Mutsuz bir anneyle büyümek,vicdan azabı.

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Lerisa .!.:

Annenın her kadın gibi sevgiye ihtiyacı var babanla daha ıyı olsalar duzelme sansı yuksek aslında olmadı bır psikologa yonlendirin

Genişletmek için tıkla...

benyeniyimgaliba .!.:

Anneniz de olsa başka birinin mutluluğu sizin sorumluluğunuzda ya da elinizde olan bir şey değil. İnsanların duygularını istediğiniz yöne çeviremezsiniz. Annenize sadece mutlu olmak için ne taraftan gideceğini gösterirsiniz. Bu da destek almak. O da tercih etmemiş. Yapacak bir şey yok. Geride duracağınız zamanı da bilmek lazım. Anladığım kadarıyla siz psikolojik destek alıyorsunuz. Bu sorumluluk hissinizi psikologunuza anlatmanızı öneririm.

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Babamla ilişkisi iyi .Babam annemi destekler,hep onun yanında olur.Diğer durumlarda eksik olabilir.

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

notdefteri2_ .!.:

Benim annem de evlatlık, hiç akrabası yok. Evlatlık olarak alan aile de vermiş eline 5 çocuk, bunları büyüt demiş. Sonra babam gibi dünyanın en kötü eşiyle evlenip, kv kp ile yaşamış. Yani bir gün yüzü görmemiş. O yüzden ben de küçükken annemin triplerini, küsmelerini, sinirini çok yaşadım. Şimdi eşimle yemeğe gitsem annemi de alırım. Tatile gitsem, annem mutlu mu onu da alalım derim. O üzülmesin diye evlendim hiç istemememe rağmen aynı mahallede oturuyorum. Farklı bir şehirde çok iyi bir bölüm kazandım, beni öksüz mü bırakacaksın diye ağladı gitmedim. Yani ben kendi hayatımı hiç yaşamadım, anneme yaşattım. İçtiğim çay bile anne çağırmadıysam boğazıma dizilir. Arkadaş edinmez, illa benimle gezecek. Keşke o da bağımsız mutlu olabilse..Kendimi gömmüş gibi hissediyorum ve yapamadıklarım hep içimde çığlık atıyor.

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Babamla ilişkisi iyi .Babam annemi destekler,hep onun yanında olur.Diğer durumlarda eksik olabilir.

Genişletmek için tıkla...