- 23 Kasım 2020
- 412
- 583
-
- Konu Sahibi turkoblomov
- #81
Gittim ve hafif dozda bir antidepresan yazdı. Odaklanmaya da iyi geliyormuş fakat daha çok majör depresyon için kullanılıyormuş. Teşekkür ediyorum ilginiz için
Gittim ve hafif dozda bir antidepresan yazdı. Odaklanmaya da iyi geliyormuş fakat daha çok majör depresyon için kullanılıyormuş. Teşekkür ediyorum ilginiz içinBöyle bir şeyin mümkün olduğunu düşünmüyorum. Bahsettiğimiz hastalık bir çeşit psikoz olarak tanımlanabilir, ama tabi kişi hayal kurduğunun farkındadır. Geçmiş mesajları okumadım, o yüzden tanıyı siz mi koymuştunuz yoksa psikiyatri uzmanı mı hatırlayamadım.
O bahsettiğiniz ilaç kırmızı reçeteli bir ilaç ve psikoz varlığında mutlak kontraendikedir. O yüzden sizi dinlemeden, tanıdan emin olmadan hiçbir doktor yazmaz. Yani yazmamalı.
Dehb hastalığında kullanılan bir ilaç o, mdd ‘de işlere odaklanmakta zorluk ortaya çıkabilir ama sonuçta dehb den farklı bir durum. Bildiğim kadarıyla eğer dsm-5 kriterlerine göre gerçekten mdd iseniz, başka bir ilaç tedavisi verilecek size.
Öyle dinlemeden, odaklanamıyorum diyen herkese yazmıyor psikiyatristler c ile başlayan ilacı.
Dediğim gibi, psikoz, okb ve depresyonda mutlak kontraendike olan bir ilaç, öyle herkese verilmez.
Yapacağınız şey doktora gidip KONUŞMAK, ve doktorun size tanı koymasına izin vermek. Geçmiş olsun
Dediğiniz şeyi ilk defa duyuyorum, araştıracağım teşekkür ederim :))konuyu hortlatmak olacak ama aynı sebepten dissiyotif kimlik bozukluğu hastalığınız olabileceğini biliyor musunuz?
kısmi dissiyotif kimlik bozukluğu...
medaim yanık diye bir prof. var. onun bölünmüş zihinler kitabında hafif ve çok hafif dissiyotiflere de detaylı değiniyor. psikiyatristler genelde tam anlamıyla dissiyotif olmayan bir hastayı bu kulvara almaz ve doğru tedavi etmezler.
bu hayallerin sizin zeka seviyenizin belli bir ortalamın üstünde olduğunu da gösterdiğini biliyor musunuz?
mutlaka destek alın.
Psikiyatri çoğu problemi tedavi etmiyor. Beni de iki-üç dakika dinledi. Hastanın öyküsünü doğru düzgün dinleyemeden ne anlayabilirsin ki? Direk ilaç yazıyorlar.Tavsiye ile iyi bir terapist yada psikiatrist bulmak gerekir, fiyatlar uçmuş, bide bir kaç yıl öncesinde ki deneyimlerime dayanarak, 5 dakika konuşarak, nasıl teşhis koyuyorlar bazıları emin değilim? Öylelerine den geldim ben çünkü, bide bazen ağır ilaçlar veriyorlar, kime nasıl güvenmeli bilemiyorum. Yıllar önce bi boşanma süreci yaşamıştım, zor bir dönemdi. Psikiatriste gittim, bana 2 farklı ağır ilaç yazmıştı, biraz durumum kötüye gidince, başka birine gittim, 'bunlar sana niye verildi bilmiyorum, ama sen bunları kullanacak kadar hasta değilsin, sadece hayatın zor bir dönemindesin ve üzgünsün. Bu hastalık değil, yavaş yavaş keselim ilacı' dedi. İkisine de tek dediğim boşanma sürecindeyim iyi hissetmiyorum, 5 dakikalık seansta konulan bu iki teşhisin hangisi doğru bilemiyorum artık. Şimdide var ihtiyacım gitmeye ama, faydalı olmayacaksa gerçekten o kadar para vermek istemiyorum
Bu arada hayal kurma şeysine gelince, bunu bende yapıyorum, ama daha çok depresif bir müzikle kötü şeylerin (ölüm vs.) hayalini kurup kendimi saatlerce ağlatıyorum (yani her gün değil ama haftada 1-2 durdurulamaz bi şekilde yapıyorum bunu). Sonra rahatlıyorum ağladığımdan. Sizde var mı bu? yoksa sadece pozitif bir hayat mı hayal ediyorsunuz?
Ya da hakikaten, kötü şeyleri hayal edip edip kendini ağlatan hiç var mı etrafta? Yoksa bu konuda yalnız mıyım merak ettim
Merhabalar. Yaklaşık 13-14 yaşlarından beri bende olan bir durum, maladaptive daydreaming (Md). Türkçesi uyumsuz hayal kurma bozukluğu. Kafanda karakterler yaratıyorsun, senaryolar kuruyorsun. Onların hissettiğini hissediyorsun. Kurduğum karakterin rolüne bürünüyorum mesela. Ağlıyorum, gülüyorum, müzik dinlerken değişik hareketler yapıyorum, sinirleniyorum vs. Dışarıdan görülse şizofreni denir o derece. İnsanlarla konuşurken bile hayal alemindeyim, çoğu zaman konuştuklarını kaçırıyorum. Bir iş yaparken yine kafam işte değil, uyuşuğum ve bir işi uzattıkça uzatıyorum. Derse hele hiç odaklanamıyorum, dikkatim çok kolay dağılıyor ve hayal kurmaya başlıyorum. Bu sorun sıkıntı yaratmaya başladı. Zaten eskisi gibi sosyal de değilim nerdeyse hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum, çok az konuşuyorum gün içinde, hep hayal kuruyorum. Bu sorun yüzünden mi böyleyim yoksa fark etmediğim sorunlarfan dolayı böyle bir sorun mu oluştu bilmiyorum. İnsanlarla konuşmaya da çekinmeye başladım, eskiden özgüvenli konuşkan biriydim. Şuan yeni bir ortama girmeye, yeni insanlara tanışmaya çekiniyorum. Acaba irade sorunu mu diye de düşünüyorum. Benim gibi bir durumu olan var mı, ya da olmayıp da tavsiye verecek olan? Bu durumu atlatabilen? Hayatım elimden kayacak diye korkuyorum çünkü hiçbir şey yapmadan geçiyor günler. Tavsiyelerinizi bekliyorum...
Ben de ilaç aldım ama bünye zamanla ona da alışıyor. Ekstra bir şey yaptı mı?Benim bir arkadaşımın sevgilisinde vardı bu durum. Psikiyatriye gidip, ilaç kullanarak geçirdi süreci.
Bildiğim kadarıyla yapmadı. Doktora giderek düzeldi sadece diye biliyorum.Ben de ilaç aldım ama bünye zamanla ona da alışıyor. Ekstra bir şey yaptı mı?
Doktor teshisiniz mi var? Kendiniz mi boyle oldugunu dusunuyorsunuz?Merhabalar. Yaklaşık 13-14 yaşlarından beri bende olan bir durum, maladaptive daydreaming (Md). Türkçesi uyumsuz hayal kurma bozukluğu. Kafanda karakterler yaratıyorsun, senaryolar kuruyorsun. Onların hissettiğini hissediyorsun. Kurduğum karakterin rolüne bürünüyorum mesela. Ağlıyorum, gülüyorum, müzik dinlerken değişik hareketler yapıyorum, sinirleniyorum vs. Dışarıdan görülse şizofreni denir o derece. İnsanlarla konuşurken bile hayal alemindeyim, çoğu zaman konuştuklarını kaçırıyorum. Bir iş yaparken yine kafam işte değil, uyuşuğum ve bir işi uzattıkça uzatıyorum. Derse hele hiç odaklanamıyorum, dikkatim çok kolay dağılıyor ve hayal kurmaya başlıyorum. Bu sorun sıkıntı yaratmaya başladı. Zaten eskisi gibi sosyal de değilim nerdeyse hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum, çok az konuşuyorum gün içinde, hep hayal kuruyorum. Bu sorun yüzünden mi böyleyim yoksa fark etmediğim sorunlarfan dolayı böyle bir sorun mu oluştu bilmiyorum. İnsanlarla konuşmaya da çekinmeye başladım, eskiden özgüvenli konuşkan biriydim. Şuan yeni bir ortama girmeye, yeni insanlara tanışmaya çekiniyorum. Acaba irade sorunu mu diye de düşünüyorum. Benim gibi bir durumu olan var mı, ya da olmayıp da tavsiye verecek olan? Bu durumu atlatabilen? Hayatım elimden kayacak diye korkuyorum çünkü hiçbir şey yapmadan geçiyor günler. Tavsiyelerinizi bekliyorum...
Depremden dolayı geç cevap yazıyorum kusura bakmayın. Evet teşhisim var ç, ilaç aldım ama ona da alıştı bünyem. :/Doktor teshisiniz mi var? Kendiniz mi boyle oldugunu dusunuyorsunuz?
Ek şu anki beni anlatıyor tam olarak bu duyguyu yaşıyorum uzunca zamandırŞunu kaydetmiştim bi zaman. Biri diyordu ki çocukken değiştirmeye gücüm yetmeyen şeyler için ayrı bi dünya kurmuştum, ağrıma gidiyordu çaresizlik. Böyle bir tramvadan kaçınma için bi oyun sonra alışkanlığa dönmüş olabilir. Tam teşhis bu da olmayabilir. Oyun bağımlılığı daha muhtemel. Bu hastalık daha farklı bence.
