Mutsuzum

kahvesevenkadin · 27 Mayıs 2019

Merhaba arkadaşlar, o kadar dolup taştım ki buraya yazmak istedim. Hayatıma objektif olarak bakamıyorum. 2 yıl önce evlendim, ailemle aynı şehirdeyim fakat hiç istemediğim bir semtte oturuyorum. Kimsem yok. Dışarı çıkmaya dahi korkuyorum, büyüdüğüm semtte çok rahatken burada nefes alamıyormuşum gibi hissediyorum. Bütün ailem, bütün arkadaşlarım oradalar benim oraya gitmem 1 saat ve kafama estikçe gidemiyorum. Daha önce bir araç yürürken yaklaştı yanıma çok korktum durağa yürümek benim için eziyet gibi. İşten de tacize uğradığım için ayrılmak zorunda kaldım geçen sene işten ayrıldıktan iki ay sonra kimyasal gebelik geçirdim. Yazın elbise, askılı bluz vs. dahi giyemiyorum burada korkuyorum. O kadar yalnızlaştım ki panik atak, travma sonrası stres bozukluğu gibi şeyler yaşadım. Buradan taşınamıyoruz eşimin ailesinin evi ve kira vermiyoruz. Eşimin maaşı iyi fakat kiraya çıktığımız zaman o maaş eriyip gider. Geçen gün kyk borcumdan dolayı eve kağıt gitmiş, öğrenince çok ağladım. Çalışırken ödüyordum ama işten ayrılınca ödeyemedim. Babam ağladığımı duyunca hemen kapattı borcumu. Ben öyle savurgan bir insan da değilim işten ayrıldığımdan beri kendime ufacık bir şey bile yapmadım. Artık çok bunaldım. İşsizlik, yalnızlık, gelecek kaygısı canımı çok ama çok sıkıyor. Çocuk sahibi olmak istiyorum ama burada tek başıma bile dışarı çıkamıyorum çocuğumu nasıl çıkartayım. Ona da hapis hayatı yaşatamam. Maddi olarak kendimi güçlü hissetmeden çocuk sahibi olmak da istemiyorum. O kadar karışık ki ruh halim aslında belki size hissettiğinin onda birini ancak anlatabilmişimdir. Şu an bunu yazarken bile istemsizce ağlamaya başladım.

Pamukannesi83 · 27 Mayıs 2019

Öncelikle seni burdan kucaklıyorum.. Zor zamanlar geçirmişsin. Ve bunlar izlerini bırakmış. Bir süre psikolojik destek alma imkanın olur mu?

tontriko · 27 Mayıs 2019

Allah yardimcin olsun

kahvesevenkadin · 27 Mayıs 2019

Pamukannesi83 .!.:
Öncelikle seni burdan kucaklıyorum.. Zor zamanlar geçirmişsin. Ve bunlar izlerini bırakmış. Bir süre psikolojik destek alma imkanın olur mu?

Geçen sene işten ilk ayrıldığımda travma sonrası stres bozukluğu yüzünden bir süre ilaç kullandım. Geçen ay doktor yine ilaç verdi ama kullanmak istemiyorum. Hayatım zaten kısıtlı gibi geliyor ilaç kullanırsam her şey daha da kötü olacak gibi geliyor. Psikolog ücretleri de çok yüksek. Sarıldığınızı hissettim çok teşekkür ederim.

Serpico19 · 27 Mayıs 2019

Herkesın derdı var. Aılemden 1000 km uzaktayım dogunun küçük bir ilcesındeyım cogu konusmaları bıle anlamıyorum. Eşimin işi geregı rahat gezemıyorum. Hıc dert etmemdım buna şükür rabbım aksam esim eve gelebılıyor dıyorum. Bır yıl sonra nerde yasayacagımı nereye gıdecegımı esımın yanımda olup olmayacagını bılmıyorum.derme catma bır lojmanda kalıyoruz. Ama mutluyum saglıgım yerınde şükürler olsun. Yanı üzülmek ıcın sebeb ararken sevınmek ıcın caba harcamıyoruz. Burda acılan mutsuzlukla ılgılı konular daha cok şükürsüzlük gıbı gelıyor. En onemlısıde benım aglayacak derdımı anlatacak bır babam bıle yok koskoca 14 yıl oldu. Sımdı senın mı mutlu olmak ıcın sebebın cok benım mı ?

