• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Mutsuz bir anneyle büyümek,vicdan azabı.

M

Mutlu2890

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
9 Ocak 2019
2.269
1.561
133
34
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
 
Anneniz de olsa başka birinin mutluluğu sizin sorumluluğunuzda ya da elinizde olan bir şey değil. İnsanların duygularını istediğiniz yöne çeviremezsiniz. Annenize sadece mutlu olmak için ne taraftan gideceğini gösterirsiniz. Bu da destek almak. O da tercih etmemiş. Yapacak bir şey yok. Geride duracağınız zamanı da bilmek lazım. Anladığım kadarıyla siz psikolojik destek alıyorsunuz. Bu sorumluluk hissinizi psikologunuza anlatmanızı öneririm.
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Annenın her kadın gibi sevgiye ihtiyacı var babanla daha ıyı olsalar duzelme sansı yuksek aslında olmadı bır psikologa yonlendirin
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Sen onun çocuğusun o senin çocuğun değil. O senden önce de vardı. Kendi yoluna bak. YouTube Tülay kök anneme ne yapsam yaranamiyorum dinleyin. Hatta YouTube a Tülay kök anne yazın ilgili olanları dinleyin. Hatta komple Tülay kök dinleyin. Bir de Netflix ten zeytin ağacını izleyin
 
benyeniyimgaliba .!.:
Anneniz de olsa başka birinin mutluluğu sizin sorumluluğunuzda ya da elinizde olan bir şey değil. İnsanların duygularını istediğiniz yöne çeviremezsiniz. Annenize sadece mutlu olmak için ne taraftan gideceğini gösterirsiniz. Bu da destek almak. O da tercih etmemiş. Yapacak bir şey yok. Geride duracağınız zamanı da bilmek lazım. Anladığım kadarıyla siz psikolojik destek alıyorsunuz. Bu sorumluluk hissinizi psikologunuza anlatmanızı öneririm.
Genişletmek için tıkla...
Biliyorum ama uygulayamıyorum.Bir tarafım orda kalıyor.
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Merhaba kardeşim seni okadar iyi anlıyorum ki evin en büyük kızı ve iki erkek kardeşim var annem hep onlara baska davranırdı kardeşim emekler bir yere çarpardı gelir beni döverdi sanki ben onun kızı değilmişim gibi nefretle bakan gözler ama babam öyle değildi merhametliydi aslında annem o evi bana zindan etmeseydi babam çok varlıklı insandı her dedıgım olurdu ama annem zulmederdi babam görmezdi zaten inanrmı bir baba öz evladına anne bu kadar kötü davranır mı oda yetmezmiş gibi heryerde beni kötülerdi çoğu zaman lafına sözüne dayanamaz kapıyı çarpıp kendimi sokaklara atardım gecelere kadar dönmezdim ama heryerde beni hırçın kaf dinlemeyen çok afadersiniz orospu olmak istiyor derdi bende dayanamadım daha fazla 18 yasında eşimle tanıştım 6 ayda evlendim sımdı çok şükür rahatım 6 senelik evliyim mutluyum eşim benim en büyük şansım kaderim annemle görüşmüyorum okadar mutluyum ki ama hala benımle uğraşıyor ben onu kocam için silmişim çok afedersiniz yarrak meraklısıymısım hep böyle bende isterdim annem başımı okşasın sevsin öpüp koklasın çok ağladım ama olmadı benimde imtihanım annem yapıcak bısey yok allah can sağlığı versin ama benden uzak olsun sen sen ol kendini yıpratma annende olsa bazen mecbur siliyosun ve ben annemi hiç sevmedim sevemiycemde şimdi bir evladım var ben asla onun gibi bir anne olmuycam herkes doğurur ama anne olamaz üzülme zamanla insanın bütün duyguları çekiliyo☺️
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Bende benzer durumdayım. Çok iyi anlayabiliyorum. Benim annemde hep mutsuz. Çünkü ailesi tarafından sevilmemiş ve hep dışlanmış. Bir kız kardeşi var el üstünde tutmuslar. Prenses gibi büyütmüşler. Annemi de evin işlerini gören hizmetçi rolüne sokmuşlar. Evde yapayalnız bırakıp gidermiş annesi kapıları üstüne kitlermiş. Hava kötüyse ve gök gurluyorsa annem korkudan altına kacirirmis. Eve geldiklerinde de niye altına kaçırdı diye doverlermis.

