Ben hiç pimpirikli değilim. Oldukça rahat bir anneyim ama bu demek değilki güvenlikten ödün veririm.
Eşim daha pimpirikli ve hassastır ama onu da kontrol altına alıyorum. Mesela kızım sandalyeye çıkarken hemen uyarır "aman dikkat et babacım". Bende kızarım "çocuğun cesaretini kırma yanında dur düşecek gibi olursa tutarsın" derim mesela.
Yada biraz terlesin hemen başlar üzerine değiştir falan diye. Değiştirmem. Azıcık terde kıyafet değişirse yandık ilerde çok sık hasta olan bir çocuk sahibi oluruz. Ki üzerine değiştirirken daha fazla üşür. Hemen sırtına pamuk havlu koyar terini alırım o kadar.
Parkta falan kumla oynamasına yeni yeni izin verdi bu yaz.
Yemek yerken boğazına azcık bişey kaçsın hemen panikler.
Üzerini değiştirirken seçim şansını kızıma veririm. Açarım dolabı ne giymek istiyorsa kendi seçer. Örneğin havaya uygun bi üst seçmedi babamız üşüyecek bununla giydirme vs vs konuşmaya. Ben giydiririm ama üzerine yine kızımla konuşarak baba üşümenden korkuyor bunuda giyelim mi üzerine derim ve kabul eder giydiririm.
Zamanla eşimde daha rahat olmayı öğrenecek işallah.
Rahat olmak aynı zamanda korumak iki ince çizginin ortasında durmak gibi. Ben sürekli birilerine ihtiyaç duyan, cesaretsiz, ürkek, sosyalitesi az bi çocuk yetiştirmek isteiyorum. O yüzden bu yönde adımlar atıyorum. Yanlış anlaşılmasın sizlere bi dokundurma yapmak değil amacım. Herkes kendi çocuğunu istediği gibi yetiştirmekte özgür. Sevgiler.