylüyordum ve bana inanmıyolardı.. Böyle vicdan görmedim ben.. Eşim beni aradı annemler geç gelicek yemek yap diye bende kendimi iyi hissetmediğimi ve yapamayacağımı söyledim.. Vay efendim benmi bunu söyledim.. Eve geldi beni bi güzel dövdü.. ve ben ertesi gün preeklemsi hellp ile doğum yaptım. Tansiyonum 23lerde 5 gün yoğun bakım 5 gün normal oda hastanede yattım.. Oğlumu göremedim bile 5 gün.. Preklempsi vücutta ödem yapan bi hastalık benim gözlerimdede yaptı resmen kör oldum(geçici).. 1 ay nerdeyse hiç bişeyi göremedim.. çocuğumu bile seçemiyordum... Ve eşim hastaneye geldiğinde bile bana resmen laf sokup gidiyordu ne kadar hasta olduğumu tansiyonumun yüksek olduğunu düşünmeden.. Nasıl bi insan oldu nasıl böyle oldu bilmiyorum.. Ben hala özünde iyi bi insan olduğunu düşünüyorum benmi aptalım ?? Bugüne gelelim şimdi oğlum sağlıklı ve 1 yaşında ve hala aynı evdeyiz.. Ailesiyle ilgili tartışmalarımızda biraz aşırıya kaçsa cümlelerim hala bana şiddet uyguluyor.. Normal konuşmalarımızdada hep bi şartlı vaadleri var eşimin evin içinde hizmetç gibii olmamı falan istiyor resmen biz böyle mutlu olabilirmişiz.. Geçen kayınbabamda bana bu şekilde giderse oğluna söyleyecekmiş oğlu beni boşayacakmış aynen bu cümleyi kullandı :)) Eşime söyledim babasına hakveriyor ilgi göstermiyomuşum babasına ya ben kafayı yemek üzereyim benim ne halde olduğumu kimse düşünmüyor hala bana onları savunuyor.. Çünkü onlar bizi besliyomuş.. Ben bu kadar pasif karısını kendini ezdiren bi adam daha görmedim...Ve ben artık o kadar tiksindimki.. bu insanlarrın hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.. Arada bir boşanmayla ilgili muhabbet oluyor beni üstü kapalı oğlumla tehdit ediyor eşim.. Ne yapacağımı şaşırdım.. Yaşadığım hergün işkence sanki.. Yazmadığım bir sürü şey var gerçekten kötü durumdayım..
Hala aynı muamele resmen evin içinde hizmetçi olmamı istiyorlar ne yapsam yetmiyor psikolojim mahvoldu kafayı yemek üzereyim sabahları yataktan kalkmak istemiyorum yüzlerini görmek istemiyorum.. Ne olur yardım edin..... Ne yapıcam been........[/QUOT
şunu söylemek istiyorum seni çok iyi anlıyorum ben neler çektim hamileyken bile ama artık tavrımı koydum rest çektim şimdi ise hiçbişey yapamıyor kendini ezdirme Allahın sana verdiği cana kıymet ver ve asla kaybetmekten korkmam çocuğunu almasındanda korkma sen korktuğunu belli ettikçe onlar çocuğu sana tehdit olarak kullancaklar ve ben asla çocuğunla tehdit etmesine izin vermedim al istiyosan ya sende ya bende göstermeme şansı yok devlet var benim çocuğumu aldı 1 gün savcılığa şikayet ettim paşa paşa getirdi sonra barıştık ama o korku ona yeter sen korkma hayatta o adam ya sana zara verirse senin ailende can değilmi evlat acısdınımı yaşasın doktora git pskolojik destek ala ben alıyorum şu an eşim iyi bana karışmıyor ama ben affedemiyorum içim hala kırgın ben neler yaşadım dayaklar evden atmalar hakeretler pskolojik baskı tehditler bırakamazsın diye eşim s aplantılıydı çocuğu gibi bana bakar beni bırakmıcan dimi diye durmadan konuşur her dakka sıkar nefes aldırmıyordu o sevgi değil saplantı takıntı hastalık çok sevdim ama kaybettim kend,nden fazla kimseye değer verme insanoğlu önce ben de bende tek önce artık ben diyorum sevgi hiçbir önmei yokmuş saygı herşey şimdi pişman ama geçmişi geri getiremez

Genişletmek için tıkla...

istanbuuul .!.:

