Küçüklüğümde emin olamadığım taciz

22lik .!.:

Arkadaşlar merhaba, bu konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım aylarca düşündüm şimdiden yorum yapacak olanlar için teşekkür ediyorum. Elimden geldiğince derdimi açıkça anlatmaya çalışacağım.lütfen anlayışlı olun beni anlamaya çalışın.

Ben şuan üniversite okuyan bir kızım.Küçüklüğümden beri sessiz sakin bazen çok sosyal bazense kendi içine kapanmış kimseyle iletişim kurmak istemeyen yapıda biriyim.Derdime gelecek olursak bunu anlatmak inanın benim için çok zor ama kimseye anlatamıyor ve içimde ömrüm boyunca bu konuda sıkıntı çektim ve çekiyorum.Küçüklük hatıralarımda ,gerçekten çok küçükken öyleki kaç yaşında olduğumu bile tahmin edemiyorum, babamın uyumadan önce bana hikaye anlatması için yanına yattığımı ve onun beni taciz ettiğini benimse henüz cinsellik algım gelişmediğinden onun yaptıklarını sevgi olarak anladığımı hatırlıyorum ama bu kaç yaşında son buldu, ben neden anneme bunları anlatmadım, niye hiçbişekilde kimseye söylemedim diye düşünmekten , aslında bütün bu hatırladıklarımın gerçekte olmama ihtimalini düşünmekten kafayı yiyeceğim ama sanki hatıralarım çok net yani başlı başına hatırladığım çok net görüntüler var kafamda.

Şimdi diyeceksiniz ki niye emin değilsin? çünkü babamın o hatıralarımın haricinde birazcık büyüdüğüm vakitten (en azından mahrem bölgemin farkında olduğum yaştan) itibaren hiçbir kötü hareketini tam olarak hatırlayamıyorum.ve o, o kadar hiçbir şey yokmuş gibi davranıyor ve ben o kadar hiçbirşey olmamış gibi davranmışım ki şimdi bu hafızamdaki görüntüleri ben kime nasıl söyleyeceğim? anneme mi anlatacağım ?babama mı soracağım ? gerçekten böyle şeyler yaşadım mı yaşadıysam niye sustum ve susuyorum?

Küçüklüğümde de o adam başka hiçbir anımda yok ona dair hatırladığım anılarım yok. hep annemi hatırlıyorum öyle ilgisiz bir babaydı. yalnızca son 2 3 yıldır çocuklarını düşünüyor dertlerimizle ilgileniyor .bende ufak tefek şeyleri anlatırım onun söylediklerine cevap veririm ama hiç yakın değiliz (normal olarak) uzun Süre görüşmeyip Eve geldiğim bazı zamanlar hoşgeldin sarılması olur ya hani o anlarda bile geriliyorum. niye kendime bunu yapıyorum kimseye anlatmıyorum, inanın bilmiyorum . yaşayacağım süreçlerden korkuyorum belkide.

Yada beynim bu olayı o kadar korkunç algılıyor ki bütün anıları bastırmaya çalışıyor. zaman zaman herşeyim olmasına , beni çok seven bir erkek arkadaşım olmasına rağmen kimsenin beni sevmediği hissine ,kendi benliğimin aşağılık olduğu, çok gereksiz insan olduğum hissine kapılıyorum sık sık depresif haldeyim hiçbir sebeb yokken günlerce yatıp ağlıyorum ama anneme anlattığım hiçbir şey yok . beni çok güzel çocukluk geçirmiş hiçbir sıkıntımın olmadığı biri olarak görüyor, bu düşüncesine de ben sebeb olmuşum herşeyi bastırmışım niye hiçbirşeye tepki vermemişim, küçükken bile ikili hayat yaşamışım hiç bilmiyorum . kendimi suçluyorum ,
çok değişiklik ruh hallerine giriyorum ,bunları niye yazıyorum şuan sizden ne bekliyorum inanın bilmiyorum.
Çok uzun oldu buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim . çok iğrenç insanın midesini bulandıran sinir bozucu bir olay farkındayım sizi Gerdiysem özür dilerim.

Genişletmek için tıkla...

22lik .!.:

Özellikle durduk yere kendimi depresif değersiz hissettiğim zmanlar aklıma bu olay takılıyor ve üstüne düşündüğüm hatırlamaya çalıştığım zamanlar olaylar daha da net geliyor. Üstelik farklı farklı zmanlardan çok ayrıntılı şeyler. ama nedense bunları zman zaman unutuyorum anımsayamıyorum.Gerçekten de zihnimin bunları bastırmaya çalıştığını düşünüyorum artık.Burada ki arkadaşlarında dediği gibi bi uzmandan yardım almam gerekiyor sanırım ama brn cevaba ulaşmak istemiyorum. Böyle bir sürece girmek herkese yabancılaşmaktan korkuyorum.

Genişletmek için tıkla...

22lik .!.:

Hatırladıklarımı anlatmaya çalıştım yazıp yazıp sildim ama yazamıyorum kusura bakmayın.Zihin oyunu diye düşünmeye çalışıyorum görmezden geliyorum sonra neden bir kız çocuğunun hafızasında babası hakkında böyle görüntüler olsun diyorum.Kendime çok kızıyorum hiçbişey yapmadığım için.

