- 9 Temmuz 2010
- 23
- 66
Merhaba, yine ben. Aylar aylar sonra ben.
Bu geçen zaman içinde oğlum ameliyatını oldu. Çok riskliydi fakat elhamdulillah şimdi durumu beklenenden iyi. Ameliyat sırasında ses tellerinden birine bağlı olan bir sinire değmişler ve maalesef şuan o ses teli felç. Özel bi aparat ile ses teline fizyoterapi yapıyoruz. Netice verir inşallah.
Bu süreçte babası ameliyat sırasında geldi, yanımızda bulundu. Bir kaç ay çocuklar için para da gönderdi. Fakat son 3 aydır artık para da vermiyor. Hatta babaanne ve dede ameliyat sonrası torunlarını merak edip de görmek bile istemediler. Ameliyat 26 ocakta oldu bu arada. En son 11 ocakta gördüler torunlarını.
Oğlum şimdi okuluna yeniden devam ediyor. Ben de iş arıyorum. Lakin iş bulamıyorum ve artık tükenmekte olduğumu hissediyorum. SabrımIn son raddesindeyim. Burada belediyeye typ kapsamında temizlik işçisi alıyorlardı. Çaresizlikten ona başvuru yaptım. Hergün İşkur a gidip listeleri kontrol ediyorum ama henüz bir haber yok. Öyle zordayım ki. Annem babam bana hep destek artık. Ama onlar da tükenmek üzere. Akrabalardan gelen fitre ve zekatlar, belediyeden muhtaçlar için verilen ekmek fişleri, bu şekilde ayakta durmaya çalışıyoruz. Beski iş beğenmediğim fikrine kapılan olabilir içinizde. Beğenmiyor değilim. Lakin ilanların çoğunda ya lokantalar için bulaşıcı arıyorlar, ya da tekstil makineleri için tecrübeli eleman. Bu işler benim deneyimim olmayan işler ve başvuru yapsam ve kabul edilsem bile benden beklenen performansı gösteremem ve sonuç hüsran olur. Benim yapabileceğim tür iş ilanları da var ama kimisi sanayi bölgelerinde, kimisi de küçük işhanı katı gibi Tekin olduğundan emin olamadığım yerlerde. Toplumumuzun "dul kadın" yargısını düşünecek olursak o işlere başvuru yapmam mantıklı değil.
Bana hala barış, çocuklarını babasız koyma diyen akrabalar var. Halbuki çocuklar babadan ne kadar uzak olurlarsa o kadar daha aktif, mutlu ve huzurlular . Kızım notları 95 ve üzeri öğrencilerin alındığı bir okulda 5e gidiyor ve birinci dönem okul birincisi oldu. Bi kitap yazdı, hikaye kitabı. Ha param olmadığı için hiçbir yayınevi ile görüşüp bastırma imkanım olmadı ama bu ay okulun dergisine basacak öğretmenleri. Veli toplantısına gittiğimde daha ben uzaktan kalabalıklara yaklaşırken kızım hakkında konuşulan övgü dolu sözleri duymadın gururunu yaşadım. Kendimi tanıttığım zaman öğretmenler ve diğer veliler bana gıpta ile baktılar. Tabiri caizse bataklıkta bir gül açıyor yani. Oğlum da yaklaşık 2 ay okuldan uzak kalmasına rağmen sınıf seviyesini yakaladı. Hatta matematikte arkadaşlarından iyiymiş.
Çok çaresiz hissediyorum. Elim kolum bağlı. Son bir haftanın içinde iki güzel haber aldım mesela, ama o güzel haberler bile benim için tasviri imkansız endişeler doğurdu. Birinci haber öğretmen atamaları konusunda yaş şartının kalkmış olması. Zira af çıkarsa yarım kalan okuluna dönmeyi istiyordum ama 35 olan yaşım yüzünden bunun da elimde patlamasından korkuyordum. Diğer güzel haber ise başbakanın öğrenci affı açıklaması. Evet uzun zamandır beklediğim bu haber çok sevindirici ama okula dönmek demek harç parası demek benim için. Ben şuan ekmeği bile fişle alıyorken...