Merhaba ..
Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ilk defa yazıyorum ve birileriyle konuşmaya ihtiyacım var Lütfen düşüncelerinize ihtiyacım var.....
2 senelik evliyim bir oğlum var 1 yaşında şu anda.. Eşimle severek birbirimizi tanıyarak evlendik.
Ben istanbulda doğdum büyüdüm rahat büyüdüm ablalarım vardı onun için herşey önüme gelirdi kimse bana karışmazdı el üstündeydim en küçüğüyüm evin.
Eşimse kürt mardinde yaşıyor ailesi biz üniversitede tanıştık.
Eşimin iş problemleri var ataması olmadı falan velhasıl çalışmıyor... biz kayınvalidemlerle yaşıyoruz..
Kayınvalidemi ilk gördüğümde onunla anlaşamayacağımı aramızdaki kültür farkının uçurum olduğunu anlamıştım.. Her defasında ayak uydurmaya çalıştım..
Eşimede defalarca söyledim zamanında bana sürekli herşeyin güzel olacağını annesini benim yanlış anladığımı söyledi durdu evlenmeden önce...
Nişan düğün derken ben mardine gittim.. (başıma gelecekleri bilmeyerek) Aynı evde yaşamaya başladık eşim hiç tanımadığım biriymiş gibi davranıyordu daha evliliğimizin ilk günleriydi beni ailesiyle yalnız bırakıp geceleri eve geliyordu.. Benim onun ailesiyle paylaşacak hiç birşeyim yoktu kadın resmen beni sevmiyordu suratını asıp geziyordu evin içinde ben odama gitsem hemen laf yapıyordu. Sürekli laf sokuyordu bende ezikmen tabi.. Kimsemde yok orda mecburdum iyi geçinmeye.. Çokta fena bi kadındır. öyle bi insanki eşimin yanında beni kötüler resmen ona kötüler.. yok ben hayır görmedim gelinimden şansızım ben eşimde öyle bi insanmışki onu onaylar :) daha çok şey var yazamadığım.. arkamdanda sürekli konuştuklarını biliyorum ve bunlar sürekli bizim aramızda gerginliğe yol açtı... Eşim beni öyle tembihlemiştiki bişey diyemiyodum zaten bişey demesemde olay oluyordu.. Sürekli üzerimde bi psikolojik baskı her konuda .. Bana demediği laf kalmıyordu sonra hiçbişey olmamış gibi kendini oğlunu övüyordu.. Onlara uymaya çalışsamda benim bi hayatım vardı elimden geleni yaptım hala birgün saygısızlık yapmış değilim ama onlar beni olduğum gibi kabul etmediler hiç eşimde.. Sürekli benim üzerimde bişeyleri değiştirme çabaları var.. Daha sonra hamile olduğumu öğrendim çok kötü bi hamileliğim geçti yatsam yatıyor oldu ne yaptıysam battı yani.. Eşimle sürekli tartışıyorduk........(özet geçiyorum) 7 aylık hamileydim birgün bunlar hepsi evden gitti eşimin engelli erkek kardeşleri kaldı ve ben.. çok kötü hissediyordum kendimi bende fırsat bu uzandım..tabi giderken yolda annesi ve babası baya bi doldurmuşlar.. ben bi işe yaramıyoşum.. hasta olduğumu her yerimin ağrıdığını söylüyordum ve bana inanmıyolardı.. Böyle vicdan görmedim ben.. Eşim beni aradı annemler geç gelicek yemek yap diye bende kendimi iyi hissetmediğimi ve yapamayacağımı söyledim.. Vay efendim benmi bunu söyledim.. Eve geldi beni bi güzel dövdü.. ve ben ertesi gün preeklemsi hellp ile doğum yaptım. Tansiyonum 23lerde 5 gün yoğun bakım 5 gün normal oda hastanede yattım.. Oğlumu göremedim bile 5 gün.. Preklempsi vücutta ödem yapan bi hastalık benim gözlerimdede yaptı resmen kör oldum(geçici).. 1 ay nerdeyse hiç bişeyi göremedim.. çocuğumu bile seçemiyordum... Ve eşim hastaneye geldiğinde bile bana resmen laf sokup gidiyordu ne kadar hasta olduğumu tansiyonumun yüksek olduğunu düşünmeden.. Nasıl bi insan oldu nasıl böyle oldu bilmiyorum.. Ben hala özünde iyi bi insan olduğunu düşünüyorum benmi aptalım ?? Bugüne gelelim şimdi oğlum sağlıklı ve 1 yaşında ve hala aynı evdeyiz.. Ailesiyle ilgili tartışmalarımızda biraz aşırıya kaçsa cümlelerim hala bana şiddet uyguluyor.. Normal konuşmalarımızdada hep bi şartlı vaadleri var eşimin evin içinde hizmetç gibii olmamı falan istiyor resmen biz böyle mutlu olabilirmişiz.. Geçen kayınbabamda bana bu şekilde giderse oğluna söyleyecekmiş oğlu beni boşayacakmış aynen bu cümleyi kullandı :)) Eşime söyledim babasına hakveriyor ilgi göstermiyomuşum babasına ya ben kafayı yemek üzereyim benim ne halde olduğumu kimse düşünmüyor hala bana onları savunuyor.. Çünkü onlar bizi besliyomuş.. Ben bu kadar pasif karısını kendini ezdiren bi adam daha görmedim...Ve ben artık o kadar tiksindimki.. bu insanlarrın hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.. Arada bir boşanmayla ilgili muhabbet oluyor beni üstü kapalı oğlumla tehdit ediyor eşim.. Ne yapacağımı şaşırdım.. Yaşadığım hergün işkence sanki.. Yazmadığım bir sürü şey var gerçekten kötü durumdayım..
Hala aynı muamele resmen evin içinde hizmetçi olmamı istiyorlar ne yapsam yetmiyor psikolojim mahvoldu kafayı yemek üzereyim sabahları yataktan kalkmak istemiyorum yüzlerini görmek istemiyorum.. Ne olur yardım edin..... Ne yapıcam been........

