Merhaba doktor hanım.
İzmir'den yazıyorum size. Ben 2 yıldır bu sorunu yaşıyorum ve artık aklımı kaçırmak üzereyim. Boş bir evde yalnız kalamıyorum ben. Erkek arkadaşımla yaşıyorum ve annesi vefat etti. Şu an annesinin vefat ettiği evde kalıyoruz. Evde vefat etmedi ama onun kaldığı evde yaşamak, onun oturduğu yere oturmak, mutfağında yemek yapmak sürekli aklımda bunlar var. Sürekli paranormal şeyler yaşamaktan, görmekten korkuyorum. Sürekli huzursuzum. Bir şey görür de bunu gördüğüme kimseyi inandıramam beni delirdim sanırlar diye korkuyorum. Gece hiçbir şekilde herhangi bir evde yalnız kalamıyorum. Erkek arkadaşım işi dolayısıyla geceleri evde olmuyor ve ben de sürekli birilerini yanıma çağrıyorum. İnsanlardan çok utanıyorum artık. Evimizde uzun bir koridor var, arka odalar da hep karanlık. Koridorun karşısındaki koltukta ya da balkonda oturduğumda gözüm hep koridorda. Bir şey mi geçecek, bir şey mi göreceğim diye devamlı tetikteyim. Yalnız uyuyamıyorum. Odanın kapısı açıkken de uyuyamıyorum. Hatta evde birileri varken de aynı korkuları yaşıyorum. Bazen tuvalete bile gitmiyorum. Normalde kesinlikle böyle değildim. Evde yalnız kalmayı çok seven, evde yalnız kaldığımda kitap okuyan, filmler izleyen ve bundan çok mutlu olan bir insandım. Hep erkek arkadaşımla kendi evimizde oturmanın, kendi evimin olmasının, o evi kendim düzenlemenin hayalini kurdum yıllarca. Hayatımda ailevi, maddi hiçbir sorunum yok. Annem, babam, ablalarım muhteşem insanlar, çok iyi bir işim var. Ama bu durum beni o kadar soğuttu ki sürekli mutsuzum, sinirliyim, gerginim. Hipnoz, psikoterapi, psikiyatri, ilaçlar bütün yöntemlere başvurdum ancak hiçbir şekilde sonuç alamadım. Açıkçası ilaçlarımı da düzenli şekilde kullanamadım. Artık ben de kendi evimde kalabilmek istiyorum. Bu tip düşünceler aklımdan bile geçmesin, yalnız kalmaktan zevk alayım istiyorum. 2 yıldır çok yıprandım.
Bana öneriniz nedir? Sizce tekrar baştan psikiyatriye gidip ilaç kullanmaya başlamalı mıyım? Kendi kendime atlatamadığım çok açık ortada çünkü. Siz ne dersiniz?
Şimdiden çok teşekkür ederim.
İzmir'den yazıyorum size. Ben 2 yıldır bu sorunu yaşıyorum ve artık aklımı kaçırmak üzereyim. Boş bir evde yalnız kalamıyorum ben. Erkek arkadaşımla yaşıyorum ve annesi vefat etti. Şu an annesinin vefat ettiği evde kalıyoruz. Evde vefat etmedi ama onun kaldığı evde yaşamak, onun oturduğu yere oturmak, mutfağında yemek yapmak sürekli aklımda bunlar var. Sürekli paranormal şeyler yaşamaktan, görmekten korkuyorum. Sürekli huzursuzum. Bir şey görür de bunu gördüğüme kimseyi inandıramam beni delirdim sanırlar diye korkuyorum. Gece hiçbir şekilde herhangi bir evde yalnız kalamıyorum. Erkek arkadaşım işi dolayısıyla geceleri evde olmuyor ve ben de sürekli birilerini yanıma çağrıyorum. İnsanlardan çok utanıyorum artık. Evimizde uzun bir koridor var, arka odalar da hep karanlık. Koridorun karşısındaki koltukta ya da balkonda oturduğumda gözüm hep koridorda. Bir şey mi geçecek, bir şey mi göreceğim diye devamlı tetikteyim. Yalnız uyuyamıyorum. Odanın kapısı açıkken de uyuyamıyorum. Hatta evde birileri varken de aynı korkuları yaşıyorum. Bazen tuvalete bile gitmiyorum. Normalde kesinlikle böyle değildim. Evde yalnız kalmayı çok seven, evde yalnız kaldığımda kitap okuyan, filmler izleyen ve bundan çok mutlu olan bir insandım. Hep erkek arkadaşımla kendi evimizde oturmanın, kendi evimin olmasının, o evi kendim düzenlemenin hayalini kurdum yıllarca. Hayatımda ailevi, maddi hiçbir sorunum yok. Annem, babam, ablalarım muhteşem insanlar, çok iyi bir işim var. Ama bu durum beni o kadar soğuttu ki sürekli mutsuzum, sinirliyim, gerginim. Hipnoz, psikoterapi, psikiyatri, ilaçlar bütün yöntemlere başvurdum ancak hiçbir şekilde sonuç alamadım. Açıkçası ilaçlarımı da düzenli şekilde kullanamadım. Artık ben de kendi evimde kalabilmek istiyorum. Bu tip düşünceler aklımdan bile geçmesin, yalnız kalmaktan zevk alayım istiyorum. 2 yıldır çok yıprandım.
Bana öneriniz nedir? Sizce tekrar baştan psikiyatriye gidip ilaç kullanmaya başlamalı mıyım? Kendi kendime atlatamadığım çok açık ortada çünkü. Siz ne dersiniz?
Şimdiden çok teşekkür ederim.