Doğum öncesi zaten birbirimizden uzakta yaşadığımız için aramızda bir sorun olmadı ama tabii her anne kız gibi atışmalarımız, anlaşamadığımız noktalar var. Bu sigara konusu mesela hep problem olmuştur aramızda. Yeni bir şey değil yani. Bu konuyu taaa ne zaman açtım, hala da aramadılar...Benim 2 çocuğum var. İkisindede hem annem hem kv kaldi. İlk cocukta tecrubesizdim. Herseye he dedim. Sonra uzulen ben oldum. 8 ay oldu dogum yapali. Uslubunca doğrularımı soyluyorum. Tabiki hakaret kotu söz etmeden. Ne olursa olsun benim ve cocuklarim üzerinde emekleri var.
Sizinkiler anlattıklariniza bakarak cok abartmış. Dogum oncesi araniz nasildi? Ya da esiniz annenizle kotu birsey yasadimi
Seni çok iyi anlıyorum... Bebeğini vermemekte çok haklısın. Ben de 3 ayı dolunca yeni yeni vermeye başladım gelenlere ki zaten pandemi dolayısıyla pek ziyaretçimiz olmadı. Annenin destek olmaması, hamilelikte ve sonrasında yaşadıkların çok üzücüymüş. Senin daha çok desteğe ihtiyacın varmış.bende ikinci dogumumda üzücü şeyler yaşadım arkadaşım.soyleki gebeligimin son aylarina girmiştim zaten çok kötü bir gebelik yaşıyordum bi tanede oğlum var ona bile doğru düzgün bakamadigim zamanlar oldu mide bulantisi koku hassasiyeti ama aşırı iğrençti herşey.son aylarımda eşim eve geç gelmeye başladı surekli evde yanlizdim oglumla bunalima girmiştim ağlıyordum hep erken doğum durumum vardi anneme yalvardim abimde o ara işsizdi ama gelmedi ikiside bahaneside evini taşıdı onu yerlestirecekmis bişey olmaz çok takiyordun vb. konuştu işte ...
1.5 ay kala kontrole gittigimde doğum yapmak zorunda kaldim benim annemde sigara iciyo ve bunun yüzünden bana cok küser evde içiyordu çünki ben rahatsiz oliyorum diye neyse abimle geldiler.bebegim 15 gun kovezde kaldi prematüre cigeri gelismemisti 2 kiloydu.annemde sadece 15 gün kaldi bende sezeryanliyim sürekli off yoruldum hastayim ben kendim dedim bebeğim çıkınca evine git ben hallederim diye çünki o halimle bide ona bakıyordum 3 ay bebegimi kimseye vermedim odasina bile almadim çok laf soyledi,abime vermiyormusum nolacakmis cok abartıyormuşum.
takmadim boşver senin yavrunun sağlığını düşünmüyorsa sen niye en guzel zamanin şuanda bebeginle ilgilen seni üzen herseyden uzak dur canim.
üzülme canım değmiyor inanki bebeğin ve kendin önceliğin olmalı artık sende bir annesin ve bebeginin sana ihtiyacı varSeni çok iyi anlıyorum... Bebeğini vermemekte çok haklısın. Ben de 3 ayı dolunca yeni yeni vermeye başladım gelenlere ki zaten pandemi dolayısıyla pek ziyaretçimiz olmadı. Annenin destek olmaması, hamilelikte ve sonrasında yaşadıkların çok üzücüymüş. Senin daha çok desteğe ihtiyacın varmış.
yorumun için de teşekkürler. Öyle yapmaya çalışıyorum. Ne zaman aramak isterlerse ararlar. Kızım büyüyor, yalnızca instagram fotolarından görüyorlar büyüdüğünü.. ne üzücü. Hayatın ne getireceği belli olmuyormuş gerçekten.