Yazılan her yorumu okudum. Tek tek yanıt vermedim ama okudum, emin olun. Iyi dilek ve dualarınız için de hepinize teşekkür ederim. Sizlerin duası sayesinde belki de oğlum şuan yanımda. Ameliyat sonrası kontrolde doktorumuz "bu kadar geç tamir edilen bu durumdaki bir kalbi organ bakıldığında listesine yazmamız gerekirdi, ama şuan kalp fonksiyonları oldukça iyi" dedi. Bu benim için dünyalara bedeldi. Dua eden herkese sonsuz minnet ve şükranlarımı sunarım.
Bu geçen zaman içinde oğlum ameliyatını oldu. Çok riskliydi fakat elhamdulillah şimdi durumu beklenenden iyi. Ameliyat sırasında ses tellerinden birine bağlı olan bir sinire değmişler ve maalesef şuan o ses teli felç. Özel bi aparat ile ses teline fizyoterapi yapıyoruz. Netice verir inşallah.
Bu süreçte babası ameliyat sırasında geldi, yanımızda bulundu. Bir kaç ay çocuklar için para da gönderdi. Fakat son 3 aydır artık para da vermiyor. Hatta babaanne ve dede ameliyat sonrası torunlarını merak edip de görmek bile istemediler. Ameliyat 26 ocakta oldu bu arada. En son 11 ocakta gördüler torunlarını.
Oğlum şimdi okuluna yeniden devam ediyor. Ben de iş arıyorum. Lakin iş bulamıyorum ve artık tükenmekte olduğumu hissediyorum. SabrımIn son raddesindeyim. Burada belediyeye typ kapsamında temizlik işçisi alıyorlardı. Çaresizlikten ona başvuru yaptım. Hergün İşkur a gidip listeleri kontrol ediyorum ama henüz bir haber yok. Öyle zordayım ki. Annem babam bana hep destek artık. Ama onlar da tükenmek üzere. Akrabalardan gelen fitre ve zekatlar, belediyeden muhtaçlar için verilen ekmek fişleri, bu şekilde ayakta durmaya çalışıyoruz. Beski iş beğenmediğim fikrine kapılan olabilir içinizde. Beğenmiyor değilim. Lakin ilanların çoğunda ya lokantalar için bulaşıcı arıyorlar, ya da tekstil makineleri için tecrübeli eleman. Bu işler benim deneyimim olmayan işler ve başvuru yapsam ve kabul edilsem bile benden beklenen performansı gösteremem ve sonuç hüsran olur. Benim yapabileceğim tür iş ilanları da var ama kimisi sanayi bölgelerinde, kimisi de küçük işhanı katı gibi Tekin olduğundan emin olamadığım yerlerde. Toplumumuzun "dul kadın" yargısını düşünecek olursak o işlere başvuru yapmam mantıklı değil.
Bana hala barış, çocuklarını babasız koyma diyen akrabalar var. Halbuki çocuklar babadan ne kadar uzak olurlarsa o kadar daha aktif, mutlu ve huzurlular . Kızım notları 95 ve üzeri öğrencilerin alındığı bir okulda 5e gidiyor ve birinci dönem okul birincisi oldu. Bi kitap yazdı, hikaye kitabı. Ha param olmadığı için hiçbir yayınevi ile görüşüp bastırma imkanım olmadı ama bu ay okulun dergisine basacak öğretmenleri. Veli toplantısına gittiğimde daha ben uzaktan kalabalıklara yaklaşırken kızım hakkında konuşulan övgü dolu sözleri duymadın gururunu yaşadım. Kendimi tanıttığım zaman öğretmenler ve diğer veliler bana gıpta ile baktılar. Tabiri caizse bataklıkta bir gül açıyor yani. Oğlum da yaklaşık 2 ay okuldan uzak kalmasına rağmen sınıf seviyesini yakaladı. Hatta matematikte arkadaşlarından iyiymiş.
Çok çaresiz hissediyorum. Elim kolum bağlı. Son bir haftanın içinde iki güzel haber aldım mesela, ama o güzel haberler bile benim için tasviri imkansız endişeler doğurdu. Birinci haber öğretmen atamaları konusunda yaş şartının kalkmış olması. Zira af çıkarsa yarım kalan okuluna dönmeyi istiyordum ama 35 olan yaşım yüzünden bunun da elimde patlamasından korkuyordum. Diğer güzel haber ise başbakanın öğrenci affı açıklaması. Evet uzun zamandır beklediğim bu haber çok sevindirici ama okula dönmek demek harç parası demek benim için. Ben şuan ekmeği bile fişle alıyorken...
