• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Mutsuzum esimle

skntilariniz hallolmadan cocuk fikri bana sicak gelmiyor.. Allah en dogrusunu bilir.. cocuk olunca bi sevecenlik mi gelir adama, yoksa o halde yalniz mi birakir ve o hali bu kez sana daha mi cok dokunur bilinmez..

Hersey mechul. Dogru gitmeyen bir evliligi, bir bebegin kurtaracagina hic bir zaman inanmadim. Cünkü cok fazla aksini gösteren olaylar görüyoruz hayatta. Cocuguna cok iyi bir baba olacagina cani gönülden inaniyorum, onu sevip kollayacagina, babalik görevlerini yerine getirecegine vs vs, cünkü cocuklara cok büyük bir zaafi var. Ama cocuga bir es olarak nasil olunmali konusunu yanlis aktaracak, bunu hissediyorum. Mutlu bir cocugumuz olmaz bizim diyorum hep. Etraftaki mutlu cocuklara, birde gözlerinde mutsuzlugun okundugu cocuklari seyrediyorum bazende, gercekten mutlu eslerin cocuklari hayat dolu. Bizim icin cocuk konusu, benim istegim üzerine hala o raftan indirilmedi. Üzülerek söylüyorum ama kalsin orda simdilik.
 
bozuk istemeyen arabanın terk edilmesi pişmanlık yarattığı görülmedi. ama kendinizi iyice ölçüp tartın gerçekte ne istiyorsunuz çevrenize bakın değerlendirin tamam herkesin kendine has davranışları olabilir ama yüzde 99 sizi mutsuz ediyorsa ortada sorun vardır. her insan birbiri ile uygun olamaz uyum sağlayamaz bu uyumu sağlamak aslında bir beceridir eğer karşınızdaki sizinle bir uyum içinde değilse birbirinize uygun insanlar değilsiniz demektir yanlış düşünüyor olabilirim. ama önemli olan sizin düşünce ve duygularınız karar vermeden önce bütün ayrıntıları düşünün ortada çocukta yok. çocuk yapın asla diyemem çünkü bu ortamda doğan bir çocukta mutsuz olacaktır onlar anne karnında hissetmeye başlıyor her şeyi o yüzden bütün olasılıkları düşünerek karar verin

Bende cocuk konusunda ayni fikirdeyim. Bizim cocugumuz mutsuz olur diye geciriyorum hep icimden. Mutlu ettigi anlari düsünüyorumda.. Gündelik yasantimizda yok, mutlu edemiyor, olamiyorum. Ama bu durumu yillara vurdugumda, ne zaman bana gülümseyip sarilsa hep mutlu olmusumdur. Kafamin ici evliligimizle ilgili yüzlerce soruyla dolu. Bazen kendi kendimle kafamin icinde konusuyorum. Acaba su mu, acaba bu mu. Söyle olsa düzelir mi, simdi ne yapacak, bugün nasil? Cocuk icin yasim geciyor, ama yapsamda olmaz su an. Acaba evliligimiz devam edecek mi birgün bitecek mi. Nasil bitecek. Pisman olur muyum? Hayata yeniden tutunur muyum? Bir sürü inanin. Cok yorgunum.
 
anladım bu durumları yaşayan tek insan siz değilsiniz. zaman her şeyin ilacı önemli olan siz ne istiyorsunuz unutmayın dünyaya bir kez geliyorsunuz ve her şey biz insanlar için mutlu olun derim mutlu olmak için ne gerekiyorsa yapın
 
Kesinlikle çocuk yapmayin.son bir kez denemek isterseniz cay mi sever kahve mi sever aliN iki fincan oturun bilgisayarın başına birlikte ne okuyorsa siz de okuyun neyle ilgineniyorsa siz de ilginenin bunu ona hissettirin.yorum yapın.ufak tefek sorumluluklar verin market alışverişini siz yapin önemli birşeyi unutun ve ondan isteyin.çocukça davrandığında duymamazliktan gelin.anlamamis gibi davranın boylece kapris yapacağı kimse kalmaz. gerçekten mutlu değilseniz yapacak bişey yok zorlamayın bence.bugün esimle tesadüf konuştuk esini gördüğünde kendiliğinden bir gülümseme oluyorsa birbirinizin yolunu dört gozle bekliyorsan mutluluk budur dedim.o da hep yanına gelmek için iş çıkışını zor yapıyorum der.uzun çalışıyor da.sevgi şart evlilikte yoksa tahammül edilmez.
 
