Ne olacak benim bu halim

kubraankara

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
2 Ocak 2021
53
15
33
Merhaba millet;

Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
 
Allah size sabır versin, nefret etmekte haklısınız herkes anne olamıyor. Tedavi olsa da düzelecek türden gözükmüyor anneniz. Düşündüğünüz gibi öldürebilir de sizi bu kadın. Ayrıca erkek arkadaşınıza da bel bağlamayın sabretmek için. Bir an önce iş bulmanız iyi olacak ilk yapmanız gerekenler arasında.. Sonrasinda kendi hayatınızı kurmaya başlayabilirsiniz. Bu şekilde eliniz kolunuz bağlı... 🥺
 
Merhaba millet;

Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
Çok üzüldüm her doğuran anne olamıyor.
8 ay daha idare edin biliyorum zor olacaktır mutlaka ama erkek arkadaşın yanında yokken çekip gitsen olaylar daha kötüye gidebilir o da askerde eli kolu bağlı strese girer üzülür.

Biraz daha sabır canım rabbim işini kolaylaştırsın.
 
Bu nasıl bir anne ya. Bence artık onu düşünmeden sadece kendi mutluluğunuz için hareket edin, çünkü bugüne kadar onu düşünerek yaşamanız hiçbir olumlu gelişmeye sebep olmamış.
 
Merhaba millet;

Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
Allah ımmm sana binlerce şükür melek gibi annem var .. benmde babam yok doğduğumdan beri ama annem bana az öteye git diyemez kalbim kırılır diye. Senin annenin psikolojik sorunları var hem de çok büyük. Sen bence psikiyatriye götür ve önce sen konuş doktorla durum böyle böyle diye ilaçla ve konuşma ile tedaviye başlat yoksa bu 8 ayı zehir edip evlenme sürecini mahvedebilir.
 
Allah size sabır versin, nefret etmekte haklısınız herkes anne olamıyor. Tedavi olsa da düzelecek türden gözükmüyor anneniz. Düşündüğünüz gibi öldürebilir de sizi bu kadın. Ayrıca erkek arkadaşınıza da bel bağlamayın sabretmek için. Bir an önce iş bulmanız iyi olacak ilk yapmanız gerekenler arasında.. Sonrasinda kendi hayatınızı kurmaya başlayabilirsiniz. Bu şekilde eliniz kolunuz bağlı... 🥺
Amin amin inşallaah. Valla ayrı eve de çıkartmıyor beni. Gidersen camdan atlarım diyor. Tek çarem evlenmek. Elim kolum öyle bağlı ki... kendimi çok çaresiz hissediyorum.
 
Çok üzüldüm her doğuran anne olamıyor.
8 ay daha idare edin biliyorum zor olacaktır mutlaka ama erkek arkadaşın yanında yokken çekip gitsen olaylar daha kötüye gidebilir o da askerde eli kolu bağlı strese girer üzülür.

Biraz daha sabır canım rabbim işini kolaylaştırsın.
Amin amin inşallaah. Konuşmuyorum iki yabancı gibiyiz. Üstüme düşen görevleri yerine getiriyorum. Sonra haline üzülüyordum da. Ne bileyim ya şu vicdanımdan nefret ediyorum :KK43:
 
Bu nasıl bir anne ya. Bence artık onu düşünmeden sadece kendi mutluluğunuz için hareket edin, çünkü bugüne kadar onu düşünerek yaşamanız hiçbir olumlu gelişmeye sebep olmamış.
Evet haklısınız. Yaşamak istediğim hayat ve mecburi yaşadığım hayat arasında sıkışıp kaldım. Ruhum sıkışıyor çok bunaldım gerçekten.
 