MiruMir · 27 Mayıs 2019

İnsan zamanla her seye alisir.
Ben de zamaninda cok rahat biriydim.
Evlendikten sonra her şey degisti.
Başlarda cok zorlandim ama alıştım.
Olumsuzluklari dusunerek kendinizi uzmeyin.
Sonra depresyondan cikamazsiniz.
Benim de kimsem yok yanimda.
Turkiyede bir tek ablam var. O da başka sehirde.
Kapisini calacak kimsem yok.
Komsularimizi tanimiyorum bile.
Bunlara da alıştım)))

Aijoo · 27 Mayıs 2019

kahvesevenkadin .!.:
Merhaba arkadaşlar, o kadar dolup taştım ki buraya yazmak istedim. Hayatıma objektif olarak bakamıyorum. 2 yıl önce evlendim, ailemle aynı şehirdeyim fakat hiç istemediğim bir semtte oturuyorum. Kimsem yok. Dışarı çıkmaya dahi korkuyorum, büyüdüğüm semtte çok rahatken burada nefes alamıyormuşum gibi hissediyorum. Bütün ailem, bütün arkadaşlarım oradalar benim oraya gitmem 1 saat ve kafama estikçe gidemiyorum. Daha önce bir araç yürürken yaklaştı yanıma çok korktum durağa yürümek benim için eziyet gibi. İşten de tacize uğradığım için ayrılmak zorunda kaldım geçen sene işten ayrıldıktan iki ay sonra kimyasal gebelik geçirdim. Yazın elbise, askılı bluz vs. dahi giyemiyorum burada korkuyorum. O kadar yalnızlaştım ki panik atak, travma sonrası stres bozukluğu gibi şeyler yaşadım. Buradan taşınamıyoruz eşimin ailesinin evi ve kira vermiyoruz. Eşimin maaşı iyi fakat kiraya çıktığımız zaman o maaş eriyip gider. Geçen gün kyk borcumdan dolayı eve kağıt gitmiş, öğrenince çok ağladım. Çalışırken ödüyordum ama işten ayrılınca ödeyemedim. Babam ağladığımı duyunca hemen kapattı borcumu. Ben öyle savurgan bir insan da değilim işten ayrıldığımdan beri kendime ufacık bir şey bile yapmadım. Artık çok bunaldım. İşsizlik, yalnızlık, gelecek kaygısı canımı çok ama çok sıkıyor. Çocuk sahibi olmak istiyorum ama burada tek başıma bile dışarı çıkamıyorum çocuğumu nasıl çıkartayım. Ona da hapis hayatı yaşatamam. Maddi olarak kendimi güçlü hissetmeden çocuk sahibi olmak da istemiyorum. O kadar karışık ki ruh halim aslında belki size hissettiğinin onda birini ancak anlatabilmişimdir. Şu an bunu yazarken bile istemsizce ağlamaya başladım.

Meraba. Oturduğunuz semtte esinizin ailesi varmi? Yada baska hic bir tanidik, sonradan tanıştığınız kimse yokmu?

Bende evlenince esimle ikimizin dogup buyudugu yerden 1 saat uzaklıktaki esimin babasinin evine gelin gittim. 3.5 sene orda durduk. Calistigim donemde oldu, çalışmadığım donemde. Kapi komsum kayinpederimin kiracisiydi ama 3 sene sonunda 1 kez oturmaya gitmisimdir. Hickimse ile arkadaslik, komsuluk kuramadim. Esimin ailesi ve benim ailem, butun arkadas, akrabalar ayni semtte biz yapayalnizdik. Sonradan tanıştığımız kayınpederimin bir ahbabi ile yani 1 aile ile gidim gelim yapabildik. Velhâsıl cocuk olunca uzaklik cok daha zor bir hâl aldi. Bende iş bakmaya baslayinca eski semtimize geri tasindik. Benim avantajim annemle kayinvalimde ayni mahallede iki sokak arayla oturuyolar. Bende burdayim artik. Diger semtteki evi kiraya verdik. Biz burda kiraya çıktık. Aradaki fark bizim buraya gelirken harcadigimiz yol parasından az. 100 tl fark var. Surekli gidip geliyoduk mazot dayanmiyodu.

