- 2 Ocak 2021
- 53
- 15
- 33
- Konu Sahibi kubraankara
- #1
Merhaba millet;
Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
Ben 29 yaşında işsiz, bekar bir kadınım. 2 yaşındayken babamı kaybettim. Annem ile dedemlerin yanına döndük. Dedem beni hiçbir zaman istemedi ve sevmedi. Keza herkes annen seni seviyor desede bana göre annemde beni hiçbir zaman sevmedi ve istemedi. Dedem , anneannem ve annem sürekli tartışırlardı. Aynı evin içerisinde aç ve soğuk odada yatardık. Annem ve dedem beni kendilerine yük ve ayak bağı olarak gördüler. Annem evlenmedi sebep olarakta beni gösterdi. Ben çocuğumu büyütücem , onun namussunu korucam diye Allah razı olsun ama beni hiç sevmedi. Çocuk yaşımda karanlık kilerlere kapatılıp, ağzımdan burnumdan kan gelecek şekillerde dayaklar yedim. Saçlarımı yoldu. Küfürler etti bana. Amcamgil ile ben çocukken aralarında ne oldu bilemiyorum. Ama bana sahip çıkacak arkamda duracak bir amcamda olmadı bu yaşıma kadar. Sen olmasan ben bunları yaşamazdım diye başlayan cümlelerin baş kahramanı oldum. Yaşadığı herşey için beni suçlayan bir annem vardı. Gün sonunda elinde beyaz bir poşet içinde 3 5 kıyafetle ben seni istemiyorum diye kapının önüne konulan biri oldum. Dedemler bizi istemedi dayımların yanına kalmaya geldik. Dayım ve yengem evlendiği gün geldik hemde. Burada da annem beni hep dövdü. Küfürler beddualar etti bana. Sonra Rabbim bir sebep verdi orta okul yıllarımda annemle ev aldık ve ayrı eve çıktık. Lisedeyken erkek arkadaşım var diye kafama bardakla vurdu kafamı yardı. Sonra cüzdanımı bırak elleme dediğim için yüzüme telefon fırlattı ve yüzüm mosmor oldu. Dayılarım annemle konuşmaya geliyordu ama sürekli ağlayıp sızlayıp beni haksız duruma düşürüyordu. Dayılarımda beni dinlemiyordu. Hep yalnız kalıyordum. Sürekli evden kovulmaya devam ettim. Dayaklar devam etti. Üniversiteye gittim kendini satmaya gidiyor oldu. Bu süre zarfında evden kurtulmak için yollar aradım hep. Intihara kalkıştım olmadı. Tanımadığım bir insanla evlenme kararı aldım. Sonra korktum vazgeçtim. Bu yaşıma kadar geldim. Hayatıma giren çoğu erkek annem yüzünden beni istemedi veya annem istemedi onları sorunlar çıkarttı hep. Şimdi hayatımda birisi var. Beni gerçekten ne olursa olsun seven anneme rağmen beni bırakmayan birisi. Annem ve dayılarım biliyorlar durumu. Annem ilk başlarda çok sorunlar çıkarttı. Benimle kavga etti. Bana vurdu. Dayılarım girdi araya sonra intihar etti .. tabi sözde intihar hapları yutmamış bile ağzında bekletmiş. Intihar sebebide bana kızıp erkek arkadaşım ve annesini heryerden engellemesi ve benim ona keşke babam yerine sen ölsen senden nefret ediyorum demem. Biliyorum söylediğim şeyler çok ağır ama anneme karşı tahammülüm hiç yok. Sürekli para yüzünden beni döven, babamdan aldığım maaşı bana harcatmayan, beni 10tl ile dışarı gönderen, annem yüzünden hiç sosyal yaşantım ve arkadaşım yok mesela beni eve hapis eden ve beni erkek arkadaşıma rezil eden bir kadına yapabileceğim tek şey buydu. Sonra ben erkek arkadaşımla konuştum aralarını düzelttim falan . Bu süre zarfında biz kavga etmeye devam ettik. Erkek arkadaşım askerde