Allah ımmm sana binlerce şükür melek gibi annem var .. benmde babam yok doğduğumdan beri ama annem bana az öteye git diyemez kalbim kırılır diye. Senin annenin psikolojik sorunları var hem de çok büyük. Sen bence psikiyatriye götür ve önce sen konuş doktorla durum böyle böyle diye ilaçla ve konuşma ile tedaviye başlat yoksa bu 8 ayı zehir edip evlenme sürecini mahvedebilir.
Gitmiyor ki. Ben delimiyim diyor. Kaç kez gittim ben yanında gel sende dedim yok dedi. Depresyon ilaçları kullanıyordum önceden şimdi başlamak istemiyorum. Tek çocuğum , gidecek bir yerimde yok. Bi annem var oda böyle.... Yüce Rabbim babamı yanına aldı beni bir ateşe attı. Annemi geride bıraktı ayrı bir ateşe attı. Ne çocuk oldum. Ne genç kız. Esir gibi büyüdüm. Köle gibi büyüdüm . Boğuluyorum artık. Dayanamıyorum
 
Gitmiyor ki. Ben delimiyim diyor. Kaç kez gittim ben yanında gel sende dedim yok dedi. Depresyon ilaçları kullanıyordum önceden şimdi başlamak istemiyorum. Tek çocuğum , gidecek bir yerimde yok. Bi annem var oda böyle.... Yüce Rabbim babamı yanına aldı beni bir ateşe attı. Annemi geride bıraktı ayrı bir ateşe attı. Ne çocuk oldum. Ne genç kız. Esir gibi büyüdüm. Köle gibi büyüdüm . Boğuluyorum artık. Dayanamıyorum
Walla benm teyzemde biraz çekilmezdi ama bu kadar da değildi o yüzden kuzenim bizimle yaşadı genel olarak . Senin teyzen falan yok mu kalabileceğin en azından gidip kafa dagtrsin
 
Walla benm teyzemde biraz çekilmezdi ama bu kadar da değildi o yüzden kuzenim bizimle yaşadı genel olarak . Senin teyzen falan yok mu kalabileceğin en azından gidip kafa dagtrsin
2 dayım 2 teyzem var. Ama öyle bir sülale ki kimse kimsenin iyi olmasını istemez. Annemin ailesi de beterin beteri. Kimse kimseyi pek sevmez mecburiyetten konuşur. Dedikodu , gıybet, büyü, muska her b*k var. Onlar görseler halimizi sevinirler
 
Vicdanından nefret etme lütfen, herşeye rağmen merhamet et. Ne yaşamış olursanız olun onu kaybettiğinde özleyeceğine eminim. Sen bunları yaşadın çok acı evet ama o neler yaşadı kim bilir, kendi içinde ne yaşadı başını yastığa koyunca neler hissetti 😔
 
Merhaba millet;

Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
Allah yardimcin olsun
 
Bence annenizi bı psikolaga götürün mesela neden o kadar yıl evlenmemis gerçekten ömrünü size adamış olabilir yani en azından o öyle biliyordur belki babanızın vefatından beri bı travma yaşıyordur onu dinlemeyi hiç denediniz mi Allah sabır versin
 
Merhaba millet;

Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
Üniversite okuduğunuza göre bir mesleğiniz vardır herhalde. Bir iş bulun. Çok istediğiniz gibi olmasa da geçinebileceğiniz bir geliriniz olsun. Çıkabiliyorsanız ayrı eve çıkın. Yavaş yavaş ev kurup yeni düzenime alışacağım yavaş yavaş eşya filan alacağım diye güzelce anlatın annenize. Onay beklemeyin. Artık kararlarımı uygulayıp kendime bir hayat kuruyorum zaten evleneceğiz kötü ayrılmayalım deyin annenize ve devamında da mesafeli olun. Size annelik görevlerini yaparsa evlenirken ne ala, yapmazsa da gidin evlenin. Yani diyeceğim şu ki ille de bir geliriniz olsun ve kendinize iş işten geçmeden bir hayat kurun artık. Evlenseniz de evlenmeseniz de bunu yapmalısınız. Her şey yoluna girince de bir süre psikolojik destek alın derim. Tüm bu ağır etkilerden kurtulmanız ve mutlu olmayı öğrenmeniz lazım çünkü.
 
X