En kotu ne olabilir ki?? Bu adamdan daha garibi piyasada yok daha kotusu cikmaz merak etmeyin :KK50:

Emin olamiyorum iste. Aldatani var, fiziksel siddet uygulayani var, ailenle herzaman görüsemezsin diyeni var. Su durumda baskasini düsünecek durumda degilim zaten, ayrilirsam birdaha evlenemem herhalde. Cünkü evlilige olan inancimi yitirdim. Görev gibi geliyor bana. Bazilari dügün gününü, en mutlu günümdü diye adlandiriyor, sonra esi bir yere gitti diye özlemekten harap oluyor vs vs, bana cok garip geliyor bu duygular artik. Coooook seviyorlar herhade diyorum eslerini. Nisanliyken özlerdim, ama huyunu suyunu iyice ögrendikten sonra evlenince, esim bir yere gittiginde özlemiyorum. Hatta kafam rahat oluyor. Ama aliskanlik durumu var, inkar edemem onu 5 yilimiz gecti sonucta ayni evde.
 
Kesinlikle çocuk yapmayin.son bir kez denemek isterseniz cay mi sever kahve mi sever aliN iki fincan oturun bilgisayarın başına birlikte ne okuyorsa siz de okuyun neyle ilgineniyorsa siz de ilginenin bunu ona hissettirin.yorum yapın.ufak tefek sorumluluklar verin market alışverişini siz yapin önemli birşeyi unutun ve ondan isteyin.çocukça davrandığında duymamazliktan gelin.anlamamis gibi davranın boylece kapris yapacağı kimse kalmaz. gerçekten mutlu değilseniz yapacak bişey yok zorlamayın bence.bugün esimle tesadüf konuştuk esini gördüğünde kendiliğinden bir gülümseme oluyorsa birbirinizin yolunu dört gozle bekliyorsan mutluluk budur dedim.o da hep yanına gelmek için iş çıkışını zor yapıyorum der.uzun çalışıyor da.sevgi şart evlilikte yoksa tahammül edilmez.

O dediklerinizi cok yaptim. Biraz sIkIlgan bir yapisi var. Alanimi daraltma der 5 dakika sonra.
Ben hic kosarak eve geldigimi hatirlamiyorum gercekten. Hatta is yerinde daha huzurluyum. Birbirimizi görünce hep gülümseyerek karsilarim, esimin surati hep asIk olur. Simdi bazen bende sirf o asIk suratini görmemek icin bir araya gelecegimizde yüzüne bakmiyorum bazen. Misal arabayla isim vardi, sonra evden esimi almaya geldim, esim kapidan cikti asIk suratla arabaya dogru geliyor, iste ben o an camdan disari bakiyorum. Yüzünü görüpte mutsuz olmamak icin.
 