ve benden 2 yaş küçük annem erkek arkadaşımı oğlu seviyormuş ama çevresine ne dermiş falan sürekli bunun kafasında. Annem çok geçimsiz biri teyzelerimle, dayılarımla kavgası hiç bitmez. Her olayın içinden annem çıkar. Dayıma küserse gider teyzeme dayımı çekiştirir. Teyzeme küserse gider dayıma teyzemi çekiştirir. Ben anneme genelde birşeyi anlatmam çünkü ileride hepsini başıma kakar. Hep yaptığı gibi. Şimdi yine küstük. Çok saçma bir sebepten neredeyse 1 ay olucak konuşmuyoruz. Ben yine adım atmayı denedim. Ama canı konuşmak istemiyormuş. Dayılarımla konuştumm bu hep böyleydi baban varkende baban ağlardı annen yüzünden diyorlar. Çok hırslı benim dediğim olsun istiyor hep. Alkolüm yok, sigaram yok, gece hayatım yok, sosyal bir yaşantım yok. Bunca zaman neden evden kaçmadın diyebilirsiniz ama annem öyle çok vicdan yaptırmış ki bana ben sana ömrümü harcadım falan diye bir türlü gidemedim ve açıkçası sığınacak kimsemde yoktu. Annemden nefret ediyorum. Ve buna engel olamıyorum. Kendime kızıyorum bunun için ama hayatım heba oldu. Ne çocuk oldum ne genç kız. Işe girdim maaşımı kendim harcayamadım annem yine el koydu borç ödedik. Birşey demiyorum aynı evde yaşıyorsak benimde destek olmam gerekiyor.. ama annemin geçmişte bana yaptıklarını unutamıyorum. Ve hala yapmaya devam ediyor. Gelinlik yerine kefen giy diye beddua ediyor. Senelerce bana *r*spu dedi. Ve keşke *r*spu olsan eve para getirirsin demişliği bile var. Senelerce sessiz kaldım. Son yıllarda dişim çıkıyor diye benden kötüsü yok. Ne zaman tartışsak erkek arkadaşıma da küsüyor çocuğun hiç alakası yokken. Yine sildi erkek arkadaşımı ve annesini. Sürekli beni tehdit ediyor. Seninki erkeklerle geziyor dicem falan diye. Durumları erkek arkadaşıma anlattım. Iliskimizin en başından beri tüm geçmişimi biliyor. O yüzden içim rahat. Biz evlenmek istiyoruz. Ailelerde tanışmıştı zaten. Şimdi herkesi sildi. Günlerdir erkek arkadaşımın annesine yalan söylüyordum. Çünkü annemle sürekli konuşuyorlardı. Artık anlatmak zorunda kaldım. Oda benim gibi babasız büyüdüğü için anlayışla karşıladı. Allah razı olsun ne olursa olsun arkamda duran bir erkek arkadaşım var. Hayatımda ilk kez biri beni böyle seviyor. Diğerleri annemi bile istememişti. Annemin yaptıklarına rağmen ona saygılı davranıyor. Ama artık ben dayanamıyorum anneme. Birikmiş biraz param var. Evden çekip gitmek o sırada nikah kıymak ve kendime bir hayat kurmak istiyorum. Bu evde esir gibiyim. Bazen aç yatıyorum. Sürekli psikolojik şiddet. Kendini balkondan atmaya kalkıyor. Ya seni öldürücem yada kendimi diyor. Sonra sakinleşince yapmam öyle şeyler diyor. Ama bazı geceler beni öldürecek diye korkuyorum. Artık kendine zarar verip vermemesi umrumda değil. Erkek arkadaşımın askerliğinin bitmesine 8 ay var. Bazen sabret az kaldı diyorum. Ama annem yine zorluk çıkartıcak biliyorum. Çok kıskanç.. çevresinde mutlu insan görünce dayanamıyor. Bırak gideyim diyorum gidersen kendimi atarım diyor vebalini kaldıramıyorum. Kalırsam çok mutsuzum. Eziyet çekiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Lütfen bana yardım edin. Ne olacak benim bu halim ?
