Konuşmadıklarımız

umudatutunanlar · 21 Ekim 2023

Merhabalar 27 yaşımdayım yaklaşık 7 yıldır panik atak, depresyon ve anksiyete tedavisi görüyorum. Pandeminin ilk senesinde üniversiteden mezun oldum. Daha sonrası dışarı çıkmakta zorlandım iş aradım bulamadım. İş bulduğumda ise sosyal fobi yaşadığım için devam edemedim. Daha sonrası ilaç değişimi ve ara ara gelen ani büyük ataklar. Şuan o büyük atağın içindeyim. Yaklaşık 4 yıldır evdeyim. Annemle takılmak dışında pek bir aktivite uygulamıyorum. Kendime bir faydası olmadığını biliyorum. Duygularımı patlama noktasına gelene kadar ifade etmem genelde. Etrafımdaki insanlar yaşadığım şeyin normal olduğunu hele ki ahir zamanda herkesin yaşadığını söylüyorlar. Kendine zarar verecek olma korkusu, acaba çok mu kötüyüm delirdim mi? Doktora gittiğimde gel sen çok kötüsün ilaçla düzelmezsin vs şeklinde anksiyetik düşünceler sürekli beynimde dönüyor. Gelecek kaygısı dışında zaten bir ilişkim yok. Evlenecek miyim? Çocuklarım olabilecek mi? İyileşecek miyim? Bu düşüncelerle boğuşan tek kişi değilim demi? Kendinize etrafınıza hayata yabancılaşıyor musunuz?Yaşadığınız anın rüya gibi gelmesi. Konuşamadıklarımız tabular toplumdaki yargılama ile birlikte bunlar konuşulmuyor. Konuşamadıklarımız içimizde birikiyor. Paylaşım toplumu değiliz kabul edelim. Hele ki bu artan sosyal medya kullanımı herkesin mükemmel hayatlar yaşıyor gibi görünmesi ile insanlar yaşadıklarını anlatmıyor kendim dahil. Sadece bazen duymak istediğimiz yalnız değilsin dışarıda bunları yaşayan bir çok insan var ben de yaşıyorum diyen insanların varlığını bilmek. Benim gibi anksiyetesi olan insanlar ne demek istediğimi anlayacaktır.

Lütfen anksiyete tetikleyici ve yargılayıcı cümlelerden kaçınalım. Yalnız olmadığımızı hissetsek bunları yaşayan tek kişi olmadığımızı öğrenmek ve birbirimize dua etsek yeterli.

Allah sabredenlerle beraberdir.

diblerabla · 21 Ekim 2023

Tavsiyem belediyelerin ücretsiz kurslarına katılın. İnanın çok iyi geliyor. Hem eve kapanmamış olursunuz hem hobi edinirsiniz. Eğer müsaitse annenizle bile gidebilirsiniz.

umudatutunanlar · 21 Ekim 2023

gloryde .!.:
Tavsiyem belediyelerin ücretsiz kurslarına katılın. İnanın çok iyi geliyor. Hem eve kapanmamış olursunuz hem hobi edinirsiniz. Eğer müsaitse annenizle bile gidebilirsiniz.

Teşekkür ederim yorumunuz için depresyonla birleşince panik atak sosyalleşmek zor oluyor ama yaşıyorsak bir sebebi var deyip kendimi zorlayacağım.

diblerabla · 21 Ekim 2023

umudatutunanlar .!.:
Teşekkür ederim yorumunuz için depresyonla birleşince panik atak sosyalleşmek zor oluyor ama yaşıyorsak bir sebebi var deyip kendimi zorlayacağım.

Rica ederim

2011 yılında annemi kaybettim. 3 ay eve kapattım kendimi. Yalnız yaşıyordum gıda alışverişine dahi gidemiyordum. O zamanlar anksiyete diye bir şeyden haberim yoktu. Psikolojik destek dahi almamıştım. Sonrasında dışarı çıkmaya başladım ama sağlıklı ilişkiler uzunca bir süre kuramadım. Hatta bunu bir üst levela taşıyıp o kafayla bana takıntısı olan biriyle evlendim. Hayatımı cehenneme çevirdi. 4 ay içinde boşandım. Ondan sonra akıl ettim psikolojik destek almayı. EMDR diye bir yöntem denedik. Çok iyi geldi. Allah’a şükür kendimi taa 2017 yılında toparlayabildim. 6 yılımı aldı yani. Sonra yeniden evlendim. Artık daha doğru kararlar veriyorum ve psikolojimin kaynağına inebiliyorum.

Eğer maddi olarak imkanınız varsa EMDR deneyin.