Genişletmek için tıkla...

22lik .!.:

Evet haklısınız yüzleşmek en doğrusu. Bu şekilde ikili bir hayat yaşıyorum aileme gösterdiğim yanımla kendi beynimin içinde olanlar düşüncelerim çok farklı. Ve bu yaşıma kadar hiç bahsetmemiş olmak işleri böyle zorlaştırıyor belkide.

zaten anneme bunu nasıl anlatabilirim, bir anneye böyle bişey nasıl söylenir? Ben kendim de o cesareti ve gücü bulamıyorum. Ee ozman niye kurcalıyorsun evden uzaklaşıp yoluna bak diyecekseniz de malesef ki bu durum yaşım arttıkça kafama daha çok takılır hale geldi kendimi sık sık bunu düşünürken buluyorum öyleki burda böyle bi konu açarken buldum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

remisyon .!.:

Çok net hatırladığım bir çocukluk anım var. Senelerce içimde tuttum. Yani söylesem bir aile yıkılacak. Sonra ergenlik dönemi gibi ben anımdaki bir kişiye hatırladığımı anlattım. Anımda yer alan diğer kişinin ben doğmadan öldüğünü öğrendim. Ve anımın sahte olduğuna dair ayrıntıları fark ettim. Ama sahte olduğunu anlayana kadar çok emindim.

Aynı şekilde bir arkadaşımın da yine sonradan yanlış çıkan çok net hatırladığı ve uzun yıllar doğru olduğuna inandığı bir anısı vardı.

İkimiz de olayı paylaşarak mantıksızlığını gördük. Onun için olayı içinizde tutmak yerine evin içinden bir kişiyle anne ya da babanızla özellikle çok emin olmadığınızı söyleyerek bu anıyı paylaşın. İştişare edin. Ha bu ara biz iki arkadaş da olayı paylaştığımız kişilere gayet emin olarak suçlamalarda bulunduk. Ama sizinki çok hassas bir konu. Tedbirli davranın.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Eminim yaşadıklarınızı bir hayal bir rüya gibi hazırlıyorsunuz, mesela ben babamı doğru dürüst görmeden büyüdüm yanimda olduğu zamanlar ya 2 ya 3 yaşlarındayımdır, ben şimdi bile hayal meyal beraber parka gittiğimizi falan hatırlarım, tek hatıram bu görüntüler, yani insan 3 yaşında bile olsa unutmuyor ve bilinç altı herşeyi kaydediyor, hamdolsun ben güzel bir çocukluk yaşadım, sizin adınıza çok üzüldüm, o babanız olacak alçaktan uzak durun hatta bağlarınızı koparın ve muhakkak bir psikoloğa gidin ...

Genişletmek için tıkla...

SpinoZa87 .!.:

Sizin yasadiginizi ve benzerini yasamis olan cok kadin var aslinda. Internette onlarin hikayelerini bulabilirsiniz. Mesela unlu amerikan komedyen Ellen DeGeneres'i uvey babasi taciz etmis. Annesine yillar sonra bunu soyleyebilmis. Annesi Ellen'a inanmamis ve adamla evliligini devam ettirmis. Ama bir 5-10 yil sonra bosanmis cunku adama hep olayin nasil oldugunu sormus adam da her seferinde farkli anlatiyormus. Sonunda kadin gercek yalancinin kizi degil kocasi oldugunu anlayabilmis! Bu tur hikayeleri okumak bir cesit toplu terapi gibi etki edebilir mi bilmiyorum ama faydasi olur gibi geldi. Yine cogu kisinin dedigi gibi psikologa gidin, onerilerini sorun, ogrenin. Internetten benzer seyler yasamis kisilerin bununla nasil basa ciktigini ogrenin. Bence onunde sonunda annenize soyleyeceksiniz bunu. Ama su an buna ve sonuclarina hazir degilsiniz.

Genişletmek için tıkla...

Sekerpareeee .!.:

Yaşadığınızı babanızla yaşadığınıza emin misiniz? Oda karanlıksa başka birini babanız şanmış olabilir misiniz? Amca dayı kuzen dede vs olabilir mi?
Ben olsam babaya mesafe koyar bir de iyi bir psikologa giderdim. Onun yönlendirmesi en mantıklı olandır. Hala baba ile aynı evde misiniz? Kardesleriniz var mı? Onlar da benzeri olaylar yaşamış olabilirler Allah yardımcın olsun güzel kardeşim. Allah hayatının bundan sonrasını hep iyilere denk getirsin ❤

Genişletmek için tıkla...

gul2016 .!.:

Bu aşamada annenize bir şey söylemenizi tavsiye etmem. İyi bir pskoloğa gitmenizi öneririm. Siz bunları uydurmuş da olsanız gerçek de olsa gitmelisiniz. Böyle yaşamak daha mı iyi? Bakın psikoterapi ile içinizdeki gerçeklerle yüzleştikçe ve iyileştikçe hem kendinizi hem annenizi ve babanızı da affetmeyi öğreniyorsunuz.
Eğer hatırladığınız şeyler doğru ise siz o zaman bunların cinsellik ile bağlantısını anlamayacak yaştaydınız. E anne ve baba da çocuğun en güvendiği sevdiği varlık.
Bakın benim bir arkadaşım 4-5 yaşlarında ailecek memlekete gittiklerinde çocuklar hep yer yatağında falan yatarlarmış. Öz amcası da gecenin yarısı gelip yanına uzanıp onun bacaklarını okşarmış. O da hiçbir şey anlamayıp "aaa amcam beni seviyor" diye mutlu olurmuş. Çok sonradan anlamış bunun ne olduğunu.
Ben 9 yaşlarımda iken bir süre teyzemin evinde kalmamız gerekti. Teyzemin kocası, eniştem, dünyadaki en kibar, en düzgün, ailede de en sevilen sayılan insandı. Yani tüm dünya yapsa o asla böyle bir şey yapmaz dersin. Ben mesela bir yerde ayakta dururken arkama geçer ve fortçuluk yapardı. Ben o zaman bunun ne olduğunu kesinlikle bilmiyordum ama tuhaf bir şey olduğunu ve yanlış olduğunu hissediyordum. Ben de hiç kimseye söylemedim ve bir de enişteme ayıp olur, onu sevmediğimi düşünür diye de kaçmıyordum da. Yıllar sonra öğrendim fortçuluk diye bir şey olduğunu ve ne olduğunu.
Öte yandan eşimle yeni tanıştığımız dönemde eşim bana çocukken evlatlık olduğunu öğrendiğine dair bir senaryo anlattı, "ama bunu ben mi uydurdum yoksa gerçekten böyle bir şey yaşadım mı bilmiyorum" dedi. Bir gün babası buna kızmış sen benim çocuğum değilsin demiş ve ona evlatlık olduğunu söylemiş. Hatta eşim sorgulayınca eşimi öz annesinin babasının öldüğü kazadan kurtarıp bunlara evlatlık veren yaşlı bir adam ile görüştürmüş. Bu gerçek mi ben mi uydurdum bilmiyorum diyor. Yani insan nasıl böyle bir şeyi uydurur ama uydurduğunu hatırlamaz ya da yaşar tüm detayları ile hatırlar ama gerçek mi değil mi bilmez? Adeta psikoz gibi bir şey bu. Ancak gerçek şu ki eşim bunu kendi uydurmuş çünkü gerçekte eşim evlatlık değil kp ve kv'min öz çocuğu. Kayınpederim çok baskıcı ve çok da asabi bir insan. Bunu görümcem ve kv'dem anlatıyor, kp'im gençliğinde bunlara çok çektirmiş. Eşimse babasına tapan bir insan, babasını çok yüceltir ve asla baskıcı olduğunu kabul etmiyor, ve görümcemin anlatığı babalarının yaptığı bazı baskıları, dayakları ve azarları hiç hatırlamıyor. Tahminimce babasının ona kızıp da (seni evlatlıktan reddederim mealinde dediği) "sen benim çocuğum değilsin" lafından sonra babasına karşı bastırdığı öfkesi ile böyle bir fantezi üretti.
Yani diyeceğim o ki bu gerçek olsun olmasın, siz iyi bir pskoloğa gidin ve terapi alın.

Genişletmek için tıkla...

22lik .!.:

Haklısnız ama bunun gerçek olup olmadığını öğrenince ne yapacağım? herşey daha kötüye gidecek. Çok sevdiğim bir erkek arkadaşım var ondan bile soğuyacağımı düşünüyorum. Peki kocanızın hatırası tek bir olay mıydı? Ya da diyalogları net bir şekilde hatırlıyor muydu?

Genişletmek için tıkla...

22lik .!.:

Peki bu tek bir anı mıydı? Yani sadece bir kere olmuş bir olay mıydı yoksa farklı zamanlarda da devamı olan şeyler miydi?

Genişletmek için tıkla...

sufisentir .!.:

Esas bu sürece girmezseniz ilerde bu yabancılaşma durumunu yaşarsınız.
Yazdığınız şeyler çok ağır.
Bizi aşıyor cidden aşıyor yorum yapan arkadaşlarin da hassas olması gerek.
Yani kv elti sorunu değil bu.
Ben de pek çok kişi gibi terapi öneriyorum.
Anneye vs anlatacaksaniz da terapist rehberliğinde ondan destek alırken anlatırsınız birlikte karar verirsiniz bu sürece.
Diyelim ki şimdi terapi almadınız böyle yaşamak depresif hissetmek vs sizin eş seciminizi etkileyecek.
Belki evlilikte cinsel hayatınızı etkileyecek.( Vajinismus vs )
En azından bu yaşlarda terapi alırsanız ilerleyen yıllarda daha ayakları yere basan bir birey olursunuz.
Ama kabul ediyorum bu sürece başlamak zor buraya yazın hep biz size destek oluruz yalnız değilsiniz.

Genişletmek için tıkla...