Şu kurduğunuz cümlelerin hepsini her gün içimden kuruyorum... konuyu çok iyi anlamışsınız ki resmen sesim olmuşsunuz.Tamam belki lohusalık psikolojisiyle kaprislik veya pimpiriklilik yapmış olabilirsiniz ama ANNE bunu yapmamalı. Sanki ortada kanlı bıçaklı kavgamı var. İnsan çocuğuna bu kadar kin besleyemez. Hadi anne yaptı babaya ne oluyor. O neden küsüyor. Ne anneler ne çocukları çekiyor çilelerini. Lohusalık psikolojisini anlayamıcaksa kaldıramıcaksa ve ebeyse bilemiyorum... Bir anne bu kadar küs kalmamalı hemde yeni doğum yapmışken. He arar torununu sorar ağırdan konusur onu anlarımda. Benm annemde sigara içiyor bu arada tam bir bağımlı ve ben de çok hassasım bu konuda ama balkonda içirtirim. Elini yıkamasını bende isteyebilirm. Annemde çıldırabilir bu duruma :) içine atmaz direk tartışır benimle ama gitmez gitse bile arar sorar
Evet bunu hiç dile getirmedi ama ona itiraz etmiş olmam da sorun olmuş olabilir. Onların yöntemleri eskide kaldı, tabii yine tercih edilebilir ama ben etmemeyi tercih ettim. Sizin kayınvalidenizde ne gözlemlediniz yanınızdayken merak ettim .Aslında sorun sadece annenizin emekli ebe olması ve sizin itirazlarınızla onun egosunu sarsmanız, otoritesini, bilgisini sorgulamış olmanız :)) benim kayınvalidem emekli hemşire, ilk lohusalığımda o vardı yanımda, ordan biliyorum :)))
Bir sürü şey var da ben pik noktasını anlatayım. Oğlumun 40'ı ve benin doğum günüm aynı güne denk geliyordu. Biz de ailelerle güzel bi kahvaltı yapalım dedik.. Benim oğlum gece boyu emdiği için sabahları gazlı kalkardı. 11'e kadar ağlar kendini zorlar, kakasını yapar gazını çıkarır sonra rahatlardı.Evet bunu hiç dile getirmedi ama ona itiraz etmiş olmam da sorun olmuş olabilir. Onların yöntemleri eskide kaldı, tabii yine tercih edilebilir ama ben etmemeyi tercih ettim. Sizin kayınvalidenizde ne gözlemlediniz yanınızdayken merak ettim .
cocuguma biraz bagirsam yada bi sorun yaşasam kendi cocuklugum ailemin bana yaşattıkları geliyo gerçekten ailemizin yanimizda olmamasi insani cok etkiliyo.Aynı durumu babamla yaşıyorum. Doğumdan sonra sadece 1 gün yanımda durdular. Sonra kendi şehirlerine döndüler. Bebeğim yoğun bakımdaydı ve kalbiyle ilgili problem yaşıyordu. Ben bundan bahsederken babam eşimin davranışlarıyla ilgili laf sokmaya başladı telefonda. Hiç olmayacak bişeyi yanliş anlamış ve bunun için 'bebeği boşver de asıl sen o kocana fln' diye bişeyler dedi. Erken doğum yapmis ve yoğun kanamadan dolayı acil sezaryena girmiş, bebegini sadece bi kez görebilmiş ve bebeği hayat mücadelesi veren 5 günlük bir anne olarak.. biraz gözüm karardi :) sonra dedim ki yeter. Tabi hem babamla hem de annemle ilgili çok uzun saçma ve problemli bi geçmişimiz var, bu da son damla oldu diyebilirim. Upuzun bi msj yazdim ben çocukken bana yaptiği yanlişlardan başlayıp herseyi tek tek yazdım. Buna ragmen babamsin seni her türlü seviyorum ve saygi duyuyorum. Bari bugun yanimda olsaydiniz biraz sevkat gösterseydiniz dedim :) sonra bu yazdiklarimdan da pisman oldum arayip ozur diledim. Sonra telefonu kapatti 7 ay oldu benle konusmuyo telefonlarima cikmiyo, cicek cikolata gönderdim, bayramlarda eksiksz aradim yok konuşmuyo..torunlarini görmeye bile gelmediler :) annem de zaten annem işte öyle pek yapici biri değil. Yapayalnız ve inanilmaz mutsuz bi lohusalik gecirdim. Kimse yardima da gelmedi. Çok iyi anlıyorum seni. Bilemiyorum benim de çocugum var artik, gerçekten insan çocuğuna neden böyle davranır hiç bilmiyorum.