Genişletmek için tıkla...

istanbuuul .!.:

Hepinize teşekkür ederim beni anladığınız ve sıkıntımı paylaştığınız için. Ancak girebilme imkanım oldu sitye. Yazdıklarınızı okuduktan sonra düşündüm iyice sizlerle aynı fikirdeyim bende inanmıyorum hiçbişeyin değişeceğine.. Bu güne dek belki bi orta yolu olur bu kültür farklılığının diye umut ettim ama olmadı.. Salak bi insan değilim az çok bunları yaşayacağımı tahmi etmiştim ben ama eşim her ne olursa olsun benim yanımda olur bana sahip çıkar diye düşünüyordum bi ortak nokta buluruz elbet diye.. Yani beni ailesi çok yanıltmadı eşim yanılttı... Önceden ayrı eve çıkmak çözüm olur diye düşünüyordum ama zamanla zihniyetlerini anladığımdan ayrı eve çıksakta bu insanların gölgeleinin hep üzerimizde olacağına artık eminim. Açık açıkta söylüyorlar zaten..
Yaşadıklarımdan sonra psikolojim çok bozuldu onların üzrimde olan baskılarından mıdır nedir onlara benzediğimide düşünüyorum bazen yani çok karışık kafam kimliğimi ve benliğimi yitirmiş durumdayım.. geçmişle kıyaslıyorum kendimi hayata dair planlarım vardı hayallerim heves ettiğim onca şey bakımlı bi insandım kendime özen gösterirdim vs.. şimdi eser kalmadı bunlardan amaçsıız bi insan oldum. insan bi çok konuda aşşağılanınca özgüveninide yitiriyor.. Yani ben kaybettiklerimin farkındayım... Yakında ailemin yanına gideceğim onlarda biliyor bunu planlanmış bişey.. Annem her telefon görüşmesinde ben bişey söylemesemde ne kadar huzursuz olduğumu anlıyor zaten.. Ailemle paylaşıcam ve herşeyi göze alarak umarım yeni bi hayata başlıycam.. Hepinize tekrar tekrar teşekkür ediyorum.. Dualarınızı eksik etmeyin.

Genişletmek için tıkla...

francesca .!.:

Kolay kolay bosan demem ancak senin cidden baska bir yolun yok.

Okurken nefesim kesildi. Nasil katlaniyorsun aileyi gectim boyle bir ese?

Yaptiklari inanilir gibi degil.

Yerinde olsam cocugumu alir resmen kacardim cunku bunlar bosanmak istersen seni oldururler.

Kusura bakma esin cok karaktersiz bir adam. Hala ozunde iyi diyorsun. Oz diye birsey yoktur. Insan iyiyse iyidir, kotuyse kotu.

Bu es ve aileyle mutlu olman imkansiz![/QUOTE

Genişletmek için tıkla...

camomile .!.:

Eşinin memleketini yaşadığı, yetiştiği kültürü az çok bilmeseydim ben de diğer arkadaşlar gibi boşan-kurtul derdim..
Ben istanbulda doğdum büyüdüm ama kırsal kesim sayılan bir yerde geçti bekarlık hayatım, mardinli değil ama bu yöreden komşularımız vardı.Onlar için boşanmak-ayrılmak ölüm sebebidir, ailenin yanına dönersin, boşanırsın çocuğunu da alırsın belki ama sağ bırakmazlar .. Hem seni hem de tüm aileni yok ederler.. Kötü insanlar değillerdir ama kültür farkı işte bize normal gelen şeyler onlar için namus meselesi olur ve sonuna kadar da giderler.. Çok sevdiğim hala da sıkça görüştüğüm kürt arkadaşlarım vardır, hepsi aynı değil tabiki, kötülemiyorum da.. Ama eğer bence sen bunca şeyi çektiysen ve hala da ne yapacağım diyorsan başta kendin, kendini de geç ailenin hayatı için endişeleniyorsundur... Yoksa boşanmak, bir otobüse atlayıp kaçmak o kadar da zor değil.. Az çok o kültürü bildiğim için bunları rahatça söylüyorum, kürt kültüründe boşanmak namus meselesi olarak adledilir ve değil ailen belki sülalenin kökünü kazırlar.. Kan davasına kadar gider iş bu devirde.. Bence çekincelerin tamamen bunlardan ibaret..Allah yardımcın olsun..

Genişletmek için tıkla...