Daha fazla dayanamayıp babama kaçmış. Daha fazla kin gutmusler. Oturduğu evden tutunda, giydiği çoraba kadar bir bahane bulup begenmemisler. O kadar küçük görmüşler ki, annem nasıl bir psikolojiye girdiyse yıllarca evden çıkamamış. Çok güzel bir kadın olmasına rağmen kendini çok ama çok çirkin olarak görmüş.

Annesinin sevmediğini kocasının tarafı da sevmemiş tabii. Birde ordan dışlanmış. Sonra bizi doğurmuş 4 tane kız. Ne yapacağını bilemeyen yarım yamalak bir anneydim der her zaman.


Aradan 40 yıl geçmiş. Annem dönük sevgisini belli edemeyen, halen dışarıya çok zor çıkamayan, çekingen, içine kapanık biridir. Sevgisini asla belli edemez. Anne sevgisi gördün mü derseniz kısmen gördüm. Yada zorla sevgi görmeye çalıştım. Hangisi doğru tam bilemiyorum.


Küçükken çok kizardim anneme. Büyüdükçe düşüncelerim değişti. Kizmanin yerini merhamet aldı. 34 yasindayim halen bir insan nasıl doğurduğunu sevmez anlamıyorum. Ki ikiz annesiyim evlatlarım için canımı veririm.

Yaş ilerledikçe evlatlar anne baba, anne babalar evlat konumunu alıyor. Hal böyle olunca farkettim ki annem de hep sevgi görmek istemiş. Biri ona yol göstersin alsın gezmeye götürsün, korktuğu zaman sarılabilsin istemiş. Bunları annesiyle yasayamadi ama bizimle yaşıyor. Tabii geç kalınmış şefkat kimseye iyilestirmiyor.


Bu yüzden bende çok sorunlu bir ergenlik geçirdim. Şu anda da takıntılı sinirli aksi bir insanım. Yanlış yanlışı doğuruyor maalesef. Ama en azından birbirimizi anlamaya çalışıyoruz. Mesela çocuklarıma nasıl davranmayacagimi biliyorum.

Yol yakınken, daha fazla takinti yapmadan terapiye gitmelisiniz. Iyilesmediginiz takdirde bu çocuklar yoluyla nesilden nesile aktarılarak devam ediyor çünkü.
 