Merhaba
Daha öncede esimle ilgili sıkıntılarımı paylaşmıştım sizlerle. Bazı problemlerimiz tamamen olmasada zamanla cözülecek gibi gözüksede (ya da ben öyle hissediyorum) hala evliligimizde bazi sıkıntılarımız var.
Esimle cok farkli iki karaktere sahibiz. Gece ile gündüz gibi. Cok huzursuz bir insan, ve herseyden kavga cikarmaya müsait bir yapisi var. ilk evlendigimiz Zaman 3 yila kadar beni baskin kisiligi ile baya bi pusturdu. Fiziksel siddet asla yok, ama psikolojik siddet cok yasadim ilk dönemlerimizde. Sonrasinda artik yeter diyip ipleri elime alinca biraz düzelme oldu, ama esim gercekten hic cekilir biri degil. Calismayi sevmez, ev islerinde asla yardim etmez, alisverisi ben yaparim, herseyden ben sorumluyum. Inanin ise gidip, eve gelip bilgisayarila ugrasir, baska bir is yapmaz. Ha birde 5 vakit namaz kilar, inancli biri. Ama gelin görünki ahlak olarak cok takdir edilesi degil ve insanlarla iletisim konusunda cok basarisiz. Biri ufaktan sakaylada olsa birsey desin hemen ciddiye alir, o insana soguk davranir. AsIk suratli mutsuz bir insan ve haliyle benide mutsuz ediyor. Ne sevgi gösterisinde bulunur, ne birsey. Bu yil evleneli 5 sene olacak ve 5 sene icerisinde toplamda 3 kere bile seni seviyorum dememistir belki, veya en fazla 2-3 kere güzel bir söz duydum. Genelde hep elestirir, hatta ailemin yaninda da gerekli gereksiz her mevzuda beni elestirirdi, ailem biraz karsi cikinca birakti onu artik, baskalarinin yaninda elestirmiyor beni. Evdede eskisi kadar elestirmiyor. Ben o kadar sgudum ki, esimle cok mutsuzum. Gercekten evlilik artik bana bir görevmis gibi geliyor. Herseyi yalniz yapiyorum, bana hic bir konuda bir katkisi yok. Niye cekiyorum ki ozaman diyorum bazen? Ayrilmayi cok düsündüm, ama cok korkuyorum pisman olmaktan. Ailesi cok iyi, cok severim onlari onlarda beni cok severler. Ama esimle yetistirilme tarzlarimiz cooook farkli. Bizde esitlik vardir, esim tarafinda erkek baskindir, erkegin sözü gecer. En basiti bu. Esimle gelisemiyorum, büyüyemiyorum. Evlilik benim icin hayal kirikligi. Rabbimin bana bir imtihani gibi görüyorum bazen esimi, bazende etrafimdakileri duyunca esim yinede iyiymis diyorum. Kafam cok karisik. Evcimendir, öyle gece disarlari gezeyim tozayim günümü gün edeyim biri degil. Ama cok huzursuz biri. Hergün illa birseyden kavga cikarir, asiri kaprisli.

Kisacasi mutsuzum ama gidemiyorumda korkuyorum. Napayim? Özellikle evlilerin fikirlerini merak ediyorum..
Ben mutluyum evliligimde diyenler, mutlu bir evliligin tanimini yapar misiniz? Bunu bilmeye ihtiyacim var, her evlilik icerden benim ki gibi mi acaba ben mi abartiyorum meraktayim..

canım içkisi kumarı aldatması yok, eleştirme huylarına da sürekli konuşarak zamanla düzeltebilirsin, yani biraz değştirmek için çabala, duygusal düşünüp içine çekilme bence, zamanla değişir gibi geldi konunuzdan
 
Merhaba
Daha öncede esimle ilgili sıkıntılarımı paylaşmıştım sizlerle. Bazı problemlerimiz tamamen olmasada zamanla cözülecek gibi gözüksede (ya da ben öyle hissediyorum) hala evliligimizde bazi sıkıntılarımız var.
Esimle cok farkli iki karaktere sahibiz. Gece ile gündüz gibi. Cok huzursuz bir insan, ve herseyden kavga cikarmaya müsait bir yapisi var. ilk evlendigimiz Zaman 3 yila kadar beni baskin kisiligi ile baya bi pusturdu. Fiziksel siddet asla yok, ama psikolojik siddet cok yasadim ilk dönemlerimizde. Sonrasinda artik yeter diyip ipleri elime alinca biraz düzelme oldu, ama esim gercekten hic cekilir biri degil. Calismayi sevmez, ev islerinde asla yardim etmez, alisverisi ben yaparim, herseyden ben sorumluyum. Inanin ise gidip, eve gelip bilgisayarila ugrasir, baska bir is yapmaz. Ha birde 5 vakit namaz kilar, inancli biri. Ama gelin görünki ahlak olarak cok takdir edilesi degil ve insanlarla iletisim konusunda cok basarisiz. Biri ufaktan sakaylada olsa birsey desin hemen ciddiye alir, o insana soguk davranir. AsIk suratli mutsuz bir insan ve haliyle benide mutsuz ediyor. Ne sevgi gösterisinde bulunur, ne birsey. Bu yil evleneli 5 sene olacak ve 5 sene icerisinde toplamda 3 kere bile seni seviyorum dememistir belki, veya en fazla 2-3 kere güzel bir söz duydum. Genelde hep elestirir, hatta ailemin yaninda da gerekli gereksiz her mevzuda beni elestirirdi, ailem biraz karsi cikinca birakti onu artik, baskalarinin yaninda elestirmiyor beni. Evdede eskisi kadar elestirmiyor. Ben o kadar sgudum ki, esimle cok mutsuzum. Gercekten evlilik artik bana bir görevmis gibi geliyor. Herseyi yalniz yapiyorum, bana hic bir konuda bir katkisi yok. Niye cekiyorum ki ozaman diyorum bazen? Ayrilmayi cok düsündüm, ama cok korkuyorum pisman olmaktan. Ailesi cok iyi, cok severim onlari onlarda beni cok severler. Ama esimle yetistirilme tarzlarimiz cooook farkli. Bizde esitlik vardir, esim tarafinda erkek baskindir, erkegin sözü gecer. En basiti bu. Esimle gelisemiyorum, büyüyemiyorum. Evlilik benim icin hayal kirikligi. Rabbimin bana bir imtihani gibi görüyorum bazen esimi, bazende etrafimdakileri duyunca esim yinede iyiymis diyorum. Kafam cok karisik. Evcimendir, öyle gece disarlari gezeyim tozayim günümü gün edeyim biri degil. Ama cok huzursuz biri. Hergün illa birseyden kavga cikarir, asiri kaprisli.

Kisacasi mutsuzum ama gidemiyorumda korkuyorum. Napayim? Özellikle evlilerin fikirlerini merak ediyorum..
Ben mutluyum evliligimde diyenler, mutlu bir evliligin tanimini yapar misiniz? Bunu bilmeye ihtiyacim var, her evlilik icerden benim ki gibi mi acaba ben mi abartiyorum meraktayim..
Korkunuzun temelini öğrenmek lazım. Acaba içten içe seviyor musunuz yoksa alışkanlığınızı mı bırakamıyorsunuz?

Evlilik karşılıklı dengeden ibaret, bi taraf ağır basınca o evlilik yürümez maalesef, cıkar ilişkisine döner.
 
Bi kez daha dene, elinden geleni yap demiyecem cunku inaniyorumki her yola basvurmussundur.
Umudun varmi bilmiyorum ama gercekci ol. Omrunu bu adamla gecirebilecekmisin onu dusun? Bi evliligi yurutmek icin sevgi yetmiyo, sizin esinizdede hosgoru sabir saygi oldugu soylenemez hani... Yani sizi bir arada tutan ne?
Sen istedigin kadar cabala ondan gayret gelmedigi surece ayni noktadasiniz. Vesveselere kapilma guzel dusun guzeli cek kendine guzel olsun ayri kalmaniz mutlulugun icin yeterde artar bile diye dusunuyorum. Nefes almaya ihtiyacin var cunku.
 
Çocuk yapmamanız çok doğru bir karar olmuş,
Aman dikkat edin de kaza kurşunu olmasın....
Eşinizin bundan sonra değişeceğini zannetmiyorum,
Tekrar konuşmayı deneyin; baktınız sizi kaale almıyor ozaman ciddi bir karar almanız şart diye düşünüyorum...
 
ne kadar güzel anlatmışsin, okurken dedim nekadar anlasilasi bi kadın.
ne erkekler var senin gibi,ama onların da eşleri böyle ruhsuz.eşine ruhsuz dedim o geldi direk aklıma.

bence ayrılığı düşünme arkadaşım,
kolay değil çok sıkıcı okurken bile geçti o his.
kendi başına bişeyler yapmak zevkli değil evet.ama ben aksine çocuk düşünün derim ,hoş modern dünyanın bilmiş kadınları tepki verir buna ama ,sebebim
şu ,iyi bir baba olabilir yazmışsin önemli olan bu.
bir tanıdığım vardı.eşini aynı senin gibi tanımladı hep.millet de bebeği olunca tepki gösterdi hatta hemen olmadı tedavi gördu de yok bu adama çocuk mu yapılır vs dediler.ınan Şuan anlattiklarina inanamiyorum resmen başka bir adam diyor.baba olmak onu bu çocuk hallerden çıkardi çocuk gibi sorumsuz değil artık baba oldu diyor.
 
bunca yıldır değişmediyse bundan sonrada değişeceğine inanmıyorum..önce eşinle bu konuyu konuş...baktın değişmiyor sonra kendinle konuş ömür boyu katlanabilir misin diye...
 
