Mutsuz Anne

Merhaba hanımlar. Size soru sormadan önce kısaca kendimi tanıtayım. Evliyim, 7 ve 3 yaşlarında iki oğlum var. Ben öğretmenim, eşim de sağlık sektöründe ve haftada 2 gün nöbete gittiği bir işi var. Büyük oğlum 4 yaşını doldurunca anaokuluna başladı, küçük olan evde henüz başlamayacak. Bunları anlatmamın sebebi derdimi biraz daha anlaşılır kılmak. Büyük oğlum 2 aylıkken işe başladım, çocuklara hep eşimle ikimiz baktık. Yani bakıcı, aile büyükleri olmadan. Bu durum bizi hep mutlu etti bugüne kadar. Çalışma günlerimizi ayarlayıp idare edebildik. Ancak şu geldiğimiz noktada bakıyorum o kadar yorgun ve tahammülsüzüm ki... Yazarken bile çok üzülüyorum. Hep yorgunum hep sinirliyim. Düşünüyorum da kendimi çocuklara kaptırıp oyun oynadığım, onlarla kahkaha attığım bi an yok. Yanlış anlaşılmak istemem bu hep böyle değildi. Son 1 yıldır böyleyim. Eşim her şeye yardımcı, son derece anlayışlı, çocuklarıyla vakit geçirmeye bayılan biri. Nankörlük mü ediyorum bilmiyorum. Oğlum geçen gün "Ben gülümseyen bi anne istiyorum" dedi. Sabaha kadar uyuyamadım. Arkadaşlarım çocuklara karşı çok ilgili, sabırlı olduğumu söyleyip takdir ederler. Annem ise çocuklara sert davrandığımı söyleyip beni daha da mutsuz ediyor. Sizin de böyle hissettiğiniz oldu mu? Olduysa bununla nasıl başettiniz? Terapiye başlamak istiyorum ama anca eylül ayında mümkün.

Kendinizi sorgulamanız, çocuğunuzun bir lafıyla uykunuzun kaçması bile ne kadar iyi ve sevgi dolu bir anne olduğunuzun kanıtı, normal olan tüm insanların zaman zaman tahammülleri bitebilir bu konuda lutfen Kendinizi suçlamayın , düzeltmeniz gereken konuda oğlunuz sizi zaten uyarmış o uyarıyı dikkate alıp o konuyu duzeltirseniz bence gayet ideal bir annesiniz...

ben sızde duzelmesi gereken bir durum gormedım sadece kendınızı daha ıyı hıssetmek amaçlı psikolojik destek alabılırsınız .

Çocukları büyüklere bırakıp haftada bir gün eşinizle plan yapın, haftada bir gün eşinize bırakıp arkadaşınızla plan yapın. Böyle ha babam de babam çocuk büyütünce zamanla tahammülsüzlük başlıyor. Büyüdü, büyüyor, şu da olsun rahatlarım, bu zaman da geçsin süper olacakla yaşanmıyor. Bir bakmışsın bezgin durumdasın. Örnek mi? Ben

anneask .!.:

Kendinizi sorgulamanız, çocuğunuzun bir lafıyla uykunuzun kaçması bile ne kadar iyi ve sevgi dolu bir anne olduğunuzun kanıtı, normal olan tüm insanların zaman zaman tahammülleri bitebilir bu konuda lutfen Kendinizi suçlamayın , düzeltmeniz gereken konuda oğlunuz sizi zaten uyarmış o uyarıyı dikkate alıp o konuyu duzeltirseniz bence gayet ideal bir annesiniz...

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim. İyi şeyler duymaya o kadar ihtiyacım var ki...

girlinred .!.:

Çocukları büyüklere bırakıp haftada bir gün eşinizle plan yapın, haftada bir gün eşinize bırakıp arkadaşınızla plan yapın. Böyle ha babam de babam çocuk büyütünce zamanla tahammülsüzlük başlıyor. Büyüdü, büyüyor, şu da olsun rahatlarım, bu zaman da geçsin süper olacakla yaşanmıyor. Bir bakmışsın bezgin durumdasın. Örnek mi? Ben

Genişletmek için tıkla...

Aslında eşime bırakıp arkadaşlarımla rahat çıkabiliyorum. Ancak ailelere biraz dert yansak-yorulduk, her an çocuklar yanımızda gibi- sizin çocuklarınız tabii öyle olacak, şükredin halinize diyorlar. Böyle olunca da inan bir şey demek gelmiyor içimizden. Size de kolaylıklar dilerim

Ikibinonyedi .!.:

Aslında eşime bırakıp arkadaşlarımla rahat çıkabiliyorum. Ancak ailelere biraz dert yansak-yorulduk, her an çocuklar yanımızda gibi- sizin çocuklarınız tabii öyle olacak, şükredin halinize diyorlar. Böyle olunca da inan bir şey demek gelmiyor içimizden. Size de kolaylıklar dilerim

Genişletmek için tıkla...