bayangamzeli · 27 Ekim 2023

umudatutunanlar .!.:
Merhabalar 27 yaşımdayım yaklaşık 7 yıldır panik atak, depresyon ve anksiyete tedavisi görüyorum. Pandeminin ilk senesinde üniversiteden mezun oldum. Daha sonrası dışarı çıkmakta zorlandım iş aradım bulamadım. İş bulduğumda ise sosyal fobi yaşadığım için devam edemedim. Daha sonrası ilaç değişimi ve ara ara gelen ani büyük ataklar. Şuan o büyük atağın içindeyim. Yaklaşık 4 yıldır evdeyim. Annemle takılmak dışında pek bir aktivite uygulamıyorum. Kendime bir faydası olmadığını biliyorum. Duygularımı patlama noktasına gelene kadar ifade etmem genelde. Etrafımdaki insanlar yaşadığım şeyin normal olduğunu hele ki ahir zamanda herkesin yaşadığını söylüyorlar. Kendine zarar verecek olma korkusu, acaba çok mu kötüyüm delirdim mi? Doktora gittiğimde gel sen çok kötüsün ilaçla düzelmezsin vs şeklinde anksiyetik düşünceler sürekli beynimde dönüyor. Gelecek kaygısı dışında zaten bir ilişkim yok. Evlenecek miyim? Çocuklarım olabilecek mi? İyileşecek miyim? Bu düşüncelerle boğuşan tek kişi değilim demi? Kendinize etrafınıza hayata yabancılaşıyor musunuz?Yaşadığınız anın rüya gibi gelmesi. Konuşamadıklarımız tabular toplumdaki yargılama ile birlikte bunlar konuşulmuyor. Konuşamadıklarımız içimizde birikiyor. Paylaşım toplumu değiliz kabul edelim. Hele ki bu artan sosyal medya kullanımı herkesin mükemmel hayatlar yaşıyor gibi görünmesi ile insanlar yaşadıklarını anlatmıyor kendim dahil. Sadece bazen duymak istediğimiz yalnız değilsin dışarıda bunları yaşayan bir çok insan var ben de yaşıyorum diyen insanların varlığını bilmek. Benim gibi anksiyetesi olan insanlar ne demek istediğimi anlayacaktır. Lütfen anksiyete tetikleyici ve yargılayıcı cümlelerden kaçınalım. Yalnız olmadığımızı hissetsek bunları yaşayan tek kişi olmadığımızı öğrenmek ve birbirimize dua etsek yeterli.

Allah sabredenlerle beraberdir.

Ben de seninle aynı durumdayım canım çok kötüyüm sürekli heyecan yapıyorum çok çarpıntım var işe başladım zorla gidiyorum içim sıkılıyo devlet psikiyatrisine gittim ilaç veriyo ona da ara verdim gidip yazdıramadım daha da arttı sıkıntılarım 24 yaşındayım 10 seneden beri ağırlaştı küçükken çok utangaçtım şimdi büyüdüm bu büyük bi sıkıntı yalnız değilsin Allahım şifa versin bize tez vakitte.

kkforumkimkim · 17 Kasım 2023

umudatutunanlar .!.:
Merhabalar 27 yaşımdayım yaklaşık 7 yıldır panik atak, depresyon ve anksiyete tedavisi görüyorum. Pandeminin ilk senesinde üniversiteden mezun oldum. Daha sonrası dışarı çıkmakta zorlandım iş aradım bulamadım. İş bulduğumda ise sosyal fobi yaşadığım için devam edemedim. Daha sonrası ilaç değişimi ve ara ara gelen ani büyük ataklar. Şuan o büyük atağın içindeyim. Yaklaşık 4 yıldır evdeyim. Annemle takılmak dışında pek bir aktivite uygulamıyorum. Kendime bir faydası olmadığını biliyorum. Duygularımı patlama noktasına gelene kadar ifade etmem genelde. Etrafımdaki insanlar yaşadığım şeyin normal olduğunu hele ki ahir zamanda herkesin yaşadığını söylüyorlar. Kendine zarar verecek olma korkusu, acaba çok mu kötüyüm delirdim mi? Doktora gittiğimde gel sen çok kötüsün ilaçla düzelmezsin vs şeklinde anksiyetik düşünceler sürekli beynimde dönüyor. Gelecek kaygısı dışında zaten bir ilişkim yok. Evlenecek miyim? Çocuklarım olabilecek mi? İyileşecek miyim? Bu düşüncelerle boğuşan tek kişi değilim demi? Kendinize etrafınıza hayata yabancılaşıyor musunuz?Yaşadığınız anın rüya gibi gelmesi. Konuşamadıklarımız tabular toplumdaki yargılama ile birlikte bunlar konuşulmuyor. Konuşamadıklarımız içimizde birikiyor. Paylaşım toplumu değiliz kabul edelim. Hele ki bu artan sosyal medya kullanımı herkesin mükemmel hayatlar yaşıyor gibi görünmesi ile insanlar yaşadıklarını anlatmıyor kendim dahil. Sadece bazen duymak istediğimiz yalnız değilsin dışarıda bunları yaşayan bir çok insan var ben de yaşıyorum diyen insanların varlığını bilmek. Benim gibi anksiyetesi olan insanlar ne demek istediğimi anlayacaktır. Lütfen anksiyete tetikleyici ve yargılayıcı cümlelerden kaçınalım. Yalnız olmadığımızı hissetsek bunları yaşayan tek kişi olmadığımızı öğrenmek ve birbirimize dua etsek yeterli.

Allah sabredenlerle beraberdir.

Merhaba nasılsınız duzelebildiniz mi ilaç kullaniyormusunuz ben de sizin gibi hissediyorum ayni

Konuşmadıklarımız

Ayrıntılı Düzenleme

umudatutunanlar

Yeni Üye

diblerabla

eş eş eşeşe beş beş beşeşe anamın adı meneğşe

umudatutunanlar

Yeni Üye

diblerabla

eş eş eşeşe beş beş beşeşe anamın adı meneğşe

bayangamzeli

Üye

kkforumkimkim

Üye

Benzer Konular