Merhaba, bu forumdaki ilk başlığım. Bugüne kadar nasıl bir evlilik sürdüğümü ailem dışında kimseye anlatmamayı tercih ettim. Anlatılması gereken olağandışı bir şey olarak görmedim. Dün yaşadıklarımdan sonra artık bu ihtiyacı hissediyorum.
11 yıldır evliyim, eşim yabancı. 1 oğlum var. Geçen sene yaz ertesine kadar 7 yıl eşimden ayrı yaşadım, evlendikten sonra sadece 3 yıl birlikte yaşayabildik. İşim nedeniyle iki sene yurtdışına gitmek zorundaydım, eşim ise kendi ülkesinde iş kurmaya karar verip benim yurtdışına çıktığım yıl kendi ülkesine gitti. Ben iki sene sonra döndüğümde o dönmedi, sonraki 5 sene boyunca da asla Türkiye'ye yerleşmek istemedi. Ben de devlet memuru olduğum için işimden ayrılıp onun yanına gitmem hiç kolay değildi. 5 sene daha ayrı yaşadık. Ayrı yaşadığımız bu toplam 7 senelik zaman diliminde birbirimizin kontrolünü kaybettik. Belki de birlikte yaşasaydık çoktan bitecek olan evliliğimiz birbirimize pek fazla katlanmak zorunda olmadığımızdan bu kadar sürebildi. Birlikte yaşadığımız ilk 2 senenin sonunda sıkça kavga ettiğimiz bir döneme girmiştik. Kavga nedenlerimiz kıskançlık, birbirimizi değiştirmeye çalışmak, yaşam tarzına karışmak gibi nedenlerdi. Ben yurtdışına gidip döndükten sonra artık ayrı hayatlar yaşadığımız için tartışmalarımız da bitmiş oldu. Tek derdimiz görüştüğümüz zamanlarda birlikte olduğumuz vakitlerden ve birbirimizden alabileceğimiz en çok keyfi almaktı. Bir zaman sonra bunun çalıştığını fark ettik. Her şeyden önce evlenmemizin asıl sebebinin bu olduğunu hatırladık, yani birbirinden keyif alan iki insan olarak hayatlarımızı birleştirmek. Ama sonra anladık ki ne o ne de ben hayatlarımız birleştiğinde dikbaşlı bireyselliklerimizden ve egolarımızdan vazgeçip aile adındaki kurumu yaşatabilecek donanıma sahip insanlarız.
Ayrı yaşadığımız bu 7 senede çok şey öğrendik ve birbirimizin hayatına karışmadan birbirimizi mutlu edebilmenin formülünü bulmuştuk. Geçen sene tekrar ve bu sefer keşfettiğimiz formülü uygulayarak birlikte yaşamaya karar verdik. Bu nedenle ben meslekten istifa ettim, o da ülkesindeki işini kapattı. Birlikte İngiltere'ye taşındık. 6 aydır birlikteyiz. Bu 6 ay hem benim hem de onun ayrı yaşadığımız 7 sene boyunca kazandığımız 'yeni' alışkanlıklarımıza sahne oldu. Tartışmıyoruz, tekrar birlikte olabildiğimiz için mutluyuz, birbirimizi gerçekten çok sevdiğimizi yüzümüzde bir tokat gibi yeniden hissetmeye başladık bile. Peki bu nasıl oldu? Mucize bu işin neresinde? Bütün bunlar bir bedel ile birlikte geldi. Birbirimizi çok sevmenin, iyi ve kötü anlarımızda birbirimizin yanında olmanın dışında yaptığımız bir şey var: umursamamak ve sorgulamamak. Çünkü eğer yine birbirimizin yaptıklarını kafaya takıp sorgulayacak olursak büyü bozulacak, ne o ne ben nefes alabileceğiz ve eskisi gibi birbirimizden kaçmaya çalışacağız.
Ne kadar bu durumdan memnun olduğumu düşünsem de aklımda yanlış bir şeyler olduğunu söyleyen bir ses var. Dün gece eve gitmedim, bir mesajla bu gece gelmeyeceğimi haber verdim. Cevap gelmedi. O an dünyanın en şanslı kadını olduğumu düşündüm. Kendim gibi davrandığım için hesap vermek zorunda değildim, haber vermem yetiyordu. Bu akşam eve gelene kadar hiç haberleşmedik. Geldiğimde eşim evde yoktu. Aramadım bile. 1 saat sonra eve geldi ve bana dün ne yaptığımı sordu. Kavga etmesini ümit ederek şuursuz bir şekilde arkadaşlarımla takıldığımı söyledim. Verdiği tepki 'Peki, eğlenebildin mi?' oldu. Hiçbir şey söylemedim. Ne yaptım ben diye düşünmeden edemiyorum. İstediğim gerçekten de bu muydu bilmiyorum. Görünürde her şeyin çok güzel olduğu, eskiden olsa ideal olarak tasvir edeceğim bir hayatım var. Ama içten içe birbirimizin üzerinde bu seviyede kontrolümüzün olmaması beni rahatsız etmeye başladı. Ne istediğimden artık emin değilim.
