nihayet kendime ilaç gibi bir terapi buldum.. panik atağın geleceğini hissettiğimde ya da bana rahatsızlık veren o endişe duygusu sarmaya başladığında yerimden kalkıp örgümü alıyorum ve örüyorum, örüyorum.. ben örerken o sıkıntılı durumların beni teğet geçtiğini hissediyorum.. örgü hiç bitmesin diye de bebişime battaniye örüyorum.. offf.. nasıl bitiricem bilmiyorum ama 1 haftadır çok rahatım, neden daha önce akıl edememişim.. hamileyken zaten ayrı bir sıkıntı.. tek kendim olsam gecenin bi yarısı atarım da kendimi sokağa biraz yürür gelirim ama hamileyken olmuyor.. güya hamilelik iyi gelecekti, doktorum da öyle demişti.. ben de inanmıştım.. ama sanki daha kötü oldum.. daha endişeli, tedirgin oldum.. yerime sığamıyorum.. gecenin ortasında yataktan nefes nefese fırlıyorum.. kalbim kuş gibi hızlı ve güçlü atıyor.. ağlıyorum, eşimi de üzüyorum, toparlayamıyorum.. ama dedim ya 1 haftadır örgüye başladım, hemen şişlere koşuyorum... nerde kalmıştık diye.. zaten örgüm de o kadar iyi değil, yanlış yapmayayım diye dikkat ederken rahatlıyorum işte.. deneyebilirsiniz :hulya: