- 20 Haziran 2019
- 40
- -7
- Konu Sahibi kadinkadinindusmanidir
- #1
Merhaba, öncelikle umarım mutlu,güzel, sağlıklı bir ömrünüz olur.Bu konuda biraz uzun yazacağım. Hiç arkadaşım yok bir nevi dert anlatacağım diyebilirim. Şimdiden özür dilerim okuyan arkadaşlar için.
Bazı nedenlerden dolayı içine kapanık bir insanım. Sebebini bilmiyorum, küçüklüğümden beri böyleyim. Anne-baba ayrılığı+ annemin intihar etmesi, sinir krizleri, borç... Yani hiç %100 huzurlu, güvenli bir ortamda yetişmedim. Annem elinden geleni yaptı psikolojisi bozuk olmasına rağmen ama galiba benim de psikolojik sorunlarım var. Net var aslında da psikoloğa gidemiyorum. Her neyse ben üniversite için farklı şehre gittim ama orada neden bilmiyorum okula giderken ağlama krizlerine vesaire giriyordum çok çekiniyordum. Bu sebeple okula gidemedim. Aileme de söyleyemedim. İntihar etmeyi düşünüyordum sürekli. Üstüne bir de ailemden habersiz evlendim ve beni okuduğum şehirde zannediyorlar. Fakat ben farklı şehirdeyim. Evlendiğim kişi beni aldattı. Ve bunu doğum günümde sana sürpriz yapacağım diye telefon şifresini değiştirdi. Ver bakacağım diyerek zorla öğrendim, hastanelik oldum. Gerçekten çok ağır geldi. Yani bir çok kez aldatıldım hem de. Fiziki olarak değil belki ama sanaldan vs. Belki fiziki olarak da aldatıldım, bilmiyorum. Boşansam dönecek yerim yok. Aileme okul bitti de diyemem. Bu sorunlar sıkıntılarin sebebi psikoloğa gitmememle alakalı biliyorum çığ gibi büyüyor. Başka şehirde hiç bilmedigim bir yerdeyim. Hiç arkadaşım zaten yoktu ama en azından bir kaç kişi tanıyordum. Şimdi onlar da yok. Kafayı yemek üzereyim. Hiç kimsem yok ne yapacağımı bilmiyorum.Çocuk istemiyorum, hiç istemedim. Yani böyle bir dünyaya ve bu şekilde çocuk getirmek mantıksız. Ama eşim çocuk istiyor, bunaldım. Git gide kilo da alıyorum. Onun dışında fiziksel olarak kendimi zaten beğenmiyorum kilo da daha beter nefret etmeme neden oldu. Sanki aldatilmayi hak eden biriymiş gibi. Ama kimse hak etmez en azından bosansaydik, ne yapıyorsa yapsaydı. Online oyun oynardım eskiden CS lol gibi. Para yok diye bilgisayarımı da sattım şimdi o da yok. Eşim zaten çalışmıyor. Ev kirasını bile odeyemiyoruz. Ailesine kredi çekip durdu çalışırken 200 bin e yakın borcumuz var. Sürekli eve icra gelip duruyor. Kafayı yemek üzereyim. Küçükken de hep aynı sorunlari yaşadım para sıkıntısı,icra sıkıntısı, taciz vesaire. Bari evlenince adam akıllı mutlu bir evim olsun istiyordum. Çok güçsüzüm. Yani bunların hepsi benim hatam biliyorum ama dışarıya da çıkamıyorum. Dışarı çıkınca soğuk soğuk terliyorum bir insanla konuşurken çok geriliyorum. Mesela marketten ekmek alırken ağlayacak gibi oluyorum. Çalışamıyorum da bu şekilde. Keşke gözlerimi kapatsam da hiç uyanmasam diyorum. Ama geride annem var, kardeşim var. Zaten biliyorum beynim beni hayatta tutmak için belki onları bahane ediyor sorunlardan kaçmak için de intiharı öne sürüyor belki. Kitap bile okuyamıyorum. Eskiden ayda 5-6 kitap okurdum en az. Tek mutlu olduğum şey çocuğumun olmaması. Böyle bir annem olsun istemezdim. Küçükken zaten ben hep annem öldü mü diye kapısında ağlardım. Artık birisi ölse aglayamayacak kadar duygusuz hissediyorum. Gerçekten mutlu olamıyorum. Sanki bir şey var gibi içimde. Ne bilmiyorum. Eskiden agnostik birisiydim. Ama sanki büyü yapılmış gibi hissediyorum. Anneme de babannem yapmış ölsün diye annem hep bir şeyler görürdü. Ben de küçükken görürdüm ama gerçek değiller diye düşünürdüm. Ne bileyim of her şey çok karışık galiba hayatım düzelmeyecek gibi. Çünkü adım atmaya korkuyorum. Kırmızı Oda'daki Selvi gibiyim sadece fiziki şiddet görmüyorum.