Eger simdiki evinizi kiraya verip diger semtte kiraya cikmaya imkaniniz varsa cok iyi olur.
Benimde eski oturdugum yerde agac bile yoktu dogru duzgun, parka gitmem icin mahalle degistirip yarim saat yurumem lazımdı. İnsanlar yabanci, hersey yabanci geliyo insana. Evet 3 yil sonunda epey alistim. Ama ilk yillar cok zorlandim. Sokaga çıkmak istemezdim. Balkona cikip oturmazdim. Son sene yazı balkonda gecirdim..

Aijoo · 27 Mayıs 2019

Serpico19 .!.:
Herkesın derdı var. Aılemden 1000 km uzaktayım dogunun küçük bir ilcesındeyım cogu konusmaları bıle anlamıyorum. Eşimin işi geregı rahat gezemıyorum. Hıc dert etmemdım buna şükür rabbım aksam esim eve gelebılıyor dıyorum. Bır yıl sonra nerde yasayacagımı nereye gıdecegımı esımın yanımda olup olmayacagını bılmıyorum.derme catma bır lojmanda kalıyoruz. Ama mutluyum saglıgım yerınde şükürler olsun. Yanı üzülmek ıcın sebeb ararken sevınmek ıcın caba harcamıyoruz. Burda acılan mutsuzlukla ılgılı konular daha cok şükürsüzlük gıbı gelıyor. En onemlısıde benım aglayacak derdımı anlatacak bır babam bıle yok koskoca 14 yıl oldu. Sımdı senın mı mutlu olmak ıcın sebebın cok benım mı ?

Herkesin derdi kendine agir gelir.. zaten kendisi psikolojik rahatsiz oldugunu dil getirmiş. Sağlıklı dusunemez durumda olabilir. Eminim sizde cok zor durumdasiniz. Şükür etmeniz cok guzel birsey. Allah hepimize dertlerimizde deva, kederimizde şifa versin, sağlık hoşluk versin

kahvesevenkadin · 27 Mayıs 2019

Serpico19 .!.:
Herkesın derdı var. Aılemden 1000 km uzaktayım dogunun küçük bir ilcesındeyım cogu konusmaları bıle anlamıyorum. Eşimin işi geregı rahat gezemıyorum. Hıc dert etmemdım buna şükür rabbım aksam esim eve gelebılıyor dıyorum. Bır yıl sonra nerde yasayacagımı nereye gıdecegımı esımın yanımda olup olmayacagını bılmıyorum.derme catma bır lojmanda kalıyoruz. Ama mutluyum saglıgım yerınde şükürler olsun. Yanı üzülmek ıcın sebeb ararken sevınmek ıcın caba harcamıyoruz. Burda acılan mutsuzlukla ılgılı konular daha cok şükürsüzlük gıbı gelıyor. En onemlısıde benım aglayacak derdımı anlatacak bır babam bıle yok koskoca 14 yıl oldu. Sımdı senın mı mutlu olmak ıcın sebebın cok benım mı ?

Kimsenin derdini asla küçümsemem. İnanın yaşadıklarınızı da kalbimden hissederim. Derdim ne şükürsüzlük ne kıymet bilmemezlikten. Ben kendi halimde çalışırken müdürün elle tacizine maruz kaldım, çocukken de tacize uğramıştım. O yüzden çok ağır bir bunalım geçirdim. Şimdi dışarı çıkarken dahi kendimi güvende hissetmiyorum. Ailenin yanına gidemedikten sonra 30 km de 1000 km de çok farketmiyor ailem evime evlendiğimden beri 6 kez falan gelebildi. Eşim işe gittiğinde evde tek kaldığımda, panik atak krizi geçirdiğimde kimse olmuyordu. Babam saatlerce çalışıyor, borcumu kapattı ama ben o bu yaşında günlerce çalışırken, elimden bir şey gelmeden oturuyorum. Eve gittiğimde dahi babamı göremiyorum, çünkü gecesini gündüzüne katıp çalışıyor yoruluyor, hastalanıyor ama çalışıyor. Ben bundan dolayı kendimi kötü hissediyorum.