Şunları okurken içim sızladı... kalbim acıdı desem yeridir. Zor günlerimizde anne babamız bizim yanınızda olmayacaksa kim olacak? Derdimizi onlar anlamayacaksa kim anlayacak? Kardeşlerimiz desen (var mı sizin bilmiyorum) kendi hayat telaşlarında zaten... Biz çocuklarımıza nasıl davranmayacağız uygulamalı olarak öğrenmiş oluyoruz işte. Bakalım sizinki de benimkiler de daha kaç ay konuşmayacaklar...Aynı durumu babamla yaşıyorum. Doğumdan sonra sadece 1 gün yanımda durdular. Sonra kendi şehirlerine döndüler. Bebeğim yoğun bakımdaydı ve kalbiyle ilgili problem yaşıyordu. Ben bundan bahsederken babam eşimin davranışlarıyla ilgili laf sokmaya başladı telefonda. Hiç olmayacak bişeyi yanliş anlamış ve bunun için 'bebeği boşver de asıl sen o kocana fln' diye bişeyler dedi. Erken doğum yapmis ve yoğun kanamadan dolayı acil sezaryena girmiş, bebegini sadece bi kez görebilmiş ve bebeği hayat mücadelesi veren 5 günlük bir anne olarak.. biraz gözüm karardi :) sonra dedim ki yeter. Tabi hem babamla hem de annemle ilgili çok uzun saçma ve problemli bi geçmişimiz var, bu da son damla oldu diyebilirim. Upuzun bi msj yazdim ben çocukken bana yaptiği yanlişlardan başlayıp herseyi tek tek yazdım. Buna ragmen babamsin seni her türlü seviyorum ve saygi duyuyorum. Bari bugun yanimda olsaydiniz biraz sevkat gösterseydiniz dedim :) sonra bu yazdiklarimdan da pisman oldum arayip ozur diledim. Sonra telefonu kapatti 7 ay oldu benle konusmuyo telefonlarima cikmiyo, cicek cikolata gönderdim, bayramlarda eksiksz aradim yok konuşmuyo..torunlarini görmeye bile gelmediler :) annem de zaten annem işte öyle pek yapici biri değil. Yapayalnız ve inanilmaz mutsuz bi lohusalik gecirdim. Kimse yardima da gelmedi. Çok iyi anlıyorum seni. Bilemiyorum benim de çocugum var artik, gerçekten insan çocuğuna neden böyle davranır hiç bilmiyorum.
An itibari ile ayni sorunu yasiyorum. Cocuklarim kucuk dogdu ve kimseye babalarina bile emanet edemiyorum. Neymis hic vermiyormusum. Sevmelik degil bunlar yemegini yiyecek ve yatacak ki buyuyecek. 22 saat uyumasi gereken cocuklari uyandirip da kucaga mi verecegim. Bir de anlayamadigim bir durum var. Bu bizim cocugumuz ve beslenmesini alt degistirmesini suan yapmazsak bi daha asla bugunler geri gelmeyecek baskasi yapmis olacak. Belki de baska cocugumuz hic olmayacak ve biz bu duyguyu hayatimiz boyunca hoc yasayamamis olacagiz. Neden bir baskasina vereyim cocugumu ?Biraz dertleşelim...
Ben iki sene uğraşıp evladına kavuşmuş yeni bir anneyim. Temmuz ayında pandemi sürecinde doğum yaptım. Virüs bulaşma korkusu olduğu için yanıma yalnızca annem geldi. Suni sancı ile başladığımız doğum sezeryan ile son buldu. Çok zor bir doğum süreci geçirdim. Doğum yaptıktan sonra bebeğime kavuşmuştum fakat asla uyuyamıyordum. Sanki gözümü kapatsam, bebeğime bakmasam ölecek gibi hissediyordum. Eve çıktığımız sürede de bebeğim sarılık olduğu için çok endişeliydim. Ayrıca her şeye ağlayan, stresli, endişeli bir lohusalık süreci geçirdim. Depresyona girmedim fakat bu süreci çok yoğun yaşadım.
Bu arada annem ev işleri ve yemek konusunda bana destek oluyordu. Kendisi de emekli ebe olduğu için olaya hakimdi. Tek sorun sigara içmesiydi. Sigara içtiği için bebeği pek kucağına vermek istemiyordum. Eşime bile dışardan geldiği kıyafetle çocuğu tutturmuyordum. Annem sigarayı da balkonda değil sitenin bahçesinde içiyordu. Bu sanırım onu rahatsız etmiş. Ayrıca endişeli ve stresli tavırlarım, fevri davranışlarım, bebeği vermek istememem veya onun istediği tarzda çocuğa bakmamam onu rahatsız etmiş sanırım ve şu an tam üç aydır benimle konuşmuyor. Ben lohusalık dönemimde (yalnızca iki hafta kaldı yanımda) onu üzdüm diye babam da benimle görüşmüyor. Kendilerini arayıp sorunun ne olduğunu sorduğumda da sadece laf sokup asıl sorunu söylemediler. Bir daha da görüşmedik.
