- 14 Aralık 2018
- 343
- 195
- 29
Merhaba hanımlar.
Siteye üye olmaya karar verdiğimde burada hiç birbirini tanımayan insanların birbirlerine yardım etmek için canla başla çalıştığını gördüm.
Bu da bana umut oldu, deyim yerindeyse.
Benim bir sıkıntım var ve bu, kilomla ilgili. Ben 23 yaşında İstanbul'un eski ve köklü üniversitelerinden birinde okuyorum. 167 boyunda, 110 kilo civarıyım(civarıyım diyorum çünkü tartılmaktan nefret ediyorum.) Yaklaşık 50 beden giyiyorum. Ama yükü çok ağır aslında. Sadece fiziki olarak değil, manevi olarak da.
Her neyse, sadece parantez içinde yazdığım şeyden değil, aynaya bakmaktan, aynada dombalak yüzüme bakmaktan, banyo yaparken aynada kendime bakmaktan, vb. de nefret ediyorum. Kendimle barışık değilim, hemde hiç degilim.
Bazen süslenmek istiyorum ama sonra kendi kendime diyorum ki "fairymoon niye süsleneceksin, kilolusun ve bu yuzden, zaten sana yakışmayacak ki."
Süslensem de ayrı bir dert çünkü gerçekten de yakışmıyor. Bir ayıya ruj sürüp pembe giydirmiş gibi oluyorum.
Sırf kilolarım yüzünden kendimden nefret ettim. Temizliği, bakımı bıraktım. (Çok mecbur kalmadıkça yapmıyorum, afedersiniz.) Zaten bende başka psikolojik rahatsızlıklar da var, o ayrı ama kilom bu hastaliklarimi daha depresif hale getiriyor.
Arkadaşlarım, staj yaptığım yerlerdeki insanlar bile bana tuhaf tuhaf bakıyor. Hele yemek yerken kimse yanımda olsun istemiyorum. Açgözlü gibi saldırmaktan korkuyorum milletin yanında. O yüzden yemek yemek, artık benim korkulu rüyam. Ayrıca ileride mezun olduğumda yapacağım meslek için zayıf olmam gerekiyor. Aksi takdirde ya çok arka planda kalacağım, sevmediğim bir işi yaparak, ya da işsiz kalacağım.
Şimdi soracaksınız bana "madem bundan bu kadar nefret ediyorsun, neden hala bu kadar nefret ettiğin bir şeyle yaşıyorsun ?" diye. Haklısınız, ne diyeyim.
Yaşıyorum çünkü kendime inanmıyorum ve motive olamıyorum. Sorunum motivasyon. Kısır döngü misali.
Dediğim gibi, benim sorunum motivasyon. Ve en önemlisi de,kendine inanç.
Sizden yardım istediğim nokta ise, aranızda zayıflayan arkadaşlar varsa, şu sorulara cevap vermeniz:
Motivasyonunuzu nasıl korudunuz ve inancınızı nasıl kaybetmediniz?
Mesela diyetinizi unutup kazara bir çikolata yediğinizde nasıl demoralize olmadiniz? Nasıl diyete devam ettiniz ?
Spora gitmek için kendinizi nasıl motive ettiniz ?
Veya üzgün zamanlarınizda kendinizi yemek yememeye nasıl ikna ettiniz ?
Canınız tatlı çektiğinde nasıl başa çıktınız, yöntemleriniz var mı ?
Veya akşam yemeğini az yediğinizde acıkmamak için kendinizi nasıl telkin ettiniz ?
En önemlisi de nasıl kendinize inandınız?
Nasıl kendinize değer verdiniz ?
Nasıl "benim de güzel görünmeye hakkım var?" dediniz ?
Aklıma gelen gelmeyen birçok soru var ve bunları yanıtlamanizi bekliyorum.
Not : diyetisyene şu an için maddi nedenlerden ötürü gidemiyorum, ve diyet yapmaya yönelik psikoterapi almam da şu an için imkansız.
Not 2: Lütfen bana biraz hafif eleştiri yapın, tamam etkili olsun tabii ama çok da yerden yere vurmayın.
