Sevgili sweet,
bu sayfaya ilk kez girdim.yeniyim ve sadece senin için üye oldum. sana cevap yazmak ve beni eski acılarıma götürdüğün unuttuğum bebeğimi bana hatırlattığın, ve çılgınca beni ağlattığın için bunları seninle paylaşmak istedim.
2004 ocak ayında mucize şeklinde hamile kaldım.benim çocuğum olmuyordu. beklenmedik ve umutsuz bir durum içindeyken bu bebek bizi mutluluktan deliye çevirdi. çevremizdeki tüm insanları da.gittiğimiz her yerde bebek için parti yapılıyordu. herkes bizimkadar mutlu görünüyordu. o güne kadar hep karnımın büyümesinin nasıl bir şey olduğunu merak ederdim. aynanın karşısında kendimi incelerdim. ama mutluluk kısa sürdü ve 3 aylıkken bebeğimi düşürdüm. hemde tuvalette feci bir şekilde. o andan sonra mucizelerin kalıcı olmadığını ve zaten mutluluğun bana çok geldiğini düşündüm.10 gün boyunca ölmemek için yedim ve su içtim. bunu eşim ve ailem için yaptım. en çok da annem ve babam için. düşünsene ben sadece 3 aylık doğmamış bir evlat için böyle yanıyorsam benim annem-babam için evlat açısı hiç de kolay olmayacaktı ve onlara bunu yaşatmaya hakkım olmadığını düşündüm. evet ölmek istemedim ailem için. ama 10 gün tek başıma yaşadım. ultrason görüntüleri ve alınan birkaç parça eşyayla. psikolog- psikiyatri hiçbirine gitmedim. teklif edildiğinde benim yaşadığım acıyı yaşamış mı diye sordum. varsa öyle bir dr.hemen giderim dedim. 10 gün sonra odamdan çıktım. konuşmuyor ve gülmüyordum. eşimin suçuymuş gibi ona zulmettim uzun bir süre. kafamdan hiç çıkmayan bir daha anne olma şansımın olmaması idi. prof.lar bunu söylemişti. 10 gün boyunca ağladım.ağladım.hep ağladım.mide kanaması geçridim. yine ağladım. hiçbir gözyaşımı içime akıtmadım. belki bugün bu kadar acıyı unutmuş olmamın sebebi budur. bu benim acımdı ve bunu ben yaşıyordum.senin acını seninle kimse paylaşamaz. seni anlıyorum demiyorum. sadece aynı şeyleri yaşadığımızı ve ben o günleri yaşarken en büyük acı benimkiydi.bugün sen bunu yaşarkende senin acın en büyük. ATEŞ DÜŞTÜĞÜ YERİ YAKAR.
Ve zaman geçti. eşim boşanma isteğimi şiddetle red etti. çünkü benim çocuğum olmuyor onunsa olabilirdi. ve biz kafamızdan bebek düşüncesini silerek hayatımıza devam ettik. 6 ay sonra bir mucize daha.bu kez sevinmedik bile. sonu olmadıktan sonra hamileliğin ne anlamı varki..1 nisan 2005 de sezaryan ile kızımı dünyaya getirdim. ve şu an 4.5 yaşında. doğduğu güne kadar hatta doğduktan sonra da uyuyamadım. hep kafamda o da gidecek düşüncesi vardı. yavaş yavaş ona alıştım.baktımki gitmiyor bir yere.artık anne olmanın keyfini çıkarmaya başladım..)
ve yıl 2008 temmuz ayı oğlum dünyaya geldi.:)))
işte yine bir mucize..
demişerdi ya senin çocuğun olmaz diye ikiside kendiliğinden oldu.
acını doya doya yaşa.ağla.kimsenin senin yaşadığın acıyı anlamasını bekleme. arkandan yaşı daha genç yine olur biraz abartıyor dediklerini duyar gibiyim. hepsini boşver. BU ACI SENİN.SADECE SEN BİLİRSİN NE OLDUĞUNU..
Beklenmedik anda senin de hayatına mucizeler girsin ve en az benim kadar mutlu ol.
içimden bir his temmuz ayını bekle diyor:)))