Soruyorum size arkadaşlar, lohusaya küsülür mü? Benim yaptığım davranışlara lohusalık sürecimden dolayı anlayış göstermeleri gerekmez miydi? O kadar kırgınım ki asla ben tekrar aramayacağım. En zor günlerimde, en özel günlerimde yanımda olmadılar. İlk torunları olduğu halde kızımı merak bile etmediler. Lohusalık sürecinde böyle bir tecrübe yaşayan var mı? Siz nasıl davrandınız, neler yaptınız ?
Bende ailemle görüşmüyorum hamileliğimde kavga ettik aradan 7-8 ay geçti hala görüşmüyoruz bundan sonra da görüşmeyi düşünmüyorum. Onlar büyükler yaşça ve olgun davranmalılar. Evlada bu kadar kin tutup aramamak sormamak falan yakışmıyor. Bana da hamileliğimde ve ondan öncesinde asla anlayış göstermemişlerdi.Biraz dertleşelim...
Ben iki sene uğraşıp evladına kavuşmuş yeni bir anneyim. Temmuz ayında pandemi sürecinde doğum yaptım. Virüs bulaşma korkusu olduğu için yanıma yalnızca annem geldi. Suni sancı ile başladığımız doğum sezeryan ile son buldu. Çok zor bir doğum süreci geçirdim. Doğum yaptıktan sonra bebeğime kavuşmuştum fakat asla uyuyamıyordum. Sanki gözümü kapatsam, bebeğime bakmasam ölecek gibi hissediyordum. Eve çıktığımız sürede de bebeğim sarılık olduğu için çok endişeliydim. Ayrıca her şeye ağlayan, stresli, endişeli bir lohusalık süreci geçirdim. Depresyona girmedim fakat bu süreci çok yoğun yaşadım.
Bu arada annem ev işleri ve yemek konusunda bana destek oluyordu. Kendisi de emekli ebe olduğu için olaya hakimdi. Tek sorun sigara içmesiydi. Sigara içtiği için bebeği pek kucağına vermek istemiyordum. Eşime bile dışardan geldiği kıyafetle çocuğu tutturmuyordum. Annem sigarayı da balkonda değil sitenin bahçesinde içiyordu. Bu sanırım onu rahatsız etmiş. Ayrıca endişeli ve stresli tavırlarım, fevri davranışlarım, bebeği vermek istememem veya onun istediği tarzda çocuğa bakmamam onu rahatsız etmiş sanırım ve şu an tam üç aydır benimle konuşmuyor. Ben lohusalık dönemimde (yalnızca iki hafta kaldı yanımda) onu üzdüm diye babam da benimle görüşmüyor. Kendilerini arayıp sorunun ne olduğunu sorduğumda da sadece laf sokup asıl sorunu söylemediler. Bir daha da görüşmedik.
Soruyorum size arkadaşlar, lohusaya küsülür mü? Benim yaptığım davranışlara lohusalık sürecimden dolayı anlayış göstermeleri gerekmez miydi? O kadar kırgınım ki asla ben tekrar aramayacağım. En zor günlerimde, en özel günlerimde yanımda olmadılar. İlk torunları olduğu halde kızımı merak bile etmediler. Lohusalık sürecinde böyle bir tecrübe yaşayan var mı? Siz nasıl davrandınız, neler yaptınız ?
Sizinkinin sebebi ne bilmiyorum ama biz kavga bile etmedik... zaten okumuşsunuzdur detaylı ama çok haklı bir cümle kurmuşsunuz; evlada bu kadar kin tutulmaz. Bakalım bizimki kaç ay sürecek.Bende ailemle görüşmüyorum hamileliğimde kavga ettik aradan 7-8 ay geçti hala görüşmüyoruz bundan sonra da görüşmeyi düşünmüyorum. Onlar büyükler yaşça ve olgun davranmalılar. Evlada bu kadar kin tutup aramamak sormamak falan yakışmıyor. Bana da hamileliğimde ve ondan öncesinde asla anlayış göstermemişlerdi.