Bazı nedenlerden dolayı içine kapanık bir insanım. Sebebini bilmiyorum, küçüklüğümden beri böyleyim. Anne-baba ayrılığı+ annemin intihar etmesi, sinir krizleri, borç... Yani hiç %100 huzurlu, güvenli bir ortamda yetişmedim. Annem elinden geleni yaptı psikolojisi bozuk olmasına rağmen ama galiba benim de psikolojik sorunlarım var. Net var aslında da psikoloğa gidemiyorum. Her neyse ben üniversite için farklı şehre gittim ama orada neden bilmiyorum okula giderken ağlama krizlerine vesaire giriyordum çok çekiniyordum. Bu sebeple okula gidemedim. Aileme de söyleyemedim. İntihar etmeyi düşünüyordum sürekli. Üstüne bir de ailemden habersiz evlendim ve beni okuduğum şehirde zannediyorlar. Fakat ben farklı şehirdeyim. Evlendiğim kişi beni aldattı. Ve bunu doğum günümde sana sürpriz yapacağım diye telefon şifresini değiştirdi. Ver bakacağım diyerek zorla öğrendim, hastanelik oldum. Gerçekten çok ağır geldi. Yani bir çok kez aldatıldım hem de. Fiziki olarak değil belki ama sanaldan vs. Belki fiziki olarak da aldatıldım, bilmiyorum. Boşansam dönecek yerim yok. Aileme okul bitti de diyemem. Bu sorunlar sıkıntılarin sebebi psikoloğa gitmememle alakalı biliyorum çığ gibi büyüyor. Başka şehirde hiç bilmedigim bir yerdeyim. Hiç arkadaşım zaten yoktu ama en azından bir kaç kişi tanıyordum. Şimdi onlar da yok. Kafayı yemek üzereyim. Hiç kimsem yok ne yapacağımı bilmiyorum.Çocuk istemiyorum, hiç istemedim. Yani böyle bir dünyaya ve bu şekilde çocuk getirmek mantıksız. Ama eşim çocuk istiyor, bunaldım. Git gide kilo da alıyorum. Onun dışında fiziksel olarak kendimi zaten beğenmiyorum kilo da daha beter nefret etmeme neden oldu. Sanki aldatilmayi hak eden biriymiş gibi. Ama kimse hak etmez en azından bosansaydik, ne yapıyorsa yapsaydı. Online oyun oynardım eskiden CS lol gibi. Para yok diye bilgisayarımı da sattım şimdi o da yok. Eşim zaten çalışmıyor. Ev kirasını bile odeyemiyoruz. Ailesine kredi çekip durdu çalışırken 200 bin e yakın borcumuz var. Sürekli eve icra gelip duruyor. Kafayı yemek üzereyim. Küçükken de hep aynı sorunlari yaşadım para sıkıntısı,icra sıkıntısı, taciz vesaire. Bari evlenince adam akıllı mutlu bir evim olsun istiyordum. Çok güçsüzüm. Yani bunların hepsi benim hatam biliyorum ama dışarıya da çıkamıyorum. Dışarı çıkınca soğuk soğuk terliyorum bir insanla konuşurken çok geriliyorum. Mesela marketten ekmek alırken ağlayacak gibi oluyorum. Çalışamıyorum da bu şekilde. Keşke gözlerimi kapatsam da hiç uyanmasam diyorum. Ama geride annem var, kardeşim var. Zaten biliyorum beynim beni hayatta tutmak için belki onları bahane ediyor sorunlardan kaçmak için de intiharı öne sürüyor belki. Kitap bile okuyamıyorum. Eskiden ayda 5-6 kitap okurdum en az. Tek mutlu olduğum şey çocuğumun olmaması. Böyle bir annem olsun istemezdim. Küçükken zaten ben hep annem öldü mü diye kapısında ağlardım. Artık birisi ölse aglayamayacak kadar duygusuz hissediyorum. Gerçekten mutlu olamıyorum. Sanki bir şey var gibi içimde. Ne bilmiyorum. Eskiden agnostik birisiydim. Ama sanki büyü yapılmış gibi hissediyorum. Anneme de babannem yapmış ölsün diye annem hep bir şeyler görürdü. Ben de küçükken görürdüm ama gerçek değiller diye düşünürdüm. Ne bileyim of her şey çok karışık galiba hayatım düzelmeyecek gibi. Çünkü adım atmaya korkuyorum. Kırmızı Oda'daki Selvi gibiyim sadece fiziki şiddet görmüyorum.
