Düzelir inşallah. Eşin normal hayata dönüp karısıyla hobisi hakkında konuşabilir bence. 20 günde hem anne olup ,hem bebeğiniz hem annenizin hastalığı çıkmış. Yaşadıklarınız çok ağır. Gerekirse eşinize açık açık duygularınızı anlatıp destek olması gerektiğini belirtin. O beni anlasın, o ben demeden gelsin diye düşünmeyin. Talep edin. Hem hayırlı olsun hem de geçmiş olsun.Lohusa depresyonunda olduğumu düşünüyorum henüz 20 günlük anneyim.
Bu 20 gün berbat geçti. Zaten eşim ilk günden beri oldukça gergindi? Gergin olması gereken kişi benim halbuki.
Sonra annem kalp krizi geçirdi doğumdan 3 gün sonra. yoğun bakımda. Annemi hastaneye ben götürdüm (sezaryen dikişlerimle araba kullandım) o sırada bebeğimin şekeri düşmüştü komaya girmek üzereydi eşim başka bir hastaneye götürdü. Saatlerce bebekten habersiz kaldım, koşturdum çünkü annem için.
O anlar hep çok kötü ve silik.
Neyse sonra yavaş yavaş toparlanmaya başladım ama o günden sonra eşimden soğudum her lafı batıyor, boşanasım geldi.
Mesela ben annemle uğraşırken bebeği soramadım çünkü hem kendim ameliyatlıyım hem de bebek yabancıda değil babasında. İki kez telefon ettim toplam 16 saat içinde. İyi olduğunu öğrendim sonra tekrar tekrar aramadım. Eşim dedi ki bir kaç gün sonra “neden bebeği çok aramadın sormadın?” Bu söz beni delirtti, zihnimde hep bu var. Arayıp sormalıydım ama bilmiyorum 3 günlük lohusaydım ameliyatlı halimle 16 saat ayakta bekledim annemin yanında. Kötü anne olduğum ima edildi sanki, çok kızdım eşime.
Bir diğer olay da eşim dedi ki bebiş biraz büyüyünce 4 5 aylık olsun vr gözlük alacağım hobi olarak. Almak istediği set de 50 binlik filan. Yani hobi edinecek bunları konuşacak vaziyette miyiz ben burada perişanım adam hobi diyor gözlük diyor. Nefret ettim.
Doğum öncesi evliliğim mükemmeldi bu arada. En ufak bir memnuniyetsizliğim yoktu. Sonra doğum oldu, ben eşimden nefret ettim.
Düzelir mi bu hislerim?
Eşiniz olması gerekeni yapmış . Siz annenizle ilgilendiğiniz için sıkıntı yaşamış olabilirsiniz ama lohusa ve dikişli anneye yapılacak en büyük iyilik sizin eşim yaptı dedikleriniz. Annenizin olayı olmasaydı siz de bu fırsattan yararlanıp bol bol dinlenir çok da hızlı toparlardiniz. Ayrıca bebek ikinizin esim sahiplendi ben sahiplendim diye kendi kendinizi doldurmayın.Şimdi aynı olaylar tekrar olsa muhtemelen bebeğimi ben hastaneye götürürüm annem için ambulans çağırırım. Ama o an öyle oldu. Aklım durmuş gibiydi.
bir de eşim bebek doğar doğmaz aşırı sahiplendi. İlk günler hep bebek sanki onun bebeği de ben babasıyım filan gibi hissediyordum. Bebek eşime aitmiş gibi oldu. bu hastane olayları olduktan sonra sahiplenebildim. Öncesinde eşim aşırı şekilde müdahildi ya düşündükçe gıcık oluyorum bırakmadı bebeğimi hep kucağında tuttu, mama saatlerini o ayarlıyordu her şeyiyle ilgileniyordu. Ben ikinci planda kaldım ondan oldu sanırım.
Kimse yoktu maalesefAnnenize bakacak kimse yok muydu neden siz gittiniz?sizin yerinize eşiniz gitseydi keşke çünkü o halde yürümek bile eziyet.
aşırı sahiplenmesi güzel ama size de eşit olmalı. yani sizinle ilgilenmiyor ihtiyaçlarinizi gormuyorsa alınganlık yapilabilir bence. ilk oğlumda öyle olmuştu bana. işten gelince oğlum diye kosuyordu yanına bana bakmadan aşırı alınıp üzülüyordum yaŞimdi aynı olaylar tekrar olsa muhtemelen bebeğimi ben hastaneye götürürüm annem için ambulans çağırırım. Ama o an öyle oldu. Aklım durmuş gibiydi.
bir de eşim bebek doğar doğmaz aşırı sahiplendi. İlk günler hep bebek sanki onun bebeği de ben babasıyım filan gibi hissediyordum. Bebek eşime aitmiş gibi oldu. bu hastane olayları olduktan sonra sahiplenebildim. Öncesinde eşim aşırı şekilde müdahildi ya düşündükçe gıcık oluyorum bırakmadı bebeğimi hep kucağında tuttu, mama saatlerini o ayarlıyordu her şeyiyle ilgileniyordu. Ben ikinci planda kaldım ondan oldu sanırım.
Kendinizi suclamayin annenizi birakip bebeginize gitseydiniz Allah korusun annenize bir sey olsa kendinizi suclardiniz bu sefer de siz evlat olarak yapmaniz gerekeni yapmissinizBebeğim zaten mama ile besleniyordu sütüm az olduğu için. Babası mama verdi.
Annemle ilgilenecek kimse yoktu keşke olsaydı baya kötü durumdaydım, yaşamamam gereken şeyler yaşadım.
Zaten mama ile besleniyordu ama o gün doktor mama vermeyin emzirmeye zorla dediği için mama vermedik şekeri düşünce de hastaneye götürdük orda mama ile devam ettik tekrar.
Hemen her anne lohusa iken kocasını boşamayı aklına bir defa da olsa getirmiştir diye düşünüyorumLohusa depresyonunda olduğumu düşünüyorum henüz 20 günlük anneyim.
Bu 20 gün berbat geçti. Zaten eşim ilk günden beri oldukça gergindi? Gergin olması gereken kişi benim halbuki.
Sonra annem kalp krizi geçirdi doğumdan 3 gün sonra. yoğun bakımda. Annemi hastaneye ben götürdüm (sezaryen dikişlerimle araba kullandım) o sırada bebeğimin şekeri düşmüştü komaya girmek üzereydi eşim başka bir hastaneye götürdü. Saatlerce bebekten habersiz kaldım, koşturdum çünkü annem için.
O anlar hep çok kötü ve silik.
Neyse sonra yavaş yavaş toparlanmaya başladım ama o günden sonra eşimden soğudum her lafı batıyor, boşanasım geldi.
Mesela ben annemle uğraşırken bebeği soramadım çünkü hem kendim ameliyatlıyım hem de bebek yabancıda değil babasında. İki kez telefon ettim toplam 16 saat içinde. İyi olduğunu öğrendim sonra tekrar tekrar aramadım. Eşim dedi ki bir kaç gün sonra “neden bebeği çok aramadın sormadın?” Bu söz beni delirtti, zihnimde hep bu var. Arayıp sormalıydım ama bilmiyorum 3 günlük lohusaydım ameliyatlı halimle 16 saat ayakta bekledim annemin yanında. Kötü anne olduğum ima edildi sanki, çok kızdım eşime.
Bir diğer olay da eşim dedi ki bebiş biraz büyüyünce 4 5 aylık olsun vr gözlük alacağım hobi olarak. Almak istediği set de 50 binlik filan. Yani hobi edinecek bunları konuşacak vaziyette miyiz ben burada perişanım adam hobi diyor gözlük diyor. Nefret ettim.
Doğum öncesi evliliğim mükemmeldi bu arada. En ufak bir memnuniyetsizliğim yoktu. Sonra doğum oldu, ben eşimden nefret ettim.
Düzelir mi bu hislerim?
Annenizi hastaneye götürebilecek başka biri yok muydu?Lohusa depresyonunda olduğumu düşünüyorum henüz 20 günlük anneyim.
Bu 20 gün berbat geçti. Zaten eşim ilk günden beri oldukça gergindi? Gergin olması gereken kişi benim halbuki.
Sonra annem kalp krizi geçirdi doğumdan 3 gün sonra. yoğun bakımda. Annemi hastaneye ben götürdüm (sezaryen dikişlerimle araba kullandım) o sırada bebeğimin şekeri düşmüştü komaya girmek üzereydi eşim başka bir hastaneye götürdü. Saatlerce bebekten habersiz kaldım, koşturdum çünkü annem için.
O anlar hep çok kötü ve silik.
Neyse sonra yavaş yavaş toparlanmaya başladım ama o günden sonra eşimden soğudum her lafı batıyor, boşanasım geldi.
Mesela ben annemle uğraşırken bebeği soramadım çünkü hem kendim ameliyatlıyım hem de bebek yabancıda değil babasında. İki kez telefon ettim toplam 16 saat içinde. İyi olduğunu öğrendim sonra tekrar tekrar aramadım. Eşim dedi ki bir kaç gün sonra “neden bebeği çok aramadın sormadın?” Bu söz beni delirtti, zihnimde hep bu var. Arayıp sormalıydım ama bilmiyorum 3 günlük lohusaydım ameliyatlı halimle 16 saat ayakta bekledim annemin yanında. Kötü anne olduğum ima edildi sanki, çok kızdım eşime.
Bir diğer olay da eşim dedi ki bebiş biraz büyüyünce 4 5 aylık olsun vr gözlük alacağım hobi olarak. Almak istediği set de 50 binlik filan. Yani hobi edinecek bunları konuşacak vaziyette miyiz ben burada perişanım adam hobi diyor gözlük diyor. Nefret ettim.
Doğum öncesi evliliğim mükemmeldi bu arada. En ufak bir memnuniyetsizliğim yoktu. Sonra doğum oldu, ben eşimden nefret ettim.
Düzelir mi bu hislerim?
Hayır yoktuAnnenizi hastaneye götürebilecek başka biri yok muydu?
Keşke eşiniz hem sizi hem bebeğinizi alıp annenize gitseydiniz, kötü olmuş, çok geçmiş olsunHayır yoktu