- 27 Mayıs 2017
- 469
- 557
- 18
- 41
- Konu Sahibi Bugunneselibirgun
- #1.401
Canım sinirlenmen normal. Okuduğum zaman ben de sinirleniyorum.
Bana göre (okuduğum kitaplara göre vs) evliliklerin sahibi bizleriz, yani kadınlar. Biz mutlu ve huzurlu olursak eşimiz de dizimizin dibinden ayrılmıyor. Biz bazı koşullara takik durumda ve sürekli endiselenme ve birseyleri düzeltme modunda olduğumuz zaman ise bizden kaçıyorlar.
Kayinvalidenin ve gorumcenin sürekli herşeyin içinde olduğu evliliklerde, mutlu ve huzurlu olabilmek ve dolayısıyla kocayla yakınlık kurmak çok daha zor.
Burada bir kültür çatışması var.. Erkek tarafının ailesi kabile gibi toplu yaşanan ve herkesin işin bir ucundan tuttuğu bir kültüre sahip. Açıkçası bu bana da çok yabancı geliyor. Onların istedikleri, gelinin her daim onlarla birlikte olması. Karşılığında da onlar da geline hastayken bakacaklar, hastaneye goturecekler, geçimini sağlayacaklar , cocuguna bakacaklar vs. Bundan başka bir yaşam tarzı bilmiyorlar. Zaten anladığım kadarı ile kayınvalide istemiş bu evliliği daha çok.
Pembe'nin ise bu kültürle uzaktan yakından alakası yok ve böyle davranmaları ona çok tuhaf geliyor. Rahat bırakılmak ve eşiyle başbaşa kalmak istiyor. Bu da çok çok normal bir istek.
İsteğini şikayet olarak veya pasif agresif tavırlarla göstermeye çalışıyor. Yumuşak bir dille, kırılgan bir şekilde konuşsa ve kendini çok düzgün ifade edebilse belki hemen olmasa bile süreç içinde istediğini alacak. Ama onda benim gibi tez canlı, ve herşey hemen olsun istediği için işler sarpa sarıyor, hakaretler ediliyor, ortam sürekli geriliyor.
Onların doğru davrandığını asla savunmuyorum. Burayı okuyan herkes muhtemelen lanet ediyordur onların tavrına ve anlamsız isteklerine.
Belki de ayrı kalmaları iyi olacak, pembe'nin de kafası rahatlatacak bir süre. Ve kendisi için en doğru seçimin hangisi olduğuna karar verecek. Aldığı dersler sayesinde belli bir sonraki evliliğinde çok mutlu olacak..
Benim ilk yilim komple kavga , soğuk savaş ve gerginlikle geçti. Eğer eşimin yaptıklarını günlük tutar gibi buraya yazsaydim, hep birlikte onun tam bir odun olduğuna ve daha iyisine layık olduğuma karar verirdik. Ama boşanmanın eşiğine geldiğim zaman, kendi ailemden insanların yüzde doksaninin kaderini paylaşmak istemediğine karar verdim. Üstelik boşanmaktan çok da utaniyordum, belki de anlamsız bir şekilde.
Okuduğum kitaplar ve uzun yıllar mutlu evlilik sürdürmüş insanlardan aldığım tüyolar sayesinde, 6 ay gibi bir sürede eşim bambaşka birine dönüştü. Şimdi de herkes "senin eşin çok iyiymiş, benimki anlamaz, odundur" diyor.
Tabii ki bu kadınsı taktikler, herkeste ise yarayacak diye birşey yok. Özellikle işin içinde gelinini daima dizinin dibinde isteyen bir kv ve sivri dilli bir görümce varsa..
Hepimizin hakkında inşallah en hayırlısı olur.