Yazılan her yorumu okudum. Tek tek yanıt vermedim ama okudum, emin olun. Iyi dilek ve dualarınız için de hepinize teşekkür ederim. Sizlerin duası sayesinde belki de oğlum şuan yanımda. Ameliyat sonrası kontrolde doktorumuz "bu kadar geç tamir edilen bu durumdaki bir kalbi organ bakıldığında listesine yazmamız gerekirdi, ama şuan kalp fonksiyonları oldukça iyi" dedi. Bu benim için dünyalara bedeldi. Dua eden herkese sonsuz minnet ve şükranlarımı sunarım.
Yahu beraber gidip MR çektirdik ya, ne zaman gittik? Neyse, en sonunda dedim, durum böyleyken böyle, beynimde iki tane kist var ve bu sebeple farklı doktorlara gittim, bu yüzden de kayıp zamanı telafi etmek için işten geç çıktığım günler oldu vs vs. Sonra dedim, ben bunu annemlere bile anlatmadım, kaygılanmasınlar diye, sen de anlatma kimseye falan dedim. Gerçekten de annem çok evhamlı kadındır, en ufak problemler annemin beyninde çığ olur. Bu söylediklerime rağmen eşim ertesi gün doktora gitmiş, doktora sormuş nesi var diye, doktor da ciddi bişey değil demiş (yada onun aklında o kadarı kaldı, bilemiyorum), sonra annemlere gitmiş hemen, demiş kızınızın beyninde kist varmış ama ciddi bişey değilmiş sordum ben doktora. Fakat bizim evde huzurumuz yok, evde yüzüme bakmıyor, yanımda yatmıyor, giyinip süslenip işe gidiyor, işten geç saatlerde çıkıyor falan filan. sonra ablamlara gitmiş, onlara da boyun büküp acitasyon yapmış biraz. Sonra eniştemin yanına gitmiş, ona da aynı şekilde tabi. Sonra telefonum bi çaldı, ablam bana ağzına geleni sayıyor. Sanırsınız patronumla yatıyorum ben. Annem babam tarumar oldular tabi. Eniştemle oturup yatak odamı konuşmak zorunda kaldım. Öyle utanç verici bir durumdu ki bu. Neyse, gel zaman git zaman bir gün yine işten bi yarım saat geç çıktığım bir gündü. Maalesef bir esnafın yanında çalışırken, hele bir de adamın siyasi bir kesime yakınlığı varsa, geleni gideni, müşterisi bitmiyor. Yine öyle bir günde eşim tuttu patronun odasına daldı. O sanıyor ki şirkette bi tek patronla ben varım. halbuki tüm teknik personel bekleme salonunda, müdürler falan da patronun odasında o sırada, toplantı var. Eşim içeri girdi, "karımın geç saatlere kadar çalışmasından ben rahatsızım, bundan sonra 4buçuk dedi mi çıkacak işten, cumartesileri de çalışma falan yok" demesin mi? ulan benim mesai 8-6 haftada 6 gün. Neyse, eşim rüzgar gibi esip gürleyip çıktı, eve gittik. Ağzımı açıp tek kelime etmedim, o da etmedi. Ertesi gün oldu, bi baktım patronda ATEŞ OLMAYAN YERDEN DUMAN ÇIKMAZ rahatlığı. Bi böyle tavırlar değişik, ses tonu, imalı bakışları falan. En fazla bir ay dayanabildim. Bir ay sonra çıktım işten. İşten çıkınca da tüm maaşımı harcayıp eşimi tatile çıkardım. Tatile çıkardım diyorum çünkü biz balayına bile gitmemiştik, hiç tatile gitmedik hatta ondan başka. Neyse, benim fatura yatırmak için bile işten izin almayıp, beni hamileliğimde de bebekliyken de yürüye yürüye fatura ödemeye gönderdiği halde beni şikayet etmek için saatlerce izin alabilen kocamı affetmek için elimden geleni yapıyordum yani. Üzerinden bir zaman geçti, tatilden geldik beni yine şikayet etmiş evde bacı kardeş yaşıyoruz bilmem ne diye. Her iki üç ayda bir ablamdan eniştemden ultimatom yiyorum ama ben, kocama kadınlık yapmam yönünde. Bir zaman sonra eniştemin müdürü olduğu kurumda taşeron olarak çalışmaya başladım. ZAman zaman ek mesai oluyordu ve saati saatine mesai ücretini de veriyorlardı. Eşim bu mesaileri