Anne olmak kendinden vazgeçmek değildir, eğitimli biriymişsiniz, yazdığınız kadarıyla kişisel gelişim kitapları da okumuşsunuz, sanmıyorum ki hiçbir kişisel gelişim kitabında anneler kendinden vazgeçsin yazıyor olsun.
Aksine anne olan kadın evladı için hayatta dimdik durmayı bilmelidir, anneniz hayatın içersinde sürüklenen değil, evladını da düşünerek kötü bir evliliği bitirmeyi bilen mücadeleci bir kadınmış.
Evliliğinize devam edersiniz etmezsiniz sizin kişisel tercihinizdir bir şey diyemem ama bir baba evladına anneyi kötülüyorsa, karısına psikolojik ve fiziksel şiddet uyguluyorsa, o evlilikten çiftlere hayır gelmediği gibi, sağlıklı düşünceye sahip evlatlarda yetişemeyebiliyor, oğlunuz ileride ya kendini ifade etmeye çekinen, ürkek bir çocuk olur ya da şiddete meyilli bir çocuk, ergenlik dönemini sakin geçiremeyeceğini de öngörmek mümkün.
Kusura bakmayın ama siz de evliliğinize sağlıklı bir gözle bakmıyorsunuz, başka bir konunuzu okudum, sevgiyi kıskanmakla eşleştirmişsiniz, eşinizi sizi kıskanmıyor diye yargılamışsınız.
Sevgi bu değil maalesef.
Ayrıca her ne kadar sizin de iletişim ve evliliğe sevgiye bakış açınız yanlış olsa da eşinizden psikolojik şiddet(hakaretleri) fiziksel şiddet görmenizin hiçbir haklı gerekçesi olamaz.
Boynunuzdan tuttuğunda, sizi duvara fırlattığında ya boynunuzdan aşağısı felç olsaydı?
Elinizde bir mesleğiniz, çalışma imkanınız var, anlattığınız kadar çaresiz değilsiniz, kendinize çaresizlik yaratıyorsunuz yalnızca.