O zaman sık sık çıkın, spora yazılın, kuaföre gidin. Evde kalmak istiyorsanız da kitap okuyun, tarif deneyin… ben memlekette yaşamıyorum ama bizim aileler de sizinki gibi. Çok imreniyorum çocukları yatılı bırakabilen çiftlere. Neyse teşekkür ederim, sevgiler

Bence orta yaşlı, size yakın oturan güvenilir-sevecen bir abla bulun, temizlikle başlayın sonra ufak tefek çocuk emanet edersiniz, sonra yemek vs derken sorumluluklarınız azalır.

Eminim iyi gelecek size de. Bunalmışsınız çok açık ve çok normal.

İlk çocuğumuza hiç desteksiz kendimiz baktık eşimle. Yani evet normalde de olması gereken bu ama korkudan senelerce ikinci çocuğu yapamadık(kızım kardeş istemese yapmayacaktık da zaten) ne zordu be diye. İkinciye direkt destekle başladık. Dünya varmış dedik.

Çocuk dışındaki diğer sorumlulukları ücretli şekilde destek almayı öneriyorum kısaca.

Ikibinonyedi .!.:

Merhaba hanımlar. Size soru sormadan önce kısaca kendimi tanıtayım. Evliyim, 7 ve 3 yaşlarında iki oğlum var. Ben öğretmenim, eşim de sağlık sektöründe ve haftada 2 gün nöbete gittiği bir işi var. Büyük oğlum 4 yaşını doldurunca anaokuluna başladı, küçük olan evde henüz başlamayacak. Bunları anlatmamın sebebi derdimi biraz daha anlaşılır kılmak. Büyük oğlum 2 aylıkken işe başladım, çocuklara hep eşimle ikimiz baktık. Yani bakıcı, aile büyükleri olmadan. Bu durum bizi hep mutlu etti bugüne kadar. Çalışma günlerimizi ayarlayıp idare edebildik. Ancak şu geldiğimiz noktada bakıyorum o kadar yorgun ve tahammülsüzüm ki... Yazarken bile çok üzülüyorum. Hep yorgunum hep sinirliyim. Düşünüyorum da kendimi çocuklara kaptırıp oyun oynadığım, onlarla kahkaha attığım bi an yok. Yanlış anlaşılmak istemem bu hep böyle değildi. Son 1 yıldır böyleyim. Eşim her şeye yardımcı, son derece anlayışlı, çocuklarıyla vakit geçirmeye bayılan biri. Nankörlük mü ediyorum bilmiyorum. Oğlum geçen gün "Ben gülümseyen bi anne istiyorum" dedi. Sabaha kadar uyuyamadım. Arkadaşlarım çocuklara karşı çok ilgili, sabırlı olduğumu söyleyip takdir ederler. Annem ise çocuklara sert davrandığımı söyleyip beni daha da mutsuz ediyor. Sizin de böyle hissettiğiniz oldu mu? Olduysa bununla nasıl başettiniz? Terapiye başlamak istiyorum ama anca eylül ayında mümkün.

Genişletmek için tıkla...

O zaman kendinize zaman ayirip çocuğu kreşe ya da güzel bir yaz okuluna yolamanin zamanı gelmiş.

Bence desteksiz çocuk büyütmek çok zor. Geçen bir konuya da yazmıştım. Bir kaç saat birine bırakıp kafa dinlemek bile o kadar iyi geliyor ki. Kendinizi suçlamayın lütfen. Çocuğunuzun lafını önemseyin tabi ama kendinize çok yüklenmeyin. Bence yazdığınıza göre gayet iyi bir annesiniz

Ikibinonyedi .!.:

Merhaba hanımlar. Size soru sormadan önce kısaca kendimi tanıtayım. Evliyim, 7 ve 3 yaşlarında iki oğlum var. Ben öğretmenim, eşim de sağlık sektöründe ve haftada 2 gün nöbete gittiği bir işi var. Büyük oğlum 4 yaşını doldurunca anaokuluna başladı, küçük olan evde henüz başlamayacak. Bunları anlatmamın sebebi derdimi biraz daha anlaşılır kılmak. Büyük oğlum 2 aylıkken işe başladım, çocuklara hep eşimle ikimiz baktık. Yani bakıcı, aile büyükleri olmadan. Bu durum bizi hep mutlu etti bugüne kadar. Çalışma günlerimizi ayarlayıp idare edebildik. Ancak şu geldiğimiz noktada bakıyorum o kadar yorgun ve tahammülsüzüm ki... Yazarken bile çok üzülüyorum. Hep yorgunum hep sinirliyim. Düşünüyorum da kendimi çocuklara kaptırıp oyun oynadığım, onlarla kahkaha attığım bi an yok. Yanlış anlaşılmak istemem bu hep böyle değildi. Son 1 yıldır böyleyim. Eşim her şeye yardımcı, son derece anlayışlı, çocuklarıyla vakit geçirmeye bayılan biri. Nankörlük mü ediyorum bilmiyorum. Oğlum geçen gün "Ben gülümseyen bi anne istiyorum" dedi. Sabaha kadar uyuyamadım. Arkadaşlarım çocuklara karşı çok ilgili, sabırlı olduğumu söyleyip takdir ederler. Annem ise çocuklara sert davrandığımı söyleyip beni daha da mutsuz ediyor. Sizin de böyle hissettiğiniz oldu mu? Olduysa bununla nasıl başettiniz? Terapiye başlamak istiyorum ama anca eylül ayında mümkün.

Genişletmek için tıkla...

Bir süre ben de hissettim bu duyguyu..çözümü kendi benliğimi geri kazanmakta buldum
Çocuktam sonra o kadar fedakarlık yapıyorki insan kendini unutuyor. 3 yaş kreş yaşı. Onu da verin kreşe. Ben kreşe verdim yarım gün. Onu okula bırakınca bir saat yürüyüş yapıyorum. Evi hep akşam uyumadan toplarım. O nedenle yürüyüşten gelince de kahvaltı yapıp kahve kitap yapıyorum. Sonra almaya gidiyorum kızımı. Birbirimizi özlüyoruz zaten. Eve gelince de onunla vakit geçiriyorum sonra bir saat beraber bahçe , park ,yürüyüş moda göre yapıyoruz. Akşam evi topluyorum o dışını fırçalıyor vs. sekiz biçukta yatağa giriyor masal vs dokuzda uyuyor. O uyuyunca uyuyana kadar film vs yapıyorum. Mis gibi. Bugüne kadar çok zorlandım haliyle minicik bebek. İlk iki yıl çok yıpratıcı. Siz de aslında yeni yeni rahata geçme evrenizdesiniz.
Ek olarak kızıma gerekli hazırlığı yaptım şunada kaka harici tuvalete ben hiç yardım etmiyorum kendisi temizleniyor va. Bunu da sistemli ögrettim. Büyük büyümüş zaten küçük için de 3 çok iyi bir yaş anne için.
Gecmişe üzülmekle vakit harcamayın çocuklar çok affedici. Siz yarından itibaren mutlu edin kendinizi. Mutlu anne olun iki güne affederler sizi. Gerekirse yeri gelince kısaca özür dileyin sarılın bol bol. Yemek temizlik dahil edin ikisini de keyifli yapın. Bırakın eksik olsun kek yapın un dökülsün çamasır beraber katlayın o yamuk katlasın. Dert etmeyin onu da öyle koyun dolaba.
İnanın sinirlenecek durum yok eğer biraz akışa bırakıp kendi bireyselliginize zaman ayırırsanız. Ne seviyirsanız yani bu tamamen kişisel

Bu ara bütün konulara bu kitabı önereceğim sanırım.. Terapistimin önerisi “Bilinçaltınızdan gelen ebeveyn” kitabını okuyun lütfen..

Haftada iki gün yardımcı bir abla bulsanız sizde eşinizle dışarı cikarsiniz yada evde dinlenirsiniz.cocuk bakmak çok zor bir iş bunun içinde zaman zaman dinlenmeniz gerekiyor

Ikibinonyedi .!.:

Merhaba hanımlar. Size soru sormadan önce kısaca kendimi tanıtayım. Evliyim, 7 ve 3 yaşlarında iki oğlum var. Ben öğretmenim, eşim de sağlık sektöründe ve haftada 2 gün nöbete gittiği bir işi var. Büyük oğlum 4 yaşını doldurunca anaokuluna başladı, küçük olan evde henüz başlamayacak. Bunları anlatmamın sebebi derdimi biraz daha anlaşılır kılmak. Büyük oğlum 2 aylıkken işe başladım, çocuklara hep eşimle ikimiz baktık. Yani bakıcı, aile büyükleri olmadan. Bu durum bizi hep mutlu etti bugüne kadar. Çalışma günlerimizi ayarlayıp idare edebildik. Ancak şu geldiğimiz noktada bakıyorum o kadar yorgun ve tahammülsüzüm ki... Yazarken bile çok üzülüyorum. Hep yorgunum hep sinirliyim. Düşünüyorum da kendimi çocuklara kaptırıp oyun oynadığım, onlarla kahkaha attığım bi an yok. Yanlış anlaşılmak istemem bu hep böyle değildi. Son 1 yıldır böyleyim. Eşim her şeye yardımcı, son derece anlayışlı, çocuklarıyla vakit geçirmeye bayılan biri. Nankörlük mü ediyorum bilmiyorum. Oğlum geçen gün "Ben gülümseyen bi anne istiyorum" dedi. Sabaha kadar uyuyamadım. Arkadaşlarım çocuklara karşı çok ilgili, sabırlı olduğumu söyleyip takdir ederler. Annem ise çocuklara sert davrandığımı söyleyip beni daha da mutsuz ediyor. Sizin de böyle hissettiğiniz oldu mu? Olduysa bununla nasıl başettiniz? Terapiye başlamak istiyorum ama anca eylül ayında mümkün.

Genişletmek için tıkla...

Küçüğün kreş zamanı gelmiş büyük de okula gidince rahatlarsiniz, kreşe göndermeme sebebiniz nedir...Çocuk bakmak çok zor aynı yaşlarda 2 çocuğum var bende benzer durumdayım..

Pelusayicik .!.:

Bu ara bütün konulara bu kitabı önereceğim sanırım.. Terapistimin önerisi “Bilinçaltınızdan gelen ebeveyn” kitabını okuyun lütfen.. okuyacağım

Genişletmek için tıkla...

Mutlaka okuyacağım, teşekkür ederim

Çocuk dışında diğer konuda sorumlulukları azaltmak iyi gelecek sanırım. Şimdiye kadar ev, araba borcu ödediğimiz için temizlik, yemek, çocuk bakımı hepsi bizdeydi. Temizlik için düzenli olarak birini bularak işe başlayacağım

Tacro .!.:

Küçüğün kreş zamanı gelmiş büyük de okula gidince rahatlarsiniz, kreşe göndermeme sebebiniz nedir...Çocuk bakmak çok zor aynı yaşlarda 2 çocuğum var bende benzer durumdayım.

Genişletmek için tıkla...

Küçük Kasım ayında doğdu yani henüz 3 olmadı büyük ihtimal 1. Sınıfa da 1 yıl geç başlar. İlköğretim öncesi yıllarca okul öncesi eğitime gitsin istemedik açıkçası.
Sizde durumlar nasıl?

Ikibinonyedi .!.:

Küçük Kasım ayında doğdu yani henüz 3 olmadı büyük ihtimal 1. Sınıfa da 1 yıl geç başlar. İlköğretim öncesi yıllarca okul öncesi eğitime gitsin istemedik açıkçası.
Sizde durumlar nasıl?

Genişletmek için tıkla...

Benim annem bakıyor..Onun dışında işten geldikten sonra sürekli onlarlayim,her akşam park,beraber de pek oynamiyorlar,2 yaş sendromu çok şiddetli geçiyor bizde o çok yıpratıyor

Ikibinonyedi .!.:

Çocuk dışında diğer konuda sorumlulukları azaltmak iyi gelecek sanırım. Şimdiye kadar ev, araba borcu ödediğimiz için temizlik, yemek, çocuk bakımı hepsi bizdeydi. Temizlik için düzenli olarak birini bularak işe başlayacağım

Genişletmek için tıkla...

Merhaba sizi çok iyi anlıyorum . Bizde ailelerimizden çok uzakta yaşıyoruz . Oğlum doğduğundan beri ve daha önce eşim çok yoğun çalışıyordu hala öyle . Doğumdan sonra kimseyi istemedim annem 19 gün kv 7 gün kaldı yanımızda . Daha sonra tamamen ben büyüttüm eşimin yardımı yüzde 1 bile olmadı . Bende çok yoruldum evdeki işleri düzeni kendimi aksatmamaya çalışıyorum ki aksamıyorda . Öğlenden sonra da akşama kadar oğlumla oyun park ama yoruldum sizin gibiyim biraz . Ben yapamıyorum ama siz yapın evdeki sorumlulukları azaltın temizlik için yardım alın gibi gibi veya yemek için . Böyle olursa daha az yorulursunuz gibime geliyor.

Ya bu arada yukarıda dışarı çıkın kitap okuyun vb şeyler yazılmış iyi günler ama bence olaylar öyle olmuyor . Örneğin kitap okumak için temiz zihin lazım çocuklu annenin daha çok dinlenmeye sakin uyumaya vs ihtiyacı okuyor . Dışarı çıkmak çocuklardan zaman çalmak bence bu sefer de kadına vicdan azabı getiriyor