Benim annem de evlatlık, hiç akrabası yok. Evlatlık olarak alan aile de vermiş eline 5 çocuk, bunları büyüt demiş. Sonra babam gibi dünyanın en kötü eşiyle evlenip, kv kp ile yaşamış. Yani bir gün yüzü görmemiş. O yüzden ben de küçükken annemin triplerini, küsmelerini, sinirini çok yaşadım. Şimdi eşimle yemeğe gitsem annemi de alırım. Tatile gitsem, annem mutlu mu onu da alalım derim. O üzülmesin diye evlendim hiç istemememe rağmen aynı mahallede oturuyorum. Farklı bir şehirde çok iyi bir bölüm kazandım, beni öksüz mü bırakacaksın diye ağladı gitmedim. Yani ben kendi hayatımı hiç yaşamadım, anneme yaşattım. İçtiğim çay bile anne çağırmadıysam boğazıma dizilir. Arkadaş edinmez, illa benimle gezecek. Keşke o da bağımsız mutlu olabilse..Kendimi gömmüş gibi hissediyorum ve yapamadıklarım hep içimde çığlık atıyor.
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Mutlu olmayı tercih eden insanlar mutlu olur mutsuzlukla negatifle beslenen insanlar mutlu olmak istemez mutsuz olmak için her şeyi yapar
Anneniz neden hasta olacak, depresyona girecek, intihar edecek? Siz yaşıyorsunuz diye mi?
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Aynı anneden bende de var herkes kendi seçtiği hayatı yaşıyor kader deyip geçmemek lazım herseye Kuranda biz herkesin kaderini kendi çabasına bağladık der Rabbimiz anneniz bu hayatı kanıksamis bu şekilde 40 i bulur sonra ah ben ne yaptım vah gençliğim dersiniz anneniz de size e ben ne yaptım ki Yapmasaydın! Der zorunuza gider
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Mutsuz anneler asla mutlu olmaz. Olgunlaşmamış ebeveynlerin yetişkin çocukları diye bir kitap var, okumanızı öneririm, annenizi o sayfalarda bulacağınıza eminim. Onların amacı mutlu olmak değil mutsuzluktan zevk alıyorlar. O yüzden kendi haline bırakın ve hayatınızı yaşayım. Terapilerinize devam edin, siz ondan bağımsız bir kişisiniz, hayatınızı istediğiniz gibi yaşayıp mutlu olmaya çalışın, düşünmeyin onu, hayatla barışık insan en ufak şeyde mutluluk payı bulur, barışık olmayan insana dünyayı verseniz ay neden yok der. Sırtınızdaki yükü atın, kendiniz olun, kimseyi mutlu etmek için doğmadık, herkes mutluluğunu kendi yaratır
 
notdefteri2_ .!.:
Benim annem de evlatlık, hiç akrabası yok. Evlatlık olarak alan aile de vermiş eline 5 çocuk, bunları büyüt demiş. Sonra babam gibi dünyanın en kötü eşiyle evlenip, kv kp ile yaşamış. Yani bir gün yüzü görmemiş. O yüzden ben de küçükken annemin triplerini, küsmelerini, sinirini çok yaşadım. Şimdi eşimle yemeğe gitsem annemi de alırım. Tatile gitsem, annem mutlu mu onu da alalım derim. O üzülmesin diye evlendim hiç istemememe rağmen aynı mahallede oturuyorum. Farklı bir şehirde çok iyi bir bölüm kazandım, beni öksüz mü bırakacaksın diye ağladı gitmedim. Yani ben kendi hayatımı hiç yaşamadım, anneme yaşattım. İçtiğim çay bile anne çağırmadıysam boğazıma dizilir. Arkadaş edinmez, illa benimle gezecek. Keşke o da bağımsız mutlu olabilse..Kendimi gömmüş gibi hissediyorum ve yapamadıklarım hep içimde çığlık atıyor.
Genişletmek için tıkla...
yolunuzu hemen değiştirin. kendi çocuklarınızı düşünün. annenizin sornları sizede geçiyor muhtemelen sizin çocuklarada...,

bu döngüyü yok edin. annneniz koca kadın kendi yolunu çizebilir siz çocuksunuz.roller karışmış
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
Cocuklar mutlu oluyor, anneler cocuklarin pesini hoc birakmiyor. Cocuklarini mutluluk kaynagi yapmaya calisiyorlar. Herkesin kendi hayati ve secimleri diyerek, yolunu cizmek en mantiklisi.
 
