- Konu Sahibi JASMINE_84
-
- #1
söze nasıl başlayacağım hiç bilmiyorum, kendimi o kadar mutsuz, umutsuz, çaresiz hissediyorum ki anlatamam.. kelimenin tam anlamıyla dibe vurdum ama çıkamıyorum ne kadar çabalarsam çabalayım iyice gömülüyorum, inanın biraz cesaretim olsa hayatımdan vazgeçebilirim o noktaya geldim artık.. Allahım canımı al da kurtar beni diye dua etmek nedir yaa bu hale geldim.. belki bunlar da dert mi diyeceksin ve evet kabul ediyorum bazı şeyleri belki ben büyütüyorum ama inanın elimde değil.. hiç bişeden memnun değilim...
en başından başlayacağım kusuruma bakmayın uzun bi yazı olacak ama içimi dökmeye, dertleşmeye ihtiyacım var...
ben çocukluğumdan beri çok mutlu bi insandım herkes beni çok severdi, hep el üstünde tutulurdum bu da mutluluğumu arttırırdı daha çok sevilmek için hep daha iyi olmaya çalıştım... en ufak şeyler beni mutlu ederdi, sevgilimin yoldan koparıp verdiği minicik bi çiçek, babamın bana sarılıp beni öpmesi vs gibi şeyler bütün günümü aydınlatırdı.. taki 2 sene öncesine kadar... 2 sene öncesine kadar bi sevgilim vardı yaklaşık 6 sene çıktık beni çok seviyodu hayatını beni mutlu etmeye adamıştı ben de seviyodum tabi ama onun gibi değil o kadar değil... hatta zamanla bu sevginin tamamen arkadaşça bi sevgiye dönüştüğünü farkettim ve bu sıralarda o evlenmek istedi benimle ben de kabul ettim kaç yılın alışkanlığı sevgisi vs çok etkilemişti bu kararı vermemde ama kabul ettikten sonra kafam karışmaya başladı aslında onunla evlenmek istemediğimi farkettim ve zamanla daha da mutsuz olmaya başladım onun yanında ve dayanamayıp ayrıldım.. çok üzüldü çok yalvardı geri dönmem için ama ben istemedim yapamayacaktım daha fazla devam edemeyecektim... böylece bitti.. ama ben ayrıldığımdan beri yaklaşık 2 senedir vicdan azabından kurtulamadım ve her geçen gün biraz daha mutsuz bi insan haline dönüştüm.. hep onu üzdüğüm için Allahın bunu benden ayı şeklide çıkaracağını düşünüyodum, mutşlu olmayı haketmediğimi düşünmeye başladım ve şu anki noktaya geldim... ama işin enteresanı ondan ayrıldığımdan beri işlerim hep ters gitmeye başladı ilk önce çalıştığım şirket battı işten çıkmak zorunda kaldım iş aramaya başladım ama Allahtan babamın durumu iyi çok da ihtiyacım yok çalışmaya ne zaman bulursam diye düşünürken babam iflas etti elimizde ne varsa satmak zorunda kaldık bi sürü borcumuz çıktı, sonra karşıma hep abuk subuk tipler çıktı ya çapkın ya ahlaksızlardı ve hepsi bi yaralayıp gitti.. ve şimdi de 1 senedir birlikte olduğum biri var ama bi türlü mutlu olamıyoruz işlerimiz hep ters gidiyo çocuk benimle tanıştıktan sonra işini kaybetti, ve yaklaşık 8 aydır iş arıyo bulamıyo o da delirmek üzere ben ayrı çıldırıyorum çünkü bu arada annem bi an önce adını koymamızı istiyo ilişkimizin ama biz bi türlü adın atamıyoruz sürekli kavga ediyoruz.. işin kötüsü bu kavgaların çoğu benim kıskançlığım kendime güvensizliğim ve mutsuz olacağım korkusundan kaynaklanıyo sanki benim bi önceki sevgilime yaşattıklarımı o da bana yaşatacakmış gibi hissediyorum bu duygudan kurtulamıyorum acaba ne zaman terkedileceğim ne zaman beni aldatacak ne zaman benden bıkacak korkusuyla yaşıyorum... bunun yanısıra işimden hiç memnun değilim hergün ayaklarım geri geri gidiyo, haaa bence onlarda benden memnun değil bunu hissediyorum ama çalışmak zorundayım bi sürü borcum var.. babamın durumu içler acısı zaten evdeki durumlarda hep gergin benim yüzümden ilişkimden ve işlerimden dolayı üzülüyolar.. anlamıyorum acaba bi önceki sevgilimin ahı mı tuttu böyle oldum yoksa benim psikolojik bozukluğum mu olayları böyle etkiliyo...