Anne kız ilişkimiz biraz benziyormuş sanırım. Benimki de pek sevgisini göstermezdi küçükken. Başarılarımı da pek takdir etmedi. Eşinden şiddet gördüğü için sinirini çocuklarından yani bizden çıkartırdı ve hep döverdi. Daha çok da beni döverdi herhalde en büyüğüm diye. O yüzden hep 18 yaşına girince bu evden gideceğim derdim. Çocuk aklı işte... üniversiteyi kazanınca gittim ama ilişkimiz yine pek değişmedi. Mesleğimi elime aldığımda bile bir kere dövmüştür beni yok yere.. neyse onlar başka konular.Tam 1 aylık anneyim. Lohusalığı dibine kadar yaşıyorum. En yakın arkadaşımla konuşmuyoruz. 2 yıl önce doğum yapmış ve lohusalığın nasıl birşey olduğunu bilmesine rağmen bana bu yaşattıklarını asla unutmayacağım. Gelelim anneme. Annem yıllarca acı çekmiş kendi 5 çocuğu ve 3 de görümce ve kaynını büyütmüş gün görmemiş bir kadın. Öyle ki 40 yıldır istanbulda yaşar ama otobüse binip biryere gidemez. Annem babama deli gibi aşıktır çok şiddet görmüştür ama sever işte. Evlatlarından bile çok sever. Babam hala daha köpek gibi davranmasına rağmen. Anne kız ilişkimiz hiç olmamıştı. Annemi sevmezdim önceleri. Çok saçma sapan davranırdı. İnanılmaz cimriydi. Ders çalışırken ısıtıcıyı bile açtırmazdı fatura çok geliyor diye. Mesela ilk adet olduğumu söyleyemedim. Ozaman ped alamamıştım bez koyuyordum ve gizli gizli yıkardım. Bu arada çok yaşlı değilim henüz otuzların başındayım. Annemi sevmezdim açıkçası. Ünüversiteye gidince onun bana benim ona yaklaşımımız değişti. Anneme sarıldım annem bana sarıldı bu çok güzel birşeydi. 11 yıldır ana kızız. Annem lohusalığında hamileliğinde hiç nazlanmamış zaten peşpeşe doğurduğu için doğumdan çıkmış gitmiş çocuklarının boklu bezlerni yıkamış. Babam hep ezmiş hiç destek olmamış. Eskiler lohusalıkta el üstünde tutulmazmış. Bizse lohusalıkta ağzımıza ne geldiyse söyledik kırdıkta kırdık. Şimdi bu insanlar zamanında kimse tarafından alttan alınmadıkları ve yaşları ilerlediği için de alınganlık göstermeleri çok doğal. Çünkü artım onlar çocuk bizde anne babayız. Düşünsene senin sıpa büyümüş yetşmiş seninle çatır çatır kavga ediyor farkında olmadan seni kırıyor. Allah korusun
Sahiden çok üzüldüm arkadaşım. Benimkide ben aramadan aramaz ben gelin demeden gelelim mi napıyorsun çocukla demez. Ben bardağın dolu tarafını görüp yahu zaten kaç sene daha bizimle olacaklar. Alttan alayım anamdır allah yokluğunu göstermesin kafasındayım. Ona kıZgınlığımı ve korgınlığımı hep allah gecinden versin öldüğünü düşünerek hafifletirim ben.Anne kız ilişkimiz biraz benziyormuş sanırım. Benimki de pek sevgisini göstermezdi küçükken. Başarılarımı da pek takdir etmedi. Eşinden şiddet gördüğü için sinirini çocuklarından yani bizden çıkartırdı ve hep döverdi. Daha çok da beni döverdi herhalde en büyüğüm diye. O yüzden hep 18 yaşına girince bu evden gideceğim derdim. Çocuk aklı işte... üniversiteyi kazanınca gittim ama ilişkimiz yine pek değişmedi. Mesleğimi elime aldığımda bile bir kere dövmüştür beni yok yere.. neyse onlar başka konular.