Serpico19 · 27 Mayıs 2019

aijoo .!.:
Herkesin derdi kendine agir gelir.. zaten kendisi psikolojik rahatsiz oldugunu dil getirmiş. Sağlıklı dusunemez durumda olabilir. Eminim sizde cok zor durumdasiniz. Şükür etmeniz cok guzel birsey. Allah hepimize dertlerimizde deva, kederimizde şifa versin, sağlık hoşluk versin

Bende dıyorum ıste üzülme bızım sikayet ettımız hayat belkı başkalarının hayalıdir..

Pamukannesi83 · 27 Mayıs 2019

kahvesevenkadin .!.:
Geçen sene işten ilk ayrıldığımda travma sonrası stres bozukluğu yüzünden bir süre ilaç kullandım. Geçen ay doktor yine ilaç verdi ama kullanmak istemiyorum. Hayatım zaten kısıtlı gibi geliyor ilaç kullanırsam her şey daha da kötü olacak gibi geliyor. Psikolog ücretleri de çok yüksek. Sarıldığınızı hissettim çok teşekkür ederim.

Şimdi hangi ilaçları yazdı bilmiyorum. Ama bende bir süre anti-depresan kullandım ve size hak veriyorum: kimse ilaçlara bağlı yaşamak istemez. Ama: İlaçlar sizi bir süre, iyileşmeye gayret ettiğiniz sürece ayakta tutabilir ve destek olabilir. Onun icin ilaçlari bir bağ veya yük olarak değilde iyileşme yolunda bir süreliğine destek olarak görmekte fayda ver. Psikolog fazla pahali ise yinede kendiniz için ufak adımlar atarak birşeyler yapabilirsiniz. Evden çıkamıyormusunuz? Bir gün tek dış kapıya kadar çıkıp dönün. Ertesi gün biraz daha ileri. Belediyenin kurslari varsa onlara yazılabilirsiniz sonra. Kendinizi toparlamak adına kitaplar okuyun. Her gün kendinizi için ufak ta olsa iyi hissedirecek birseyler yapın. Bazen üst üste olumsuzluk yaşasak bir sürü korku yasiyabiliriz. Bunları aşmak ama zaman ve öz sevgi ister. Insallah en. Kısa zamanda kendinizi daha iyi hissedersiniz

Serpico19 · 27 Mayıs 2019

kahvesevenkadin .!.:
Kimsenin derdini asla küçümsemem. İnanın yaşadıklarınızı da kalbimden hissederim. Derdim ne şükürsüzlük ne kıymet bilmemezlikten. Ben kendi halimde çalışırken müdürün elle tacizine maruz kaldım, çocukken de tacize uğramıştım. O yüzden çok ağır bir bunalım geçirdim. Şimdi dışarı çıkarken dahi kendimi güvende hissetmiyorum. Ailenin yanına gidemedikten sonra 30 km de 1000 km de çok farketmiyor ailem evime evlendiğimden beri 6 kez falan gelebildi. Eşim işe gittiğinde evde tek kaldığımda, panik atak krizi geçirdiğimde kimse olmuyordu. Babam saatlerce çalışıyor, borcumu kapattı ama ben o bu yaşında günlerce çalışırken, elimden bir şey gelmeden oturuyorum. Eve gittiğimde dahi babamı göremiyorum, çünkü gecesini gündüzüne katıp çalışıyor yoruluyor, hastalanıyor ama çalışıyor. Ben bundan dolayı kendimi kötü hissediyorum.

Bende bır kac kez elle tacıze ugradım. Hatta elıme gecısem bogmak ıstedım. Arada aklıma gelır sonra rabbıme havale ederım. Bır bucuk senedır aılemı gormedım. Canım olumsuz dusunme sana senden baska kımse yardım edemez psıkolojık olarak bıle. Sende ılerde guzel bır ıse gerer babana destek olursun. Pozıtıf düşün cesaretlı ol korkma. Bak bız bebıs buyutucez benım esım altı ay goreve gıdebılır ve ben bebegıme hem anne hem baba olmam gerekebılır. Korkularının ustune gıt ınsan bılmedıgı seyden korkar. Kendıne zaman tanı. Korkularını yavas yavas yenebılırsın. Bırden olmaz.

Aijoo · 27 Mayıs 2019

Bu arada ben anksiyete hastasiyim. Bekarken cok buyuk bir atak gecirdim. Evde asla yalniz kalamazdim. Banyoya tek giremezdim annem kapıda beklerdi. Odamin kapısı tamamen kapali uyurdum. İsikta uyudum. Sirtimi duvara verip yuzumu donemezdim. Evlendigimde esim vardiyaliydi ve ben evlenmeden once esimden erken eve gelirsem iceri nasil gircem diye dusunurdum. Evlendikten sonra gece tek basima kalabildim. Zamanla bu sorunlarimi aştım. Eşim varken karanlikta uyuyabildim vs. Dönem dönem nuksediyor. Ama daha hafif geciriyorum en azindan. İlac tedavisi sart bazen. Terapi ile ilac birlikte olursa cok daha mukemmel olur. İnstagramda esra oras'ı tavsiye ederim. Psikolog kendisi, guzel yazilari var. Motive veriyor. Birde bende ekstra olarak ses duyma, sanrı gorme. Yada kendi kendimi korkutma gibi durumlar oluyor. Kendimi ikna yoluna gidiyorum. Oyle birsey yok, olamaz vs diye telkin edip uzerine gidiyorum. Evet cok zor ama imkansiz degil. Kendini birakirsan cok daha kötü oluyor. Delirdigimi dusundugum zamanlar oldu. Ama artik savasmayi ogrendim bu panik duygularla

kahvesevenkadin · 27 Mayıs 2019

aijoo .!.:
Meraba. Oturduğunuz semtte esinizin ailesi varmi? Yada baska hic bir tanidik, sonradan tanıştığınız kimse yokmu?

Bende evlenince esimle ikimizin dogup buyudugu yerden 1 saat uzaklıktaki esimin babasinin evine gelin gittim. 3.5 sene orda durduk. Calistigim donemde oldu, çalışmadığım donemde. Kapi komsum kayinpederimin kiracisiydi ama 3 sene sonunda 1 kez oturmaya gitmisimdir. Hickimse ile arkadaslik, komsuluk kuramadim. Esimin ailesi ve benim ailem, butun arkadas, akrabalar ayni semtte biz yapayalnizdik. Sonradan tanıştığımız kayınpederimin bir ahbabi ile yani 1 aile ile gidim gelim yapabildik. Velhâsıl cocuk olunca uzaklik cok daha zor bir hâl aldi. Bende iş bakmaya baslayinca eski semtimize geri tasindik. Benim avantajim annemle kayinvalimde ayni mahallede iki sokak arayla oturuyolar. Bende burdayim artik. Diger semtteki evi kiraya verdik. Biz burda kiraya çıktık. Aradaki fark bizim buraya gelirken harcadigimiz yol parasından az. 100 tl fark var. Surekli gidip geliyoduk mazot dayanmiyodu.

Eger simdiki evinizi kiraya verip diger semtte kiraya cikmaya imkaniniz varsa cok iyi olur.
Benimde eski oturdugum yerde agac bile yoktu dogru duzgun, parka gitmem icin mahalle degistirip yarim saat yurumem lazımdı. İnsanlar yabanci, hersey yabanci geliyo insana. Evet 3 yil sonunda epey alistim. Ama ilk yillar cok zorlandim. Sokaga çıkmak istemezdim. Balkona cikip oturmazdim. Son sene yazı balkonda gecirdim..

Kayınvalidemler burada oturuyor ama onun kendine ait bir düzeni var. O da zor bir hastalık geçirdi, kafası dağılıyor. Oturup dertleşemiyorum. Bir kere bizim buralarda olmaz öyle bir şey dedi ama inanın ailemin bile içi rahat değil. Aslında yapmaz ama insanoğlu belli olmaz yarın bir gün bir şey derse canım daha çok yanar o yüzden her derdimi rahat rahat anlatamam. Haftada bir gidiyoruz sadece.

