Uzun zamandır yazılanları okudum bir türlü yazmaya cesaret edemedim.Ama birine anlatmaya çok ihtiyacım olduğundan şimdi yazıyorum.Bana yardım etmenizi umuyorum arkadaşlar...
Her zaman insan kendi kendinin psikoloğudur diye düşünüp tüm küçük sorunlarımı kendim hallettim şimdiye dek ama artık başedemiyorum.2 üniversite ve akabinde masterımı bitirdikten sonra tam iyi bir yerlere gelecekkken evlendim.Ev kadını oldum, şehirden ilçeye taşındım.Eşim 45 ben 31 yaşındayım.Eşimin ikinci evliliği ve bir çocuğu var.Evlenmeden önce bunları tabiki biliyordum, hiç sorun olmaz gibime geliyordu yani çocuk kesinlikle sorun değil ama kadına katlanmam gerektiğini bilemezdim.(Kadın diye hitap edeceğim için affedin, nefretle doluyum.)Eski eşi de 45 yaşında ve yabancı, aşk evliliği değil mecburiyet evliliğiymiş, teyze 150-160 kilo civarında) Biz 2,5 yıldır evliyiz.SORUN:
Biz senede 15-20 gün görüşüyoruz yüzyüze.Ya onlar geliyor ya biz gidiyoruz.Ama her gidiş geliş sorun oluyor ve benim psikolojim çöküyor sanki.İlk geldiklerinde uçakla eşimin memleketine gidecektik, ben uçaktaki 3lü koltuklara oğlu ile yanyana otursun ve hasret gidersin dedim(bu arada çocuğu 13 yaşında) ayrı koltuğa gecerim dedim ama kadın kocamın yanına oturup çocuğu cam kenarına itti bense 2 saatlik yolculukta tek başıma gittim, oraya vardığımızda sırnaşık hareketlerini acaba abartıyor muyum diye görmezden geldim, üstelik bana hediye de almıştı.Kimseye birsey söylemedim.Ağladım ağladım.
İkincisinde biz oraya gittik.Kadın bu kez arabası ile bizi gezdirecekti, ama ayağımı burktum diyerek ön koltuğa O geçti, araba kullanamıyorum dedi, eşim kullandı böylece ben oğlu ile arka koltukta yolculuk yaptık.Bu arada yanımda hepimizin bildiği ortak dil ingilizce yerine durmadan kendi dillerini konuşmaları sinirimi bozdu.Eşime bunu söylediğimde birşey demedi.Türlü türlü şeyler yaşadık, kadın Avrupalı olduğundan çok geniş, regli oldugunu bile eşime durup dururken söylüyor ya çıldıracağım.
Neyse su anda hamileyim.Tüp bebek.Bunlar gecen ay yine geldiler. Çocuğu tek bırakmıyor kadın bu yüzden sülük gibi peşimizde, ilk zamanlar çocuğu üzülmesin diye eşimin elini bile tutmadım onların yanında mesafeli davrandım.Ama sonra kimsenin bunu umursamadığını ve haketmediklerini düşündüm.Son gedldiklerinde (aynı konu yüzünden eşimle küs olmama rağmen) elini tuttum onların yanında. Çocuk çok olgun sorun olmadı amaaa anası bozuldu. hıh dedim salak kafam keske baştan bunu yapsaymısım.Kadın bir de durup durup eskiden biz şunu yapardık, yaprak sarardık, çok kıskanırdı beni falan diye anlatıyor.Ay acaba ben mi çok iyiyim çözemedim.Ve bomba: Kadın masaj yaptıracaktı otelde, dedi ki bana:' benim eşim demiş ki kadın mı erkek mi yapacak, kadınsa yapsın!, bunu duyunca artık tepem attı ,akşama kadar sabrettim, evde eşime sorum ama O böyle bişi demediğini ,asla da umrunda olmadığını söyledi.İmdaaat.
Daha o kadar çok sey yaşadık ki, hamile halimle durmadan gizlice ağladım, stresden sigaraya başladım yine.Etrafta konuşabileceğim kimsem yok, yalnızım, kendi kedime çözmeye çalıştım ama olmuyor. Boşanmayı bile düşünüyorum. eşimi seviyorum biliyorum o da beni seviyor ama aklıma bunlar geliyor ve soğuk davranıyorum.onunla konuşmayı denedim ama O benim abarttığımı düşünüyor.Allah'ım bana moraal verin, birseyler söyleyin lütfen.Siz olsanız ne yapardınız?Allah'ın izni ile bebek doğsun sağsalim sonra mı karar vereyim?senağlama
Önümüzdeki yıl aynı şeyleri yaşamak istemiyorum.
Her zaman insan kendi kendinin psikoloğudur diye düşünüp tüm küçük sorunlarımı kendim hallettim şimdiye dek ama artık başedemiyorum.2 üniversite ve akabinde masterımı bitirdikten sonra tam iyi bir yerlere gelecekkken evlendim.Ev kadını oldum, şehirden ilçeye taşındım.Eşim 45 ben 31 yaşındayım.Eşimin ikinci evliliği ve bir çocuğu var.Evlenmeden önce bunları tabiki biliyordum, hiç sorun olmaz gibime geliyordu yani çocuk kesinlikle sorun değil ama kadına katlanmam gerektiğini bilemezdim.(Kadın diye hitap edeceğim için affedin, nefretle doluyum.)Eski eşi de 45 yaşında ve yabancı, aşk evliliği değil mecburiyet evliliğiymiş, teyze 150-160 kilo civarında) Biz 2,5 yıldır evliyiz.SORUN:
Biz senede 15-20 gün görüşüyoruz yüzyüze.Ya onlar geliyor ya biz gidiyoruz.Ama her gidiş geliş sorun oluyor ve benim psikolojim çöküyor sanki.İlk geldiklerinde uçakla eşimin memleketine gidecektik, ben uçaktaki 3lü koltuklara oğlu ile yanyana otursun ve hasret gidersin dedim(bu arada çocuğu 13 yaşında) ayrı koltuğa gecerim dedim ama kadın kocamın yanına oturup çocuğu cam kenarına itti bense 2 saatlik yolculukta tek başıma gittim, oraya vardığımızda sırnaşık hareketlerini acaba abartıyor muyum diye görmezden geldim, üstelik bana hediye de almıştı.Kimseye birsey söylemedim.Ağladım ağladım.
İkincisinde biz oraya gittik.Kadın bu kez arabası ile bizi gezdirecekti, ama ayağımı burktum diyerek ön koltuğa O geçti, araba kullanamıyorum dedi, eşim kullandı böylece ben oğlu ile arka koltukta yolculuk yaptık.Bu arada yanımda hepimizin bildiği ortak dil ingilizce yerine durmadan kendi dillerini konuşmaları sinirimi bozdu.Eşime bunu söylediğimde birşey demedi.Türlü türlü şeyler yaşadık, kadın Avrupalı olduğundan çok geniş, regli oldugunu bile eşime durup dururken söylüyor ya çıldıracağım.
Neyse su anda hamileyim.Tüp bebek.Bunlar gecen ay yine geldiler. Çocuğu tek bırakmıyor kadın bu yüzden sülük gibi peşimizde, ilk zamanlar çocuğu üzülmesin diye eşimin elini bile tutmadım onların yanında mesafeli davrandım.Ama sonra kimsenin bunu umursamadığını ve haketmediklerini düşündüm.Son gedldiklerinde (aynı konu yüzünden eşimle küs olmama rağmen) elini tuttum onların yanında. Çocuk çok olgun sorun olmadı amaaa anası bozuldu. hıh dedim salak kafam keske baştan bunu yapsaymısım.Kadın bir de durup durup eskiden biz şunu yapardık, yaprak sarardık, çok kıskanırdı beni falan diye anlatıyor.Ay acaba ben mi çok iyiyim çözemedim.Ve bomba: Kadın masaj yaptıracaktı otelde, dedi ki bana:' benim eşim demiş ki kadın mı erkek mi yapacak, kadınsa yapsın!, bunu duyunca artık tepem attı ,akşama kadar sabrettim, evde eşime sorum ama O böyle bişi demediğini ,asla da umrunda olmadığını söyledi.İmdaaat.
Daha o kadar çok sey yaşadık ki, hamile halimle durmadan gizlice ağladım, stresden sigaraya başladım yine.Etrafta konuşabileceğim kimsem yok, yalnızım, kendi kedime çözmeye çalıştım ama olmuyor. Boşanmayı bile düşünüyorum. eşimi seviyorum biliyorum o da beni seviyor ama aklıma bunlar geliyor ve soğuk davranıyorum.onunla konuşmayı denedim ama O benim abarttığımı düşünüyor.Allah'ım bana moraal verin, birseyler söyleyin lütfen.Siz olsanız ne yapardınız?Allah'ın izni ile bebek doğsun sağsalim sonra mı karar vereyim?senağlama
Önümüzdeki yıl aynı şeyleri yaşamak istemiyorum.