Seni cok iyi anlayabiliyorum. Aynı şey benim başıma da geldi. Ben de senin gibi direndim, inatlastim ağladım sizladim. Hatta erkek çocuğum olmasını çok istediğim halde keşke kızım olsaydı bile demiştim.
Sonra sinirimden, hirsimdan başka bir isme odaklanamadim. Karışmıyoruz sen koy ismini dediler ama inan benim hevesim kalmamıştı artık. Sonuç, eşimin sevdiği başka bi isim koyucaz ama ben onların istediği ismi de eklemeye karar verdim. Vicdanım el vermedi, ne bilim koymadan edemedim. Ama dedigim gibi evladıma ben istediğim ismi veremicem, çünkü bir kere hevesim kaçtı. Şimdiki ismini çok seviyorum ama sanırım içimde hep kalacak.
Yani yalnız değilsin, 80 yaşında da olsalar, genç de olsalar aileler karışıyor isim konusuna. Bu durum yıllardır böyle... Belki biz yumuşak davraniyoruz kim bilir. Ama bir evladım daha olursa, kimseye ağzını actirmam bu da böyle biline....
kendi doğurduğum bakacağım büyüteceğim çocuğun adını koyarken neden sorayım bir başkasına bunun büyüğe hürmet duymakla ne alakası var. 