kızlar yalvarırım bana bi akıl verin, yemin ederim çıldırmak üzereyim her gün her gece ağlamaktan yoruldum.. ne yapacağım nasıl kurtulacağım bilmiyorum... manevi destek bulmak istiyorum Allaha her gece yalvarıyorum ama yine herşey aynı ya ben çok mu kötü bi insanım ki bu kadar mutsuzum.. hocaya bile gitmeyi düşündüm üzerimde ah varsa çözülsün kısmetim açılsın diye ama bulamadığım için gitmedim... ne yapacağım,nasıl çıkacağım bu mutsuzluktan bana yardım edin...
en başından başlayacağım kusuruma bakmayın uzun bi yazı olacak ama içimi dökmeye, dertleşmeye ihtiyacım var...
ben çocukluğumdan beri çok mutlu bi insandım herkes beni çok severdi, hep el üstünde tutulurdum bu da mutluluğumu arttırırdı daha çok sevilmek için hep daha iyi olmaya çalıştım... en ufak şeyler beni mutlu ederdi, sevgilimin yoldan koparıp verdiği minicik bi çiçek, babamın bana sarılıp beni öpmesi vs gibi şeyler bütün günümü aydınlatırdı.. taki 2 sene öncesine kadar... 2 sene öncesine kadar bi sevgilim vardı yaklaşık 6 sene çıktık beni çok seviyodu hayatını beni mutlu etmeye adamıştı ben de seviyodum tabi ama onun gibi değil o kadar değil... hatta zamanla bu sevginin tamamen arkadaşça bi sevgiye dönüştüğünü farkettim ve bu sıralarda o evlenmek istedi benimle ben de kabul ettim kaç yılın alışkanlığı sevgisi vs çok etkilemişti bu kararı vermemde ama kabul ettikten sonra kafam karışmaya başladı aslında onunla evlenmek istemediğimi farkettim ve zamanla daha da mutsuz olmaya başladım onun yanında ve dayanamayıp ayrıldım.. çok üzüldü çok yalvardı geri dönmem için ama ben istemedim yapamayacaktım daha fazla devam edemeyecektim... böylece bitti.. ama ben ayrıldığımdan beri yaklaşık 2 senedir vicdan azabından kurtulamadım ve her geçen gün biraz daha mutsuz bi insan haline dönüştüm.. hep onu üzdüğüm için Allahın bunu benden ayı şeklide çıkaracağını düşünüyodum, mutşlu olmayı haketmediğimi düşünmeye başladım ve şu anki noktaya geldim... ama işin enteresanı ondan ayrıldığımdan beri işlerim hep ters gitmeye başladı ilk önce çalıştığım şirket battı işten çıkmak zorunda kaldım iş aramaya başladım ama Allahtan babamın durumu iyi çok da ihtiyacım yok çalışmaya ne zaman bulursam diye düşünürken babam iflas etti elimizde ne varsa satmak zorunda kaldık bi sürü borcumuz çıktı, sonra karşıma hep abuk subuk tipler çıktı ya çapkın ya ahlaksızlardı ve hepsi bi yaralayıp gitti.. ve şimdi de 1 senedir birlikte olduğum biri var ama bi türlü mutlu olamıyoruz işlerimiz hep ters gidiyo çocuk benimle tanıştıktan sonra işini kaybetti, ve yaklaşık 8 aydır iş arıyo bulamıyo o da delirmek üzere ben ayrı çıldırıyorum çünkü bu arada annem bi an önce adını koymamızı istiyo ilişkimizin ama biz bi türlü adın atamıyoruz sürekli kavga ediyoruz.. işin kötüsü bu kavgaların çoğu benim kıskançlığım kendime güvensizliğim ve mutsuz olacağım korkusundan kaynaklanıyo sanki benim bi önceki sevgilime yaşattıklarımı o da bana yaşatacakmış gibi hissediyorum bu duygudan kurtulamıyorum acaba ne zaman terkedileceğim ne zaman beni aldatacak ne zaman benden bıkacak korkusuyla yaşıyorum... bunun yanısıra işimden hiç memnun değilim hergün ayaklarım geri geri gidiyo, haaa bence onlarda benden memnun değil bunu hissediyorum ama çalışmak zorundayım bi sürü borcum var.. babamın durumu içler acısı zaten evdeki durumlarda hep gergin benim yüzümden ilişkimden ve işlerimden dolayı üzülüyolar.. anlamıyorum acaba bi önceki sevgilimin ahı mı tuttu böyle oldum yoksa benim psikolojik bozukluğum mu olayları böyle etkiliyo...
kızlar yalvarırım bana bi akıl verin, yemin ederim çıldırmak üzereyim her gün her gece ağlamaktan yoruldum.. ne yapacağım nasıl kurtulacağım bilmiyorum... manevi destek bulmak istiyorum Allaha her gece yalvarıyorum ama yine herşey aynı ya ben çok mu kötü bi insanım ki bu kadar mutsuzum.. hocaya bile gitmeyi düşündüm üzerimde ah varsa çözülsün kısmetim açılsın diye ama bulamadığım için gitmedim... ne yapacağım,nasıl çıkacağım bu mutsuzluktan bana yardım edin...