Arkadaşlar merhaba, bu konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım aylarca düşündüm şimdiden yorum yapacak olanlar için teşekkür ediyorum. Elimden geldiğince derdimi açıkça anlatmaya çalışacağım.lütfen anlayışlı olun beni anlamaya çalışın.
Ben şuan üniversite okuyan bir kızım.Küçüklüğümden beri sessiz sakin bazen çok sosyal bazense kendi içine kapanmış kimseyle iletişim kurmak istemeyen yapıda biriyim.Derdime gelecek olursak bunu anlatmak inanın benim için çok zor ama kimseye anlatamıyor ve içimde ömrüm boyunca bu konuda sıkıntı çektim ve çekiyorum.Küçüklük hatıralarımda ,gerçekten çok küçükken öyleki kaç yaşında olduğumu bile tahmin edemiyorum, babamın uyumadan önce bana hikaye anlatması için yanına yattığımı ve onun beni taciz ettiğini benimse henüz cinsellik algım gelişmediğinden onun yaptıklarını sevgi olarak anladığımı hatırlıyorum ama bu kaç yaşında son buldu, ben neden anneme bunları anlatmadım, niye hiçbişekilde kimseye söylemedim diye düşünmekten , aslında bütün bu hatırladıklarımın gerçekte olmama ihtimalini düşünmekten kafayı yiyeceğim ama sanki hatıralarım çok net yani başlı başına hatırladığım çok net görüntüler var kafamda.
Şimdi diyeceksiniz ki niye emin değilsin? çünkü babamın o hatıralarımın haricinde birazcık büyüdüğüm vakitten (en azından mahrem bölgemin farkında olduğum yaştan) itibaren hiçbir kötü hareketini tam olarak hatırlayamıyorum.ve o, o kadar hiçbir şey yokmuş gibi davranıyor ve ben o kadar hiçbirşey olmamış gibi davranmışım ki şimdi bu hafızamdaki görüntüleri ben kime nasıl söyleyeceğim? anneme mi anlatacağım ?babama mı soracağım ? gerçekten böyle şeyler yaşadım mı yaşadıysam niye sustum ve susuyorum?
Küçüklüğümde de o adam başka hiçbir anımda yok ona dair hatırladığım anılarım yok. hep annemi hatırlıyorum öyle ilgisiz bir babaydı. yalnızca son 2 3 yıldır çocuklarını düşünüyor dertlerimizle ilgileniyor .bende ufak tefek şeyleri anlatırım onun söylediklerine cevap veririm ama hiç yakın değiliz (normal olarak) uzun Süre görüşmeyip Eve geldiğim bazı zamanlar hoşgeldin sarılması olur ya hani o anlarda bile geriliyorum. niye kendime bunu yapıyorum kimseye anlatmıyorum, inanın bilmiyorum . yaşayacağım süreçlerden korkuyorum belkide.
Yada beynim bu olayı o kadar korkunç algılıyor ki bütün anıları bastırmaya çalışıyor. zaman zaman herşeyim olmasına , beni çok seven bir erkek arkadaşım olmasına rağmen kimsenin beni sevmediği hissine ,kendi benliğimin aşağılık olduğu, çok gereksiz insan olduğum hissine kapılıyorum sık sık depresif haldeyim hiçbir sebeb yokken günlerce yatıp ağlıyorum ama anneme anlattığım hiçbir şey yok . beni çok güzel çocukluk geçirmiş hiçbir sıkıntımın olmadığı biri olarak görüyor, bu düşüncesine de ben sebeb olmuşum herşeyi bastırmışım niye hiçbirşeye tepki vermemişim, küçükken bile ikili hayat yaşamışım hiç bilmiyorum . kendimi suçluyorum ,
çok değişiklik ruh hallerine giriyorum ,bunları niye yazıyorum şuan sizden ne bekliyorum inanın bilmiyorum.