Aijoo · 27 Mayıs 2019

Ha birde cocukken bende tacize ugradim. Hemde kuzenim tarafindan. Ve bunu o zamanlar anlayamayip büyüyünce anlayinca benim travmam oldu...

Aijoo · 27 Mayıs 2019

kahvesevenkadin .!.:
Kayınvalidemler burada oturuyor ama onun kendine ait bir düzeni var. O da zor bir hastalık geçirdi, kafası dağılıyor. Oturup dertleşemiyorum. Bir kere bizim buralarda olmaz öyle bir şey dedi ama inanın ailemin bile içi rahat değil. Aslında yapmaz ama insanoğlu belli olmaz yarın bir gün bir şey derse canım daha çok yanar o yüzden her derdimi rahat rahat anlatamam. Haftada bir gidiyoruz sadece.

Elbette kayınvalideye dert anlatamazsiniz. Ama onlarin bir tanisikligi oldugu konu komsusu olmali. Kimseyle tanistirmadi mi sizi illa bir kisi cikardi yakin olabileceginiz

kahvesevenkadin · 27 Mayıs 2019

aijoo .!.:
Bu arada ben anksiyete hastasiyim. Bekarken cok buyuk bir atak gecirdim. Evde asla yalniz kalamazdim. Banyoya tek giremezdim annem kapıda beklerdi. Odamin kapısı tamamen kapali uyurdum. İsikta uyudum. Sirtimi duvara verip yuzumu donemezdim. Evlendigimde esim vardiyaliydi ve ben evlenmeden once esimden erken eve gelirsem iceri nasil gircem diye dusunurdum. Evlendikten sonra gece tek basima kalabildim. Zamanla bu sorunlarimi aştım. Eşim varken karanlikta uyuyabildim vs. Dönem dönem nuksediyor. Ama daha hafif geciriyorum en azindan. İlac tedavisi sart bazen. Terapi ile ilac birlikte olursa cok daha mukemmel olur. İnstagramda esra oras'ı tavsiye ederim. Psikolog kendisi, guzel yazilari var. Motive veriyor. Birde bende ekstra olarak ses duyma, sanrı gorme. Yada kendi kendimi korkutma gibi durumlar oluyor. Kendimi ikna yoluna gidiyorum. Oyle birsey yok, olamaz vs diye telkin edip uzerine gidiyorum. Evet cok zor ama imkansiz degil. Kendini birakirsan cok daha kötü oluyor. Delirdigimi dusundugum zamanlar oldu. Ama artik savasmayi ogrendim bu panik duygularla

Evet bana da oluyor panik atak geçirdiğim ilk zaman öleceğimi zannetmiştim. Artık çarpıntım olduğu an dahi bunun psikolojik olduğunu, sağlığımda bir sorun olmadığını kendime telkin ediyorum. Anlattıklarınız bana umut verdi. Bazen hiç bu döngü bitmeyecekmiş gibi geliyor. Artık eşime aynı sorunları anlatmak da istemiyorum çünkü onu da üzmek istemiyorum. Doktor kendimi güvensiz bir ortamda hissettiğim için tetikleyebileceğini söylemişti son gittiğimde. Doğup büyüdüğüm yere gittiğimde kendimi evimde gibi hissediyorum, kendimi dinleyecek çok vaktim olmadığı için belki de orada böyle hissediyorum ama burada öyle değil kendimi çok fazla dinliyorum. Boşluğuma bir an geliyor ve o an çok kötü oluyorum. Yaz ayından nefret ediyorum burada normalde çok severim. Anksiyetenizi de anlıyorum çünkü panik atak genelde mutlaka bir şeyle beraber oluyor doktorun yazdığı ilaçlardan biri anksiyeteyle ilgiliydi. Panik atak patlama noktası oluyormuş sanırım.

kahvesevenkadin · 27 Mayıs 2019

aijoo .!.:
Elbette kayınvalideye dert anlatamazsiniz. Ama onlarin bir tanisikligi oldugu konu komsusu olmali. Kimseyle tanistirmadi mi sizi illa bir kisi cikardi yakin olabileceginiz

Kendisinin de sadece bir komşusu var düzenli görüştüğü onlar farklı sitede biz farklı. Komşularımla merhabalaşıyorum ama hiç öyle derdimi anlatacak bir yakınlığım olmadı. Yan komşum evlendiğimizden beri aşure yaptığında, bir şey yaptığında gönderirdi ama hiç sohbet etmedik doğru düzgün ben de ona bir şeyler götürdüm, selam veririm o kadar. Annem bi gün bize geldiğinde kapısını çalıp teşekkür edecekti muhabbet etmesek bile sırf kapımı çaldığı için minnet duyar annem yan komşuma.

