Annem bize bugüne kadar hem anne hem baba oldu. Allah var iyi bir anne, hakkını yiyemem. Ama bir huyu var ki beni uzaklaştırıyor. Zor bir çocukmuşum. Annemden de farklıyım diye bu hep bir suç olarak empoze edildi bana. Sürekli suçlanarak beddua edilerek eleştirilerek büyüdüm. Bebeğim olana kadar takmıyordum.
Şimdi lohusalık geçirdim, haliyle ihtiyacım oldu. Ne sorsam suçlayacak bir şey buluyor. Sen zaten şöylesin sen zaten böylesin.. Bebeğim bazen durmuyor. Yemek yapamadığım, hatta yiyemediğim oluyor. Vay sen yapamıyosun. Kardeşin yaptı, sen yapamıyorsun.. ki annem kardeşime haftada bir bile olsa gidiyordu. Üstelik kardeşimin de çok zorlandığını biliyorum. Ben uzakta yalnızım. Lohusalığımda da annem 1 hafta yanımda kaldi. Eşim izin alamadığında bebeğimi 2 vesait hastaneye bile götürdüm tek başıma. Tek başıma bebeğimi de yıkamayı öğrendim. Sadece susturmayı beceremiyordum. Onu da anneme gide gele öğrendim. Hakkı da geçiyor ama yardım alınca işte laf söyleme hakkı da buluyor. Ben suçlanmaktan, ben olduğum için dışlanmaktan çok sıkıldım. İyi niyetle iyi şeyleri kötü üslupla söylediği için sürtüştüğümüzü söyledim. Ağladı. Bana çok emeği geçmiş, yazıklar olsunmuş.. Annedir yine diye dayanamadım, suçlu olduğumu düşünmediğim halde özür dileyip gönlünü aldım. Şimdi evime kırgın döneceğim.. Geçen sağlık ocağında hemşire kimseye kulak asmamamı söyledi. Sen çok iyi bir annesin dedi. İnsanlarin neler söylediğini tahmin ettiği için bir cümleyle bütün modumu yükseltti. Mutluluktan uça uça eve geldim.. İki gram takdir etmek çok mu zordu..
Ben daha zormuşum o bana bakmayı başarmış. Hiç lohusalık psikolojisine girmeyen de varmış. Dedim daha fazla giren de var. Hepsi normal, bu bir suç değil. Ama anlatamıyorum.. zor bir doğum geçirdim. 1 ay popomun üzerine oturamadım. Başımda büyüğüm olmadan lohusalığımın çoğunda bebeğime tek baktım. Eşim ne kadar yardımcı olabildiyse artık.. Doğrularımla yanlışlarımla ben kendimi kucaklıyorum.. hatta o zor doğumun ardından bebeğimi kucağıma alır almaz ilk işim helallik vermek oldu ki kendini benim gibi suçlu hissetmesin.. öyle işte dertleşmek istedim..
Şimdi lohusalık geçirdim, haliyle ihtiyacım oldu. Ne sorsam suçlayacak bir şey buluyor. Sen zaten şöylesin sen zaten böylesin.. Bebeğim bazen durmuyor. Yemek yapamadığım, hatta yiyemediğim oluyor. Vay sen yapamıyosun. Kardeşin yaptı, sen yapamıyorsun.. ki annem kardeşime haftada bir bile olsa gidiyordu. Üstelik kardeşimin de çok zorlandığını biliyorum. Ben uzakta yalnızım. Lohusalığımda da annem 1 hafta yanımda kaldi. Eşim izin alamadığında bebeğimi 2 vesait hastaneye bile götürdüm tek başıma. Tek başıma bebeğimi de yıkamayı öğrendim. Sadece susturmayı beceremiyordum. Onu da anneme gide gele öğrendim. Hakkı da geçiyor ama yardım alınca işte laf söyleme hakkı da buluyor. Ben suçlanmaktan, ben olduğum için dışlanmaktan çok sıkıldım. İyi niyetle iyi şeyleri kötü üslupla söylediği için sürtüştüğümüzü söyledim. Ağladı. Bana çok emeği geçmiş, yazıklar olsunmuş.. Annedir yine diye dayanamadım, suçlu olduğumu düşünmediğim halde özür dileyip gönlünü aldım. Şimdi evime kırgın döneceğim.. Geçen sağlık ocağında hemşire kimseye kulak asmamamı söyledi. Sen çok iyi bir annesin dedi. İnsanlarin neler söylediğini tahmin ettiği için bir cümleyle bütün modumu yükseltti. Mutluluktan uça uça eve geldim.. İki gram takdir etmek çok mu zordu..
Ben daha zormuşum o bana bakmayı başarmış. Hiç lohusalık psikolojisine girmeyen de varmış. Dedim daha fazla giren de var. Hepsi normal, bu bir suç değil. Ama anlatamıyorum.. zor bir doğum geçirdim. 1 ay popomun üzerine oturamadım. Başımda büyüğüm olmadan lohusalığımın çoğunda bebeğime tek baktım. Eşim ne kadar yardımcı olabildiyse artık.. Doğrularımla yanlışlarımla ben kendimi kucaklıyorum.. hatta o zor doğumun ardından bebeğimi kucağıma alır almaz ilk işim helallik vermek oldu ki kendini benim gibi suçlu hissetmesin.. öyle işte dertleşmek istedim..
