Lohusa Sendromu??? , Hüznü??!, Depresyonu?? Hangisi???

Hormon dengeniz yuzunden bunlar normal. Gececek merak etmeyin. Saglikla, mutlulukla buyutun bebisinizi.

Geçiyor. İlk bebeğin nasıl bakacağım yetecek mimiyim vs hepsi doğal düşünceler. Ben eve geldiğimde bebeğim ağlarken ben artık anneyim kalkıp ona bakmalıyım demsitim.. 2 günlük anneydim. Artık bir bebeğim vardı. Sonra geçti gitti sanki 40 yıllık anne gibi işlerini görürsün bakarsın. Geçecek bunlar en azından bunu bil.

Lohusalık hüznü bunun adı, hemen hemen her doğuran kadında olur. Hormonlar, içinde aylarca büyüyen parçanın artık içinde olmaması.. gibi gibi nedenlerden dolayı dalgalı ruh haline bürünürüz. Depresyon farklı bir durum, bebeğine bakmak görmek istemez bile insan. Eğer şu dönem sağlıklı atlatılmazsa nadir de olsa depresyona evriliyor..

Şu an kendinizi en huzurlu, en güvende nerde hissedecekseniz orda olun. Madem eşiniz annenizi evinize sığdıramadı, siz gidin. Bundan 14 ay önce 2. doğumumu yaptım bende. Eşime bi densizlik eder üzersen beni huzur olan yere giderim dedim. O ara bi rahat duramadı delirtti beni aldım çocuklarımı 3 haftalık lohusayken gittim annemin evine. Ohhhh misss. Kafasını toplayıp 1 hafta sonra da eşim geldi. Öncesinde zaten annem yanımdaydı hep. Tek başına zor dönemler.. Allah sağlıklı uzun ömürler versin evladınıza, hayırlı kul, hayırlı evlat olsun inşallah...

Ben cok derin yasadim lohusa depresiyonunu, ara ara hem kendime hem cocuguma zarar verme noktasina geldim, ve beni anlayan goren kimsem yoktu. Simdi nerdeyse iki sene olacak ve ben ayaga tekrar kalktim cok zor olsada. Simdi yavruma iyi annelik yaptigima inaniyorum, her yonden iyi ilgilendigimi dusunuyorum, en azindan elimden geleni yapiyorum.
Eger ben atlattiysam sende mutlaka atlatirsin, guclu olmak zorundayiz artik bize muhtac yavrularimiz var.

Tabii ki geciyor. Benzer seyler hissettim ben de. Surekli yanimda biri olsun istiyordum. Hatta buraya konu acmistim da ne simarikligim kalmıştı ne huysuzlugum.
Neyse de geciyor, ama gececek diyene bile sinir olunan bir donem bu.

gecıcek :) sımdı bebek daha kucuk dusunmeye fırsatınız var ayaklansın dişi cıksın ek gıdaya gecın konusmaya baslasın ne depresyon kalıyor ne bırsey kolunuz kopsa donup alacak zaman olmuyor tovbe yarabbım :)
allah acılarını gostermesın zor surec lohusayken sinirler ekstra fazla oluyor olabıldıgınce herkesden uzak olun bu surecte kırgınlıklar daha uzun suruyor ve unutulmuyor cunku :)

canınızı sıkmayın uzulecek gıbı olursanız evladınıza sarılın sonucta gecıyor her sıkıntı bunu bılın

Neden sezaryen oldugunuzu açıklamak zorunda değilsiniz.ister mecburi ister keyfi.
Lütfen bu konuda kimseye açıklama yapmayın zorunda değilsinz.
Asıl sorunuza cevap : geçecek merak etmeyin.

Öncelikle tebrik ederim ne güzel anne olmuşsunuz sağlıcakla almışsınız kucağınıza yavrunuzu Ben de 4 buçuk ay önce sezaryen doğum yaptım ve maalesef lohusa depresyonunu yaşadım sizi çok iyi anlıyorum.
Annem hariç, kendim dahil herkesten nefret ediyordum. O kadar kötü hissediyordum ki otururken dik duracak gücüm bile yoktu iki büklüm oluyordum. Sonra ne oldu biliyor musunuz? 10-15 güne toparlandım ama o kambur orada kaldı. Bunalımın vücudumda bıraktığı iz sayıyorum bunu.
O psikolojiyle gurur yapıp eşime ona ihtiyacım olduğunu söylemedim, süreci yalnız yaşamayı seçtim, siz bunu yapmayın eşiniz hayat ortağınız o odada yalnız oturmak zorunda değilsiniz. Bırakın size destek olsun bu günleri birlikte atlatın :) emin olun çok yakında geçecek biraz sabır. Sevgiyle sağlıkla büyütün miniğinizi..