Siteye üye olmaya karar verdiğimde burada hiç birbirini tanımayan insanların birbirlerine yardım etmek için canla başla çalıştığını gördüm.
Bu da bana umut oldu, deyim yerindeyse.
Benim bir sıkıntım var ve bu, kilomla ilgili. Ben 23 yaşında İstanbul'un eski ve köklü üniversitelerinden birinde okuyorum. 167 boyunda, 110 kilo civarıyım(civarıyım diyorum çünkü tartılmaktan nefret ediyorum.) Yaklaşık 50 beden giyiyorum. Ama yükü çok ağır aslında. Sadece fiziki olarak değil, manevi olarak da.
Her neyse, sadece parantez içinde yazdığım şeyden değil, aynaya bakmaktan, aynada dombalak yüzüme bakmaktan, banyo yaparken aynada kendime bakmaktan, vb. de nefret ediyorum. Kendimle barışık değilim, hemde hiç degilim.
Bazen süslenmek istiyorum ama sonra kendi kendime diyorum ki "fairymoon niye süsleneceksin, kilolusun ve bu yuzden, zaten sana yakışmayacak ki."
Süslensem de ayrı bir dert çünkü gerçekten de yakışmıyor. Bir ayıya ruj sürüp pembe giydirmiş gibi oluyorum.
Sırf kilolarım yüzünden kendimden nefret ettim. Temizliği, bakımı bıraktım. (Çok mecbur kalmadıkça yapmıyorum, afedersiniz.) Zaten bende başka psikolojik rahatsızlıklar da var, o ayrı ama kilom bu hastaliklarimi daha depresif hale getiriyor.
Arkadaşlarım, staj yaptığım yerlerdeki insanlar bile bana tuhaf tuhaf bakıyor. Hele yemek yerken kimse yanımda olsun istemiyorum. Açgözlü gibi saldırmaktan korkuyorum milletin yanında. O yüzden yemek yemek, artık benim korkulu rüyam. Ayrıca ileride mezun olduğumda yapacağım meslek için zayıf olmam gerekiyor. Aksi takdirde ya çok arka planda kalacağım, sevmediğim bir işi yaparak, ya da işsiz kalacağım.
Şimdi soracaksınız bana "madem bundan bu kadar nefret ediyorsun, neden hala bu kadar nefret ettiğin bir şeyle yaşıyorsun ?" diye. Haklısınız, ne diyeyim.
Yaşıyorum çünkü kendime inanmıyorum ve motive olamıyorum. Sorunum motivasyon. Kısır döngü misali.
Dediğim gibi, benim sorunum motivasyon. Ve en önemlisi de,kendine inanç.
Sizden yardım istediğim nokta ise, aranızda zayıflayan arkadaşlar varsa, şu sorulara cevap vermeniz:
Motivasyonunuzu nasıl korudunuz ve inancınızı nasıl kaybetmediniz?
Mesela diyetinizi unutup kazara bir çikolata yediğinizde nasıl demoralize olmadiniz? Nasıl diyete devam ettiniz ?
Spora gitmek için kendinizi nasıl motive ettiniz ?
Veya üzgün zamanlarınizda kendinizi yemek yememeye nasıl ikna ettiniz ?
Canınız tatlı çektiğinde nasıl başa çıktınız, yöntemleriniz var mı ?
Veya akşam yemeğini az yediğinizde acıkmamak için kendinizi nasıl telkin ettiniz ?
En önemlisi de nasıl kendinize inandınız?
Nasıl kendinize değer verdiniz ?
Nasıl "benim de güzel görünmeye hakkım var?" dediniz ?
Aklıma gelen gelmeyen birçok soru var ve bunları yanıtlamanizi bekliyorum.
Not : diyetisyene şu an için maddi nedenlerden ötürü gidemiyorum, ve diyet yapmaya yönelik psikoterapi almam da şu an için imkansız.
Not 2: Lütfen bana biraz hafif eleştiri yapın, tamam etkili olsun tabii ama çok da yerden yere vurmayın.