Eşim çok yoğun çalıştığı için bi ara evdeki sorumluluklarını ihmal etti. Mutfaktaki eşyaların yerini unuttu adam ya. Markete gittiğimizde sap gibi durup "ee ne eksik? " demesi bile beni çileden çıkarıyordu. Eve elektrikçi gelmesi lazım, raflar eğilmiş tornavidayla düzeltilmesi lazım, balkonundan teli düştü takmıyo.... Daha bi sürü şey evle alakası yoktu yani. Evdeki sorunları hallettim ve gördüğün gibi çalışan bi kadınım param var, elimden işte geliyo evin işlerini de hallediyorum sana ihtiyacım yok, eşyalarını al git dedim. Neticede ben kimsenin yükünü sırtıma almak için evlenmedim, elin ayağın tutuyo çok şükür ben birine bakmak istesem gider kimsesiz bi çocuk alır hiç değilse sevaba girerdim. Neticede ilk defa beni o kkadar kararlı gördü ve 180 derece değişti. Bi süre ısınamadım, barışamadım ama çabaladı ve düzeldik.
Bu arada eve gelince acil değilse telefon ve bilgisayarı elimize almıyoruz, muhabbet edip oyun filan oynuyoruz buda aldığımız en iyi karardı.
Kadın köle değildir, evlenince tüm yükü üstane alırsa senin erkekliğin nerde o zaman, bi tek yatakta erkeklik olmaz onu zaten heryerde bulabiliriz önemli olan hayatı paylaşmak....
Uzun oldu işte çok doluydum :-)
 
off çok kötü ... işte en gıcık durum da bu ele gelir bir boşanma sebebi yok ama olmayışı yine adamın herşeyden vazgeçmişliğinden kavga etmeye bile hali yok demekki.

gerçekten böyle biriyle hayat geçirmek çok dayanılmaz olmalı. arkadaşsız asosyal eğlenceden haberi olmayan, hiçbir aktiviteyi birlikte yapamadğınız. bilemedim ki aileniz arkanızda ise mutsuz bir hayat yaşamaya devam edeceğinize boşanın derim. ama işte ele gelir bir sebep olmadığından aile de destekler mi bilemedim.
 
Belki çok iddalı bi cümle olacak ama "mutlu/sorunsuz evlilik yoktur"..
Yutan, alttan alan, yaşanmamış gibi davranan, çabuk affeden taraflar vardır evliliklerde.
Kimi zaman kadın, kimi zaman erkek.

Benim 4 yıllık bi evliliğim var, çok mutluyum.
Beni anlayan, bir dediğimi ikiletmemeye çalışan bi eşim var,
Hatasını yanlışını yüzüne vurduğumda kendini düzeltmeye çalışır, bir daha aynı hatayı yapmamaya özen gösterir,
Ailesi konusunda baskı kurmaz, ilişkilerimizi bize bırakır.
Durduk yere sarılır, öper, sevgi sözcükleri eksik olmaz aramızda.
Evinden işine, işinden evine.. geç geleyim, arkadaşlarımla çıkayım.. yoktur kesinlikle.

Ne kadar mutlu bi evlilik di mi? değil işte.. bi de madalyonun iç yüzü var.

Sinirlendiğinde ağzından çıkanlara sahip olamaz, bi canavara dönüşür adeta..
yıkım yıkım yıkar beni cümleleri.
Kendi işini yapmakta ısrarcı olduğundan sürekli zarar eder, bizi borca batırır çıkarır.
Evlendiğimden beri hiç rahat nefes almadım maddi açıdan.
Hep kısıtladım kendimi yapmak istediklerimle alakalı..