Demişsiniz ya lohusalıkta kimse tarafından alttan alınmamışlar vs, benim annem tam tersi kendi annesine ve kardeşine çok nazlanmış. Çok çektirmiş lohusalığında. O yüzden beni anlamasını iki kat daha beklerdim. Keşke çatır çatır kavga etseydik ama öyle bir şey de olmadı. Bakalım daha kaç ay aramayacaklar ama ben o kadar kırgınım ve kızımın bu aylarını kaçırdıklarını umursamadıkları için o kadar üzgünüm ki bu yüzden asla aramayacağım.
keşke onlarda bizim ölebilecegimizi düşünerek hareket etseler demi.Sahiden çok üzüldüm arkadaşım. Benimkide ben aramadan aramaz ben gelin demeden gelelim mi napıyorsun çocukla demez. Ben bardağın dolu tarafını görüp yahu zaten kaç sene daha bizimle olacaklar. Alttan alayım anamdır allah yokluğunu göstermesin kafasındayım. Ona kıZgınlığımı ve korgınlığımı hep allah gecinden versin öldüğünü düşünerek hafifletirim ben.
Yazınıza bir türlü cevap yazamadım. Bu süreçte mastit oldum. Kızımla ilgilenemedim, ateş , hastane vs derken odaklanamadım.Çok Detaya girmeden şöyle anlatıcam;
Benim asıl olarak bu üçüncü hamileleliğim ikincisi mol gebelik kürtajı ile sonlandırıldı ailemin yanındaydım fakat destek sıfırdı. Eşim en büyük destekçimdi.
Bu hamileliğimde sıvı alımlarına kadar her birşey yaşadım pandemi dolayısıyla evime en yakın hastaneye bağımlı kaldığım için,şehirler açıldığında gözlediğim bulmadığım doktor kalmadı ağlamak zırlamak herşeyi yaşadım yine destek sıfırdı,eşim yanımdaydı.
Bir takım olaylar oldu hamileyim annem yanımda yanımda ama bir ruh gibi ya tv ya telefonda oyun ya da muhabbet peşinde inşası kötülemesi hariç,tüm ev işleri yemek kızıma bakmak herşey bende sancılı halim sansısız halimle,yine eşim en büyük destekçimdi.
Bunları dile getirdiğimde en kötü en hayırsız en vicdansız ve daha neler neler ben oldum. Torunlarını görmeden yapamayan insanlar şimdi keyif çatıyorlar ben de yakın zamanda doğum yapacağım.
İnan ki aile arkadaş dost akraba yedi elin şu an bana faydası var aileden başka....
Alinganliksa ben ameliyatlar geçirdim hiç alınmaya zamanım olmadı biz bakarız dediler ne pansuman yaptılar ne birşey eşim 100 küsür kilometrelik yolu tepip geliyordu yine de ses çıkartmıyorduk.
O bu şu vb şeyler derken en sonunda tepki gösterince konuşmuyorlar aksine kör kütük eb kötü evlat ilan edildim vicdanım rahat edileyim. Çünkü düğün düğün gezeceksen direkt bize değil bir kaç gün bir yerde takıl kardeşin olur vs bi kendine bak birşey yoksa gelip seni alalım dediğim için...
Ya da şunu da şöyle yapalım derken kendi düzenini ilan etmeye çalıştığı için ve daha neler neler.
Yani kim olursa olsun ne olursa olsun olsa da olur olmasa da olur kıvamındayım şu an. Konuşmasınlar..
Anne baba hakkı varsa evlat hakkı denen birşey de var. Evlat kötü birşey yapmadığı müddetçe yok sütüm haram olsun yok belanızı versin zırvalarına inanmıyorum artık. Sağlıklı huzurlu olmak yeterli.
Böyle yanımda olacaklarsa hiç olmasın ben kendi yağımda kendi çekirdek ailemle kavrulayımdaha iyi diyorum,neden?
Çünkü taviz verdikçe hep sen geri planda kalıp hep haklı olan karşı taraf hep haksız olanda sen oluyorsun . Artık yoruluyorsun. Hareketlerden tavırlardan sözlerden kırmadan söylüyorsun kırıcı oluyorsun kırarak söylesen belkide en değerli olacaksın.
Bu yüzden benim geleneksel lafım koy totişe gitsin hayat mutlu olmakla güzel. Umut hep var çalınacak kapında dik durmakta senin elinde... Çünkü elbet ve elbet çalınacak kapın merak etme...
Bende bayağı bir doluyum bu konuda aklıma ne geldiyse en özersek şekilde en azından sana da destek için paylaşmak istedim. Yalnız değilsin bu konuda. Ama için rahatsa inan sadece kendine yapıyorsun yoksa herkes kendi tıkırında.