problem etmeye başladı bu sefer de. Neymiş, evde durmalıymışım. Halbuki kendisi işi gereği bazen de keyfi olarak işten çok geç gelir, haftasonu bile gider ve bir defa bile mesai ücreti almamıştır. Neyse, bak dedim bu mecburi, ben gelmem deme hakkım yok. Ama anlamıyor adam, her hafta her hafta kavga kıyamet. En sonunda yine bir gün annemlerde bu konuyu konuşurken birden kalktı gitti. Beni çocuklarla annemlerde bıraktı. Sanki kedi azıtır gibi. Taaaa iki gün sonra annesine çamaşır deterjanı lazım olunca aklına geldim ben. O dakikaya kadar arayıp sormadı bile. Yine de affettim. Ama gönlüm kırıldı tabi, o kırgınlıkla evliliğimizin ilk yıllarından itibaren kırıldığım herşey gözümün önünde canlanmaya başladı bir bir. ona anlattığım, anlatmadığım herşey içime dert olmaya başladı. Bu arada eniştemle biz iyice kavga halindeyiz tabi, iyice haya perdesi yırtılmış aramızda. O bana diyor ki erkek her zaman haklıdır, ben diyorum ki bana haksızlık yapan birini neden savunuyorsun ki falan. Bu adam hem anne babamın üzerinde etkisi çok büyük olan biri, hem de iş yerimde cumhurbaşkanı gibi sayılan biri. En son işyerimde bi kavga ettik eniştemle, ama herkes duyuyor bizi. Tüm mesai arkadaşlarıma rezil olmuşum. O gün eşime dedim bu son hakkın, son şansın. Ya düzelteceksin, ya batıracaksın herşeyi. Tüm ipler senin elinde artık. Dedim ben ailemle bu duruma geldikten sonra artık senin ailenle de görüşmek istemiyorum. Kendi ailemle gülüp oynayamıyorken, senin ailenle gülüp oynamak da istemiyorum. Başka bir şehirden iş bul, gidelim burdan. O da bakarım dedi ama sırf o anı kurtarmak için söylediği bişey tabi. Bu olayların üzerinden bir ay kadar geçmişti ki, oğlumuzun kalp hastası olduğunu öğrendik. Hatta o zamanlar da yine buraya yazmıştım, sizlerle paylaşmıştım. Oğlumuzun sağlığı için işten ayrılmam gerekti. Yaklaşık bir yıldan fazladır evdeyim, çalışamıyorum şuan. Fakat zaman zaman iş teklifleri geliyor. Hepsini reddetmiştim gelen tekliflerin ve eşime de anlatmıştım. Sonra bi gün yine iş teklifini reddettiğim kişilerden biri bana başka bir teklifle telefon açtı. Dedi ki çocuğun durumundan dolayı evde olman gerekiyor ve benim de evden yapılabilecek bir iş atılımım olacak, sen bu işten iyi anlarsın, ne dersin? Olur dedim, iş fikri internet haberciliği idi. Biz bunu konuşurken eşim geldi, bağıra bağıra "ne zaman bitecek bu telefon görüşmen" felan diye kızdı. Karşıdaki adam da "enişteye selam söyle, müsait olduğunda konuşalım" deyip kapattı. Eşime dedim bak evden yapacağım bir iş bu, ayda 300-400 belki daha fazla bir para geçecek elime, ev ekonomisine katkı için olabilir diyordum ben, sen neden böyle davrandın ki şimdi falan. Bana bağırdı "benden izinsiz bişey yapamazsın, benden izinsiz çalışamazsın, kimseyle konuşmayacaksın, görüşmeyeceksin, kıskanıyorum seni" falan filan. Halbuki evlendik evleneli, elektrikçisi, tesisatçısı, mobilyacısı, bakkalı, marketi, manavı vs hepsiyle ben ilgilenirim çünkü o yapmaz. Ulan dedim o kadar kıskanıyorsan o zaman erkek işi olan her işi de kendin yapacaksın, beni muhattap etmeyeceksin elin adamlarıyla falan. (O dönemde vantilatör bozulmuştu ve kalp ameliyatı olmuş bir çocuk bizimki gibi sıcak bir evde çok büyük risk altındaydı. Buna rağmen eşim altında araba olmasına rağmen vantilatörü tamire götürmedi ve ben koskoca vantilatörü alıp elimde taşıyarak tamire götürdüm getirdim. Tam 3 hafta eşimin onu tamir ettirmesini bekledik çocuklarla.)
