Benim de annem öyle.
Dün mahallede bir sokak kedisi yüksekten düşmüş. Ben taşıma kabımla gidip gece vakti açık veteriner buldum, ilgilendim,başında bekledim, bakımını yaptım vs vs (ki kediyle hiç alakam yok, insanlık namına) . Ama annem hala kedi düştüğünde verdiği merhemin kediye ne kadar iyi geldiğini anlatıyor. Benim yaptıklarımin adı bile geçmiyor- çünkü merhem verdi , merhem onu ilk an hayatta tuttu :)
Telefonda bile millete anlatıyor 'ben merhem verdim, kıza dedim , koş veterinere götür'
Haha , yani bana direktifleri de o vermiş . Allah razı olsun. O olmasa 'vah kediye' deyip camdan içeri girecektim sanki :)
Hayatın her aşamasında öyle. Hep ön planda olmak ister.
Böyle bir insanla yaşamak çok yıpratıcı cidden...
Ben yıllardır duymazlıktan gelip akıl sağlığımı koruyorum:)