Herkese merhabalar;
Nereden başlayacağımı gerçekten bilemiyorum, ama çözüm bulamıyor olmak artık her şeyden vazgeçmeme sebep olmak üzere..
30 yaşında üniversite mezunu, hem maddi hem manevi kendi ayakları üstünde durabilen bi insanım. 2,5 yıl önce eşimle tanıştık ve yakında evliliğimizin 1. yılı dolacak.
Evlenmeden önce hem ilgisi hem sevgisiyle karşıma çıktığı için sadakalar vermeme şükür duaları etmeme sebep olan adam şu anda en büyük hatammış gibi hissediyorum.
Evliliğimizin 4. ayında daha önce ne ailesinin ne de kendisinin bana ufak da olsa bahsetmediği bi dava yüzünden 1 ay hapse gireceğini öğrendim. Benim ailem de onun ailesi de eğitimli ve düzgün insanlardan oluşuyor, böyle bi şey aklımın ucundan dahi geçmezdi. Tüm ailesinin haberi varken son haftaya kadar hiçbir şekilde ne benimle ne ailemle konuşulmadı. Bana sebebini anlattığında doğru bulmadığımı ama buna sebep olan durumu anlayabildiğimi söyledim, kendi kırgınlığıma rağmen arkasında durdum ( yanlış anlaşılmasın yüz kızartıcı bi suç değil işiyle alakalı ) teslim olmaya gideceği gün bana haber bile vermedi, başka bi akrabasından öğrendim. 1 ay boyunca hiçbir şekilde iletişim kuramadım kimseden net bilgi alamadım avukatıyla bile kendi çabamla görüşebildim
Bu süreçte stresten vücudumda döküntüler çıktı, süreç bittiğinde ne yazık ki aileden sevdiği birini kaybetti ve üstüne gitmemek o kötü günleri hatırlatmamak adına bu konuyu tekrar tekrar açmak istemedim. Neden dürüst davranmadığını neden giderken haber bile vermediğini sorduğumda olur böyle şeyler dedi sadece
Yeniyıl, doğum günüm, bayramlar .. tek bir özel günü bile kutlamadık, ben özel bi şeyler yapmak istediğimde hep saçma sapan şeyler olarak değerlendirdi
Senede sadece 2 hafta yıllık izin kullanabiliyorum, eşim cumartesileri de çalışıyor ben de ayda 2 hafta sonu ne yazık ki çalışmak zorundayım. Yıllık izin tarihim 3 ay öncesinden belirleniyor ve hayati durumlar dışında değiştirme şansım yok. İznimin 10 gününü eşim işlerini planlamadığı için evde geçirdim. Babasıyla ortak çalışıyolar, babası ve annesi her şey kontrol altında gidin tatilinizi yapın dediği halde eşim işleri bırakamayacağını söylüyor. İznin son 5 gününde benim neredeyse yalvarır hale gelmem neticesinde çıktığımız tatil yolunda otel rezervasyonlarını vb her şeyi ayarlamamıza rağmen ben gelmek istemiyorum deyip taksi çağırıp eve döndü. Ağlayarak peşinden gidip ikna ettim. Tatilde benden daha çok eğlendi, döndüğümüzde akrabalarına anlata anlata bitiremedi ama benim tüm neşem sönmüştü
Evlenmeden önce bile aile olmayı benden çocuk sahibi olmayı ne kadar istediğini söyleyip dururdu. Tatilden döndükten 2 ay sonra hamile olduğumu öğrendim
Ona söylediğimde buz gibi bi ifadeyle Allah hayırlı etsin sağlıkla doğsun dedi. Sarılmayacak mısın dedim hayır diyerek reddetti. Ağlayarak çıktım evden yarım saat parkta ağladım. Neredesin bile demedi, arayıp bugünü böyle hatırlamayalım bana böyle davranmanın sebebi ne diye sorduğumda aynı soğuk cevapları aldım. Eve döndüğümde bize bi çiçek alsan barışırız belki kızımız olur ilk çiçeğini almış olursun dedim elini tutup, amma uzattın diye tersledi. Tartışmanın devamında yüzüğümü çıkarıp kendisine verdim bi süre takmak istemiyorum diye, sokağa fırlattı. Böyle yazınca çok komik gerçekten ama inanın olayı bu kadar tırmandıran şey sadece bana sarılmasını beklememdi
Daha sonra bebekte ciddi bi düşük tehlikesi olabileceğini öğrendik, bu duygusal travmalarla baş edemeyeceğimi düşündüğüm için sadece bebeğe odaklanmak istedim, daha önceki davranışlarını hiç yaşanmamış saydım
Ama ne yazık ki tüm bu stres ve üzüntüyle anneme ve kayınvalideme ağlayarak hamilelik haberi verdim.
