İnsanlar genel olarak güzel olduğumu söylerler eşim ailem çevremdeki tanıdık tanımadık herkes hep ay bi arkadaşım sana hayran veya işte annem sana bayılıo gibi şeyler söylerler...ben aynaya bakınca ne görüyorum?bazen kendimi gerçekten beğeniyorum bazende beğenmiyorum...özgüvenin sadece dış görünüşle alakalı olduğunu asla düşünmüyorum hatta öyle düşünenleride anlayamıyorum...yani görünüşüm hayatım özgüvensizliğimi değiştirmiyor...hayatım derkende ailem harikalar allaha bin şükür melek gibiler hep yanımdalar maddi durumları çok iyi..(eşimin işleri baya bozuk uzun zamandırda böyle ama ben seviyorum ve idare ediyoruz bi şekilde)bunca sene sonra psikiyatrist bende dikkat eksikliği olduğunu söyledi...hayatım boyunca herşeyi yarım bırakmamın sebebi buymuş...zaten farkediyordum hep satırları atlayarak okuyorum uzun yazıları okurken sıkılıyorum çnkü...bu yüzdende anlayamıyorum uzun yazıları tekrar tekrar okumam gerekiyor kendimi zor veriyorum...tahammülsüzüm uzun süreli alışverişe yavaş hareket edenlere yavaş konuşanlara tahammül edemiyorum ben hep hızlı yürürüm kısa kısa konuşurum uzun bişey anlatamam...şuan yazdıklarımı kısa kısa anlatmaya çalışıyorum sıkılanlar olmasın diye :) oyüzden karşımdakinide sıkıcakmışım gibi gelio sanırım böyle diye diye artık neredeyse hiç konuşamıcak duruma soktum kendimi :)eşime bile bişey anlatıcağım zaman heycanlanıyorum gereksiz yutkunmak geliyor veya unutuyorum söylüceğim şeyi ve başımdan aşağı kaynar sular dökülüyo resmen o hissiyatı yaşıyorum...belli etmemek için kırk takla atıorum yada kısa kesip konuyu bişekilde kapatıyorum...son zamanlarda ailemle bile konuşurken böyle hissetmeye başladım ve doktora gittim dikkat eksikliğini ozamn öğrendim zatn..panik atak vardı böyle sosyal fobim yoktu ama sonradan bide bu çıktı başıma..buarada hayatım boyunca hep çekingendim ama hiç böyle olmamıştı... 5 aydırda ilaç içiyorum bazen çok iyi oluyorum bazende kötü gününe göre değişiyor...kısaca size şunu sormak istiyorum...ne yapabilirim nasıl özgüven kazanırım nasıl aşarım bu durumu benim gibi olanlar bana yazarsanız çok sevinirim...buarada evlendikten snra arkadaşım hiç kalmadı desem yeridir buda sebep oldu ama girişken değilim tanışamıyorum...aslında eğlenceliyimdir espriliyimdir herkesi güldürürüm yardım ederim kendimden çok veririm yeri gelir kendimi unutur başkasınn derdine koşarım...çok duygusalım ota b.ka ağlarım...hiç bana göre değil bu dünya buzaman...şöyle 90 lar zamanında herşeyin bukdr dejenere olmadığı zamanlarda yaşasaydım keşke...şimdi herkes bi yarış içinde kimseye erişilemiyoki herkes gizli kapaklı herkes kapalı kutu kendini olmadığı gbi gösterme çabasında...konu nerden nereye geldi işte bunlar hep dikkat eksiliği :))