Aijoo · 27 Mayıs 2019

kahvesevenkadin .!.:
Evet bana da oluyor panik atak geçirdiğim ilk zaman öleceğimi zannetmiştim. Artık çarpıntım olduğu an dahi bunun psikolojik olduğunu, sağlığımda bir sorun olmadığını kendime telkin ediyorum. Anlattıklarınız bana umut verdi. Bazen hiç bu döngü bitmeyecekmiş gibi geliyor. Artık eşime aynı sorunları anlatmak da istemiyorum çünkü onu da üzmek istemiyorum. Doktor kendimi güvensiz bir ortamda hissettiğim için tetikleyebileceğini söylemişti son gittiğimde. Doğup büyüdüğüm yere gittiğimde kendimi evimde gibi hissediyorum, kendimi dinleyecek çok vaktim olmadığı için belki de orada böyle hissediyorum ama burada öyle değil kendimi çok fazla dinliyorum. Boşluğuma bir an geliyor ve o an çok kötü oluyorum. Yaz ayından nefret ediyorum burada normalde çok severim. Anksiyetenizi de anlıyorum çünkü panik atak genelde mutlaka bir şeyle beraber oluyor doktorun yazdığı ilaçlardan biri anksiyeteyle ilgiliydi. Panik atak patlama noktası oluyormuş sanırım.

Strese bağlı kaygi bozuklugu diye geciyor zaten. Hic anlamadan birden hortluyor. Yasamayan anlamiyor. Sen onunla yasamayi ogreniyorsun canim. Hayatimin en guzel yillarini depresyonla gecirdim ben. Ortaokul yillariim en berbatlari ve şükür ki hafizamda yok. Lise 2 de anksiyete ile tanistim hemde okulda sinir krizi geçirerek. Bir gun once annemle babam tartismis ve bosanma noktasina gelmisti. O etkili oldu. Sonrasinda hep agkama krizleri. Ben o yaşa dek aglamak nedir bilmezdim. Nefes kesilmeleri, bahsettigim korkular vs. allah herkese kolaylik versin. Ama ilacini kullan canım. Rahatlatici bitki caylari icebilirsin. Kitap okumak guzel bir terapi birde ben cok kitap okudum o donemlerde

Aijoo · 27 Mayıs 2019

kahvesevenkadin .!.:
Kendisinin de sadece bir komşusu var düzenli görüştüğü onlar farklı sitede biz farklı. Komşularımla merhabalaşıyorum ama hiç öyle derdimi anlatacak bir yakınlığım olmadı. Yan komşum evlendiğimizden beri aşure yaptığında, bir şey yaptığında gönderirdi ama hiç sohbet etmedik doğru düzgün ben de ona bir şeyler götürdüm, selam veririm o kadar. Annem bi gün bize geldiğinde kapısını çalıp teşekkür edecekti muhabbet etmesek bile sırf kapımı çaldığı için minnet duyar annem yan komşuma.

Bende yan komsuma 3 yil sonunda gittim oturmaya. Fakat yasli insalar ve cok kalabalik bir aileydi. Cocuklari benle yasit hpsi bekardi. Uygun değildik yani. Sen iş bulabilirsen emin ol psikolojinde rahatlar. Hayirlj kapilar açılsın

Mutsuzum

Aktif Üye

Nirvana

Rabbim sana emanetiz...

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

🟤🟫🤎

🟤🟫🤎

Aktif Üye

Aktif Üye

Nirvana

Aktif Üye

🟤🟫🤎

Aktif Üye

🟤🟫🤎

🟤🟫🤎

Aktif Üye

Aktif Üye

🟤🟫🤎

🟤🟫🤎

Benzer Konular