Sürekli bu düşüncelerle boğuşuyorum, artık anlatıp rahatlamam gerekiyordu. Sizinle paylaşmak istedim. Bunları okuduğunuzda vaktinizi çaldığımı düşündürttüysem özür dilerim.
11 yıldır evliyim, eşim yabancı. 1 oğlum var. Geçen sene yaz ertesine kadar 7 yıl eşimden ayrı yaşadım, evlendikten sonra sadece 3 yıl birlikte yaşayabildik. İşim nedeniyle iki sene yurtdışına gitmek zorundaydım, eşim ise kendi ülkesinde iş kurmaya karar verip benim yurtdışına çıktığım yıl kendi ülkesine gitti. Ben iki sene sonra döndüğümde o dönmedi, sonraki 5 sene boyunca da asla Türkiye'ye yerleşmek istemedi. Ben de devlet memuru olduğum için işimden ayrılıp onun yanına gitmem hiç kolay değildi. 5 sene daha ayrı yaşadık. Ayrı yaşadığımız bu toplam 7 senelik zaman diliminde birbirimizin kontrolünü kaybettik. Belki de birlikte yaşasaydık çoktan bitecek olan evliliğimiz birbirimize pek fazla katlanmak zorunda olmadığımızdan bu kadar sürebildi. Birlikte yaşadığımız ilk 2 senenin sonunda sıkça kavga ettiğimiz bir döneme girmiştik. Kavga nedenlerimiz kıskançlık, birbirimizi değiştirmeye çalışmak, yaşam tarzına karışmak gibi nedenlerdi. Ben yurtdışına gidip döndükten sonra artık ayrı hayatlar yaşadığımız için tartışmalarımız da bitmiş oldu. Tek derdimiz görüştüğümüz zamanlarda birlikte olduğumuz vakitlerden ve birbirimizden alabileceğimiz en çok keyfi almaktı. Bir zaman sonra bunun çalıştığını fark ettik. Her şeyden önce evlenmemizin asıl sebebinin bu olduğunu hatırladık, yani birbirinden keyif alan iki insan olarak hayatlarımızı birleştirmek. Ama sonra anladık ki ne o ne de ben hayatlarımız birleştiğinde dikbaşlı bireyselliklerimizden ve egolarımızdan vazgeçip aile adındaki kurumu yaşatabilecek donanıma sahip insanlarız.
Ayrı yaşadığımız bu 7 senede çok şey öğrendik ve birbirimizin hayatına karışmadan birbirimizi mutlu edebilmenin formülünü bulmuştuk. Geçen sene tekrar ve bu sefer keşfettiğimiz formülü uygulayarak birlikte yaşamaya karar verdik. Bu nedenle ben meslekten istifa ettim, o da ülkesindeki işini kapattı. Birlikte İngiltere'ye taşındık. 6 aydır birlikteyiz. Bu 6 ay hem benim hem de onun ayrı yaşadığımız 7 sene boyunca kazandığımız 'yeni' alışkanlıklarımıza sahne oldu. Tartışmıyoruz, tekrar birlikte olabildiğimiz için mutluyuz, birbirimizi gerçekten çok sevdiğimizi yüzümüzde bir tokat gibi yeniden hissetmeye başladık bile. Peki bu nasıl oldu? Mucize bu işin neresinde? Bütün bunlar bir bedel ile birlikte geldi. Birbirimizi çok sevmenin, iyi ve kötü anlarımızda birbirimizin yanında olmanın dışında yaptığımız bir şey var: umursamamak ve sorgulamamak. Çünkü eğer yine birbirimizin yaptıklarını kafaya takıp sorgulayacak olursak büyü bozulacak, ne o ne ben nefes alabileceğiz ve eskisi gibi birbirimizden kaçmaya çalışacağız.
Ne kadar bu durumdan memnun olduğumu düşünsem de aklımda yanlış bir şeyler olduğunu söyleyen bir ses var. Dün gece eve gitmedim, bir mesajla bu gece gelmeyeceğimi haber verdim. Cevap gelmedi. O an dünyanın en şanslı kadını olduğumu düşündüm. Kendim gibi davrandığım için hesap vermek zorunda değildim, haber vermem yetiyordu. Bu akşam eve gelene kadar hiç haberleşmedik. Geldiğimde eşim evde yoktu. Aramadım bile. 1 saat sonra eve geldi ve bana dün ne yaptığımı sordu. Kavga etmesini ümit ederek şuursuz bir şekilde arkadaşlarımla takıldığımı söyledim. Verdiği tepki 'Peki, eğlenebildin mi?' oldu. Hiçbir şey söylemedim. Ne yaptım ben diye düşünmeden edemiyorum. İstediğim gerçekten de bu muydu bilmiyorum. Görünürde her şeyin çok güzel olduğu, eskiden olsa ideal olarak tasvir edeceğim bir hayatım var. Ama içten içe birbirimizin üzerinde bu seviyede kontrolümüzün olmaması beni rahatsız etmeye başladı. Ne istediğimden artık emin değilim.
Sürekli bu düşüncelerle boğuşuyorum, artık anlatıp rahatlamam gerekiyordu. Sizinle paylaşmak istedim. Bunları okuduğunuzda vaktinizi çaldığımı düşündürttüysem özür dilerim.