Bağımlılık eğiliminize bakın genel olarak..
Atlatan da anlatmıyor. İnsanlar unutmak istiyor. Bence bu bir çıktı, alttaki sebep ne. Özdeğer, özgüven, yaşanamayan çocukluk? Thetahealing belki yardımcı olur. Ben artık ülkedeki psikolog, psikiyatristten umudu kestim. Alternatifler daha faydalı geliyor..Ek şu anki beni anlatıyor tam olarak bu duyguyu yaşıyorum uzunca zamandır
Tek olmadıgım için sevindim forumu okuyunca ama üzüldüm de halimize
Çok berbat birşey hayali kurarken sanki yaşıyorum gerçeğe dönesim asla yok
Hayatımdaki kişileri farklı karakterlerde farklı yerlere oturtmuşum resmen 10 sezonluk dizi çıkar
Yapmak isteyip de yapamadıgım ne varsa yapıyorum
Geçmişte verdiğim kötü kararların tersini yapıp iyi bir konuma geliyorum falan
Kopamıyorum da bundan . İnsanlarla iletişim kurmak istemiyorum son birkaç senedir.
Sürekli bir sinir hali , her sorulan soruda bıkkınlık
Ya bu olayı ciddi yaşayıp atlatabilmiş olan var mı ? ( psikolog,kitap,film önerileri dışında )
Maddi durumum iyi olmadigi icin uzman destegi alamiyorumAtlatan da anlatmıyor. İnsanlar unutmak istiyor. Bence bu bir çıktı, alttaki sebep ne. Özdeğer, özgüven, yaşanamayan çocukluk? Thetahealing belki yardımcı olur. Ben artık ülkedeki psikolog, psikiyatristten umudu kestim. Alternatifler daha faydalı geliyor..
Ben theta için öyle düşmüyorum, hepsi doğru insana rastlamak koşuluyla tabii. Self healing de sizi bi yere getirir ama süreç uzayacaktır.Maddi durumum iyi olmadigi icin uzman destegi alamiyorum
theta denilen sey de bize gosterilenin aksine daha zararli
Zararini yasayanlar psikologlarda kendilerini duzeltmeye calsiiyolar tabi biz reklam olan kismini biliyoruz sadece
Full reklami yapilan fakat bes para etmeyen fenomenlerin pazarladiklari urunler gibi
Bir gun kurtulursam insallah buraya tek tek yazacagim yasaya bilir bu berbat durumu
Bende de var bu durum. Küçüklüğümden beri yapıyordum. Ama her zaman olumsuz olmuyordu. Son birkaç senedir olumsuz şeyler hayal ediyorum. Sonra kendi kendime ben niye bunları yapıyorum tek bir gerçek var ve ben niye böyle şeyler yapıyorum diye suçluyor kendimi. Küçükken çok yalnızdım belki de sıkıntıdan böyle bir dünya yarattım kendime. Bu bir hastalık mı bilmiyorum okudukça daha da moralim bozuluyorTavsiye ile iyi bir terapist yada psikiatrist bulmak gerekir, fiyatlar uçmuş, bide bir kaç yıl öncesinde ki deneyimlerime dayanarak, 5 dakika konuşarak, nasıl teşhis koyuyorlar bazıları emin değilim? Öylelerine den geldim ben çünkü, bide bazen ağır ilaçlar veriyorlar, kime nasıl güvenmeli bilemiyorum. Yıllar önce bi boşanma süreci yaşamıştım, zor bir dönemdi. Psikiatriste gittim, bana 2 farklı ağır ilaç yazmıştı, biraz durumum kötüye gidince, başka birine gittim, 'bunlar sana niye verildi bilmiyorum, ama sen bunları kullanacak kadar hasta değilsin, sadece hayatın zor bir dönemindesin ve üzgünsün. Bu hastalık değil, yavaş yavaş keselim ilacı' dedi. İkisine de tek dediğim boşanma sürecindeyim iyi hissetmiyorum, 5 dakikalık seansta konulan bu iki teşhisin hangisi doğru bilemiyorum artık. Şimdide var ihtiyacım gitmeye ama, faydalı olmayacaksa gerçekten o kadar para vermek istemiyorum
Bu arada hayal kurma şeysine gelince, bunu bende yapıyorum, ama daha çok depresif bir müzikle kötü şeylerin (ölüm vs.) hayalini kurup kendimi saatlerce ağlatıyorum (yani her gün değil ama haftada 1-2 durdurulamaz bi şekilde yapıyorum bunu). Sonra rahatlıyorum ağladığımdan. Sizde var mı bu? yoksa sadece pozitif bir hayat mı hayal ediyorsunuz?
Ya da hakikaten, kötü şeyleri hayal edip edip kendini ağlatan hiç var mı etrafta? Yoksa bu konuda yalnız mıyım merak ettim