Yaşadığım sıkıntıları ailemle paylaştığım için eşim beni suçladı
Bebeğin iyi olduğunu öğrendikten sonra rahatladım ve açıkçası evlilik yıldönümümüzde gönlümü alacak bi davranış yapması beklentisi içindeydim. Hem bebeğin iyi olduğunu kutlamak, hem yıldönümünü kutlamak hem de yaptıklarının bi telafisi gibi düşünüyodum
Ama kendisi o güne bi iş toplantısı ayarlamış. Toplantıdan sonra da bi arkadaşının düğününe gidecekmiş. Ben davetli değilmişim her yere ikiz gibi mi gidecekmişiz, akşam 8-9 gibi beni almaya gelecekmiş
Gerçekten çok üzüldüm çok öfkelendim, hissettiklerimi ona anlattığımda 7/24 ilgi beklediğimi, başka insanların eşlerine şiddet uyguladığını, küfürler edip aldattığını benim hiçbi şeyden mutlu olmayacağımı ve mutlu edilmemin imkansız olduğunu söyledi
Hem sevgiliyken hem evlendikten sonra kendi arkadaş çevresinden kimsenin bulunduğu bi ortama birlikte gitmedik, ikimizin de işleri yoğun aile ziyaretleri dışında birlikte yaptığımız tek şey neredeyse market alışverişi. Bebeğin iyi olduğunu öğrendikten sonra tatlı yemek için 20 dklığına girdiğimiz bi cafede başını telefondan kaldırmadı, lütfen biraz sohbet edelim dediğimde bana işle ilgili olduğunu ayda şu kadar para verirsem işiyle ilgilenmeyip benimle istediğim kadar ilgileneceğini, o parayı veremeyeceksem de anlayışsızlık etmemem gerektiğini söyledi
Psikoloğa ya da aileden/ arkadaşlarından güvendiği saydığı birine konuyu anlatıp bize yol göstermesini isteyelim dedim. Kabul etmedi, hiçbir problem yokmuş ben rahatlıktan problem çıkarıyomuşum
Bi süre uzak kalalım benim tahammül seviyem de sevgim de azaldı özleyelim birbirimizi, sen bikaç hafta başka bi yer ayarla arkadaşında falan kal dediğimde kabul etmedi
Anneme gidersem olay ailelere yansıyacak ve hoş olmayacak. Ama başka çıkar yol bulamıyorum. Bu kadar severek evlendiğim adam gerçekten bu insan mı diyorum.
1. yılımız dolmak üzere olduğu için anlaşmalı boşanmayı düşünmeye başladım, hamileyken bana böyle davranması için gerçekten sebep bulamıyorum
Daha önce kendisiyle sakince çok konuştum, kendisinden hiçbi talebim olmadığını isterse boşanabileceğimizi ama benim de bi insan olduğumu ve bu davranışları hak etmediğimi söyledim
Ne yapacağımı bilemiyorum.. lütfen yol gösterin
iki güzel kelama vaz geçti. Evet profesör yaptı bunu. 