Şimdi siz karar verin; göründüğü kadar mutlu bi evlilik mi bu?
 
Benim bir erkek kardeşim var, aynı anlattığınız gibi
21 yaşına girecek, sorumluluk sıfır.
hep diyorum ona sakın bu haldeyken bi kızla evlenip onun başını yakma diye.

yaşadığınız şey çok zor. sevdiğiniz insana kavuşmuşsunuz ama adamın umuru değil.
sürekli asık surat görmek ne sıkıcı.
bence anlayış falan göstermeyin 31 yaşında bir insanın bazı sorumlulukları var.
ben olsam çok büyük bir kavga çıkarırdım bütün içimdekiler kusar resti de çekerdim. zaten şu durumda ayrılmayı göze almış gibisiniz. ya kavgadan sonra düzelir kafasına dank eder, ya da anlaşamadığınıza kanaat getirip ayrılırsınız...
 
Merhaba
Daha öncede esimle ilgili sıkıntılarımı paylaşmıştım sizlerle. Bazı problemlerimiz tamamen olmasada zamanla cözülecek gibi gözüksede (ya da ben öyle hissediyorum) hala evliligimizde bazi sıkıntılarımız var.
Esimle cok farkli iki karaktere sahibiz. Gece ile gündüz gibi. Cok huzursuz bir insan, ve herseyden kavga cikarmaya müsait bir yapisi var. ilk evlendigimiz Zaman 3 yila kadar beni baskin kisiligi ile baya bi pusturdu. Fiziksel siddet asla yok, ama psikolojik siddet cok yasadim ilk dönemlerimizde. Sonrasinda artik yeter diyip ipleri elime alinca biraz düzelme oldu, ama esim gercekten hic cekilir biri degil. Calismayi sevmez, ev islerinde asla yardim etmez, alisverisi ben yaparim, herseyden ben sorumluyum. Inanin ise gidip, eve gelip bilgisayarila ugrasir, baska bir is yapmaz. Ha birde 5 vakit namaz kilar, inancli biri. Ama gelin görünki ahlak olarak cok takdir edilesi degil ve insanlarla iletisim konusunda cok basarisiz. Biri ufaktan sakaylada olsa birsey desin hemen ciddiye alir, o insana soguk davranir. AsIk suratli mutsuz bir insan ve haliyle benide mutsuz ediyor. Ne sevgi gösterisinde bulunur, ne birsey. Bu yil evleneli 5 sene olacak ve 5 sene icerisinde toplamda 3 kere bile seni seviyorum dememistir belki, veya en fazla 2-3 kere güzel bir söz duydum. Genelde hep elestirir, hatta ailemin yaninda da gerekli gereksiz her mevzuda beni elestirirdi, ailem biraz karsi cikinca birakti onu artik, baskalarinin yaninda elestirmiyor beni. Evdede eskisi kadar elestirmiyor. Ben o kadar sgudum ki, esimle cok mutsuzum. Gercekten evlilik artik bana bir görevmis gibi geliyor. Herseyi yalniz yapiyorum, bana hic bir konuda bir katkisi yok. Niye cekiyorum ki ozaman diyorum bazen? Ayrilmayi cok düsündüm, ama cok korkuyorum pisman olmaktan. Ailesi cok iyi, cok severim onlari onlarda beni cok severler. Ama esimle yetistirilme tarzlarimiz cooook farkli. Bizde esitlik vardir, esim tarafinda erkek baskindir, erkegin sözü gecer. En basiti bu. Esimle gelisemiyorum, büyüyemiyorum. Evlilik benim icin hayal kirikligi. Rabbimin bana bir imtihani gibi görüyorum bazen esimi, bazende etrafimdakileri duyunca esim yinede iyiymis diyorum. Kafam cok karisik. Evcimendir, öyle gece disarlari gezeyim tozayim günümü gün edeyim biri degil. Ama cok huzursuz biri. Hergün illa birseyden kavga cikarir, asiri kaprisli.

Kisacasi mutsuzum ama gidemiyorumda korkuyorum. Napayim? Özellikle evlilerin fikirlerini merak ediyorum..
Ben mutluyum evliligimde diyenler, mutlu bir evliligin tanimini yapar misiniz? Bunu bilmeye ihtiyacim var, her evlilik icerden benim ki gibi mi acaba ben mi abartiyorum meraktayim..
Yüklendiğin bütün sorumlulukları bir kenara at.O yapmıyorsa sen de yapma.Alışveriş v.s.
Pohpohlama üstüne düşme kendini geri çek.Tavır al.Hiç konuşma demiyorum ama bir tavrın olsun.Lafla şunu yap bunu yap demekle düzelmez tavır al.
 
Olmuyorsa olmuyordur dedim bende kendime cogu kez, ama korkuyorum. Cok hemde. Pisman olmaktan, acabalardan.
Haber okur, program izler, facebookda takilir. Bilgisayarsiz günü gecmez. Evdeyse eger sabah kalkar kalkmaz bilgisayara kosar aksam yatana kadar. Benide kendine benzetti. Yürüyüs yapalim derim yok der. Bir yerde yemek yiyelimerim yok der.
Gecen gün ilk defa ben evlilik icin yaratilmis bir adam degilim, hic birsey gelmiyor elimden, bunun sende farkindasin dedi.

Cinsel hayatimizda bir problem yok hayir.
Hazır yeri gelmişken," ya haklısın, ben seni kendinle başbaşa mı bıraksam, yalnız daha mutlu mesut yaşarsın deseydin."
 
Eşim çok yoğun çalıştığı için bi ara evdeki sorumluluklarını ihmal etti. Mutfaktaki eşyaların yerini unuttu adam ya. Markete gittiğimizde sap gibi durup "ee ne eksik? " demesi bile beni çileden çıkarıyordu. Eve elektrikçi gelmesi lazım, raflar eğilmiş tornavidayla düzeltilmesi lazım, balkonundan teli düştü takmıyo.... Daha bi sürü şey evle alakası yoktu yani. Evdeki sorunları hallettim ve gördüğün gibi çalışan bi kadınım param var, elimden işte geliyo evin işlerini de hallediyorum sana ihtiyacım yok, eşyalarını al git dedim. Neticede ben kimsenin yükünü sırtıma almak için evlenmedim, elin ayağın tutuyo çok şükür ben birine bakmak istesem gider kimsesiz bi çocuk alır hiç değilse sevaba girerdim. Neticede ilk defa beni o kkadar kararlı gördü ve 180 derece değişti. Bi süre ısınamadım, barışamadım ama çabaladı ve düzeldik.
Bu arada eve gelince acil değilse telefon ve bilgisayarı elimize almıyoruz, muhabbet edip oyun filan oynuyoruz buda aldığımız en iyi karardı.
Kadın köle değildir, evlenince tüm yükü üstane alırsa senin erkekliğin nerde o zaman, bi tek yatakta erkeklik olmaz onu zaten heryerde bulabiliriz önemli olan hayatı paylaşmak....
Uzun oldu işte çok doluydum :-)

Cok hosuma gitti ne gibi muhabbet veya oyun?
 
Korkunuzun temelini öğrenmek lazım. Acaba içten içe seviyor musunuz yoksa alışkanlığınızı mı bırakamıyorsunuz?

Evlilik karşılıklı dengeden ibaret, bi taraf ağır basınca o evlilik yürümez maalesef, cıkar ilişkisine döner.

Benim sevgi anlayisimda, karsilikli eger sevgi gösterisi yoksa ortada paylasilabilen bir sevgide yoktur esasinda. Yani o yüzden cok fazla bir sevgi beslemiyorum esime karsi. Zamanla azaldi.

Benim korkum ayrildiktan sonraki yasam. Maddi anlamda degil. Ailem arkamda da olsa manevi anlamda. Ailemin destegi sonsuz olacak biliyorum. Onlarda zamaninda bosanmami direkt söylemeselerde istediklerini biliyorum. Ama ben kendi hayatimdan korkuyorum. Insanlarin tepkilerinden (biliyorum cok gereksiz ama duygularim bu yönde).
 
Back
X