ah canım ah bir ben bir allah bilir yaşadıklarımı..
aman eşim onu yapmış
annem bunu yapmış
eşim vırt demiş annem zırt demiş..
benimde annemi evden göndermek hiç aklıma gelmedi.. cahildim bilgisizdim yalnz kalmaktan korkuyordum 40 ım cıkmadan
eften puften sebebler
vay annem evin eşyarının yerlerini değiştirmiş
vay eşim anneme eline saglık dememiş.. cok sacma sapan seyler olan bana ve cocugma oldu biliyormsn..
tekme tokat birbirlerine girdiler.. laflar sözler hakaretler apartman ayaga kalktı..
ben panık atak nöbeti geçirdim o halimde hastanelerde süründüm..
benden baska herkes lohusaydı
şimdiki aklım olsa yaptırıymım asla hem eşimi hem onu kapı dısarı ederdim :/ zaten dogum yaptıktan sonra eşimle her allahın günü kavga... birde üstüne annem evde sen düşün gerisini..
hala unutmadm unutmayacagım ölene kadar :/
Yok öyle "Unutmayacağım ölene kadar!" diye kafanıza iyice yazmayın, unutulur... Anlık saçmalamışlar demeye çalışın. Hayır, güzel yaşanacak bir süreci salt kendi egoları sebebiyle çekilmez ve berbat hale getirmişler anlıyorum ama bunu böyle düşünüp hüzünlenmenin kimseye bir faydası olmadığı gibi, sizi geriyor her konusu açıldığında. Kendinize bunu yapmasanız mı artık?
Tecrübe olarak alın bu yaşananı, annenizi ve eşinizi farklı bir anda, farklı duygular içinde, aynı çatının altında tanıma imkanı, keşif gibi düşünün. Bilmediğiniz yönlerini bildiniz, ona göre ne zaman nasıl davranılır gördünüz gibi...
Bizde böyle kavga olmadı ama kv ile ben gerildim. Güya iyi anlaşır gibi yapardık. 10-15 gün kaldılar evimde, annem ile kv. Kp ile babam da annemlerde kaldı ki ben ve annem müdahale etmesek o halimle kpi de eve getirecekti kv. Aklı o kadar basıyorsa o an, bilmiyorum. Mümkün olduğunca gerilmemeye çalıştım ama an geldi, hepsini evden kovaladım. Gitmediler de, "Sen kovarsan kov, biz yardıma geldik yardım edeceğiz ihtiyacın var" dediler, aynen devam. Ha haklarını yiyemem yemeğim aşım, temizliğim, çocuğu alıp beni dinlendirme, eşim ile baş başa bırakıp onların içeride çay hazırlığı yapması, geleni gideni ağırlamaları beni hiç yormadan vs vs... Çok yardımları oldu ancak ben bir halt anlamadım o süreçte; anne mi oldum, eşim baba mı oldu, ne oluyoruz, evim ne hale geldi, mutfağımın neresi oynadı, salonum bize mi ait vs her şey bi oynadı yerinden. Don sutyen çekmeceme kadar düzenlemiş yerini değiştirmişler ikisi bir kafa olup.
Bir ay tekrar düzenle, kendine göre ayarla ile geçti evin içindeki halim...
Gelen giden kum gibi, 3 ay ev ziyareti kesilmedi (ki çok da lazım gibi, bi millet eksik gibi)
Bir curcunanın içinde ne olduğumuzu şaştık eşimle ve yeni hayatımızı tam idrakta zorlandık.
Kırkın çıkmadan evden çıkamazsın diyenler mi, annemlerin "Mikrop kaparsın bak çıkılmaz dışarı" demeleri mi...
15 gün dayanabildim, "Beni bi çıkar şu evden, delireceğim" diye artık çıktım, çıkış o çıkış, ondan sonra bir daha da girmedim eve gibi oldu, gün aşırı dışarı kaçtım durdum ameliyatlı halimle.
İyi- kötü kalabalıkla bi saçmalanabiliyor. Anne-kız iletişimi iyiyse, 6-7 gün ev işi-yemek yardımına kalabilir ama işte, eşin de kendi kvsi ile iletişiminin iyi olması lazım.
Siz unutun, yaşanmamış sayın, "Olabilir" deyin zor olsa da.
Ben burada bir loğusa hikayesi okumuştum, gözüm dolmuştu o eziyetin dozundan.
Yatması, dinlenmesi gereken kadını, dikişleri kaynamadan oradan oraya sürüklemişlerdi.
Bulabilirsem link atayım, yani şükür dersiniz...