Çok uzun oldu buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim . çok iğrenç insanın midesini bulandıran sinir bozucu bir olay farkındayım sizi Gerdiysem özür dilerim.
Ben şuan üniversite okuyan bir kızım.Küçüklüğümden beri sessiz sakin bazen çok sosyal bazense kendi içine kapanmış kimseyle iletişim kurmak istemeyen yapıda biriyim.Derdime gelecek olursak bunu anlatmak inanın benim için çok zor ama kimseye anlatamıyor ve içimde ömrüm boyunca bu konuda sıkıntı çektim ve çekiyorum.Küçüklük hatıralarımda ,gerçekten çok küçükken öyleki kaç yaşında olduğumu bile tahmin edemiyorum, babamın uyumadan önce bana hikaye anlatması için yanına yattığımı ve onun beni taciz ettiğini benimse henüz cinsellik algım gelişmediğinden onun yaptıklarını sevgi olarak anladığımı hatırlıyorum ama bu kaç yaşında son buldu, ben neden anneme bunları anlatmadım, niye hiçbişekilde kimseye söylemedim diye düşünmekten , aslında bütün bu hatırladıklarımın gerçekte olmama ihtimalini düşünmekten kafayı yiyeceğim ama sanki hatıralarım çok net yani başlı başına hatırladığım çok net görüntüler var kafamda.
Şimdi diyeceksiniz ki niye emin değilsin? çünkü babamın o hatıralarımın haricinde birazcık büyüdüğüm vakitten (en azından mahrem bölgemin farkında olduğum yaştan) itibaren hiçbir kötü hareketini tam olarak hatırlayamıyorum.ve o, o kadar hiçbir şey yokmuş gibi davranıyor ve ben o kadar hiçbirşey olmamış gibi davranmışım ki şimdi bu hafızamdaki görüntüleri ben kime nasıl söyleyeceğim? anneme mi anlatacağım ?babama mı soracağım ? gerçekten böyle şeyler yaşadım mı yaşadıysam niye sustum ve susuyorum?
Küçüklüğümde de o adam başka hiçbir anımda yok ona dair hatırladığım anılarım yok. hep annemi hatırlıyorum öyle ilgisiz bir babaydı. yalnızca son 2 3 yıldır çocuklarını düşünüyor dertlerimizle ilgileniyor .bende ufak tefek şeyleri anlatırım onun söylediklerine cevap veririm ama hiç yakın değiliz (normal olarak) uzun Süre görüşmeyip Eve geldiğim bazı zamanlar hoşgeldin sarılması olur ya hani o anlarda bile geriliyorum. niye kendime bunu yapıyorum kimseye anlatmıyorum, inanın bilmiyorum . yaşayacağım süreçlerden korkuyorum belkide.
Yada beynim bu olayı o kadar korkunç algılıyor ki bütün anıları bastırmaya çalışıyor. zaman zaman herşeyim olmasına , beni çok seven bir erkek arkadaşım olmasına rağmen kimsenin beni sevmediği hissine ,kendi benliğimin aşağılık olduğu, çok gereksiz insan olduğum hissine kapılıyorum sık sık depresif haldeyim hiçbir sebeb yokken günlerce yatıp ağlıyorum ama anneme anlattığım hiçbir şey yok . beni çok güzel çocukluk geçirmiş hiçbir sıkıntımın olmadığı biri olarak görüyor, bu düşüncesine de ben sebeb olmuşum herşeyi bastırmışım niye hiçbirşeye tepki vermemişim, küçükken bile ikili hayat yaşamışım hiç bilmiyorum . kendimi suçluyorum ,
çok değişiklik ruh hallerine giriyorum ,bunları niye yazıyorum şuan sizden ne bekliyorum inanın bilmiyorum.
Çok uzun oldu buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim . çok iğrenç insanın midesini bulandıran sinir bozucu bir olay farkındayım sizi Gerdiysem özür dilerim.