Mutlu2890 .!.:
Merhabalar,annem kendimi bildim bileli kaygılı ve mutsuzdu.Ailesinin yanında olduğu zamanlarda mutlu gördüm annemi.
18 yaşında babanla görücü usulü evlenmiş memleketinden uzağa İstanbul’a yerleşmiş.30 seneden beri burda ama hala alışamamış bence.
Üç kardeşiz,iki kız bir erkek.Annem bizimle çok çatışır.Ama erkek kardeşimle hiç bir sorunu olmaz.Hiç bir zaman onun istediği bir insan olamadık.Ya da o bizi görmek istemedi.Kendi hayatımızda ilerlemeye çalışıyoruz.Onun istediği gibi bir insan olmaya çalışmak benim boynumu çok büktü.30umda anladım ,benim yolum başkaydı.
Kendi ailesini bana zorla sevdirmeye çalıştu.Onlardan o kadar zarar gördüm ki..Anlattımda eski konularımda..Yıllar sonra fark ettim onlardan gördüklerimin normal olmadığını..Sırf annem mutlu olsun diye sevmeye çalıştım..Çünkü annem onlarla mutluydu..Babamın ailesini de sevemedim ama onlara çok özendim.Annem onlarla yaşadığı sorunlardan çok bahsetti,onlar da annemi sevmemişler..Bu da bana yansıdı.Bu düşüncelerden bağımsız iletişim kuramıyorum.İçimden gelmiyor.Normal bir şey konuşsak bile acaba anneme mi laf geldi diye düşünüyorum.
Annem psikolojik olarak çok şiddet uyguladı bana.Ama sonrasında bir yolunu bulur affettirirdi.Bir şeyler alır,boynunu büker ..Hiç kıyamazdım ona..Hala öyle.
Annemden gördüğüm sevgi karışıktı.Annem bir görünür bir kaybolurdu.Bazen çok sever,bazen de nefret ederdi..İlişkilerimde de bu tarz insanlar oldu.Eski nişanlım saatlerce bağırır çağırır,sonra çiçeklerle bana geri dönerdi..
Kendimi yeni yeni tanıyorum.Ama yolumda ilerlemek bana iyi gelirken anneme acı veriyor.Ya annem hasta olursa,ya üzüntüden depresyona girerse,ya kendine bir şey yaparsa..Annemden kopmadım ,haftada iki ğç gün görüşürüz ama arkadaşlarımla en keyifli anlarımda bile “acaba o da bu kadar mutlu mu?”diye düşünüyorum.
Yuva kurmaya korkuyorum.çocuk sahibi olmaya korkuyorum.
Annemi bazen çok ama çok seviyorum,bazen de “bana bunları nasıl yaptı.”diyorum.Bazen en yakınımdaki bir düşman bazen de candostum oluyor.Orta yolu bulamıyorum.
Onu mutlu edemiyorum.Ama ben psikolağa filan giderek,kendimi geliştirmeye çalışarak yolumu biliyorum.
Anneme de önerdim ama istemedi.Randevu aldım gitmedi..
Keşke annem benden bağımsız mutlu olsa,keşke ben de.
Onu düşünerek ben de mutlu olamıyorum.Olsam da suçluluk duygusu yakama yapışıyor..
Mutsuz annelerin çocukları mutlu olur mu,mutsuz anneler de bir gün mutlu olur mu?
Genişletmek için tıkla...
annenizde olsa kimseyi mutlu etme zorunluluğunuz yok. çocuk olan sizsiniz pişman olmamak adına kendi hayatınıza bakın.

annenizde kendi hayatına baksın. mutsuzsa da kendi sorunu napalım yani o da sizin gibi çabalasın
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
çok severek evlendim ama çok mutsuzum eşimle vakit geçirmek istemiyorum
6 7 8
Yorumlar
149
Görüntüleme
17K
myday8888
myday8888
bedifferent
Evlenip aileden uzağa giderken vicdan azabı hissetmek
2 3
Yorumlar
53
Görüntüleme
3K
Reinaa
Reinaa
hiskolikk
HCG yavaş artması,Kese de bebek görünmüyor, amniyotik bant, Uterin arterlerde yüksek direnç çentik Notch. PREEKLAMPSİ .Plesenta kireçlenme.
2
Yorumlar
24
Görüntüleme
8K
hiskolikk
hiskolikk
Destek1
Keşke biraz ince düşünceli olsa herkes... Bebek özlemi
8 9 10
Yorumlar
187
Görüntüleme
15K
Destek1
Destek1
neyapar
Güzeller bi baksanız buraya(ayrılık)
7 8 9
Yorumlar
175
Görüntüleme
12K
neyapar
neyapar
Back
X